Total top puzzles search ไขปริศนาหัวใจยัยตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #7 : เข้ามาอยู่วันแรก

ฉันกลับมาที่บ้านเพื่อไป ลาแม่แล้วก็ย้ายของเครื่องใช้ทั้งหมดที่จำเป็นแต่เขาสั่งมาว่า ไม่ต้องย้ายอะไรไปทั้งนั้น เพราะจะไปซื้อใหม่หมด แม้กระทั่ง ยาสีฟัน - -' ฉันไม่รู้ว่าแม่จะยอมหรือเปล่าที่จะให้ฉัน ลาออกจากงานเก่าแล้วย้ายออกจากบ้านชั่วคราว งานนี้ละหนักเลย T^T ฉันไม่เคยขัดใจแม่ แต่ครั้งนี้เพื่อความอยู่รอดนะ ชีเดียร์ 

 

ฉันมาถึงที่บ้านประมาณ 5นาทีที่แล้ว จนป่านี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะบอกแม่ยังไง แต่ยังไงแม่ก็ต้องรู้อยู่ดี ฉันตัดสินใจที่จะบอกแม่ตอนนี้เลย TT เพราะไหนๆก็มาแล้ว 

 

 

“แม่ค่ะ ” ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาแม่ข้างในบ้าน

 

 

“วันนี้เลิกงานเร็วจังนะลูก” แม่ยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉัน 

 

 

“แม่ค่ะเดียร์มีอะไรจะบอก” ฉันพาแม่ไปนั่งที่เก้าอี้ในบ้านและเล่าเรื่อง(เกือบ)ทุกอย่างให้แม่ฟัง พอดีฟังจบก็มีสีหน้าและอาการแปลกๆ ราวกับไม่อยากให้ฉันไป

 

 

“ไม่ไปได้มั้ย ลูก” แม่กอดอ้อนวอนฉัน.. แต่มันกลับเปล่าประโยชน์ ถ้าฉันไม่ไปชีวิตเราสองคนอาจจะจบตรงนี้ก็ได้นะแม่ 

 

 

“แม่ค่ะ เดียร์สัญญาเดียร์จะไม่ทิ้งแม่..เดียร์จะมาหาแม่ทุกวันนะค่ะ” น้ำตาแม่ไหลพรากทำให้น้ำตาฉันค่อยๆไหลลงมาบนแก้มทั้งสองข้าง

 

 

“แม่รักลูกนะ..สัญญากับแม่ก่อนนะลูก ว่าจะดูแลตัวเอง ” แม่กอดฉันแน่นขึ้น

 

 

“ค่ะแม่ ” ฉันค่อยๆออกจากอ้อมแขนแม่ “แม่ต้องสัญญากับเดียร์ด้วยนะค่ะ ว่าแม่จะดูแลตัวเอง เป็นห่วงตัวเองที่สุด ” ฉันค่อยๆเอามือไปเช็ดน้ำตาที่แก้มของแม่ 

 

 

“กรี๊งๆ..” เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น รถคันหรูดับลงมีผู้ชายร่างใหญ่ลงมาจากรถ เซฟเฟอร์นั่นเอง เขาคงจะมารับฉันแล้วแหละมั้ง. - -

 

 

“สวัสดีครับคุณแม่” เซฟเฟอร์ยกมือไหว้

 

 

“สวัสดีจ๊ะ” แม่รับไหว้เซฟเฟอร์

 

 

“เดียร์ไปก่อนนะค่ะแม่ ” น้ำตาที่หยุดไหลจากตาของแม่ไหลพรากลงมาอีกครั้ง ฉันสงสารแม่เหลือเกิน TOT

 

 

“เซฟเฟอร์ น้าฝากดูแลลูกสาวของน้าด้วยนะ” แม่ค่อยๆเช็ดน้ำตาของตัวเอง

 

 

“ผมจะดูแลเธอเท่าชีวิต” น้ำเสียงที่หนักแน่นสุขุมทำให้แม่ิ้ยิ้มออกอีกครั้ง 

แต่หัวใจฉันมันเต้นไม่ถูกจังหวะ.. เขาจะมาดูแลฉันแบบนั้นจริงๆเหรอ ? 

เขาค่อยๆ เอามือมาจับที่บ่าของฉันมาพาไปที่รถ -///- บางทีเขาก็น่ารักเหมือนกันนะ ... 

 

#คอนโดเซฟเฟอร์

 

“ถ้าฉันหายเหนื่อยแล้วจะพาเธอไปช็อปปิ้งนะ ” เขาพูดพลางเดินไปนั่งที่โซฟา “มาันั่งๆกับผมสิ ” เขาขยับตัวเพื่อเว้นที่ว่่างให้ฉันนั่ง 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ คือฉันอยากรู้ว่าฉันต้องเตรียมตัวอย่างไงบ้างค่ะ แล้วเริ่มทำงานวันไหน ต้องทำอย่างไง บอกให้หมดเลยนะค่ะ ” ฉันถามอย่างมั่นใจ 

 

 

“วันนี้เธอหยุด ไม่เห็นต้องคุยเรื่องงานเลย” เขาทำหน้าอารมณ์เสีย

 

 

“แล้วถ้าถึงวันจริง ฉันทำไม่ได้ขึ้นมาละค่ะ” ฉันถามอย่างจริงจัง

หมอนั่นทำหน้านิ่งเฉยไม่สนฉันเลยสักนิด แต่ชั่งเถอะฉันจะทำจนกว่าฉันจะหางานของนายเจอ นายเซฟเฟอร์ .. 


 

:) Shalunla