คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : [Part 15] Sore than I was.
“ยุนอา เย็นนี้ไปกินข้าวกันนะ” ยูริเอ่ยชวน เพราะเธอไม่อยากให้ยุนอานั่งเหงาอยู่ที่คอนโดหรอก
“ก็ดี ร้านไหนดีละ” ตอนนี้นะเหรอ? อะไรก็ได้หมดละ ทำอะไรก็ได้ที่มันจะไม่ว่างพอที่จะทำให้เธอคิดมากเรื่องพวกนั้น
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วง ฉันกับยูลเตรียมร้านไว้แล้วแหละ” พวกเธอคงช่วยอะไรเพื่อนรักได้ไม่มาก นอกจากช่วยเป็นกำลังใจและอยู่ข้างๆเธอเสมอ
“อืม”ยุนอาพยักหน้าตอบรับเบาๆ ก่อนที่รถคันหรูจะแล่นมาตรงหน้า ซึ่งเป็นรถของลู่หานนั่นเอง
ลู่หานเดินออกจากรถและเพื่อนทั้งสองของยุนอาก็หน้าแดงระเรื่อทันที เป็นใครก็ต้องเขินเมื่อหนุ่มฮอตมาอยู่ใกล้ ยกเว้นยัยสองพี่น้องยุนอาและแทยอนเท่านั้นแหละ
“อาลู่ นายมาทำไมเนี่ย?” ยุนอาขมวดคิ้วเป็นปมด้วยความสงสัย แต่เธอก็รู้อยู่แล้วแหละ ว่าเขามาทำไม
“มารับเธอไปดินเนอร์ไง ขึ้นรถเร็วๆ” ลู่หานพูดพลางดึงข้อมือบางของยุนอาไปด้วย แต่เธอก็สะบัดออกทันที ก่อนที่จะปฏิเสธไปอย่างหน้าเสียดาย
“ไม่! วันนี้ฉันมีนัดกับเพื่อนวันหลังละกันนะ โชคดีละ” ร่างบางโบกมือลาลู่หานและฉีกยิ้มบางๆ ให้เขา ซึ่งต่างกับเขาที่ทำหน้ามุ่ยไม่พอใจที่เธอปฏิเสธดื้อๆแบบนี้
“ไม่ได้นะยุนอา ไม่ได้” ไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ร่างบางก็เดินเข้าไปนั่งในรถเพื่อนสาวก่อนแล้ว รถคันหรูของเพื่อนรักแล่นออกไปจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
@ร้านอาหารชื่อดัง
“ยุนอา ลองดูนี่สิ เขาบอกอร่อยมาก” ซอฮยอนยื่นเมนูให้ยุนอา ร่างบางรับมาอย่างไม่ลังเล ก่อนที่จะสั่งอาหารกับพนักงานสาว
ไม่นานอาหารทั้งหมดก็ถูกเสิร์ฟด้วยพนักงานสาวคนเดิม ทั้งยุนอาซอฮยอนและยูริต่างพูดคุยกันแต่เรื่องสนุก และจะไม่มีใครพูดคุยถึงเรื่องซีเรียสด้วย
“อร่อยเนอะ ลองทานนี่” ซอฮยอนตักอาหารให้ยูริ ทั้งสามคนต่างพูดคุยเรื่องอาหาร แต่อย่างไรก็เถอะ เรื่องราวเจ็บปวดใจก็ไม่ได้หลุดไปจากยุนอาเลยแม้แต่น้อย..
“ยุนอา” เสียงทุ้มที่คุ้นหูของยุนอาดังขึ้น ทำให้ร่างบางหันไปตามเสียงทันที ชายร่างสูงรูปร่างหน้าตาผิวพรรณดี ปรากฏขึ้น ‘คริส’
“คริส” ยุนอาเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขา..
จะหนีก็หนีไม่พ้นสักที ทั้งกายและใจ
“ฉันโทรหาเธอตั้ง 10 สาย ทำไมเธอไม่รับ” คริสจ้องมองใบหน้าหวาน ยิ่งเขามองเธอเท่าไหร่ ความอ่อนแอของเธอก็แทรกซึมมากเท่านั้น
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย ” ดวงตากลมพยายามหลบสายตาจากเขา เพราะยิ่งเขาจ้องไปที่ดวงตา เขาก็จะรู้ ว่าเธอโกหกว่าเธอรักเขามากแค่ไหน
“โกหกไม่ได้ก็อย่าโกหก ดวงตาเธอมันฟ้องหมดแล้วยุนอา” เธอเริ่มจะทนไม่ไหวกับคำพูดของคริส ใช่!เธอโกหกใครเป็นซะที่ไหน ...
“ดวงตาฉันมันบอกอะไรนายงั้นเหรอ? แต่นายฟังไว้ดีๆนะคริส ฉัน เบื่อ นาย ” นี่อาจเป็นคำโกหกที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ แต่มันก็คือทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แม้แต่เธอเองจะเจ็บแค่ไหนก็ตาม
“แล้วถ้าฉันจะบอกว่า ฉันชอบเธอละยุนอา” ดวงตาที่เศร้าหมองได้จับจ้องที่ไปดวงตาที่กำลังกลืนความทุกข์ เขาไม่รู้ว่าทำไม แต่เวลาที่เขาอยู่กับทิฟฟานี่มันไม่เหมือนกับที่อยู่กับยุนอา ทิฟฟานี่อาจเป็นคนที่เข้าใจเขาได้มากที่สุด.. แต่ถ้าให้เรียกว่าความรัก
มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้.. ต่างกับยุนอาที่คอยทำให้เขาเป็นห่วงอยู่เรื่อย และเธอไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย
นี่หรือเปล่า? รัก
“ทิฟฟานี่ละคริส? นายเอาทิฟฟานี่ไปไว้ไหน หัดใส่ใจคนที่เขาต้องเจ็บเพราะนายบ้างนะ” ร่างบางลุกออกจากโต๊ะทันที ไม่มีแม้แต่เสียงเรียก ไม่มีสัมผัสอุ่นๆที่มือ ..
เพราะทุกคนต่างอึ้งกับการกระทำยุนอาและคริส...
ยุนอาเดินมาที่หน้าร้าน แสงไฟสลัวสีส้มเปล่งกระจาย ข้างทางเงียบไปหมด มีแต่เพียงรถผ่านไปผ่านมา รถสีดำคันหรูจอดข้างๆยุนอาที่เดินอยู่ตามลำพัง ก่อนที่จะบีบแตร จนทำให้ยุนอาหันมาหารถคันนั้น
“ลู่หาน” เสียงเล็กแหลมดังขึ้น ร่างสูงดึงตัวยุนอาขึ้นรถ
“ยุนอา อย่าเพิ่งไป” คริสรีบขับรถมาถึงที่หมาย ก่อนที่จะเห็นรถคันหรูที่ยุนอานั่งอยู่ มุ่งหน้าไปที่อื่น
รถของคริสตามรถของลู่หานติดๆ ลู่หานเห็นรถของคริสตามหลังมา ก่อนที่จะเอ่ยปากถามยุนอาว่าจะเอาอย่างไง
“ยุนอา จะให้ฉันไปส่งเธอที่คอนโดหรือว่าจะไปคอนโดฉันก่อน” ลู่หานถามพลางกวาดสายตาไปด้านหลัง เพราะเขารู้ว่ายุนอาเพิ่งหนีคริสมาหมาดๆ
“เอ่อ.. คอนโดฉันนั่นแหละ” ยุนอาไม่อยากให้แทยอนเป็นห่วง ถ้าเธอจะต้องกลับดึกกว่านี้ แต่อีกใจหนึ่งก็กลัวคริสจะมาตามถึงคอนโด แน่นอนว่าเขาต้องทำ
“แต่ว่า..” ไม่ทันที่ลู่หานจะพูดจบ เสียงเล็กแหลมก็แทรกขึ้นทันที
“งั้นไปคอนโดนายอาลู่” ยุนอาหันหลังไปมองที่รถคันสีดำที่ตามมาติดๆ ก่อนที่จะเร่งให้เขาขับเร็วกว่านี้
“ขับเร็วกว่านี้สิ อาลู่ ” มือบางตีแขนร่างสูงเบาๆก่อนที่ ลู่หานจะขับรถเข้าคอนโด ซึ่งก็มีรถของคริสตามมาด้วยติดๆ
#คอนโดลู่หาน
“เธอพักที่นี้ก่อนก็ได้..” ลู่หานเดินไปหยิบน้ำมาให้สาวร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟา แอร์เย็นฉ่ำแต่ก็ไม่สามารถช่วยให้เหงื่อของเธอหยุดไหลได้ เป็นเพราะความกังวล และอะไรที่ค้างคาใจต่างๆนาๆ
“ลู่หาน นายชอบฉันจริงๆเหรอ?” ยุนอาถามเพราะความไม่แน่ใจ บางทีเขาอาจจะปฏิเสธก็ได้ใครจะรู้
“ใช่ ฉันชอบเธอ” มือหนาลูบปอยผมเบาๆของร่างบาง ก่อนที่จะคลี่ยิ้มให้เธอ
พลั่กก!
เสียงผลักของประตูดังขึ้น คริสก้าวเท้าเข้ามาในห้องของลู่หานที่ไม่ได้ล็อกไว้ ใครจะคิดว่าเขาจะเข้ามาละ..
“ยุนอา เราต้องคุยกันให้รู้เรื่องนะ” คริสจ้องมองใบหน้าสวย ที่อยู่ข้างๆ คนที่เขาเริ่มเกลียดแล้วอีกคน
“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย” ยุนอาเดินไปหลบที่หลังของลู่หานอย่างซุกซน แต่ก็ไม่วายที่คริสจะลากกลับมาหาเขา
“ฉันชอบเธอ” ยิ่งเขาบอกว่าเขาชอบเธอมากเท่าไหร่ ความเจ็บปวดก็จะเพิ่มในใจของเธอมากเท่านั้น เธออยากจะตะโกนกลับไปเหลือเกินว่าเธอรักเขา
“เสียใจด้วยนะ คริส...... คนที่ฉันชอบคือลู่หาน” หัวใจของคริสแทบสลาย สิ่งที่เขากลัวกำลังจะมาถึง เขากลัวว่าสักวันหนึ่งจะไม่มียุนอาเหมือนก่อน.. แล้วเขาจะอยู่ได้อย่างไง
“มันไม่จริงใช่มั้ยยุนอา” คริสย้ำถามอีกครั้ง ก่อนที่จะเขย่าตัวร่างบางเบาๆ
“มันจริง” กี่ครั้งแล้วที่เธาจะต้องโกหกคนที่รักสุดหัวใจ..
ลู่หานได้แต่อึ้งกับคำพูดของยุนอา แต่ก็แอบคลี่ยิ้มบางๆทันที...
“ฉันเจ็บมากรู้มั้ยยุนอา” น้ำเสียงสั่นเครือของคริสดังขึ้น..
“แต่นายรู้มั้ย? ฉันเจ็บมากกว่านายหลายเท่า” น้ำใสๆของจากดวงตาที่เศร้าหมอง น้ำตาไหลดั่งลำธารลงมาอาบแก้มเนียนใสของเธอ
เจ็บที่ต้องแกล้งไม่รัก ทั้งที่หัวใจโหยหาแต่เพียงเขา.. เจ็บที่ต้องปฏิเสธ ในสิ่งที่ต้องการมาทั้งชีวิต
“นายควรจะกลับไปได้แล้วนะ นายไม่ได้ยินหรือไง? ว่ายุนอารักใคร” ลู่หานตอกย้ำคริสเพื่อให้รู้ตัวว่าไม่ควรอยู่ เป็น กขค. แต่เหมือนจะได้ผลซะด้วย คริสเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็วทันที
“เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอยุนอา? ไม่ใช่เพราะประชดใครใช่มั้ย?” เหมือนลู่หานจะรู้ตัวว่ายุนอาทำเพื่อประชดคริส
“เปล่า ฉันชอบนาย” น้ำเสียงที่เย็นชาเอ่ยขึ้น จากหญิงสาวที่ร่าเริง ตอนนี้กลับกลายเป็นคนไร้ความรู้สึก
การที่จะโกหกว่าไม่รักนั้นว่ายากแล้ว.. แต่การโกหกหัวใจว่าไม่ให้รักนั้นยากกว่า..
“ฉันดีใจนะ ที่เธอเลือกฉัน” มือหนากุมมือบางขึ้นมา ก่อนที่จะจ้องมองดวงตาของเธอที่แสนจะเย็นชา ราวกับมีน้ำแข็งเกาะอยู่ที่ตา เพราะว่าเวลาเขามองเธอ ความเฉยชาจะแทรกขึ้นมาทันที
“ฉันจะกลับคอนโด”
วันต่อมา…
@คอนโดยูลซอ
“นายแบค ใครใช้ให้นายมาไม่ทราบ” เสียงใสของซอฮยอนดังขึ้น เธอเห็นแบคฮยอนนั่งบนโซฟาตั้งนานสองนาน
“ก็จะมาหาเธอไง” แบคฮยอนทำหน้าทำตาทะเล้นใส่ซอฮยอน จนทำให้ร่างบางหน้ามุ่ยหนักกว่าเดิม
“ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับนาย” ซอฮยอนถลนตาใส่อีกคน
แต่ความจริงในใจ อยากจะคุยดีๆด้วยจะตาย
“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ” มือหนาจับที่ข้อมือบางของอีกคน ทำให้ร่างบางพยายามเอาข้อมือออกจากมือของร่างสูง แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะแรงของเธอน้อยกว่าเขา
“ปล่อยๆ อย่ามาหลอกจับไม้จับมือฉันนะ” สิ้นเสียงใสร่างสูงก็สะบัดข้อมือหนีทันที
“คิดเหรอ? ว่าฉันจะมาหลอกจับมือเธอ ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่มาให้เสียเวลาหรอก” แบคฮยอนก็หน้ามุ่ยไม่ต่างกับซอฮยอนนักหรอก
“งั้นก็ออกไป ฉันไม่อยากคุยกับนาย” ร่างบางดันร่างสูงให้ออกจากห้องไป แต่ก็ไม่ได้ผลอยู่แล้วแหละ แต่กลับเป็นร่างสูงที่ดันร่างบางเข้าห้องไปอีกรอบ
“ไม่อยากให้ฉันอยู่ในคอนโดเธอใช่มั้ย?” แบคฮยอนถามซอฮยอนทันที
“ใช่ ออกไปให้เร็วที่สุดยิ่งดี” ซอฮยอนเบ้ปากใส่อีกคน แต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย แถมยิ้มมุมปากให้อีกคน งงเล่นเสียด้วย
“ได้ เธอพูดเองนะ” พูดจบแบคฮยอนก็ลากสาวน้อยออกจากห้องทันที เธอพยายามขัดขืนแต่มันได้ผลซะที่ไหนเล่า?
“นายบ้า พาฉันออกมาทำไม? ฉันบอกให้นายออกไปคนเดียวนิ”
“เธอไม่ได้บอกฉันนิ ให้มาคนเดียว เฉพาะนั้น เธอต้องมากับฉัน” เขายิ้มมุมปากบางๆก่อนที่จะ ลากซอฮยอนอีกครั้ง จนมาถึงที่จอดรถ ร่างบางพยายามขัดขืนแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้ ตอนนี้ทั้งคู่ได้นั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว
“นายจะพาฉันไปไหน” ซอฮยอนถามแบคฮยอนที่กำลังมุ่งตรงออกจากคอนโด
“พาเธอไปตอบแทนก่อนไง ที่เธอจะช่วยฉัน” เขายิ้มมุมปากอีกรอบ ทำเอาเธอหมั่นไส้ไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว
“เดี๋ยวๆๆนะ ฉันไปบอกนายตอนไหนว่าจะช่วย” ซอฮยอนทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์ คำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูแบคฮยอนเลยเบรกรถ กะทันหันทันที ทำให้ร่างบางหน้าคว่ำเอนตัวไปทางร่างสูง ริมฝีปากชมพูประทับที่ริมฝีปากของร่างสูง ดวงตาของร่างบางเบิกกว้าง มาพร้อมกับใบหน้าที่แดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด มือบางรีบผลักอกของอีกคนเพื่อดันตัวเองขึ้นมา แต่ใบหน้าสวยหวานยังคงแดงไม่ต่างกับลูกมะเขือเทศ
“หื้ม-///- นายบ้า นายมา… ฉันทำไม” มือบางของซอฮยอนตีที่แขนของแบคฮยอนแรงๆ
“บะบ้าเหรอ? เธอนั่นแหละที่มาจูบฉันเอง” แบคฮยอนเผลอยิ้มออกมาบางๆ เขาทั้งเขิน และกลัวเสียฟอร์มถ้าหากบอกว่า เขาชอบจูบของเธอ ..
“หึ้ยย! บ้าฉันไม่เคยคิดพิศวาสนายเลยนะ” มือบางจับปากตัวเองเบาๆ
“เหรอ? แล้วจูบของฉัน มันอร่อยมั้ยละ?” เขายิ้มมุมปากอย่างสะใจ ก็แน่อยู่แล้วนิ ผู้ชายจะมีอะไรเสียละ
“ไอบ้า!!!!!!!!!!!!!!!”
ผลั่วว!!
หมัดของมือบางกระแทกเข้าหน้าของแบคฮยอนอย่างไม่ยั้ง
“โอ้ย! เธอทำบ้าอะไรเนี่ย?” แบคฮยอนเช็ดเลือดที่ริมฝีปากเบาๆ ก่อนที่จะเงยหน้าถามซอฮยอนสาวหมัดหนัก
“ตอนแรกก็กะจะไม่ทำอะไรหรอกนะ แต่นายเล่นถามอะไรบ้าๆ สมแล้วที่โดน แบร่” ร่างบางแลบลิ้นใส่เขาด้วยความสะใจ ก่อนที่จะเอ่ยถามอีกที
“นายจะพาฉันไปไหน?” ซอฮยอนถามแบคฮยอนที่กำลังขับไปเรื่อยๆโดยไม่บอกเธอเลยว่าจะไปไหน
“ ไปช่วยเลือกของให้ยุนอา”
เรื่องอะไรจะต้องช่วย? ไม่เห็นจะได้อะไรเลย
“ไม่ จอดรถตรงนี้แหละ ฉันจะลง”
“กลางถนนเนี่ยนะ” แบคฮยอนขมวดคิ้วเป็นปมแต่ก็ยังขับรถต่อไป
“ไม่จอดใช่มั้ย? ได้” ร่างบางทำท่าจะเปิดประตูรถในขนาดเล่นยังเคลื่อนที่อยู่ แบคฮยอนเห็นดังนั้นจึงยอม เพราะว่าเขากลัวเธอจะเป็นอันตราย
“เห้ย!อย่านะ ฉันยอมละเดี๋ยวขับไปส่งที่คอนโดเอง” ซอฮยอนพยักหน้าเบาๆ ตอบรับอีกคนทันที แบคฮยอนเลี้ยวรถกลับเพื่อจะพาเธอไปส่งที่คอนโด
@บริษัท 11.30 am
แทยอนได้คิดไว้ล่วงหน้าแล้ว ว่าถ้าเธอทำภารกิจนี้สำเร็จ เธอจะลาออกทันที และย้ายไปที่ทำงานใหม่
“แทยอน” เซฮุนเดินมาที่โต๊ะทำงานของเธอ รอยยิ้มที่แสนจะน่าหลงใหลปรากฏขึ้น
“คะ คุณหัวหน้า” แทยอนยิ้มตอบกลับทันที ใบหน้าสวยที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจของเธอปรากฏอยู่ที่ดวงตาเขา แต่เขาจะรู้เหรอ? ว่ามันร้ายกาจแค่ไหน
“ไม่ต้องทำแล้ว งานอะ ไปกับผมดีกว่า” เซฮุนยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่ร่างบางจะขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
“อ้าว! แล้วงานจะเสร็จมั้ยเนี่ย? แล้วงานนายละ” แทยอนถามกลับทันที
“เอาน่า! ผมสั่ง คุณก็ต้องทำ” ไม่วายที่เขาจะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ เผยให้เห็นถึงความน่ารักที่ทุกคนต้องหลงใหลมัน ยกเว้นกับแทยอน..
“นายนี่ตลอดเลยนะ” คำพูดที่ดูจะขัดกับการกระทำ แทยอนยอมไปด้วยแต่โดยดี
#คอนโดเซฮุน
“นี่นายจัดห้องใหม่เหรอ? ดูหวานๆขึ้นเนอะ” แทยอนกวาดสายตามองไปรอบๆห้อง
“ก็เพราะเธอนั่นแหละ ฉันคิดว่าเธอจะต้องมานอนเล่นที่คอนโดฉันบ่อยๆเลยอยากจะให้มันดูเข้ากับเธอ” คำพูดที่แสนจะเซอร์ไพรส์สำหรับแทยอน นี่เป็นกี่ครั้งแล้วที่เขาทำให้เธอต้องหวั่นไหว..
แต่ยังไงเกมส์นี้ก็ต้องเล่นให้จบ.. อย่าลืมสิแทยอน นายนี่มันเลวแค่ไหน
ร่างบางได้แต่ครุ่นคิด ก่อนที่จะทำสีหน้ากลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม
“นายทำเพื่อฉันขนาดนั้นเลยเหรอ” แทยอนจ้องไปที่ดวงตาของเซฮุน ดวงตาที่แสดงความจริงใจ มองกลับไปยังดวงตาที่หลอกลวง..
แต่ข้างในลึกๆใครจะรู้ ว่าเธอก็หวั่นไหวกับเขามานับไม่ถ้วน
“ก็ฉันรักเธอนิ แทยอน” เขายิ้มบางๆให้เธอ แต่เป็นรอยยิ้มที่กินใจได้มากทีเดียว..
“ฉันก็รักนายนะเซฮุน” มือบางสวมกอดที่ไปร่างสูง เขาค่อยๆกอดกลับอย่างไม่ลังเล
นายอย่ารักฉันมากเลยเซฮุน.. ฉันเตือนด้วยความหวังดี ....
“เมื่อยแล้วอะ ขอนั่งก่อนนะ” แทยอนเดินไปนั่งตรงโซฟา ก่อนที่จะหยิบรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อยๆ ...
“ผมก็ง๊วงง่วง ขอนอนก่อนนะ” แทยอนทำหน้าแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร ร่างสูงเดินเข้ามา แล้วฟุบนอนที่ตักของแทยอนอย่างเนียนๆ
“เซฮุน หมอนก็มีจะมานอนตักฉันทำไม?” แต่ก็ไม่วายที่มือบางลูบหัวของเขาอย่างเอ็นดู แต่ครั้งนี้ กลับทำด้วยความเต็มใจ แผนการมันหายไปจากสมองของเธอตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“ก็ตักมันอุ่นนิ นิ๊มนิ่มม ><’” ทำพูดของเขาทำเอาแทยอนเคลิ้มไปชั่วขณะ เธอมองใบหน้าหล่อเหล่าของเอ็นดู และเผลอยิ้มบางๆโดยที่ไม่รู้ตัว ..
“ฮ่าๆ บ้าน่า วันนี้เหนื่อยมั้ย?เดี๋ยวทำอะไรให้กิน” แทยอนถามเซฮุนที่นอนหนุนตักอยู่ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับใดๆ
“…” ยังคงเงียบสนิท.. มีแต่เสียงแอร์ทีแทรกซึมเข้ามาเท่านั้น
“เซฮุน นายหลับเหรอ?” แทยอนก้มหน้ามามองใบหน้าหล่อเหล่า ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมาพลางยิ้มบางๆ
ไม่นานก็ถึงเวลาเที่ยง ร่างบางค่อยๆจับหัวของเซฮุนไปวางไว้ที่หมอนอย่างเบามือ และค่อยๆเดินเข้าห้องครัว เพื่อจะไปทำอาหารมาให้ มือบางค้นสิ่งของที่สามารถจะนำมาทำเป็นอาหารได้ และเมนูที่ทำได้ก็คือ สเต็กปลาทอดกับสลัดผัก และน้ำส้มคั้นสดๆ
#12.45 am
“เซฮุน ตื่นๆ” อาหารทั้งหมดถูกเสิร์ฟอยู่ที่โต๊ะแล้ว
“ยังง่วงอยู่เลย ... หื้มม กลิ่นอะไรหอมๆ” เซฮุนดมไปตามกลิ่น แต่เปลือกตายังคงปิดสนิท ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นมา ก่อนที่จะมุ่ยตรงไปที่โต๊ะอาหาร แต่กลับไม่ได้ไปหาอาหารที่วางอยู่ เขาเดินมุ่งหน้าไปหาแทยอนและหอมแก้มเนียนใสของเธอทั้งสองข้าง
“หอมกว่าอาหารอีก” เซฮุนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้แกล้งเธอสำเร็จ เขาทั้งรักทั้งหวงเธอขนาดนี้ .. ถ้าหากรู้ความจริงจะเป็นอย่างไง..
“ฮ่าๆ นายบ้า>_< มาทานอาหารได้แล้ว นี่จะบ่ายแล้วนะ” แทยอนปลดอ้อมกอดของเซฮุนก่อนที่จะนั่งบนโต๊ะอาหาร ทั้งคู่ทานอาหารอย่างมีความสุข จนบางทีอาจทำให้เธอลืมไปเลยว่า.. นี่คือการแก้แค้น..
#SM school
“ทำไมวันยัยซอไม่มา?” ยุนอาถามอย่างแปลกใจ ก่อนที่จะยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“เอ่อ.. ถูกแบคฮยอนลากไปตั้งแต่เช้าแล้วอะ” ยูริพูดกุกๆกักๆ เพราะเธอเองก็รู้ ว่ายุนอายังไม่หายโกรธแบคฮยอน
“มีอะไรหรือเปล่า?” ยุนอาถามเพื่อนสาวอีกครั้ง
“เอ่อ.. คือฉันอยากให้เธอหายโกรธแบคได้แล้วนะ” ยูริทำหน้าเจื่อนๆ ก่อนที่จะมองใบหน้าเพื่อนสาวเพื่อหาคำตอบ
“คือฉันไม่ได้โกรธแบคเลยนะ แต่ฉันคือ...” เธอไม่รู้จะอธิบายยังไงให้ยูริฟังดี แต่เธอไม่ได้โกรธเขาจริงๆ เธอแค่ยังทำใจไม่ค่อยได้เท่านั้นเอง
“เอาละฉันก็พอเข้าใจนะ แค่เธอไม่ได้โกรธแบคก็พอละ” ยูริยิ้มบางๆพลางตบไหล่เพื่อนสาวเบาๆ
[สวัสดีคะ ><' ไรเตอร์มาอัพแล้วน้าาา ยังไงก็ฝากเม้นด้วยนะคะ^^ เข้าสู่โหมดดราม่าอย่างจริงจัง สงสารยุนอาสุดๆอะบอกเลย T T จะต้องโกหกว่าไม่รัก ฮื้อๆ แต่อีกใจก็สงสารเทิฟฟานี่ -.- สงสารหมดเลยจบ 555]
ความคิดเห็น