[SF B.A.P] NIGHTMARE /DAELO

ข้อมูลเบื้องต้น

- ประกาศ -
ฟิคซีรี่ย์เต็มๆของเรื่องนี้นะคะ

[B.A.P's series fic] when you ...

open - 10.04.2013
end - 10.04.2013


Special thank

GMinor!

เนื้อเรื่อง

NIGHTMARE
 

Talk : คุยนิดนึง คือเรื่องนี้ดราม่านะคะ ใครทำใจรับไม่ได้เราขอแนะนำให้กดปิด มันเป็นเพียงฟิคสนองนี๊ด+ฆ่าเวลาเราเท่านั้นค่ะ ฮ่าๆ คือตันกับสองเรื่องนั้นแล้ว(เลวมาก) เรื่องนี้นี่เคยเอาลงบ้านฟิคบัพไทยในทวิตมาแล้ว แต่เอามาเปลี่ยนคู่+เพิ่มเติมอะไรอีกนิดหน่อย

ส่วนฟิคเรื่องนี้มีที่มาจากเพลง Nightmare ของ2สาว 2yoon ft.ilhoon นะคะ พอดีอินกับเพลง

แนะนำฟังคลอไปด้วย  -> http://youtu.be/ZEIGWhvuqoA
คือถ้าหงิดๆกับเนื้อเพลงแปลเราในเรื่อง เราขอบอกว่า เราแปลเอง เราขอโทษค่ะ T-T 55555


 

ไม่เม้นไม่เป็นไร เราแค่อยากแต่งให้ทุกคนอ่านฆ่าเวลาจริงๆ -O-
 

NIGHTMARE

     หยาดฝนโปรยปรายที่ถูกปล่อยให้เกาะแนบกระจกบานใสท่ามกลางบรรยากาศยามเช้า อุณภูมินอกห้องที่ตอนนี้หนาวเย็นกว่าในห้องนอนขาวบริสุทธิ์ที่เปิดเครื่อง ปรับอากาศ นวลเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวโปร่งกับกางเกงนอนตัวโปรดที่ถูมสวมใส่อย่างลวกๆ ดวงตากลมเหม่อมองออกไปภายนอก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้าแล้วก็เถอะ....บรรยากาศที่อึมครึมเพราะกลุ่มเมฆยังกระจายอยู่ทั่วทุกบริเวณ

     เรือนผมสีหม่นถูกละเลงให้ยุ่งโดยฝีมือของเจ้าตัวเอง ไม่ช้าไม่นานขายาวก็ตัดสินใจหยัดตัวเองลุกขึ้นจากปลายเตียงนอนเพื่อเดินไปทำความสะอาดตัวเองในห้องนอนหลังจากเพิ่งตื่นนอนเมื่อครู่

    เสื้อเชิ้ตตัวหลวมถูกปลดกระดุมเพียงไม่กี่เม็ดก็ร่วงหล่นตกมาอยู่ที่ข้อศอก รอยรักสีแดงตามตัวเมื่อคืนยังคงปรากฏชัดเจนบนร่างกายขาว เจ้าของรอยยิ้มหัวเราะสมเพชตัวเองในกระจกที่สะท้อนภาพของเขาอยู่เบื้องหน้า มันไม่ใช่เรื่องที่น่าประหลาดใจแม้แต่น้อย มันสามารถพบเห็นได้บ่อยต่างหาก....

     หยดน้ำใสที่เริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆจนค่อยๆไหลรินลงมาอาบผิวหน้าเนียน ขอบตาแดงชื้นจ้องมองทุกอิริยาบถของตัวเองจากบานกระจกที่สะท้อนทุกสิ่ง มือเรียวเคลื่อนช้าๆเพื่อเช็ดน้ำตาตัวเองที่เริ่มไหลลงมาเรื่อยๆในกระจก อย่างแผ่วเบา....เขาก็แค่ต้องการใครสักคนปลอบ....

    แค่นั้นเอง.....

Just like yesterday,
I’m dreaming the same dream today
Just in case I’ll be able to see you
I continuously look for you,
I’m endlessly wandering around

ก็เหมือนเมื่อวาน

ฉันกำลังฝันถึงเรื่องราวแบบเมื่อคืนอีกครั้ง

ที่ว่าฉันกำลังมองหาเธอ

ฉันยังคงมองหาเธอ

ฉันยังคงมองหาเธอไปรอบๆอยู่...

     “ร้องไห้ทำไม ไม่น่ารักเลยนะรู้ไหม?” รู้สึก ตัวอีกทีก็เมื่อตอนเสียงทุ้มนุ่มมากระซิบอยู่ข้างหู คนถูกกล่าวถึงสะดุ้งเล็กน้อยแล้วจับโฟกัสในกระจก ภาพคนรักของเขาที่อยู่ข้างหลังสวมกอดอย่างแผ่วเบาพร้อมกับคางที่เกยไหล่ขาว ไว้

     “น่ารัก? อะไรคือน่ารัก....” คนถูกถามขมวดคิ้ว

    “นายไงจุนฮง...”

     คำตอบกะทัดรัดที่ออกมาจากปากหวานเชื่อมของรุ่นพี่ทำให้เด็กหนุ่มฝืนยิ้มกลบ เกลื่อน ดวงตาทั้งสองข้างหลับลงเพื่อตอบรับสัมผัสบริเวณต้นคอขาวตอกย้ำรอยเดิม เสียงครางอื้ออึงดังออกมาจากลำคอเป็นระยะๆทุกครั้งที่ถูกกระตุ้นจากคนรัก มันน่าฟังกว่าเสียงปรอยฝนที่ตกลงมาตอนนี้หลายเท่า  ถึงแม้ว่าในหัวตอนนี้ไม่ได้คิดถึงเรื่องอะไรพรรคนั้นเลยแม้แต่นิดก็ตาม



 

     “อะ...หยุดเถอะครับ….”

    “ ไม่ทานล่ะจุนฮง ? “

    จอง แดฮยอนถามเด็กน้อยที่ยังคงนั่งจ้องอาหารหลากหลายชนิดบนโต๊ะทานข้าวที่เขาเป็นคนขับรถไปซื้อเข้ามาในคอนโดฯเมื่อตอนเช้ามืด ตอนที่ชเวจุนฮงยังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงนั่นแหละ

     ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกคน จนบุคคลที่ทนความเงียบไม่ไหวอย่างแดฮยอนต้องเป็นคนตักอาหารลงในจานของฝ่ายตรงข้าม “ทานสิ”

     “ไม่ล่ะครับ ผมอิ่มแล้ว”

     นัยน์ตาบอบช้ำพยายามฝืนกลั้นน้ำตาที่กลัวร่วงลงต่อหน้า แต่ถึงยังไงร่างสูงโปร่งตรงหน้าเขาก็จับได้อยู่ดี ดวงตาคู่คมจ้องมองเข้าไปจนรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของคนอายุน้อยกว่า

    “เป็นอะไรไป?” ถึงจะพอเดาเหตุผลได้แต่ปากก็สั่งการให้ถามไปเสียแล้ว....”ไม่เชื่อใจพี่อีกแล้วเหรอ?”

    “...........”

     “ทำไมนายถึงงี่เง่าแบบนี้นะ” แดฮยอนสบถหัวเสีย เขายอมรับว่าอารมณ์โมโหรุนแรงเริ่มก่อตัวขึ้นอีกแล้ว

     มือหนาเอื้อมไปหยิบเสื้อโค้ทสีดำที่วางอยู่บนเก้าอี้ว่างตัวข้างๆมาสวม จุนฮงกระแทกช้อนส้อมในมือลงบนจานตรงหน้าเสียงดังจนคนที่กำลังลุกขึ้นจะเดินออกไปเหลียวหลังกลับมามอง

     “อย่าทำกิริยาแบบนั้นใส่พี่นะ....” น้ำเสียงขู่กดต่ำต่างจากตอนแรกลิบลับ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองคนที่ยืนอยู่เหนือหัวเขาด้วยรอยยิ้มฝืนใจพร้อมกับประโยค ที่แฝงการเชือดเฉือนไว้ข้างใน

     “โผล่หางออกมาแล้วเหรอครับ พี่แดฮยอน?” ด้วยคำพูดเย็นชาจากอีกฝ่ายทำให้ชายหนุ่มเริ่มกำหมัดแน่น “ผมกำลังรอตอนพี่สันดานออกอยู่ตั้งนานแน่ะ”

     “พูดอะไรน่ะ? เด็กดีเค้าไม่พูดแบบนี้กันหรอก”

     “ถ้าอยากให้ผมเป็นเด็กดี...พี่ก็แสดงด้านดีๆให้ผมเห็นก่อนสิครับ” มือขาวยันตัวเองจากเก้าอี้ขึ้นมา ขายาวก้าวตรงมายังตรงหน้าร่างของคนรัก นัยน์ตาฉายแววโกรธของแดฮยอนที่เขาเดาว่าอีกไม่นานก็คงจะระเบิดแน่ๆ

     “เพราะเดี๋ยวนี้...พี่ก็แสดงแต่ด้านชั่วๆให้ผมเห็นตลอด”

     “นายหมายถึงอะไร?” รุ่นพี่ตระกูลจองขมวดคิ้ว เหงื่อเริ่มผุดทั้งๆที่อากาศในห้องก็ไม่ได้ถึงกับร้อนจัด แถมฝนยังตกคลอลดอุณหภูมิอีกต่างหาก “ยังต้องถามอีกเหรอ?”

     เด็กหนุ่มเลิกคิ้วถาม ทั้งๆที่ในใจตัวเองก็รู้ตัวดีอยู่แล้ว...แต่ขอต่อความยาวสาวความยืดสักหน่อย

     “ก็อย่างเช่นเมื่อคืน....ตอนที่พี่กระแทกผมอยู่....” จุนฮงเว้นวรรคไว้ต่อช่วง มุมปากสีสดพยายามยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนกำลังปิดบังเขา…

     “แววตาของพี่ไม่ได้มีผมสักนิด!”

  
     เพียะ!


     "หนึ่งครั้ง...แลกกับความปากเสียของนาย"


     จุนฮงหันไปตามแรงตบ ก่อนใบหน้าซีดเผือดจะค่อยๆหันกลับมาช้าๆ ฝ่ามือยกขึ้นมากุมข้างที่ถูกมือของคนตรงหน้าลงแรง  ดวงตากลมใสนิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น


     บรรยากาศเงียบเข้าปกคลุมเมื่อทั้งสองฝ่ายต่างก็จ้องมองกันนิ่ง ไม่มีใครยอมปริปากพูดก่อนใคร จนกระทั่งคนผิวเข้มอย่างแดฮยอนตัดสินใจกระชากแขนขาวให้ไปตามแรงดึงโดยถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะขัดขืน ก็ต้องยอมจำนนเขาอยู่ดี




     บริเวณดาดฟ้าชั้นบนสุดของคอนโดมิเนียมหรูที่เปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ร่างสองร่างที่ฉุดยื้อกันไปมาบัดนี้ยืนอยู่ตรงกลางพร้อมให้สายฝนโปรยปรายลง บนตัว อุณภูมิหนาวเย็นทำให้คนเด็กกว่าสะบัดมือแน่นหนาหลุดเพื่อยกมากอดตัวเองเอา ไว้


     "พี่ต้องการอะไร!!" น้ำเสียงที่ตะโกนแข่งกับเสียงฝน จุนฮงหรี่ตามองคนรักอย่างไม่เข้าใจ


     "นายจำไม่ได้เหรอ เราสัญญาตกลงเป็นแฟนกันที่ดาดฟ้านี่ไง!!"


     คำตอบแดฮยอนทำคนถามนิ่งเงียบ จึงได้โอกาสที่จะอธิบายต่อ


     "เราสัญญาว่าถ้ามีอะไรกันเราจะไม่ปิดบังกันไม่ใช่เหรอจุนฮง?" มือสองข้างเอื้อมมาจับไหล่มนยึดเอาไว้ แต่ท่าทีดื้อรั้นทำให้เขาต้องออกแรงมากกว่าเดิม "ฟังพี่ก่อนสิ!"


     "ไม่! ผมไม่ฟัง! ฮึก..." 


     "ทำไมนายถึงได้น่ารำคาญแบบนี้!!" ในที่สุดเส้นสงบสติอารมณ์ของคนอายุมากกว่าก็ขาดผึง แรงยึดเหนี่ยวถูกปล่อยเป็นอิสระ ร่างของจุนฮงเซไปข้างหลังอย่างตั้งหลักไม่ได้....สายตาหมองมองตามร่างที่ เพิ่งผลักเขาออกมาก้าวเดินออกไป 


     ประตูดาดฟ้าถูกปิดลง.....แรงทั้งหมดก็อ่อนยวบยาบ เข่าทั้งสองข้างพับล้มลงไปอย่างหมดแรง


     "มึงเอากูมาตากฝนเล่นรึไง! ไอ้เวรเอ๊ย!!"


     ใบหน้าซีดก้มหน้า ปล่อยให้หยดน้ำตาที่ผสมปนเปกับสายฝนจนแทบจะแยกแยะไม่ออกไหลรินลงมาอย่างช่วยไม่ได้....
 

     "แดฮยอน...ทานนี่หน่อยสิคะ" สัมผัสเย็นเฉียบจากแก้วสุราชั้นดีถูกจรดลงบนริมฝีปากอิ่ม รอยยิ้มยั่วยวนกรีดลงบนหน้า ไม่นานก็ยอมรับรสนุ่มลิ้นนั่นเข้าไป "อื้อ...แบบนั้นสิคะเด็กดี"


     หญิงสาวหัวเราะคิกคักชอบใจเมื่ออีกคนยอมทำตามที่เธอออกคำสั่ง ก่อนถูกมืออุ่นรั้งท้ายทอยเข้าไปจูบด้วยความใคร่


     สถานที่ผับย่านใจกลางกรุงโซล สวรรค์ของนักเที่ยวกลางคืนหลายๆคนรวมถึงเขา จอง แดฮยอน


     เสียงเพลงกระหึ่มจนกลบเสียงครางนั่นไปหมด ร่างที่นัวเนียพันลิ้นกันไปมาถูกขัดจังหวะด้วยภาพของใครบางคนที่ดูคุ้นตาชาย หนุ่มเป็นอย่างดี



     ใบหน้าหวานราวกับผู้หญิงกับเรือนผมเข้มชวนน่าลุ่มหลง หมวกแก๊ปที่สวมมาไม่ได้ช่วยอำพรางใบหน้าสวยนั่นไว้ได้เลย....มันจะเป็นใครไป ได้อีกถ้าไม่ใช่ ชเว จุนฮง?


     หมอนั่นมาทำอะไรที่นี่?....


     "อะ...อื้ออ "

     ร่างเพรียวบางถูกผละออก สีหน้าฉงนของหญิงสาวฉายแววไม่เข้าใจอารมณ์ของร่างโปร่งตรงหน้า "มีอะไรหรือเปล่าคะ?"


     ดวงตาคมยังคงจ้องมองร่างที่นั่งอยู่ตรงบาร์ เด็กน้อยรู้ดีว่าเขากำลังถูกจับจ้องโดยคนที่มีปากเสียงกันเมื่อเช้า...แต่ การแสดงที่เขาเตรียมมามันก็เยี่ยมไม่ใช่น้อย แกล้งแสร้งมองไปทางอื่นไง....


     "คุณบาร์เทนเดอร์...พอมีเวลาไปสนุกกับผมมั้ย?" จู่ๆริมฝีปากบางก็ขยับชวนหนุ่มรูปงามที่กำลังเช็ดแก้วอยู่อย่างสนใจ  คนถูกเรียกหันมามองทางเขาเล็กน้อย


     "ใช่ นายนั่นแหละ" จุนฮงหันมาเท้าค้างประจันหน้า ยิ้มน้อยๆทำให้ใครติดกับได้ไม่ยาก หมวกแก๊ปสีดำถูกถอดมาวางไว้ข้างๆตัว


     "แต่ว่าผม...."


     "มาเถอะ...."


     มือขาวเอื้อมไปกระตุกหูกระต่ายสีดำรั้งเข้ามาใกล้ ประทับจูบบางเบาลงบนปากคนแปลกหน้าที่ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ


     ภาพที่เห็นต่อหน้าต่อตามันทำให้อีกคนทนไม่ได้.....


     "แดฮยอนคะ! นั่นคุณจะไปไหน!"




 

     "ขอโทษนะ...แต่ผมจะไปหาเมีย"

     ร่างบดเบียดกันไปมากลางฟลอร์ แสงสีที่กระทบสร้างความตื่นเต้นเร้าใจ บทเพลงที่เปิดเอาใจวัยรุ่น จุนฮงใส่จังหวะตัวเองลงไปตามที่ความคิดสั่ง ลีลาการเต้นของเด็กหนุ่มที่ทั้งเท่ น่าสนใจในคราวเดียวกัน ถึงจะเป็นผู้ชายแต่ถ้าน่ารักจนผู้หญิงอายแบบนี้...ใครจะพลาดล่ะ?


     ฝ่ามือที่เอื้อมมาลูบเร้าจากทางด้านหลัง ลากผ่านไปยังแผ่นอกที่สั่นเพราะสิ่งแวดล้อมที่แปลกใหม่ แต่ไม่นานก็ถูกกระชากโดยฝีมือของใครบางคน


    "เอามือสกปรกของมึงออกไปจะดีกว่า"


     "พี่แดฮยอน นี่ทำบ้าอะไรเนี่ย!” คนที่ถูกเข้ามาขัดอารมณ์หยุดอารมณ์ไว้ชั่วคราว จุนฮงกระแทกเสียงใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นต่อหน้าเขา


     "นี่นายยังกล้าถามอีกเหรอ? นายเป็นแฟนพี่ทั้งคนนะ?....เก็บแรงเอาไว้ครางคืนนี้ดีกว่ามั้ง!"


     "เพิ่งสำเหนียกได้หรือไงว่าตัวเองก็มีแฟนกับเขาน่ะ!"

     “จุนฮง พี่ไม่เคยสอนให้นายมารยาททรามแบบนี้นะ!”

     ทั่วบริเวณรอบๆทั้งสองพายุต่างหันมามองการทะเลาะวิวาทที่เริ่มก่อตัวขึ้น จนกระทั่งเสียงเพลงที่จังหวะสนุกสนานถูกปิดลงโดนดีเจที่ยืนอยู่บนแท่น ปล่อยจังหวะเงียบๆรอให้คู่รักตรงกลางฟลอร์เคลียร์ปัญหา นั่นจึงเป็นจุดสนใจของคนทั่วร้านไปแล้วเรียบร้อย

     “พี่ไม่ต้องมาสอนผม! ผมไม่ได้โง่แม้กระทั่งไม่รู้ว่าแฟนตัวเองเปลี่ยนคู่นอนแต่ละคนไม่ซ้ำวัน!”

     สิ้นประโยค มุมปากเล็กถูกกลบไปด้วยรอยฟกช้ำเดิมที่คนตรงหน้าปล่อยแรงลงมา จุนฮงค่อยๆใช้มือแตะซับรอยเลือดจากคนที่เพิ่งต่อยเขาไปเมื่อครู่

     “พี่ทำร้ายผมวันนี้เป็นครั้งที่สองแล้ว....”

     น้ำเสียงสั่นสะกิดให้แดฮยอนผ่อนอารมณ์โกรธ ความสำนึกผิดก็เริ่มเข้ามาแทนที่อย่างช่วยไม่ได้ ผู้คนต่างพากันตกใจที่เห็นน้ำตาของหนุ่มน้อยหน้าหวานไหลลงมา

     “คุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ ไปทำร้ายเขาทำไม!!” ยงกุกที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นานจนทนไม่ได้ บาร์เทนเดอร์หนุ่มรีบคว้าคอเสื้อของคนที่เพิ่งทำร้ายจุนฮงไปกระชากขึ้นมาอย่างเคียดแค้น

     “มึงนั่นแหละมายุ่งอะไร!!!” ก็บังยงกุกเองที่จุนฮงเป็นคนชวนเข้ามาแล้วอ่อยให้ท่าแบบนั้นจนเขาโกรธ...

     “ไอ้เลวเอ๊ย อยู่ไปก็รกโลก! ไปตายซะไปมึง!!”   

     “อย่าทำเขา!!”

     เสียงร้องเรียกห้ามของคนที่มีเลือดสีสดซึมออกมาจากมุมปากไม่หยุด สองมือขาวซีดฉุดแขนของคนที่กำลังสะเสยหมัดเข้าไปยังใบหน้าคม น้ำตาใสที่รินออกมาจากดวงตาทั้งสองทำให้คนอารมณ์ร้อนในตอนนี้หยุดลงอย่างอดสงสารไม่ได้

     “แต่มันทำคุณนะ” ยงกุกเถียงสู้ แต่มือที่ยึดคอเสื้อของแดฮยอนก็ผลักออกไปให้เป็นอิสระ จองแดฮยอนปัดปกเสื้อออกอย่างรังเกียจพร้อมสายตาที่จ้องเอาเรื่อง

     “ผมไม่อยากยุ่งกับเค้าแล้ว”

     เพียงแค่นั้น....กลั้นเสียงสะอื้นครั้งสุดท้าย ขายาวก้าวผ่านร่างโปร่งไปราวกับไร้ตัวตน ดวงตาคมหันกลับไปมองร่างคนที่เขารักมากกว่าใครเดินผลักประตูออกจากคลับไปพร้อมน้ำตาที่ร่วงลงมาเรื่อยๆ

     งี่เง่าที่สุด....จองแดฮยอน

     ราวกับฉายภาพซ้ำอีกรอบ จุนฮงยังคงนั่งเหม่อมองอยู่ปลายเตียงสีขาวสะอาดที่เขากับแดฮยอนเมื่อก่อนชอบนอนกอดด้วยกันบ่อยๆ นาฬิกาบ่งบอกเวลาจะตีสอง เขากลับมารอตั้งแต่เที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่แดฮยอนยังไม่กลับมาเลย....

     เหมือนจะมีญาณอะไรบางอย่าง เสียงเปิดประตูเบาๆทำให้จุนฮงใจหล่นไปอยู่ที่ข้อเท้า กลิ่นแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งปนกับคาวเลือดฉุดให้ร่างขาวหันไปมองอย่างตกใจ

     “กลับมาแล้ว...”

     ใบหน้าคมเปื้อนทั้งเลือดผสมกับรอยยิ้ม ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากคนที่นั่งรอก่อนอยู่แล้ว แดฮยอนปิดประตูห้องนอนลงอย่างสงบ ตัดสินใจพาร่างสะบัดสะบอมของตัวเองมานั่งลงข้างๆเขา

     แต่นั่งได้ไม่ทันไรก็ถูกคนข้างๆลุกหนีไปซ้ำสอง  จุนฮงเดินหายไปพักนึงจากห้องนอน ดวงตาช้ำจากการร้องไห้สอดส่องหากล่องปฐมพยาบาลในห้องนั่งเล่นที่เขาเองชอบเก็บไว้ทำแผลยามฉุกเฉินบ่อยๆ สักพักก็หยิบมันเดินเข้ามานั่งข้างๆคนแก่กว่าอีกครั้ง

     “จุนฮง” เสียงนิ่งเรียบของแดฮยอน ทั้งความรู้สึกแปลกใจ ตกใจ รู้สึกผิดมันรวมเข้าด้วยกัน ทั้งๆที่เขาทำร้ายเด็กคนนี้ไปหลายครั้งแล้ว แต่ทำไม...

     “อยู่นิ่งๆ...”

     ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน เมื่อยาหลายชนิดถูกทาลงบนจุดรอยแผลที่เขาเพิ่งทะเลาะกับบังยงกุกที่ร้าน ก่อนปิดท้ายด้วยพลาสเตอร์ยาตรงข้างแก้ม

     “พี่รักนายนะ...นายจะทำร้ายพี่ยังไงก็ได้ ให้มันช่วยลบล้างสิ่งที่พี่ทำลงไปทั้งหมด”

     “จริงเหรอครับ? ผมทำได้จริงๆน่ะเหรอ?” ในที่สุดก็ยอมเปิดปาก จุนฮงสบตาแดฮยอนนิ่งๆ

     “ใช่สิ ต่อยพี่เลย” ร่างโปร่งหลับตารอรับผลกรรมทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นเพราะตัวเอง

     ฝ่ามือขาวเนียนทั้งสองข้างโอบรั้งต้นคอคนที่หลับตาแน่นก่อนริมฝีปากบางสีสดจะประกบเข้าหาอีกฝ่าย
 

     สัมผัสที่ทั้งร้อน ทั้งหนาว ผสมรวมเข้ากับความรัก ความเศร้า ความลุ่มหลง ความใคร่...ทำไมความรู้สึกทั้งหมดที่อยากจะบอกพี่มันถึงได้มากมายขนาดนี้? ทั้งหมดถูกส่งไปถึงแดฮยอน เจ้าตัวถึงแม้จะตกใจอยู่บ้าง แต่ความรู้สึกผิดมันจุกอยู่เต็มอก...จุนฮงหลับตารับลิ้นร้อนที่ส่งเข้ามากวาดหาความหวานในโพรงปาก  เสียงครางที่ดังจากในลำคอยิ่งส่งผลให้แดฮยอนต้อนไปจนมุมมากยิ่งขึ้น

     ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างโอบเอวที่กำลังสั่นให้รวบชิดเข้าไปใกล้เพื่อเข้าไปได้ถึงอารมณ์ แต่มือของจุนฮงละออกมาผลักคนตรงหน้าออก ดวงตาที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าอีกครั้ง…

     “พี่แดฮยอน...” เสียงครางสะอื้นชื่อพร้อมใบหน้าหวานที่ก้มลงซุกอกของเขา ตอนแรกแดฮยอนไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไรกันแน่...แต่เพียงแค่มองตรงไปข้างหน้า....

     กระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ที่จุนฮงเป็นคนใช้ใส่ข้าวของตัวเองจากบ้านย้ายมาอยู่กับเขาที่คอนโดฯ ถูกจัดวางอยู่ข้างหลังของจุนฮง...ปิดบังเขามาตลอดตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องนอน...

     “จ...จุนฮง “

Every day, within the same dream
You come to me,
I wake up when I hold your hand
Always at the same spot
You’re looking at me imprisoned by myself

ทุกๆวัน ฝันแบบเดิม

เธอมาหาฉัน…

ถูกปลุกตื่นเมื่อมือของเธอที่จับมือฉันไว้

ความรู้สึกแบบเดิม

เธอกำลังมองมาที่ฉันที่กำลังกักขังตัวเอง

     “ตลอดเวลาที่อยู่กับพี่ผมมีความสุข....”

     แดฮยอนก้มลงมองคนรักตัวเอง จุนฮงผละออกมามองหน้าเขา น้ำตาที่เปรอะใบหน้าสวย ทำให้เขาอยากจะเข้าไปจูบซับมันไว้ทั้งหมด....

    “แต่ผมคิดว่าความสุขของเราจบลงแค่นี้แล้วล่ะ”

Please open the gate
The door won’t open
Please open the gate
Please pull me out, please save me
Wake me up from this dream

ได้โปรด...เปิดทางให้หน่อย

ประตูไม่ยอมเปิดเลย

ขอร้องล่ะ

ดึงฉันออกไป ช่วยฉันด้วย

ปลุกฉันให้ตื่นจากฝันเสียที....

     “ดะ...เดี๋ยวสิจุนฮง!” ฝ่ามืออุ่นฉุดรั้งต้นแขนขาวซีดของร่างที่กำลังจะลุกขึ้น 

     “ได้โปรด....ปล่อยผมไปเถอะ” สายตาอ้อนวอนผ่านดวงตาคู่ช้ำ มันทำให้แดฮยอนเผลอปล่อยมือตัวเองออกเพราะความสงสาร...หรือเพราะความรู้สึกสำนึกผิดกันแน่?

     “พี่ขอโทษ.....”

     จองแดฮยอนเพิ่งจะสำนึกได้เพียงตอนนี้...ตลอดเวลาจุนฮงรู้มาตลอดว่าเขาออกไปไหนกับใคร ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย เด็กคนนี้คอยจับตามองและเก็บความรู้สึกเสียใจไว้เพียงคนเดียว

     การแสดงตบตาของชเวจุนฮงทำให้เขาตายใจเชื่ออย่างสนิท การแสดงว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่รู้ไม่เห็นและไม่เป็นอะไรทั้งนั้น

Disillusion of my dreams…
ความจริงของความฝัน….

 

     เพียงเพราะจุนฮงไม่อยากจะเสียคนที่เขารักมากที่สุดไปก็แค่นั้น....

     มือเรียวเอื้อมไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเอง เสียงล้อลากที่ทำลายความเงียบ นัยน์ตาของแดฮยอนสามารถส่งบอกความรู้สึกผิดอะไรได้หลายๆอย่าง...

     แต่เขาเลือกที่จะมองข้ามผ่านมันไป...

     ผมไม่อยากฝันร้ายอีกแล้ว....

Whatever, It just dream...

‘ Wake up ‘

ยังไงมันก็เป็นแค่ความฝัน....

ตื่นได้แล้ว...

“พี่แดฮยอน...เราเลิกกันเถอะ”

The end