friend's zone

 เวลาดีๆมันมักไปเร็วเสมอตอนที่เรามีความสุขมันมักอยู่แค่แป็ปเดียวแต่ทำไมตอนที่เราทุกข์ เศร้า เสียใจ มันจะอยู่เป็นเวลานานนะ ผมเสียพ่อไปตั้งแต่อายุ 10 ขวบ ตอนนั้นผมเด็กมากๆเลยก่อนหน้านั้นผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเสียใครไปสักคนมันเป็นยังไง แต่พอผมเจอเหตุการณ์นั้นผมเลยเข้าใจและไม่อยากรักใครมากๆนอกจากแม่และพ่ออีกแล้ว ผมเลยเป็นคนที่อยู่คนเดียวมาตลอดไม่ค่อยมีเพื่อนในชีวิตผมก็คงมีแต่แม่ แม่นม และไอ้มาร์ค ที่อยู่ข้างๆผมเสมอ

  ผมเคยสัญญากับพ่อเอาไว้ก่อนที่ ท่านจะเสียว่า ผมจะเป็นหมอให้พ่อให้ได้และจะเป็นหมอที่ดีที่สุด ตลอดเวลาที่ผมไม่มีท่าน ผมตั้งใจเรียนและไม่เคยทำให้แม่ผิดหวัง ถ้าพ่อยังอยู่ผมอยากจะบอกท่านว่า เวลานั้นมันใกล้เข้ามาแล้วนะครับอีกไม่กี่ปีเป็นกำลังใจให้ผมด้วยนะครับพ่อ... 

….

….

….

 ภาพที่ผมเห็นคือไอ้ภัทรมันนั่งร้องไห้กับรูปของพ่อมันน้ำตาที่ไม่มีใครได้เห็นและไม่มีใครคิดว่ามันจะเคยร้องด้วยซ้ำไหลออกมา ผมได้แต่สงสารมันแต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากอยู่ข้างมัน ถึงว่าที่โรงเรียนมันจะเป็นคนที่ชอบอยู่คนเดียวไม่ชอบให้ใครมากวนแต่ลึกๆมันแค่ไม่อยากให้ใครเข้ามารับรู้ความทุกข์ของมันเท่านั้นเอง