[PV:Percy Jackson] NICOTINE (Solangelo) {Yaoi}

ข้อมูลเบื้องต้น

Fic: Percy Jackson,The Hero of Olympus:The Blood of Olympus
Pairing: Solangelo,Nico x Will Solace,Will Solace x Nico
Category: Romantic,Comedy,Dude,Yaoi,Erotic
Rate: PG-15
Auther: Liz- Ridding Red hood  

                             
                         “ Nicotine is a chemical that activates the brain directly.It stimulates and then depresses the central nervous system ”

Will  Solace ที่ปรึกษาอาวุโสบ้านอะพอลโล่ ผิวสีแทนคล่ำแดดกลายๆ ผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า เขาเป็นกำลังสำคัญของกองทัพ เพราะเขาเป็นหมอที่เก่งที่สุดในค่าย ถึงจะเป็นคนเก่ง... แต่ความเกรียนก็เข้าขั้นน่ากลัวทีเดียวเชียว....Nico Di Angelo เด็กหนุ่มสุดฮอตแห่งบ้านฮาเดส เพราะเป็นบุตรแห่งฮาเดสหนึ่งเดียวที่อาศัยอยู่ในค่าย ผิวสีขาวซีดเหมือนคนไม่มีเลือด ผมสีดำขลับยุ่งเหยิง ดวงตาสีดำคล้ำ ถึงนิโคจะหน้าเหมือนผีไปหน่อย.... แต่เขาก็ไม่ได้คูลน้อยลงไปเลย ผลพวงจากกองทัพโครงกระดูกเมื่อปีกลาย แต่สำหรับคนในค่าย เขาก็เป็นคนที่ลึกลับ แต่จริงๆแล้วเป็นคนที่นิสัยดีและน่ารักมาก


Hall of fame..... My writing.....

 

<<ผลงานเรื่องแรกค่ะ สนใจคลิ๊กเข้าไปอ่านได้เลยค่าา ^^

O W E N TM.

เนื้อเรื่อง

      “ Nicotine is a chemical that activates the brain directly.It stimulates and then depresses the central nervous system ”

“ นิโคทินงั้นหรอ?..... นิโคทิน..... สารเคมีในบุหรี่นี่นา.. ” ผมงึมงัมกับหน้าหนังสือที่กำลังอ่าน ‘สารเคมีเพื่อการแพทย์’ ในท่าเอกเขนกอยู่บนเตียงนอนบ้านอะพอลโล่ บ้านหมายเลข 7 ค่ายฮาล์ฟบลัด

..

.......

คุณคงไม่เคยสูบบุหรี่สินะครับ.....  แน่นอนที่สุด.... ผมก็ไม่เคย....... แต่ผมก็รู้จักคนอยู่คนนึงนะ...

หมอนั่นคูลหยั่งกับนิโคทินเดินได้เลยทีเดียวหล่ะ....... แถมยังบังเอิญชื่อ นิโค อีกต่างหาก

 เอ่อออออใช่...... ผมรู้จักกับนิโค ตั้งแต่ผมอายุ 14 และหมอนั่นอายุ 10 ปี เห็นตอนนั้นติดเพอร์ซี่ แจ็คสันแจเลย... เหมือนเพอร์ซี่เป็นแม่เลี้ยงต้อยไหง๋งี้เลย แต่พอพี่สาวของนิโคตายนั่นหล่ะ เปลี่ยนลุคไปเป็นคนละคนเลย.. ดาร์คสุดๆ...  ยิ่งตอนสู้รบกับกองทัพไททันนะ.. โหววววว โครตคูลอ่ะ.. นำกองทัพโครงกระดูกมากับฮาเดสผู้เป็นพ่อ... จนตอนนี้กลายเป็นหนุ่มฮอตไปแล้ว... หลังจบสงครามพระแม่ธรณีไกอาอ่านะ..

และก็นะผมน่ะ... ชอบ...

“ เฮ้! วิล! ทำไรอยู่!? ” ใครก็ไม่รู้พรวดพราดเปิดประตูเข้ามา

โครมมมมมมมมมมม!!!!!

“ โอ้ย!!!!  ไอ้บ้านิโค! มาทำไมไม่ให้ซุ่มให้เสียงวะ! ” ผมนี่ตกใจเสียงไอ้บ้านั่นจนกระโดดบึ๋งตกเตียงไปนู่นนน กองหนังสือเกือบทั้งหมดบนเตียงเลยหล่นลงมาทับด้วย... เจ็บเป็นบ้า!

“โทษทีน่ะ วิล.. แต่นายเองน่ะ จะขวัญอ่อนไปไหนกัน” นิโคยิ้มเยาะก่อนที่จะช่วยฉุดผมให้ยืนขึ้น

“..........”

“ตกใจหยั่งกับเห็นผีเชียวววว” นิโคแหวผม ก่อนที่เจ้าตัวจะช่วยเก็บหนังสือไปเงียบๆ

“นายก็ไม่ต่างอะไรกับผีหรอก... นิโค” ผมบอก ก็จริงอยู่หรอก... ที่นิโคเหมือนผี.. ผมสีดำยุ่งเหยิง ขอบตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนมาเป็นปีเป็นชาติ ผิวซีดหยั่งกับคนไม่มีเลือด ตัวก็เล็กเตี้ยผอมกระหร่อง... เสื้อก็เหมือนจะมีแต่โทนสีดำ แถมสัตว์เลี้ยงยังเป็นน้องหมาโครงกระดูกอีก.. กลัวคนเขาไม่รู้รึไง ว่าเป็นบุตรแห่งฮาเดส แต่ถึงหมอเนี่ยจะเหมือนผี หรือศพเดินได้ขนาดไหน.. ก็ยังฮอตอยู่ดีหล่ะวะ......
“โหย.... แซวแรงขนาดนี้ โกรธอะไรฉันป่ะเนี่ย?” คนตัวเล็กยิ้มหวานก่อนที่จะมาต่อยไหล่ผมเบาๆเป็นเชิงง้อ แต่ผมไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อยนี่... ใครจะไปเชื่อหล่ะ... นิโคผู้แสนจะเงียบขรึม.. จะมีมุมแบบมุ้งมิ้งขี้อ้อนกับเขาเหมือนกัน

“เปล่านี่... นายมีอะไรก็ว่ามาสิ ==’ ” ผมถามพลางแกล้งขมวดคิ้วใส่บุตรแห่งฮาเดส
“นายน่ะ.. ดุจนไม่กล้าคุยด้วยเลยนะ คุณหมอโซเลซ”
“มีอะไรก็ว่ามาสิครับ.... คุณคนไข้” ผมตอบไปด้วยสีหน้าที่(แกล้ง)หงุดหงิด
“ดูสิ! คิ้วจะกลายเป็นโบว์อยู่แล้ว” นิโคเอานิ้วมาจิ้มให้คิ้วที่แกล้งขมวดเข้าหากันคลายออก

..

.....

.........

หน้าที่ 72 นิโคทิน ส่งผลต่อสมองโดยตรง

“ไม่ต้องมายุ่งเลย! มีอะไรก็ว่ามาครัมผม! ลีลาชักช้าอยู่ได้!” ผมระเบิดใส่นิโค คราวนี้ระเบิดจริงๆ เก็กขรึมแก้เขินอยู่ตั้งนาน ป่านนี้หน้าแดงหูแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

...

...........

จริงๆแล้ว.... ผมเคยคุยเรื่องนิโคกับเจสัน เกรซ เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของนิโค แต่หมอนั่นกลับบอกว่านิโคมันทำตัวขี้อ้อนกับผมแค่คนเดียว.... มันต้องการอะไรจากผมวะ?
“เอ๊ะ! คุณหมอ.. ฉันก็แค่มาหาดีๆนะ.. แค่จะมาบอกว่าให้เตรียมตัวแข่งศึกชิงธงได้แล้ว อีกไม่กี่นาทีก็จะเริ่มกันแล้ว แล้วอีกอย่าง.... ฉันก็อยู่สีเดียวกับนายด้วย แต่ถ้านายเห็นหนังสือพวกนั้นสำคัญกว่าการแข่งขัน ก็แล้วแต่นะ ” คนที่โดดระเบิดลงยู่ปากด้วยความน้อยใจ

....

..........

ห้องนี่เงียบและอึดอัดชะมัดยาด....

“เอ่อ.......... ขอโทษ” อยู่ดีๆ ผมก็รู้สึกว่าพื้นของบ้านพักน่าสนใจกว่าใบหน้าของคนตัวเล็กตรงหน้า ถ้าให้ผมเดานะ หน้าผมตอนนี้คงจะขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดแล้ว คำขอโทษรู้สึกผิดถูกเปล่งออกมาเบายิ่งกว่าสายลมพัดในฤดูร้อนเสียอีก
“ว่าไงนะ..... ฉันไม่ได้ยินเลย”
“ฉันบอกว่า... ขอโทษไง... ไอ้เด็กซอมบี้”
“ขอโทษฉันแล้วไม่มองหน้าฉันอีก... เสียมารยาทจังนะครับ คุณหมอ”

..

..............

จะให้มองหน้าแกได้ยังไงหล่ะ.....

ถึงอย่างนั้น  ผมก็รวบรวมความกล้าในตัวที่พอจะขุดหามาได้ เงยหน้าขึ้นไปสบตาคนตัวเล็กตรงหน้า.....

และ.... ถ้าผมไม่คิดเข้าข้างตัวเองจนเกินไป แก้มป่องๆของนิโคก็มีสีชมพูระเรื่อขึ้นเล็กน้อย

“ฉันก็มองหน้านายอยู่นี่ไง ==’ ” ผมบอก
นิโคยิ้ม.... เป็นรอยยิ้มที่ผมเกลียดและชอบที่สุดในเวลาเดียวกัน ขาเรียวเล็กก้าวเข้ามาประชิดตัวผม โชคไม่เข้าข้างผมเอาซะเลย ที่พื้นที่ตรงนั้นไม่กว้างพอให้เขยิบหนีได้ คอเสื้อค่ายฮาล์ฟบลัดสีส้มถูกนิ้วชี้เรียวยาวดึงให้ไปสบตาตรงๆ

ดวงตาดั่งลูกกวางสีดำเป็นประกายตรงหน้า ทำให้สมองของผมเบลอ ก็อย่างที่บอกนิโคทินส่งผลต่อสมองโดยตรง......

“นายต้องช่วยฉันเอาชนะ ทีมสีแดงให้ได้นะ” นิโคพูดก่อนที่จะจุดยิ้มให้กว้างขึ้น
“ห้ะ?” ตอนนี้ตาของผมถูกเปลี่ยนจุดโฟกัสไปที่ริมฝีปากบางๆอมชมพูตรงหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
“สัญญาแล้วนะ....” ดวงหน้าหวานยิ้มด้วยรอยยิ้มเหมือนจะยั่วยุให้เข้าไปหามากขึ้น
“นายน่ะ... นิโคทินเดินได้ชัดๆเลย ไอ้บ้าเอ๊ย!” ผมขืนคอขึ้นเล็กน้อย แต่นิ้วชี้เพียงนิ้วเดียวก็ดึงผมให้เข้าไปใกล้ขึ้นอีกอย่างง่ายดาย
“แล้วนายอยากจะลองสัมผัสนิโคทินซักครั้งดูมั้ยล่ะ...... ” แขนอีกข้างที่ว่างงานอยู่ของนิโค โน้มมากดคอของผมให้ต่ำลงไปอีก...... คุณคนไข้ครับ ถ้าจะใกล้ขนาดนี้ จูบกันไปเลยดีกว่ามั้ย....

หน้า 73 หากผู้เสพได้สูบบุหรี่เป็นครั้งแรก มีความเสี่ยงสูงที่จะมีอีกหลายครั้งต่อไป
“ไม่ดีกว่า.... ในหนังสือบอกว่า ถ้าลองครั้งแรกแล้วมันจะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามต่อ” ถึงจะพูดแบบนั้นออกไปผมก็ไม่ได้ขัดขืนพันธนาการจากคนตัวเล็กกว่าแต่อย่างใด แต่กลับตรงกันข้าม ผมกลับดึงแขนที่ใช้นิ้วชี้เกี่ยวคอเสื้อของผมเอาไว้อยู่นั้นของนิโคให้เลื่อนไปประสานกับแขนอีกข้างที่ระนาบอยู่ที่ลำคอ
“ฉันรับรองเลย... ว่าจะไม่มีครั้งต่อไปแน่ ถึงนายอยากจะสัมผัสมันอีกครั้งก็ตาม” แรงกดเพิ่มขึ้นที่ลำคอของผม จนจมูกของเราแนบชิดกัน
“ฉันอาจจะทำให้นายสบถเรียกหาคุณป๋าเลยก็ได้นะ” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายยิ้มบ้าง จินตนาการที่แสนจะหื่นกามกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นในสมองของผม
“งั้นก็ลองดูสิ.......” เมื่อพูดจบ นิโคก็ไม่รอช้ากดริมฝีปากนั้นเข้ากับของผม ลิ้นเรียวเล็กเริ่มเข้ามาสำรวจโพลงปากของผมอย่างใคร่รู้ แต่ผมเองก็เป็นฝ่ายผละออกมาซะก่อน

.......

..................
“เปลี่ยนใจแล้วหรอ.... คุณหมอ” นิโคยิ้มเยาะ
“ใครบอกนายกัน.... ฉันก็แค่กลัวว่าจะโดนจับเข้าคุก ข้อหาพรากผู้เยาว์น่ะสิ”
“ปอดว่ะ.......” ผู้เยาว์ของผมกลับยั่วโหโมซะงั้น
“ปอดงั้นหรอ หึ...” เมื่อถูกยั่วแล้ว ผมก็ไม่กลัวคุกกลัวตารางแล้วตอนนี้ ขอลุยกับคนไข้ดื้อคนนี้ก่อนดีกว่า..

....

ถูกอย่างเริ่มขึ้นเมื่อนิโคถูกเหวี่ยงไปที่เตียงนอน แล้วจากนั้น......
“ฮาเดสช่วยยยย!!!!!!!!!”

ถึงจะพลาดศึกชิงธง..... แต่แบบนี้ก็คงคุ้มกว่ามากโขเลยทีเดียว

...

.........

“นิโค... ศึกชิงธงคงจบแล้ว เราไปรวมตัวที่กองไฟค่ายกันเถอะ” ผมพูดพลางเลื่องแขนไปโอบเอวของคนที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างตัวเอง
“อื้อ...... หวังว่าพวกเพื่อนๆคงจะไม่สงสัยน่ะนะ” เสียงอู้อี้ตอบมาจากคนไข้ในอ้อมกอดของผม
“ปอดว่ะ......” คราวนี้ผมเป็นฝ่ายพูดบ้าง
“ยอกย้อนหรอครับ....คุณหมอ” นิโคพลิกตัวมางับคางผมเบาๆเป็นการลงโทษ
“นิโค.... ฉันว่าฉันคงติดนิโคทินแล้วละว่ะ..” พูดจบ ก็จูบไปที่ขยับขวาของนิโคเบาๆ แล้วดึงผ้ามาห่มให้อย่างห่วงใย
“ฝันไปเถอะคร้าบบบ.... คุณหมอ ฉันจะไม่ยอมนายให้มีอีกครั้งหน้าหรอก”
“งั้นคุณหมอคงต้องใช้โอกาสครั้งนี้ให้คุ้มสินะ คุณคนไข้” ผมจุดยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“นายหมายความว่าไง... อย่านะ” คนไข้ตัวเล็กพยายามขัดขืน แต่ดูเหมือนนั่นจะไม่เป็นผล
“.....หึ”
“ฮาเดสช่วย!!!!!!!”

-------------------------------------------------------------------------------
เทพอะพอลโล่รีบขับรถดวงอาทิตย์ไปนครใต้พิภพด้วยความร้อนรนใจ

..

เทพบุตรหนุ่มรูปงามรีบวิ่งจนเกือบจะทำพิณที่ตัวเองนำติดตัวมาด้วยตกพื้นไป

“ท่านลุง! ท่านลุง! ให้ตายเถอะ! ซุสช่วย! ” เทพแห่งดวงอาทิตย์บอกต่อหน้าคนที่อยู่บนบัลลังค์
“เจ้ามีอะไรรึ? อะพอลโล่”

เทพหนุ่มไม่รอช้ารีบยื่นพิณไปให้ท่านลุง
“เจ้าจะให้ข้าซ่อมพิณให้เจ้ารึไงกัน..” ราชาแห่งนรกใต้พิภพบอกอย่างหงุดหงิดใจ
“รอก่อนสิ... ” เทพอะพอลโล่ตอบ
ทันใดนั้น พิณขลิบลิ่มทองคำก็แปรสภาพกลายเป็นแท็บเล็ตเครื่องโต แต่ภาพที่ฉายอยู่ในนั้นทำให้ฮาเดสถึงกับตกตะลึงก้อนโตกว่าแท็บเล็ตเป็นสิบเท่า

“ขุ่นพระ! นิโคลูกชายข้า นะ นะ นั่นมันนิโคลูกของข้า!” เทพฮาเดสสะดุ้งแทบตกจากบัลลังค์
“ดูเหมือนบุตรชายของพวกเรากำลังเล่นกายกรรมบนเตียงนอนกันอยู่แน่ะ ท่านลุง..” เทพแห่งดวงอาทิตย์กลืนน้ำลายดังเอือก

“อะพอลโล่! เจ้าจะต้องชดใช้!!!!!!” ท่านลุงฮาเดสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

“ซุสช่วยยยยยยยยยยย!!!!!”

The End…..

--------------------------------------------------------------------------------------------

Writer’s Talk

จุดประกายจากตอนอ่านหนังสือวิชาสุขศึกษาตอนไฟนอลน่ะค่ะ สงสัยคงจะเอาบทสารเสพติดผสมกับบทเพศศึกษาหล่ะมั้งคะ ฮ่า..... รู้สึกว่าจะเบนเข็มมาทางเพศศึกษาเกินไปนิดนึงแน่ะค่ะ ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ รักรีดเดอร์ทุกท่านค่ะ //ลากลับไปแต่ง Jelsa ต่อค่ะ ปิ้ววววววว~