Fic-BARAMOS_The Lovers

เนื้อเรื่อง

.... เช้าวันใหม่กำลังมาเยือนป้อมอัศวิน แห่งโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก ....

วันนี้เป็นวันจบปีการศึกษาของเจ้าโจรจอมซ่านามว่า"เฟริน เดอเบอโรว"

หรือในอีกนาม "เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกรเดเวล" พระราชธิดาในองค์ราชา เอวิเดสแห่งอาณาจักรเดมอส

เธอและเพื่อนร่วมห้องพักอีก 2คน คือ เจ้านักฆ่าตัวแสบ ผู้มีนัยน์ตาสีม่วง "คิล ฟิลมัส" และอีกหนึ่งเจ้าชายมาดน้ำแข็ง "คาโล วาเนบลี"

แพขนตาค่อยๆ กระพือขึ้น แต่ก็ต้องรีบหลุบลงเพราะแสงแดดที่เข้ามากระทบ

เฟริน ขยับตัวเล็กน้อยเพื่อเตรียมจะยันตัวขึ้นแต่แล้วมือใหญ่ก็เข้าคว้าหมับที่ข้อแขน

"วันนี้ตื่นเช้าจริงนะ..." เสียงเย็นๆติดจะงัวเงีย จากเจ้าชายน้ำแข็งที่นอนอยู่ข้างกายเอ่ยขึ้น

นัยน์ตาโตเบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยวาจากวนๆตามแบบฉบับ

"ตื่นเช้าสิวันสุดท้ายจะได้กลับบ้าน เบื่อหน้าก้อนน้ำแข็งอย่าแกเต็มทนแล้..."

ฟึ่บ...

เจ้าก้อนน้ำแข็ง ออกแรงดึงเฟรินในร่างสาวน้อยลงไปกอด ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ...

"เฮ้ยๆ ทำอะไรน่ะ หัดอายคนอื่นซะมั่งเซ่"

สาวเจ้าพูดแก้เขิน ก่อนจะหลบตาก้อนน้ำแข็งตรงหน้า

"คนอื่นที่ไหน... คิลมันออกไปก่อนตั้งนานแล้ว"

ดวงตาสีน้ำตาลจ้องดวงตาสีฟ้าควับ ก่อนชะเง้อมองหาไอ้คนที่คนตรงหน้าบอกว่าไม่อยู่... และมันก็ไม่อยู่จริงๆด้วย

คนตัวโตกว่าถือโอกาสดึงสาวน้อยที่กำลังเผลอเข้ามากอดแน่น จนสาวเจ้าต้องดิ้นขลุกขลัก

"อยู่กันแค่ 2 คน ทำอะไรก็ได้ สะดวกเนอะ ว่างั้นไหม" ... น้ำเสียงสนุกสนานของคนมาดนิ่งทำให้เฟรินหยุดกึกด้วยความแปลกใจ

"อะไรสะดวกไม่ทราบ" ปากเร็วกว่าความคิดรีบสวนไปทันควัน

"ก็...หลายๆเรื่อง" ดวงตาคนที่มาดนิ่งมาตลอดระริกพราว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่หาดูยากเริ่มผุดพราย ทำให้เฟริน หัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

"หลายๆเรื่อง อะไร แกอย่ามาฉวยโอกาสนะ" ปากเจ้ากรรมยังเถียงไม่เลิก คาโลได้แต่ถอนใจก่อนที่จะเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น

"ฉวยโอกาสกับคู่หมั้น ไม่ได้งั้นหรือ?" คำพูดที่คนฟังต้องชะงักกึก

ใช่ เธอกับมัน หมั้นกันมาได้ 2เดือนแล้ว... กะว่าหมั้นแล้วคงปลอดภัยเพราะมีเจ้านักฆ่าเพื่อนยากอยู่ด้วย แต่ไปๆมาๆ มันดันเปิดเผยเรื่องที่มันคบกับเจ้าหญิงเรนอนนั่นตอนที่เธอเพิ่งหมั้นกับไอ้ก้อนน้ำแข็งนี่พอดี มันก็เลยชอบหายตัวไปบ่อยๆ เธอก็เลยพาลให้ถูกรุกเร้าอย่างนี้เรื่อยไป

ถึงแม้เธอจะดิ้นหลุดได้ตลอดก็เถอะ

คิดทบทวนในสมองก่อนใช้ทางเลือกที่ดีที่สุด

"ไม่เอาน่า วันนี้เป็นวันอันตราย..."

"วันอันตรายน่ะ ไม่ได้มาทั้งเดือนนี่นา... ฉันถามพี่สาวในคทานั่นมาแล้ว... "

"..." เวร ยัยผีบ้าพาซวย ก็ลืมไปว่าแม่นั่นพูดมากเสียเป็นต่อยหอย

"แต่ว่าวันนี้..." เธอพยายามหาทางหนี

"เป็นระหว่าง 3-7วันเป็นอย่างมาก เมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนก็เป็น เมื่อสัปดาห์ก่อนก็เป็น แล้ววันนี้จะเป็นอีกได้ไง" คาโลเริ่มรุก

"อ่า... "

"ยังไงวันนี้ก็ไม่ปล่อยไปหรอก" สิ้นคำขาดจากเจ้าชายน้ำแข็ง ร่างใหญ่กว่าก็ขึ้นคร่อมร่างสาวน้อยทันที

"อ๊า อย่าน๊า วันนี้ต้องไปพิธีจบการศึกษ..."

ยังไม่ทันจะพูดจบ ริมฝีปากร้อนก็ประกบเข้า จูบร้อนทำให้แม้อยากจะขัดขืนก็ไม่อาจขัดขืนได้

พอริมฝีปากเลื่อนออก คนถูกเอาเปรียบอยู่ก็หอบแฮก ไม่ทันจะได้หอบสมใจ ริมฝีปากนั้นก็ประกบเข้าอีก คราวนี้มีลิ้นร้อนๆฉวยโอกาสเข้าไปด้วย

แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดก็พาลจะหมดไป จูบร้อนเลื่อนไปตามแก้ม และซอกคอ มือใหญ่ก็เริ่มล่วงล้ำอาณาเขต

"คะ... คาโล.." เฟรินพูด...ฟังดูกระอักกระอ่วน เมื่อเสียงพูดปนกับเสียงหอบหายใจ

"หืมม..." นัยน์ตาสีฟ้าเหลือบมามอง แต่มือยังคงแกะกระดุมเสื้อนอนของร่างอ้อนแอ้นที่อยู่ตรงหน้า

"หยะ... หยุดเถอะ..อึก....นะ" นัยน์ตาสีน้ำตาลก้มลงมาสบแกมเว้าวอน

"ไม่" คำตอบเรียบง่ายแต่ส่วนอื่นไม่ง่ายด้วย

เสื้อของเฟรินถูกปลดกระดุมออกเกือบหมดแล้ว เจ้าชายน้ำแข็งที่กำลังรุกเร้าก็ได้ทีประกบริมฝีปากลงบนเนินอกขาวของสาวน้อยตรงหน้า

"ฮะ... อ๊า ปละ ปล่อยนะ คะ คาโล!" เจ้าหญิงผู้ถูกคู่หมั้นตัวดีคุกคามตะเบ็งเสียง

"อะไร.." เสียงเย็นๆ เอ่ยขึ้นแม้จะไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตา (ก็ตอนนี้ของที่อยู่ตรงหน้ามันน่าดูกว่านี่หว่าเฮ้ย! : คนเขียน)

"นานๆครั้งไม่ได้หรือไง เฟริน" คราวนี้เอ่ยเสียงแกมน้อยใจ เงยหน้าขึ้นมาสบตา ดวงตาสสีฟ้าและดวงตาสีน้ำตาลจ้องกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ ดวงตาสีน้ำตายจะหลบสายตาก่อน

"ก็...ไม่ใช่อย่างนั้น"

"งั้นก็ไม่เป็นไรแล้วสินะ" จากหน้าเครียดก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเผล่ ทำให้โจรน้อยรู้แล้วว่าที่พูดไปนั้นผิดถนัด มือของคาโลที่หยุดทำงานไปชั่วขณะเริ่มปฏิบัติการแกะอีกครั้ง

คราวนี้ รุกเร้ากว่าเดิม และเริ่มลุกลามลึกไปเรื่อยๆ (เหอะๆ บรรยายอย่างกะเป็นโรคร้ายเรยตรู - -")

เมื่อไม่อาจขัดขืนก็คงทำได้แค่ปล่อยให้เลยตามเลย

.......................

แต่แล้วในที่สุดก็เหมือนสวรรค์โปรด เมื่อ เสียงประตูห้องเคลื่อนที่...

แอ๊ด...

"เฮ้ย ! ทำไรกันอยู่วะ ไม่รีบลงไปละ พวกรุ่นพี่เขาก็มากันด้วยน...... เย้ยยยยยยยยยยยยยยย"

เสียงของคิลที่เปิดประตูเข้ามากับ สายตาหลายคู่ที่มองมาจากด้านนอกทั้ง โรเว่น ลูคัส และลอเรนซ์ รวมทั้งเพื่อนๆอีกหลายคนเลยทีเดียว

เจ้าชายน้ำแข็งตัวดีรีบคว้าเสื้อของเฟริน มาใส่ให้เธอเร็วทันใจ ก่อนจะผละออกห่างจากเตียง

ส่วนฝ่ายสาวก็คว้าผ้าห่มขึ้นมาปิดบังไว้รวดเร็ว เลือดของทั้งคู่สูบฉีดไปทั่วใบหน้า จนเปลี่ยนเป็นสีแดงไปตามๆกัน

"อะ.. เอ่อ โทษทีไม่นึกว่าจะ..."

"หึหึ เดี๋ยวนี้พัฒนานะเจ้าหนูน้ำแข็ง..." ลูคัสเอ่ยติดเจ้าเล่ห์

"บัดสีบัดเถลิง" ลอเรนซ์กล่าวเสียงเย็นแม้ใบหน้าจะติดสีแดงระเรื่อ

"แหมๆ อย่าทำอายไป ลอรี่"

"แก๊ ไอ้ลูคัส"

"เอ้าๆพวกเรามากวนเขานานแล้วนะ ไปกันเถอะ" โรเว่นรีบห้ามทัพก่อนที่จะเกินสวครามหน้าห้องพักที่เพิ่งกลายเป็นห้องสวีท

"งั้นก็ขอรบกวนแค่นี้ล่ะนะ... ทีหลังใส่กลอนประตูหน่อยก็ดีนะ" โรเว่นกล่าวในที่สุดพร้อมกับลากคิลออกมาจากห้องแล้วปิดประตูพร้อมทั้ง ใส่กลอนไว้ให้ด้วย

"เห็นไหมละ เพราะแกทำอะไรไม่รู้จักดู" คนที่นั่งอยู่บนเตียงเอ็ดเข้าให้ คนฟังได้แต่หัวเราะขำๆ

"แหม ก็ใครจะรู้ล่ะ ว่าจะมีคนมาเยี่ยมกลางคัน" ว่าจบก็หันมาสบตา "แก้ตัวนะ"

"ไม่ต้องมามุขนี้ยังไงก็ไม่ยอมหรอก"

"น่าๆ นิดหน่อยเอง พวกรุ่นพี่อุตส่าห์เปิดโอกาสให้แล้ว น่านะ" รอยยิ้มอ้อนๆฉายบนดวงหน้าขาวๆ ที่เธอคาดว่าน่าจะหนาขึ้นมาซัก 2-3เซนฯ ก่อนคนตัวโตจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง 

"..." พูดไม่ออก มันไปเอาลูกอ้อนแบบนี้มาจากไหน

แล้วนัยน์ตาสีฟ้าก็ส่องประกายแพรวพราววาววับอีกครั้ง คราวนี้ทำเอาคนที่เกือบจะรอดตัวต้องหนาวๆร้อนๆอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าขยับเข้ามาใกล้

"ไม่ตอบคือไม่ ปฏิเสธนะ" ว่าจบก็จับตัวสาวน้อยอีกครั้ง

อยากจะขัดขืนแต่ใจเจ้ากรรมดันเรียกร้อง

อยากจะขัดขืน แต่ร่างกายไม่ทำตามสั่ง

แม้ อยากจะขัดขืนแต่ก็ไม่อาจจะทำอะไรได้... ไม่อาจจะทำอะไรได้แล้วจริงๆ

ก็คงต้องปล่อยให้มันเลยตามเลย....

..........................................................................