Planet of the amity - ตอน ฝันร้าย (2)

ลำดับตอนที่ #4 : Planet of the amity - ตอน ฝันร้าย (6)

     "ท่านเบลคะ! ท่านเบล!" เสียงที่คุ้นเคยแบบนี้ใครกันนะ. . . ผมค่อยๆเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่กับผมตอนนี้ก็คือไวท์ ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที
     "ไวท์ ! นี่เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม!" ผมถามเธอด้วยอาการที่ค่อนข้างจะลนลาน เธอมองผมด้วยหน้าที่ค่อนข้างจะงงมาก
     "ข้า....ข้าควรจะถาม่ทานมากกว่าค่ะ... ท่านเบลไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ...ข้าเห็นท่านหลับไปแล้วดิ้นทุลน ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น.." ไวท์มองผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง ผมเข้าไปสวมกอดเธอทันที
     "ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ. . .ขอแค่ไวท์ปรอดภัยดีผมก็โล่งแล้ว. . ." แต่อาการเจ็บมือแปลกๆนี่มันอะไรกันนะ ผมปล่อยกอดจากไวท์แล้วมามองที่มือตัวเอง หรือว่าจะ. . .
     ผมค่อยถอดถุงมืออก สิ่งที่ผมเห็นนั่นก็คือแผลที่มือของผม ตอนนี้เลือดไหลโชกเต็มข้างในถุงมือของผม หนำซ้ำรอยที่ผมกัดมือตัวเองมันน่ากลัวรึเกิน ดูไม่ออกเลยจริงๆว่านี่มันคือรอยกัด พอผมหันไปมองไวท์ตอนนี้เธอทำหน้าตกใจอย่างมากเมื่อเห็นแผลที่มือของผม
     "ขะ...ข้าจะไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาให้นะคะ..." ไวท์วิ่งเข้าไปในบ้าน
     อืม. . .ใครๆเห็นก็ต้องตกใจอยู่แล้วล่ะ แผลแหว่งไม่เป็นชิ้นดีขนาดนี้. . . .
     ฝ่านไปได้สิบนาที ไวท์ก็เดินออกมาจากบ้าน 
     "ท่านเบล ขอโทษที่ข้าช้าค่ะ ส่งมือมาเลยค่ะ.." ผมยื่นมือไปให้ไวท์ช้าๆ ดูไวท์จะตื่นเต้นกับแผลของผมมากกว่าตัวผมอีกนะเนี่ย ผมของไวท์ขณะที่กำลังทำแผลให้ พลางส่งยิ้มบางๆให้เธอ
     "เจ็บรึเปล่าคะ?" ไวท์ถามผม 
     "ไม่ครับ. . ." อ่า. . .ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ผมก็รู้สึกเจ็บจี๊ดเหมือนกันแหละ. . . แต่มันก็ไม่เจ็บเท่าที่ผมกัดมือตัวเองซักเท่าไหร่
     "แล้วทุกคนล่ะครับ?. . ." ผมถามไวท์
     "ทุกคนตื่นกันหมดแล้วล่ะค่ะ ตอนนี้ท่านสโนวกำลังเตรียมอาหารมื้อเย็น ให้พวกเรา
ทานกันค่ะ ^^" ไวท์พลางพูดไปทำแผลให้ผมไปด้วยจนเสร็จ
     อืม. . .การที่ผมได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากับเพื่อนๆหลายๆคน บางทีมันก็ทำให้ผมเกรงใจพวกเขาอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน
     ผมส่ายตาไปทางทางหน้าต่างห้องครัวของสโนว มันต้องทำให้ผมกลับไปจ้องที่มัน นี่ตาผมไม่ได้ฝากไปใช่ไหม บุคคลในชุดผ้าคลุมดำที่เราในความฝันนี่นา! ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้น. . . บางทีผมอาจจะได้รู้ความจริงๆของสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นทั้งหมดในไม่ช้านี่ก็ได้
     ไม่รอช้า ผมก็รีมย่างก้าวเดินไปที่ห้องครัวทันที ประตูห้องครัวเปิดทิ้งเอาไว้ ในห้องไม่มีใครเลยนอกจากบุคคลในชุดผ้าคลุมดำคนนั้นแค่คนเดียว ถ้ามองดูดีๆเหมือนเขาจะไม่รู้สึกกลัวเลยที่ใครจะมาเห็นตัวเอง ชักน่าสงสัยแล้วซิ. . . ผมมองปฎิกริยาของบุคคลในชุดผ้าคลุมดำนั่นซักพัก เขามุ่งหน้าเดินไปที่หม้อแกงเดือดเดาได้ว่าสโนวอาจจะต้มแกงทิ้งเอาไว้ แต่เดี๋ยวก่อนนะ หมอนั่นใส่อะไรบางอย่างลงไปในแกง แล้วดูเหมือนว่ากำลังจะเล็งไปที่อาหารอย่างอื่นเหมือนกัน ไม่ยอมให้ทำง่ายๆหรอก ฮึ. . . .
     "ทำอะไร. . ." ผมรีบจับข้อมือของคนๆนั้นขณะที่กำลังจะใส่อะไรลงไปในอาหาร จนเขาสดุ้งตกใจขึ้นมา อะไร. . .ทำหน้าแบบนั้นเหมือนกำลังตกใจที่ผมมองเขาเห็นได้งั้นแหละ และไม่ทันที่เขาจะให้คำตอบให้กับผม เขาสะบัดมืออกอย่างแรง แล้ววาบหายไปกับความมืดทันที
     สัมผัสแบบนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน. . . 
     *แกร๊ก*
     "อ๊ะ...เบลม็อตคุง มีอะไรรึเปล่าจ้ะ?.." สโนวเดินเข้ามาในห้องครัว เธอคงจะตกใจสินะ ว่าทำไมผมถึงมาทำอะไรที่นี่
     "อาหารน่ะ. . . ในหม้ออย่าให้ใครกินนะ. . .มันมียาพิษ" พอผมพูดไป สโนวทำหน้าตกใจซักพัก แล้วเลิกคิ้มมองหน้าผมอย่างแปลกใจ
     "หมายความว่าไงกันเบลม็อตคุง!?" ดูถ้าทางผมจะพูดอะไรที่ผิดหูเธอไปแน่ๆเลย
     "เมื่อกี้. . .ผมเห็นใครบางคนแอบมาโรยอะไรซักอย่างลงไปในหม้อนี้. . ." ผมอธิบายให้เธอฟัง สีหน้าของสโสวก็เริ่มค่อยๆเป็นมิตรกับผม(?) 
     "งั้นก็สแดงว่ามันมียาพิษจริงๆน่ะซิ... ต้องทิ้งจริงๆหรือเนี่ย โธ่ TT" สโนวมองไปที่หม้อแกงที่กำลังเดือดฝุดๆ ผมรู้นะว่าเธอกำลังเสียดายอยู่