Planet of the amity - ตอน ฝันร้าย (2)

The Snow Dream..

     หลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ฉันเองก็กลับมาทำธุระที่บ้าน เหมือนที่ทำอยู่ทุกวันๆ จนนี่ก็ถึงเวลาห้าทุ่มได้แล้ว... เรื่องของเมื่อตอนเที่ยงก็แปลกอยู่เหมือนกัน ทั้งสามคนบอกกันเสียงเดียวเลยว่าฝันร้ายมา แล้วพอนอนไปแล้วก็ฝันซ้ำๆเหมือนเดิมอย่างนี้ทุกวัน สิ่งที่ทำให้ฉันกลัวไม่มีอะไร แต่เป็นคำพูดของเมโลดี้จังที่พูดออกไปเมื่อตอนเที่ยง "ฝันร้ายเหรอ น่ากลัวจังเลยยย หวังว่าพวกเราคงจะไม่ใช่เหยื่อแบบนี้หรอกใช่ไหมอ่าาา" คงไม่ใช่หรอกมั้ง... อย่าคิดเลย บรึ้ยยยย น่ากลัวอ่ะ..
     หลังจากที่นั่งคิดอะไรไปเลื่อยเปื่อย ฉันก็ค่อยๆล้มตัวนอนเล่นบนฟูบนิ่มๆของฉัน ก่อนที่จะผล่อยหลับ
     และไม่นานนักถาพๆนึงก็ได้ค่อยๆเกิดขึ้นบนหัวของฉัน มันคืออะไรกันนะ.... สิ่งที่ฉันเห็นในตอนนี้ คือตัวฉันเองที่กำลังยืนอยู่กับความว่างปล่าวสีขาวที่ไม่มีอะไรเลย พอมองออกไปไกลๆก็เห็นคนๆนึงยืนอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันพยายามที่จะหลี่มองผู้ชายคนนั้นให้ชัดๆ สุดท้ายเขาก็หันมามองฉัน และคนๆนั้น ก็คือไฟเยอร์ แฟนของฉันนั่นเอง
     "ไฟเยอร์!" ฉันรีบย่างก้าวไปหาไฟเยอร์อย่างรวดเร็ว
     "อ้าว..สโนว หวัดดีมีธุระอะไรเหรอ?" ไฟเยอร์มองฉันด้วยสายตาที่เอ๋อๆมึนๆแบบนี้อย่างที่คุ้นเคย
     "แล้วนายมาทำอะไรตรงนี่ล่ะ... ยืนอยู่ที่นี้..มีอะไรเหรอ.." สโนวถามพลางมองหน้าไฟเยอร์
     "ฉันมีความจริงจะมาบอกเธออ่ะ...อยากบอกนานแล้วล่ะ.." ไฟเยอร์เกาหัว แล้วส่ายตามามองสโนว
     "มีอะไรเหรอ...." สโนวมองไฟเยอร์ และตั่งใจฟังกับสิ่งที่ไฟเยอร์จะพูดขึ้น
     "เธออ่ะอ้วนมากเลยรู้เปล่า.... นิสัยก็ดุอีก ไม่เห็นน่ารักเลย อีกอย่างนะฉันไม่ได้รักเธอเลยนะ เธออะเบื่อปลาย่างของฉันแล้วด้วยอ่ะ ฉันมีผู้หญิงที่น่ารักแสนดีกว่าเธออีกเยอะ ลาก่อนล่ะ" หลังจากที่ไฟเยอร์พูดจบ เขาก็หันหลังเดินหนีไปจากฉันทันที และไม่แยที่จะหันมามองฉันอีกเลย
     "ฟะ...ไฟเยอร์!!!! กลับมานะ..มันไม่จริงใช่ไหม นี่มันเป็นความฝันแน่ๆเลย ไม่...นายไม่มีวันพูดแบบนี้ กลับมานะ...ไฟเยอร์...ไฟเยอร์!!!! ม่ายยยยย ฮือๆๆๆ...." ไม่น่าเชื่อว่านี่จะคือคำพูดที่พูดออกมาจากปากของไฟเยอร์จริงๆ แต่ใจของฉันในตอนนี้ มันเบาหวิวยิ่งกว่าขนนกซะอีก ฉันแทบจะล้มทั้งยืน... ไมนะ..มันไม่ใช่ความจริง...ไม่ใช่แน่.... ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันเลย...ฉันผิดตรงไหน...ไฟเยอร์... 
     หลังจากนั้นสิ่งรอบๆข้างของฉันที่เป็นสีขาวก็เริ่มครึ้มกลายเป็นสีดำ ซึ่งเขาก็ปล่อยให้ฉันอยู่กับสั่งที่เรียกว่า "ความว่างเปล่า" เท่านั้น