Planet of the amity - ตอน ฝันร้าย (2)

ลำดับตอนที่ #3 : Planet of the amity - ตอน ฝันร้าย (5)

     ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่ผมคาดเดาไว้ไม่มีผิด หลังจากที่ผมเปิดไฟให้กับเพื่อนๆ ทุกคนก็ไม่มีปติกริยาอะไรเกิดขึ้นอีกเลย. . . แต่ตอนนี้ผมเริ่งจะง่วงตามเพื่อนๆเข้าแล้วสิ ถึงตัวของผมจะเป็นมารที่ชอบความมืด แต่ถ้าไม่ได้หลับสุงสุด 3 วันก็ไม่ไหวหรอกนะ. . . แต่ยังหลับตอนนี้ไม่ได้. . . เพราะผมต้องคอยดูความปรอดภัยให้กับเพื่อนๆทุกคน
     นี่ก็เป็นเวลาเกือบบ่ายสองแล้วแล้ว ทุกคนก็เริ่มทะยอยตื่นกันแล้ว ดูจากหน้าตาแล้ว เพื่อนๆก็คงนอนอิ่มกันน่าดูเลย แต่คนที่ง่วงกลับเป็นผมแทนซะแล้ว ฮ่ะๆๆๆ. . . .
    "ท่านเบลคะ... ไม่ได้พักผ่อนกับเพื่อนๆเหรอคะ" ไวท์มองหน้าผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง
     "ไม่ครับ. . . .ผมอยู่เฝ้าเพื่อนๆน่ะ. . ." ผมหันมามองหน้าไวท์ช้าๆ
     "ข้าว่า...ท่านเบลพักผ่อนหน่อยก็ดีนะคะ เดี๋ยวข้ารับหน้าที่เฝ้าเองก้ได้ค่ะ" ไวท์มองผมแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
     "แต่ว่า. . . . ก็ได้ครับ แต่อย่าปิดไฟนะครับ" จริงๆผมจะบอกว่าไม่อยากรบกวนเธอหรอกนะ แต่ดูแล้วว่าเธออยากจะให้ผมพักผ่อนจริงๆนั่นแหละน่ะ ก็ได้ บางทีทำตัวให้คนอื่นเป็นห่วงแบบนี้มันก็ไม่ดีหรอกนะ
      "ค่ะ....." ไวท์พยักหน้าช้าๆแล้วมานั่งข้างๆผม
     เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็จึงตัดสินใจที่ปิดตาแล้วผอยหลับไป
  
2 hour ago

     ผมค่อยๆเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ. . .ผมยังเห็นบางคนยังหลับปุ๋ยอยู่บางคน และไม่นานนัก เฟรด น้องสาวของผม เธอก็เดินมาพร้อมกับถือถาดกาแฟมาสองสามแก้ว
     "อ้าว.....พี่เบลม็อต ตื่นแล้วเหรอคะ หลับสบายดีไหมคะ ^^ " เฟรดกล่าวทักทายแล้วยิ้มหวานให้ผม
     "ก็ดีนะ. . . .แล้วทุกคนล่ะเป็นยังไง" ผมส่ายตามองทุกๆคน บางคนก็ยังหลับอยู่บ้าง
     "ปกติดีค่ะ นี่ค่ะ... ^^" เฟรดวางแก้วกาแฟแล้วส่งให้ผม
     "ขอบใจนะ. . . ." ผมรับแก้วกาแฟมาจากเฟรด แล้วก็ค่อยๆดืม แต่. . . . ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆนะ ตอนนี้ผมรู้สึกเวียนหัวแปลกๆ. . . รู้สึกง่วงขึ้นมาอีกแล้วสิ. . . จากนั้นผมก็ฟลุบหลับไปอีกครั้ง แล้วผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว. . . . .
      สิ่งที่ผมเห็นรอบๆตัวในตอนนี้คือ ความว่างเปล่าที่เป็นสีขาวเท่านั้น ใช่. . .ความรู้สึกที่พิลึกๆ ที่ตัวหนักอึ้งเหมือนก้อนหิน แล้วไม่สามารถบังคับตัวเองได้แบบนี้ ก็มีแต่ ความฝันเท่านั้นสินะ. . .
      จากนั้นตัวของผมก็เริ่มต้นเดินไปแบบไม่มีจุดหมาย ในทางข้างหน้าผมเห็นผู้หญิงผมยาวราวประมาณเอวได้ แต่ผมเห็นหน้าเธอไม่ชัด เพราะมุมที่ผมมองอยู่นั้นไกลอยู่พอสมควร ผมได้ยินเสียงของผู้หญิงข้างหน้า ร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า ผมเลยค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ แต่. . . พอผมเดินไปหาเธอ เหมือนจะถึงตัวเธอ แต่เธอดันกับหายไปต่อหน้าต่อตาของผม ช่างเถอะ. . . . ไม่ยุ่งด้วยก้ได้ 
      ตัวผมในตอนนี้ก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ผมไม่สามารถที่จะบังคับตัวเองให้หยุดเดินได้ เมื่อมองไปข้างหน้าภาพที่ผมเห็นก็คือ หญิงสาวที่ผมเจอในตอนเมื่อกี้อีกแล้ว และดูเหมือนว่าเธอจะยื่นหันหลังให้ผมเหมือนจุดเมื่อกี้เลย
      ตัวผมเริ่มวิ่งไปหาหญิงสาวที่กำลังร้องให้คนนั้น
      "คุณ!" ผมเรียกผู้หญิงคนนั้น เพื่อที่จะให้เธอหันมามองผม
      ".............." เมื่อเธอหันมา ก็ทำให้ผมตกใจนิดหน่อย นั้นไวท์แฟนสาวของผมนี่นา. . .
      "ไวท์. . .มาทำอะไรที่นี่ แล้วทำไมถึงมายืนร้องไห้คนเดียวแบบนี้ล่ะครับ?" ผมมองไวท์ด้วยสายตาที่เป็นห่วงเล็กน้อย
      และไม่ทันไร ไวท์ก็วิ่งเข้ามาสวมกอดผมทันที แล้วก็ร้องไห้ฟูมฟาย
      "ขะ....ข้ากลัว!! ที่นี่ที่ไหน น่ากลัว...." นี่ไวท์กำลังพูดอะไรอยู่เหรอ. . . ไม่สินี่มันความฝันของเรานินา ผมกอดไวท์กลับ เพื่อที่จะปลอบขวัญให้เขา แล้วผมก็ต้องมาสดุ้งกับเสียงบางอย่าง
      *ฉึก!* ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ในมือของผมตอนนี้กำลังถือเคียวแล้วใช้ใบมีดมาปักกลางอกของไวท์ เมื่อผมเห็นแบบนั้นก็สดุ้งตกใจขึ้นมาทันที
      "ทะ.....ท่านเบล....ทะ...ทำไม....ถึงทำร้าบข้า.." และไวท์ก็ล้มลงไปนอนที่พื้นพร้อมเลือดอาบเต็มตัว
      และทุกๆอย่างรอบตัวนั้นที่เป็นสีขาวก็เริ่มกลายเป็นเพื่อนๆของผม เพื่อนๆทุกคนต่างพากันกรีดร้องด้วยความกลัว และตกใจกัน
     "กรี๊ดดดด ไวท์จัง!!!" เพื่อนสาวต่างพาไปดูอาการณ์ที่ไวท์
     "กะ...แก...แกมันฆาตกร!!!" เพื่อนๆทุกคนมองมาที่ผมแล้วพูดคำๆนี้ ไม่ใช่นะ. . .ผมไม่มีทางทำแบบนี้แน่. . .ฝันนี้มัน . . .หมายความว่าไงกันแน่!!!!
     จากนั้นเหมือนกับผมจะโดนย้ายตำแห่งไปอีกที่นึง ถ้าให้ผมมองมันดีๆ เหมือนกับป่าช้าดีๆเลยล่ะ อากาศก็หนาวชอบกลๆ เมื่อมองไปที่จุดยอดโขนหินในทางข้างหน้า ผมเห็นคนๆนึงที่ใส่ชุดผ้าคลุมสีดำ มีลวดลายลูกไม้ประกอบไปด้วย เขายืนอยู่บนยอดโขดหินนั้น และตัวผมในตอนนี้ก็กำลังมุ่งหน้าวิ่งไปหาคนในชุดผ้าคลุมดำนั้น แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น ยิ่งผมวิ่งเข้าไปหาคนๆนั้น เหมือนจะไกลห่างออกไปทุกทีๆ
     "นี่นายเป็นใครกัน!!!" ผมตะโกนออกไป เขาได้ยินผมแน่ เพราะเขาหันมามองผม
แต่แทนที่เขาจะมาหาผม แต่ดันกลับหายไปต่อหน้าต่อตา ตอนนี้ตัวของผมก็หยุดวิ่ง บรรยากาศก็ยังเป็นป่าช่าเหมือนเช่นเดิม ถ้าสังเกตุดีๆ เหือนจะเห็นเงาคนประมาณสองสามคนกำลังมุ่งมาทางผม 
     เมื่อมันเข้ามาใกล้ผมทุกๆทีๆ นั่น. . .เพื่อนของผมอีกแล้ว. . . 
     "แกมันคือ....ฆาตกร.....ฆาตกร!!" และพวกเขาก็เข้ามาโจมตี โดยที่ไม่รอฟังคำตอบจากผมเลย ทำยังไงดี... ถึงจะเป็นแค่ความฝัน แต่ผมก็ไม่ควรที่จะทำร้ายเพื่อนของตัวเอง ผมพยายามที่จะกระโดดหลบการโจมตีเพื่อนเป็นการถ่วงเวลา แต่ถ้าไม่รีบวิธีที่จะออกมาจากความฝันนี้ได้ คงแย่แน่ๆเลย ทำยังไงดี. . . 
     "อั๊กกก!!!" ตัวของผมเสียหลักล่วงลงมากจากพื้น แย่สิ! เพื่อนของผมทุกคนตอนนี้ล้อมผมเอาไว้แล้ว ไม่. . . .
     "ตายซะเถอะ....ไอฆาตกร!!!" ทุกคนพุ่งเข้ามาหาผมด้วยความรวดเร็ว
     ทำยังไงดี!! ผมสังเกตุไปที่มือของตัวเอง ไม่มีทางเลือกแล้วล่ะ ผมยกมือขึ้นมากัดข้างนึงอย่างแรงโดยที่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
     หลังจากนั้นทุกอย่างก็สงบลง ผมไม่เห็นอะไรอีกแล้ว. . . .