ท่านหญิงน้อย โม่โฉว

รักแท้ต้องพิสูจณ์

 

ท่านหญิงโม่โฉวจิ้งจอกกับท่านเซียนรองแม่ทัพหงจางเหว่ย

"เจ้าอย่าได้คิดถอนหมั้น ข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไป เจ้ารู้หรือไม่หากมีผู้ใดล้วงรู้ว่าเจ้าเคยอยู่บนเตียงข้า นอนอยู่ในอ้อมอกข้าทั้งคืนจะมีผู้ใดอยากตกแต่งกับเจ้าอีก" ท่านรองแม่ทัพจางเหว่ยทบทวนความทรงจำของนาง...

โม่โฉวยามถูกดึงลากเข้าข้างผนังกลับสะดุดชายกระโปรงของนางเองต่างพากันล้มลงบนกองผ้าม่าน นางยามนี้นอนอยู่ใต้ร่างบุรุษร่างกายกำยำ แม้นพยายามผลักไสเท่าไหร่ร่างสูงใหญ่กลับมิขยับไหว

ผลักไสไร้ผลนางกลับมาทุบตีเจ้าของร่างใหญ่นั้นแต่กลับถูกมือใหญ่จับรวบข้อมือทั้งสองของนางกดไว้เหนือศีรษะ มิทันที่นางจะกล่าวถ้อยคำใดริมฝีปากนางกลับถูกปิดทาบด้วยริมฝีปากบุรุษผู้ที่นอนบดเบียดบนร่างนาง...

ยามนั้นจุมพิตที่เพียงแค่ปิดประกบนิ่งเฉยกลับเปลี่ยนเป็นลิ้มเลียดูดดึง หยอกเย้า ความรู้สึกร้อนวูบวาบประหลาดก่อเกิดในกายนาง...จุมพิตนั้นยิ่งนานยิ่งลึกล้ำดูดดื่มมียอมถอดถอนโดยง่าย

ยามผู้นั้นยอมถอนจุมพิตกลับลิ้มเลียไล่ลงจูบเชยปลายคางนาง หากเขามิหยุดยั้งยังคงไล่ละเลียจุมพิตลงต่ำสู่ลำคอระหง ละเลี่ยเลียเล็มและฝังริมฝีปากลงแอ่งชีพจรนาง

องค์รัชทายาท ราจิ เตมูร์ แห่งตาตาร์ แคว้นถู่เจี่ย(มองโกล)บุรุษผู้คั่นกลาง

โม่โฉวค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นกลับเห็นใบหน้าบุรุษผู้หนึ่งลอยอยู่ใกล้ ใกล้มากจนลมหายใจต้องกัน.....เห็นเป็นคู่อริของนางด้วยความตกใจจึงยกฝ่ามือขึ้นฟาดบนใบหน้านั้นตามปฏิกิริยาป้องกันตัว ฝ่ามือนั้นแม้นไม่แรงเพราะนางยามนี้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงยิ่งแต่นางเห็นสายตาคู่นั้นส่อแววโทสะ นางอยากขอโทษกำลังจะเอ่ยคำขออภัย

แต่เขากลับก้มลงกดจูบ จุมพิต จุมพิต

จุมพิตนี้แตกต่างมันแตกต่าง มันรุนแรงบดเบียดเจ็บแสบแทรกลึก

ไร้ซึ่งความอ่อนหวานนิ่มนวล ดึงดูดลมหายใจนางทำให้นางอึดอัด

เหมือนเขาพยายามแย่งลมหายใจของนางเหมือนดั่งตั้งใจจะฆ่านาง

โม่โฉวพยายามใช้มือที่อ่อนแรงผลักดันร่างนั้นออกห่างทั้งพยายามเบี่ยงศีรษะหนีจุมพิตเขาแต่มือใหญ่ยามนี้กลับช้อนเข้าใต้ต้นคอกลางกลุ่มเส้นผมจับศีรษะนางกระชับบังคับให้รับจุมพิตนั้นมิให้นางหันหนี