teachtor ขาดเธอไม่ได้แล้ว!

            ' แม่คะ ชาขอไปเรียนที่อังกฤษได้มั้ยคะ? '
          ' ...จ้ะ '
          ' พ่อคะ ชาขอไปเรียนที่อังกฤษนะคะ '
          ' อืม '
          ' ฌอน พี่ไปจะไปเรียนที่อังกฤษแล้วนะ '
          ' ฮะ '
          ' พี่แชมป์....ชาไปแล้วนะคะ '
          ' .... ' ไม่มีเสียงตอบรับใดๆอกมาจากห้องของ 'พี่แชมป์' หรือพี่ชายของเธอ... ครอบครัวของเธอกำลังจะแตกสลายไปอย่างช้าๆโดยมีความเศร้าเป็นแกนนำ

.

.

.

          "ณิชา ชณิชา!" เสียงเรียกชื่อของเธอตามแบบฉบับคนอังกฤษแท้ดังขึ้นข้างๆหู ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์อันแสนหดหู่
          "....อ้อ ว่าไงมิลาน?" 'มิลาน' คือเพื่อนรักของเธอที่รู้จักกันมาตั้งแต่สามปีก่อน ตอนที่ณิชาเพิ่งย้ายมาเรียนที่ประเทศอังกฤษใหม่ๆ
          "ศาสตราจารย์คิดส์ เรียกเธอไปพบที่ห้อง อี ตึก สอง คณะแพทย์ศาสตร์ ให้ฉันไปเป็นเพื่อนดีมั้ย"
          "ไม่เป็นไร ขอบคุณมากมิลาน ซียู"  ว่าแล้วณิชาก็เดินเข้าไปกอดเพื่อนรักของเธอ
          "ซียู เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันโทรหานะ"
     "โอเค"

คณะแพทย์ศาสตร์
          หญิงสาวสงสัยว่าตัวเองกำลังมาทำอะไรที่นี่ ไม่ใช่ว่าเธอเป็นกิ๊กกับศาสตราจารย์คิดส์แต่เพราะศาสตราจารย์สอนคณะสถาปัตยกรรมที่เธอเรียนอยู่ ไม่มีทางที่เขาจะรออยู่ ในห้องอีที่คณะแพทย์ศาสตร์แน่นอน....แล้วใครกันล่ะ? ณิชาเปิดประตูเข้าไป และพบกับศาสตราจารย์เคาน์ตัน ซึ่งเป็นศาสตราจารย์สอนวิชาแคลคูลัส เขามีดวงตาสีฟ้าใสที่ถูกเลนส์แว่นหนาเตอะบดบังความสวยของมัน ใบหน้าใบหน้าชราไปตามวัย หัวล้านเลี่ยนและรูปร่างซูบผอม 

              เขาเรียกฉันมาทำไมกัน?
          "...ขอโทษนะคะ ศาสตราจารย์เคาน์ตัน หนูไม่มั่นใจว่าคุณได้ฝากศาสตราจารย์คิดส์ให้เรียกตัวหนูมาที่นี่หรือเปล่า"  เขาละสายตาจากสมการที่ยาวเหยียดเกินสามบรรทัดก่อนที่จะแสดงท่าทียินดีเล็กน้อยที่ได้เห็นณิชา
          "โอ้ เชิญนั่งก่อนมิสโชคิน ผมเป็นคนบอกให้เขาตามคุณมาที่นี่เอง ผมมีเรื่องที่ต้องการความร่วมมือจากคุณสักหน่อย" เขาว่าด้วยเสียงแหบพร่าพลางเทชาดำลงในแก้วชาสีพื้นบนจานรองแก้วทรงหรู ก่อนที่จะดันมาให้ณิชาช้าๆอย่างสุภาพ หญิงสาวยกแก้วขึ้นจิบตามมารยาท อื้ม....รสชาติไม่เลวร้ายอย่างที่คิดเลย

          " เอาล่ะ มิสโชคิน ผมได้ทราบข่าวจากนิตยสารของทางคณะสถาปัตยกรรมว่าคุณเป็นคนไทย และสามารถพูดภาษาไทยได้ นั่นคือเรื่องจริงใช่ไหม? " เขาถามพร้อมยกแก้วชาขึ้นดื่ม
          " ใช่ค่ะ ถูกต้องแล้ว "  ศาสตราจารย์เคาน์ตันวางแก้วชาที่ว่างเปล่าลงบนจานรองแก้วของตัวเอง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาประจันกับณิชาอย่างจริงจัง
          " คุณชนะการแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับนานาชาติด้วยคะแนนอันดับสิบสองของโลก นั่นก็เรื่องจริงหรือ? “

“แน่นอนค่ะ”

“เพื่อนของผม...เขามีลูกชายอยู่คนหนึ่ง... ธีรภัทร เตชะณรงค์ ณ อยุธยา คุณอาจรู้จักเขา เขาอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์  มหาวิทยาลัยนี้ ธีรภัทรสมบูรณ์แบบมาตลอดจนกระทั่งเขาตรวจร่างกายแล้วพบว่าธีรภัทรเป็นโรคไบโพลาร์ชนิดรุนแรง การเรียนของเขาเริ่มตกต่ำลงโดยเฉพาะกลุ่มวิชาคำนวณ ติวเตอร์ระดับโลกไม่สามารถช่วยเขาเรื่องนี้ได้ คุณน่าจะลองช่วยเขาดู” ศาสตราจารย์เคาน์ตันร่ายยาว

“หนูคิดว่าหนูคงไม่มีเวลามากพอสำหรับการติวให้คนอื่นฟรีๆหรอกนะคะศาสตราจารย์  ” พอได้ยินณิชาว่าอย่างนั้นแล้ว ชายแก่ที่อยู่ตรงหน้าก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างภาคภูมิใจ

“แน่นอนอยู่แล้วมิสโชคิน บางทีคุณอาจจะชอบเงิน ไม่สิ งานนี้มากกว่าที่คุณคิดก็ได้ เป็นอันว่าคุณตกลงนะ”

“ถ้าเฉลี่ยหนึ่งปีหนูได้ไม่ถึงสามพันห้าร้อยปอนด์ แน่นอนว่าหนูจะปฏิเสธค่ะ”

“อืม...ทางนั้นเค้าบอกผมมาว่าถ้าทำให้ธีรภัทรหายขาดจากการเป็นโรคไบโพลาร์ได้ คุณเตรียมชื่อห้าง น้ำหอม กระเป๋า เสื้อผ้า เพชรนิลจินดาไว้เลย บางทีชีวิตนี้คุณอาจจะใช้มันไม่หมดเลยก็ได้  เอาเป็นว่าผมจะบอกทางนั้นให้ว่าคุณตอบรับข้อเสนอ ส่วนนี่ เป็นกฎที่คุณต้องปฏิบัติเมื่ออยู่กับธีรภัทร คุณไปได้ ขอโทษสำหรับการรบกวนเวลาส่วนตัวของคุณด้วย ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ มิสโชคิน” ณิชารับซองจดหมายสีน้ำตาลนวล เขียนจ่าหน้าซองว่า คุณชณิชา โชคิน จากมือของศาสตราจารย์เคาน์ตัน ก้มหัวให้เขาเล็กน้อยเป็นเชิงบอกลาก่อนจะออกมาจากห้อง

เธอแกะมันออกมาอย่างระมัดระวังพลางมองตัวอักษรภาษาไทยซึ่งถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบสวยงามบนแผ่นกระดาษสีขาว

‘เรียนคุณ ชณิชา โชคิน

ทางเราได้สร้างกฎนี้ขึ้นเพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน

1.คุณชณิชาต้องเตรียมเอกสารในการสอนธีรภัทรด้วยตัวขอคุณเอง

2.ทางเราขอความกรุณาคุณชณิชา ให้ตารางเรียนของคุณกับทางเราเพื่อนำมาพิจารณาและจัดตารางการสอนให้คุณได้อย่างเหมาะสม

3.การจัดเตรียมสถานที่ในแต่ละวัน ธีรภัทรขอเป็นผู้เลือกสถานที่ด้วยตัวเขาเอง

4.เมื่อจบบทเรียนในแต่ละเดือน รบกวนคุณชณิชาทำแบบสรุปความเข้าใจของธีรภัทรแล้วส่งตรงให้กับคุณย่าหรือหม่อมหลวงฟ้ารตรี และผม หม่อมหลวงพีรภัทร เตชะณรงค์ ด้วยตัวคุณเอง

5.คุณชณิชามีสิทธิ์ออกคำสั่งและใช้วิธีบีบบังคับกับธีรภัทรได้อย่างเหมาะสมในเวลาสอน

6. เนื่องด้วยโรคประจำตัวของธีรภัทรไม่สามารถคาดเดาถึงการกำเริบของอาการล่วงหน้าได้ คุณชณิชาควรจะต้องระมัดระวังตัวเป็นอย่างดีในทุกสถานการณ์เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง

7.คุณชณิชาต้องย้ายมาอาศัยที่บ้านเตชะณรงค์เป็นเวลาสามเดือนเพื่อให้ทางเราแน่ใจได้ว่าคุณชณิชาจะไม่ทุจริต คดโกง เรื่องเวลาในการสอนอย่างที่ติวเตอร์คนก่อนหน้าได้กระทำมา

ทางเราหวังว่าคุณชณิชาจะนำข้อเสนอนี้ไปพิจารณาและตอบรับเป็นอย่างดี

ด้วยความเคารพ

P .Taechanarongk

( หม่อมหลวง พีรภัทร เตชะณรงค์ (บิดา))

เดือนแข

สวัสดีนักอ่านทุกท่านนะคะ เรื่องนี้เกิดจากความมโนของไรท์ล้วนๆเลย ไม่มีเจตนาจะพาดพิงถึงบุคคลใดทั้งสิ้นนะคะ ทำความเข้าใจก่อนว่าเรื่องนี้มีตัวละครเยอะมาก แต่ไรท์ทำคาแรคเตอร์ของแต่ละคนออกมาชัดเจนและชื่อจำง่ายมากๆ พยางค์เดียวเอง5555 เดี๋ยวตอนหน้าคุณธีรภัทรกับชณิชาก็ปะทะริมฝีปากกันดุดเดือดเชียวค่ะ ใครอยากรู้ว่าพระเอกของเราปากร้ายแค่ไหนกดติดตามได้เลยย ใครมีข้อติติงแนะนำอะไรก็เขียนไว้ในคอมเม้นได้เลยนะคะ ไรท์จะตามอ่านแล้วนำมาแก้ไขปรับปรุงเพื่อผลงานที่ดีที่สุดสำหรับทุกคนค่ะ เขียนเยอะชักจะเริ่มยาว พบกันใหม่ในตอนหน้าค่าา

รักทุกคน , เดือนแข