คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : [yeryeo+kyumin] Marry U >///////
“ลีทึก!!!!” หญิงสาวที่ขาวไปทั้งตัวยกเว้นผมสะดุ้งเฮือกกับเสียงเรียกของแฝดเยซอง
“ว่าอย่างไรท่านฮิบาริ”
“ไอ้ของไหว้เจ้าอยู่ไหน”
“ท่านหมายถึงใครกัน”
“ไอ้เยซอง”
“อยู่นั่นเจ้าค่ะ”
ลีทึกงุนงงกับท่าทางเกรี้ยวกราดของท่านฮิบาริ อุส่าห์มาถึงห้องเก็บโลกปัจจุบันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน
แล้วก็มาเจอเยซองกำลังนั่งหลับตาอยู่
“เจ้าของไหว้ แกคิดจะทำอะไรกันแน่”
“ชั้นจะกลับเข้าร่างน่าอย่ามากวนสมาธิชั้นสิ” เยซองตอบ แต่เสียงมันน่าเอาทอนฟาฟาดอีกสิบตุ้บ
“ไอ้ซาลาเปาทึนทึก แกมันโง่มากที่ใช้วิธีนี้ ร่างของแกไม่หายใจแล้ว”
“จ..จริงหรอ ล...ละ...แล้ว ตอนนี้รยออุคเป็นยังไงมั่ง” ชั้นตายแล้ว ไม่จริง...ไม่จริงใช่มั้ย
“อยากรู้ก็รีบกลับไปซะ”
“แล้วจะให้ชั้นทำยังไงเล่า”
“มานี่”
เยซองลองใช้วิธีที่ลีทึกบอกก็คือนึกถึงความฝันให้มากที่สุด แต่ช่วงหลังนี้เค้าไม่เห็นความฝันของตัวเองเลย เพิ่งรู้ว่าร่างของเค้าไม่หายใจแล้ว
“ช่วงนี้ทอนฟามันมีปัญหา ทำให้แกกลับเข้าร่างผิดเวลา แต่แกไม่ควรทำแบบนี้”
“ชั้นขอโทษแล้วกัน ป่านนี้ทุกคนคงเสียใจอยู่แน่ๆ”
“เคราะห์ดีที่ตอนนี้ร่างแกไม่ได้อยู่ในโลง” ....อยู่ในโลง... =[]=”!!!!
มีประตูก็ไม่บอก เป็นทางกลับสู่โลกสินะ เราจะได้เจอรยออุคแล้ว เมื่อบานประตูถูกเปิดออก ก็มีแสงสีขาวมาโอบรอบเยซองเอาไว้ พอออกมาก็อยู่ในห้องที่ร่างตัวเองนอนอยู่พอดี
“ดีใจจังจะได้เจอทุกคนแล้ว ตอนชั้นหลับก็หล่อดีเหมือนกันนะ” ยังมีอารมณ์มาชมตัวเอง ==”
“เอ้า รีบกลับเข้าร่างไปสิ มัวยืนเอ๋ออยู่ได้”ฮิบาริผลักเยซองเข้าไปหาร่างที่นอนแน่นิ่ง
“เออ ขอบใจมากที่พาชั้นกลับมาที่นี่”
“ฮิบาริ ทำไมชั้นเข้าร่างไม่ได้ล่ะ” วิญญาณซาลาเปาลุกขึ้นมาอีกครั้ง
“เฮ้ย! โธ่เว้ย เจ้าของไหว้เจ้างี่เง่า!”
“โอ้ย ก็คนมันไม่เคยตายนี่หว่า” แม่มโดนฟาด...วิญญาณก็เจ็บเป็นเหมือนกันนะเฟ้ย
“นอนลงไปตั้งสมาธิ แล้วคิดว่านี่คือร่างกายของนาย”
...ร่างกายของชั้น ร่างกายของชั้น
“พี่รยอวันนี้มีงานแถลงข่าวเรื่องพี่เยซองนะ” คยูฮยอนเดินเข้ามาสะกิดพี่ชายที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่มุมห้องเช่นเดิม
“อืม ชั้นต้องไปด้วยหรอ”
“ไปสิ ไปกันทั้งหมดนี่แหละ”
“ชั้นไม่อยากไป”
“ไปเถอะน่า ไม่งั้นพี่รยอต้องอยู่บ้านคนเดียวนะ”
“อยู่ไปสิ” อยู่กี่คนก็เหมือนอยู่คนเดียว ถ้าไม่มีพี่เยซอง...
“พี่รยออุค คิดซะว่าทำเพื่อพี่เยซองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่พี่เค้าจะไปสู่สุขคตินะ” ซองมินพูดมั่ง
“หรอ” มันยังมีครั้งสุดท้ายสำหรับเราอีกหรอ
“รยออุค อย่าทำหน้าอย่างนี้สิลูก ไหนๆพี่เยซองก็จากเราไปแล้ว เราก็ควรจะมีชีวิตใหม่ซักทีนะลูก”คุณแม่เข้ามาสมทบ
“แม่ไม่เป็นผม แม่ไม่เข้าใจหรอกครับ แฟนตายทั้งคนนะครับ ” รยออุคพูดทั้งๆที่ยังซุกใบหน้าอยู่ตรงหัวเข่า
“แต่แม่ไม่อยากเห็นลูกเศร้าอย่างนี้นี่นา”
“ไปเถอะน่าพี่รยอ ไปเฉยๆไม่ต้องพูดอะไรก็ได้นะ” คยูขุดพี่ชายร่างเล็กขึ้นมาสำเร็จ
“ขอโทษนะครับ ที่ทำให้เป็นห่วง”รยออุคคลี่ยิ้มบางๆไปให้ผู้เป็นแม่
“ยิ้มเข้าไว้นะ ไม่มีพี่เค้าเราก็ต้องอยู่ให้ได้” ร่างบางโผกอดคุณแม่ทั้งน้ำตา
“ไปแต่งตัวนะลูกเดี๋ยวแม่ไปรอข้างล่าง”
“ครับแม่” ร่างเล็กลุกขึ้นช้าๆ ไปหยิบชุดสีดำที่แม่เตรียมไว้ให้
สวบๆๆ...
เสียงประหลาดทำให้ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อย
“รยออุค” เยซองโพล่งเข้าพอดี หน้าตาดีใจสุดๆ เจ้าของชื่อตวัดสายตามองนิดนึงแล้วหันกลับไปพูดกับตัวเอง
“นี่เราหลอนจนเห็นผีพี่เยซองเลยหรอ”
“รยออุค พี่ไม่ใช่ผีนะ”
“...” ร่างเล็กไม่ตอบ
“คงคิดว่าพี่ตายไปแล้วจริงๆสินะ”
“ได้ยินเสียงด้วย สงสัยเราคงเพ้อไปเอง” -..-"
“...เอ่อ...มันอธิบายยาก คงไม่เชื่อจริงๆใช่มั้ย งั้น....ช่วยกอดพี่หน่อยได้มั้ย”
“ฮะ! กอดได้ด้วยหรอ” กะ..กะ...กอดวิญญาณ!!!
“ได้สิ พี่เป็นคนนะไม่ใช่ผี”
“อื้ม” แขนเล็กโอบกอดด้วยความคิดถึง อ้อมกอดที่โหยหามายาวนานและคิดว่าจะไม่มีอีกแล้ว
ร่างสูงประทับริมฝีปากบนหน้าผากเล็กอย่างแผ่วเบา แล้วเลื่อนลงมาที่โหนกแก้มเพื่อซับน้ำตา
...ทำไมกับพี่เยซองเราถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ น้ำตาลูกผู้ชายไม่ได้ไหลออกมาง่ายไม่ใช่หรอ
“ไม่ร้องนะครับคนดี” ร่างสูงค่อยๆคลายกอด มือหนาเช็ดน้ำตาอย่างอ่อนโยน ดูเหมือนจะได้ผลคนตัวเล็ก
ส่งยิ้มบางๆมาให้
“ทีหลังอย่าหายไปอย่างนี้อีกนะ”
“ได้สิ พี่จะไม่ไปจากรยออุคอีกแล้ว”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด”...เอฟเฟกต์รุนแรงจริงๆ
“คุณแม่!!!” คุณแม่ล้มตึงต่อหน้ารยออุค
“แม่ครับ แม่”คยูฮยอนวิ่งเข้ามาตามเสียง แล้วก็เป็นไปอีกคน
“เฮือกกกกก!!!! ผ..ผะ..ผี..ท..ท่านประธาน~ ” ปึง~~~~
“พี่คยูฮยอนมานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ทำไมไม่พาคุณแม่ไป...น..นะ..นั่น...” ซองมินที่กะจะเหวี่ยงใส่แฟนซักหน่อย
ก็ยืนตัวแข็งทื่อ
“ฮึ่ย ชั้นมีสัมผัสที่หกตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย หรือว่านี่เป็นภาพลวงตา พี่เยซองหรอ ไม่จริงน่า”
“ซองมิน พี่เยซองไม่ใช่ผีนะ”
“เหรอ พี่เค้ายังไม่ตายหรอ”
“ตายแล้วฟื้นน่ะ”
“เฮือกกกก ต..ตะ..ตะตายแล้วฟื้น...”
“จริงๆนะ ชั้นไม่ได้โกหก” ว่าแล้วก็ยืดตัวขึ้นไปหอมแก้มคนเพิ่งฟื้น ปรากฏว่าสิ่งที่ซองมินคิดว่าเป็นวิญญาณ
กลับมีใบหน้าสีแดงอ่อนๆ
“รยออุค นึกจะหอมก็หอมอีกแล้วนะ”
“เอาอีกมั้ยล่ะ”
“เอาดิ ชอบบบบบ ^^” มีต่อไม่ยั้ง ซองมินเห็นแสงสีชมพูออร่าออกมาจากรยออุคและจงอุนคัมแบ็ค
เฮือกกกก เพิ่งโผล่มาจะหวานกันไปไหนวะ
“พอๆๆๆๆๆๆ พอได้แล้ว โห เพิ่งจะเจอกันเองนะ”
“เชื่อแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“พี่คยูฮยอนไม่เห็นจะทำแบบนี้บ้างเลย” ซองมินพยักหน้าพลางบ่นอุบถึงแฟนที่นอนตากซาก
“เอาน่า เค้าก็มีมุมหวานๆในแบบของเค้าน่า”
“เฮอะ ไม่เคยอะ วันๆเอาแต่เล่นเกม โห่”
“เดี๋ยวก็มีเองแหละน่า”
“ไปกันเถอะ ใกล้ได้เวลาแถลงข่าวแล้ว”
“นี่นายลืมไปแล้วหรอว่าพี่เยซองฟื้นแล้ว”
“งานแถลงข่าวก็ต้องยกเลิกน่ะสิ”
“งานแถลงข่าวจะต้องมีต่อไป” เยซองพูดขึ้นมา
“พี่เยซอง จะบ้าหรอมันเป็นการแถลงข่าวเรื่องที่พี่ตายนะ”
“ก็แถลงข่าวเรื่องอื่นแทนสิ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง” ไม่มีใครทันสังเกตว่ามุมปากข้างหนึ่งของชายผู้นี้กระตุกขึ้น เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวขนาดนี้ไม่ใช่คิมจงอุนก็ไม่รู้จะเป็นใครแล้ว หึๆๆๆๆ
“อ้อ ลืมไปพี่เยซองเป็นประธานบริษัทนี่นา เนอะๆ”
“อะ อืม”
“ไปแถลงข่าวกันหมดนี่แหละ”
“งั้นผมไปเรียกพี่คยูฮยอนก่อนละกัน พี่คยูฮยอน ลุกๆ” ซองมินสะกิดแฟนกับแม่
“ไอ้พี่คยูฮยอน!!! จะลุกไม่ลุก เดี๋ยวโยนลงระเบียงเลยเดี๋ยวเหอะ”
เรียกดีไม่ได้ผล ต้องแผดเสียง น่าฆ่าจริงๆเลยไอ้พี่คยูฮยอน
แชะ! แชะ! แชะ!
เสียง ชัตเตอร์ของเหล่าช่างภาพและสื่อมวลชนดังไปทั่วงานแถลงข่าว แม้งานจะยังไม่เริ่มแต่ก็เป็นจุดสนใจไม่น้อยเลย เนื่องจากเป็นงานแถลงข่าวของประธานคิมจงอุน ถ่ายทอดสดไปทั่วเกาหลี
“กรี๊ดดดดดดด คยูฮยอนโอป้า~~~~~” เด็กสาวหลายสิบคนวิ่งกรูมาทางไอดอลของเค้า
“สวัสดีครับทุกคน ขอบคุณที่มาฟังการแถลงข่าวนะครับ” เด็กพวกนั้นหลอมละลายยวบยาบไปกองกับพื้นคนข้างๆเริ่มส่งสายตาค้อนๆ
“คนนี้เป็นใครหรอคะโอป้า” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งถามถึงร่างอวบที่อยู่ข้างๆคยูฮยอน
“ซอง มิน แฟนพี่เองแหละครับ กำลังจะแต่งเร็วๆนี้แล้ว” คยูฮยอนกระชับร่างอวบให้ใกล้กันมากกว่าเดิม
ซองมินอยากจะผละออกเต็มที่แต่เห็นแววตาดีใจของเด็กพวกนั้นก็เลยไม่อยากขัด พวกนี้เป็นสาววายกันนี้หว่า
“กรี๊ดดดดดดดด คยูมิน!!! น่ารักอ้ะ!!!!!” พูดพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย -..-“
“รักกันนานๆนะคะโอป้า อร๊ายยยยยย >//////<”
“แล้วๆๆๆ เยซองโอป้าล่ะคะ”
“อยู่ในงานแล้วล่ะครับ ไปแล้วนะครับ งานกำลังจะเริ่มแล้ว”
“น่าสงสารเด็กพวกนั้นจริงๆ พวกเค้าหลงใหลอะไรในตัวพี่เนี่ย” ซองมินผลักร่างสูงอย่างแรงเมื่อพ้นสายตาแฟนคลับทั้งหลาย
“หลงใหลทุกอย่าง 5555 หึงละสิ”
“ไม่ได้หึงซักหน่อย”
“หันมามองกันหน่อยสิซองมิน มาหึงอะไรกันตอนนี้”
“เชอะ! ” สะบัดบ็อบ (ง้อชั้นสิ/มิน)
“งานเริ่มแล้วไปนั่งกันเถอะ” อะ...อ่าว นึกว่าจะง้อ
เก้าอี้ผู้แถลงข่าวแถวยาวถูกนั่งจนเต็ม นักข่าวคำหนึ่งยิงคำถามทันที
“ท่านประธานคะ หายหน้าหายตาไปนาน ไม่ทราบว่าจะมาแถลงข่าวเกี่ยวกับอะไรคะ”
“ก่อน อื่นคงต้องพูดถึงบริษัทช่วงนี้ก่อนเลยนะครับว่าช่วงนี้เติบโตค่อนข้างดีทีเดียว ต้องขอขอบคุณทุกท่าน
ที่ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดีนะครับ”
“ในฐานะที่คุณเป็นผู้บริหารคิมกรุ๊ปมีโครงการจะทำอะไรต่อไปคะ”
“ก็มีวางแผนไว้แล้วนะครับตัวอย่างเช่น โครงการผลิตรถยนต์นวัตกรรมใหม่ เพื่อลดภาวะโลกร้อนครับ”
คนข้างๆต่างหันมามองด้วยสายตาประมาณว่า ‘แถได้โล่เลยว่ะ’
“อย่างนี้ต้องส่งผลดีต่อผู้บริโภคมากแน่ๆเลยล่ะค่ะ”
“เข้าเรื่องที่ผมต้องการจะให้ทุกคนทราบเลยดีกว่าครับ”
“คือ...วันนี้ผมจะบอกว่าผมจะแต่งงานครับ” บรรดาสื่อมวลชนที่เงียบฟังตอนแรกส่งเสียงฮือฮากันยกใหญ่
ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่มาแถลงข่าวด้วย
“พี่เยซอง! พูดอย่างนี้ออกสื่อไปได้ยังไง แต่งงงแต่งงานอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” รยออุคกระซิบ อารมณ์ตกใจมิน้อย
“ก็รู้ซะสิ”
“เฮ้ย!!!!!!!” แง่งๆ ไอ้พี่เยซองนี่น่ากระโดดกัดคอจริงๆ!
“คยูฮยอน นายก็ด้วยสิ”
“ท่านประธานกำลังจะแต่งงาน!! ไม่เคยได้ข่าวมาก่อนเลยนะครับ”
“แล้วไหนว่าที่ลูกสะใภ้คิมกรุ๊ปล่ะคะ”
“คนนี้ไงครับ คิมรยออุค พี่ของโจวคยูฮยอนลูกน้องคนสนิทของผมครับ” พูดจบประธานจงอุนก็โอบไหล่รยออุค
ร่างบางยิ้มให้ทุกคนอย่างฝืนๆ ....เหยดดดด นี่เราเกิดมาเป็นผู้ชายแล้วทำไมต้องเป็นเจ้าสาวด้วยวะ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เย่รย๊อออออออ~~~~~” มีแม่ยกอีก ซวยจังเลยกู
“คุณคิมรยออุคพูดอะไรบ้างสิคะ”
“เอ่อ...ไม่รู้จะพูดอะไรน่ะครับ อยู่ๆพี่เยซองเค้าก็มาพูดว่าจะแต่งงาน”
“กรี๊ดดดดดด เย่รยอ น่ารักอ้ะ!!!!!!!”
“มีอีกคู่นึงคร้าบบ คู่ผมเอง”
“คุณโจวคยูฮยอนกับคนข้างๆใช่มั้ยคะ”
“ใช่ครับ เค้าชื่ออีซองมิน อีกไม่นานก็คงเป็นโจวซองมินแล้วล่ะครับ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดมีไม่หยุดหย่อน.... นี่มันงานแถลงข่าวแน่หรอ!!!!!
“คยูฮยอน ทำไมทำกับชั้นอย่างนี้เฮอะ!” ซองมินแอบจิกกัดคยูคยูฮยอนเบาๆ
“แต่งไปก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหายเลยนี่”
“ออกมาประกาศกันอย่างนี้เซอไพรส์มากเลยนะคะเนี่ย เพราะตอนแรกที่บอกว่าจะมีงานแถลงข่าวนึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะแล้วล่ะค่ะ”
“ทางผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเปิดไฟเขียวแล้วใช่มั้ยครับ”
“แน่นอนครับ” ลองไม่เปิดสิ ฮี่ๆ
“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะ”
“ผม ก็ไม่ได้ขออะไรมากนะครับ แค่ขอให้สื่อมวลชลไปงานแต่งของเรากันพร้อมหน้าพร้อมตาก็พอครับ”
ประธานจงอุนแกพูดเป็นธรรมชาติขนาดนี้แสดงว่าเตรียมการมาล่วงหน้าแล้วใช่มั้ย!
“โหหหหหห แสดงว่างานต้องยิ่งใหญ่มากแน่ๆเลย”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ กะว่าจะจัดงานเล็กๆให้ครอบครัวทั้งสองฝ่ายรับรู้ก็พอแล้วครับ”
‘เหรอออออออออออออออออออ’ มีเสียงหนึ่งค้านอยู่ในใจ
“ก่อนหมดเวลาขอถ่ายรูปคู่ก่อนนะคะ ขอแบบสวีตกันสุดๆไปเลยนะคะ”
นักข่าวคนหนึ่งรีเควสมา ตามด้วยอีกหลายร้อยเสียง ทั้งสองคู่ก็เลยต้องลุกขึ้นมาทำท่าที่ไม่เคยทำมาก่อน แต่ได้ยินเสียงกรี๊ดมาไม่ขาดสาย
เยซองอุ้มร่างเล็กขึ้นมาแล้วใบหน้าแนบชิดกัน รยออุคยังไม่ทันตั้งตัวเลย
“จะทำอะไรน่ะ”
ปลายจมูกโด่งกดลงที่ข้างแก้มรยออุค
“หันไปมองกล้องสิ มัวแต่มองพี่อยู่ได้ หึๆๆ”
“แสบตาจัง” อุคกี้ส่งเสียงเล็ดลอดไรฟันด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“อีกนิดเดียวเองน่า”
“เมื่อยแล้ว...” คนตัวเล็กพูดพร้อมหันกลับมาทางเดิม แต่จมูกโด่งสวยของว่าที่เจ้าบ่าวก็อยู่ตรงนั้นด้วย
“ฮึ อยากจูบก็บอกมาตรงๆสิอุคกี้” ชิ!ไอ้เต่าบ้ากาม ขอร้องเถอะงานแถลงข่าวจบซักทีจะได้ม้ายยยยยย ~~~คิมรยออุคไม่อยากมีฉากเรทไปมากกว่าเน้~~
อีกคู่หนึ่งก็เรียกเสียงกรี๊ดได้ไม่แพ้กัน
“พี่คยูฮยอน อุ้มเค้าสิ เหมือนคู่พี่เยซองอะ”ซองมินเรียกร้อง ...อุ้มเจ้าอ้วนเนี่ยนะ
“ไม่เอาอะ เดี๋ยวกระดูกหักพอดี ซองมินอ้วนจะตาย”
“กล้าว่าชั้นหรอพี่คยูฮยอน!!” ซองมินแหวทันที ท่าทางเท้าสะเอวทำให้ทุกคนขำ
“มะ..ไม่กล้าคร้าบ”
“ดีมาก งั้นอุ้มเลย อ่ะ” ร่างอวบเข้าไปยืนรอให้คยูคยูฮยอนอุ้ม
“เอาวะ ...ตายเป็นตาย” แขนแกร่งช้อนร่างอวบขึ้นจนลอย (อึ้บย่ะ! ผมกำลังยกน้ำหนักในรุ่นโคดๆเฮฟวี่เวท/คยู)
ซองมินกอดรอบคอคยูฮยอนเพื่อทรงตัว
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“น่ารักมากเลยค๊า”
สิ้นสุดการเฟคต่อหน้าสื่อมวลชน คยูเหงื่อแตกพลั่กทิ้งร่างอวบก้นจ้ำเป้าอยู่ที่พื้น
“โอ๊ย เจ็บนะ!”
“แฮ่กๆๆ ซองมินทำพี่เหนื่อยรู้ตัวมั้ย”
“แค่นี้เหนื่อยก็ไม่ต้องทำอะไรแล้วพี่คยูฮยอน”
“พรุ่งนี้ได้ลงหน้าหนึ่งแน่เลยเรา” ร่างสูงยิ้มร่าเดินมาทั้งๆที่ยังอุ้มกระรอกน้อยอยู่
“พี่เยซอง วางผมได้แล้ว” คนตัวเล็กดิ้นในวงแขน
“ยังดีกว่า รยออุคจะได้ไม่ต้องเดินไง”
“อายเค้าน่ะ"
“อายไปทำไม ในเมื่อเค้าก็รู้ว่าเรารักกัน”
“โห่ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ น่ะ คยูยังปล่อยซองมินแล้วเลย”
“ก็นั่นมันคยูนี่มันเยซอง 55555 กลับบ้านกันเถอะ”
“เฮ้อ ในที่สุดก็ทุกอย่างก็ผ่านมาได้ด้วยดี” เยซองพูดอย่างสบายใจ
“มัน เป็นแผนของพี่ใช่มั้ย แกล้งตายแล้วมาฟื้นเอาวันนี้ แถมยังประกาศแต่งงานอีก ไม่ให้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจ เดี๋ยวชกให้กระเด็นเลยพี่เยซอง”
“ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ แต่ในใจก็อยากแต่งใช่มั้ยล่ะ คิๆๆๆๆ... ฮึ้ย รยออุคอย่าดิ้นสิ เดี๋ยวหล่นนะ^^”ร่างบางดิ้นหนีความถึกทนของว่าที่เจ้าบ่าว
“อุ้ม อยู่ได้ อายคนนะ โด่ ไม่ได้เป็นง่อย ปล่อยให้เดินเองบ้างเหอะน่ะ” พอเห็นร่างบางฟึดฟัด เยซองนึกขำในใจ
มุมปากกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ เราตัวเล็กน่ารักอย่างนี้ไง ถ้าปล่อยให้เดินไปเอง เดี๋ยวก็โดนใครพาตัวไปพี่ก็ไม่มีเจ้าสาวสิจ๊ะ” รยออุคจึงได้รับการลงโทษโดยการโดนขโมยหอมไปฟอดนึง
“ชิ! ขี้ฉวยโอกาส”
ผู้คนที่อยู่รอบข้างละลายไม่เหลือ...
คยู: ทีหลังเราทำแบบนี้บ้างได้ป้ะ
มิน:ไม่มีวัน!
-----------------------------------------------------------------------------------------------
โอมจงฟิน....โอมจงฟิน...
ความคิดเห็น