ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [kyumin]::Trip italy8:: The first
14
ย้อนกลับไปเมื่อ5ปีก่อน ณ โรงเรียนมัธยม ปี1 ห้องA...
“มินนี่ เธออยากเล่นตุ๊กตามั้ย เดี๋ยวชั้นเอามาเล่นที่โรงเรียนกับเธอ”
“มินมิน ไปร้านเค้กกันมั้ย ไปกินเค้กลูกพีชน่ะ”
“น้องมิน ไปดูบาร์บี้ที่บ้านชั้นสิ ชั้นมีตอนล่าสุดเลยนะ”
บรรดาเด็กผู้หญิงในชั้นปี1ห้องA กำลังแย่งกันเล่นกับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งย้ายมาคือ ลี ซองมิน เด็กผู้ชายตัวบาง ผิวขาวใส แก้มอมชมพู น่ารักน่าหยิกเป็นที่สุด แต่ในชั้นปีไม่มีใครมองว่าเขาเป็นผู้ชายเลย เพราะนอกจากจะหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิงแล้ว ยังตัวเล็กผอมบาง ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง จะถูกเด็กผู้ชายในโรงเรียนรังแกบ่อยๆ ตอนนี้จึงมีแต่กลุ่มเพื่อนที่เป็นผู้หญิง
ไม่ว่าพวกผู้หญิงจะทำอะไร เล่นอะไรเขาก็ตามหมด เพราะกลัวไม่มีเพื่อน ทั้งๆที่ใจจริงก็อยากจะไปเล่นเบสบอล เล่นรถบังคับ หรือว่าเข้าเกมเซ็นเตอร์ แต่ก็ทำไม่ได้ ไม่มีผู้ชายคนไหนยอมเป็นเพื่อนกับเขาเลย
อยู่มาวันหนึ่ง...
“มินนี่ วันนี้เล่นตุ๊กตาบาร์บี้สนุกมั้ยจ๊ะ” คิม ฮีชอล รุ่นพี่ปี2 พูดขึ้นมาขณะที่เด็กชายกำลังเดินออกจากห้องเพียงลำพัง ซองมินไม่ตอบแล้วรีบเดินออกไป...ต้องรีบหนี เดี๋ยวโดนหาเรื่อง ...พี่ฮีชอลจะอะไรกับเราเนี่ยมากับแฟนด้วยน่ากลัวจัง
“เฮ้ยๆๆ หนีอย่างนี้ไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า” คิม ฮันกยองแฟนหนุ่มของฮีชอลพูด ซองมินหยุดกึก
“พี่ต้องการอะไร”
“คึๆๆ รีบถามเลยนะน้อง ไม่อยู่เล่นเกมกับพี่ก่อนล่ะจ๊ะ”
“เกมอะไรครับพี่”
“เกมอะไร ฮ่าๆ บอกก็ไม่สนุกละสิ”
“จะทำอะไรก็รีบบอกเถอะครับ”
“แทยัง มานี่ซิ”รุ่นพี่กระดิกนิ้วเรียกลูกน้อง เด็กผู้ชายตัวสูงกล้ามโต มายืนตรงหน้าซองมิน
“ครับ ลูกพี่ฮันเกิง”
“นี่อย่าบอกนะว่า...”
“จัดการเจ้าเปี๊ยกนี่ซะ ชั้นหมั่นไส้มันมานานแล้ว” สิ้นเสียงสั่งการ แทยังก็ปล่อยหมัดเข้าใบหน้าหวานทันที
คนตัวเล็กล้มลง และพยายามลุกขึ้นมาอีกครั้ง แต่ก็ถูกเจ้ายักษ์นั่นถีบที่ท้องอย่างจัง ร่างบางปลิวไปติดกำแพง
“อั้ก!!!” ชุดนักเรียนเปื้อนเลือดที่ไหลอออกมาจากจมูกแล้วปาก แต่น้ำตาเจ้าตัวเล็กไม่ไหลออกมาง่ายๆ
“วะฮะฮ่า เจ้าเปี๊ยกอ่อนแอเอ๊ย ถึงเวลาที่แกจะต้องชดใช้ แกบังอาจมากนะที่มาทำตัวสวยกว่าเมียลูกพี่ชั้น”
‘ชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลย’ มันเป็นแค่ความคิดเพราะตอนนี้แรงจะหายใจก็แทบไม่มีแล้ว
“น้องเค้ายังไม่ทำอะไรเลยนะ” รุ่นพี่ปี6มาดเซอร์ นัยน์ตาคม เรือนผมยาวสีน้ำตาลค่อยๆเดินเข้ามาข้างหลัง
“เฮ้ย รุ่นพี่นี่หว่า” นักเลงโตถอยเข้าไปหาลูกพี่และพรรคพวก
“พวกเรากลับ แผนไม่สำเร็จแล้วว่ะ” ฮันเกิงสั่งลูกน้องแล้วรีบสลายโต๋ หายไปอย่างรวดเร็ว
เหลือเพียงร่างบางที่นอนเจ็บปางตายอยู่ในที่แห่งนี้...มีคนมาช่วย นี่เราฝันไปแน่ๆ
“น้อง...น้องครับ” รุ่นพี่เรียกเจ้าเปี๊ยกตัวบางที่เพิ่งสลบไปแต่ก็ไร้คำตอบกลับมา
.
.
.
.
.
“ตอนนั้นนายจำหน้าพี่เค้าไม่ได้เลยหรอ”
“อื้ม ชั้นรู้แค่ว่ามีคนมาช่วย รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่โรงพยาบาลแล้วอะ”
“นายเล่าต่อไปสิ” คยูฮยอนเริ่มอยากรู้
.
.
.
.
.
อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา แผลที่ใบหน้าหายดี ซองมินจึงกลับมาเรียน ทุกๆวันซองมินจะไปที่ห้องศิลปะ ซึ่งเป็นห้องที่ตัวเองโดนทำร้าย เพื่อที่จะรอดูว่าใครคือคนที่มาช่วยเค้าในวันนั้น แต่ก็ไม่เคยได้เจอ ซองมินจำได้เพียงแค่ว่าคนๆนั้นตัวสูงมาก มีผมสีน้ำตาลยาวประบ่า ใส่เสื้อสีดำซึ่งเป็นสีเสื้อของพี่ปี6
“เป็นไง หายดีแล้วหรอ” เสียงหนึ่งดังข้างหลังเด็กชาย เมื่อหันไปก็พบคนที่กำลังตามหาพอดี
“ระ..รุ่นพี่ ฮึกๆ T^T” เด็กชายดีใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
“โอ๋ๆ โธ่ เห็นหน้าพี่แล้วร้องไห้เดี๋ยวคนอื่นก็คิดว่าพี่รังแกเราหรอก อย่าร้องนะ” มือหน้าปาดน้ำตาที่เลอะแก้มใส
“พี่ครับ ทำไมตอนนั้น...พี่มาช่วยผมไว้ล่ะครับ”
“ก็พี่ทนเห็นเด็กถูกรังแกไม่ได้นี่ เราต้องเข้มแข็งกว่านี้รู้มั้ย”
“ฮึกๆ ครับ แต่ผมดูไม่เหมือนผู้ชาย”
“แต่เราก็เป็นผู้ชายนี่ เราต้องปกป้องคนอื่นสิ มีอะไรเข้ามาเราก็ต้องสู้มัน”
“ครับพี่ ผมจะสู้มัน”
เด็กชายได้กำลังใจจากรุ่นพี่ และรู้สึกว่าพี่คนนี้ช่างเป็นคนที่แสนดีจริงๆ
.
.
.
.
.
“หลังจากนั้นนายทำไงอะ”
“ชั้นก็พยายามอย่างมากเลยล่ะ พยายามทำตัวเองให้ดูเป็นผู้ชาย เล่นกีฬา ฝึกต่อสู้ ฝึกวิชาด่าจากแม่ แล้วก็กินให้เยอะขึ้น จะได้ตัวใหญ่อย่างเค้าบ้าง”
“มีวิชาด่าด้วยหรอ”
“มีสิ ไม่งั้นชั้นจะกล้าด่านายหรอ” ซองมินยอกย้อนคยูฮยอน
“เชอะ! ชั้นมันไม่ดีนี่นายถึงได้เอาแต่ด่า”
“โธ่ๆ แค่ล้อเล่นน่ะ ทำเป็นประชด เดี๋ยวเถอะๆ จะไม่เล่าต่อแล้วนะ”
“เฮ้ย~ เล่าสิวะ อยากฟัง” คยูฮยอนเริ่มตะหงิดๆในใจ...หรือว่ามันจะเป็นเรื่องเดียวกันนะ
.
.
.
.
.
เด็กชายซองมินที่เมื่อก่อนตัวเตี้ยและผอมที่สุดในห้องและถูกหาว่าเป็นกระเทย ตอนนี้กลายเป็นเด็กหนุ่มที่
น่าจับตามอง ไม่ว่าจะเป็นรุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกัน เพื่อนผู้ชายจึงยอมเป็นเพื่อนและไม่รังแกอีกต่อไป
“เห้ ซองมิน วันนี้ไปเตะบอลกันป่าว” ทงเฮ เพื่อนร่วมห้องเดินเข้ามาถามก่อนที่จะออกจากห้อง
“ไม่ไปอะ ชั้นมีธุระนิดหน่อยอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ไป”
“โอเค ไว้เจอกันพวก”
...ไปหารุ่นพี่ดีกว่า เพราะพี่แท้ๆเลย ตอนนี้ผมทำได้แล้วล่ะ
ซองมินเดินไปที่ห้องศิลปะตรงห้องที่เคยเจอรุ่นพี่เป็นประจำ จะว่าไปพี่คนนั้นน่ะ เป็นคนที่หล่อมาก หล่อกว่าทุกคนที่ซองมินเคยเจอมา พี่เค้ามักจะนั่งอยู่ในห้องคนเดียวตอนเลิกเรียนอ่านหนังสือ หรือไม่ก็วาดรูป
แต่ซองมินก็ไม่กล้าเข้าไปคุย กลัวว่าจะเป็นการรบกวน คุยกันก็ยังไม่เคยเลยตั้งแต่เจอกันคราวนั้น
...วันนี้เราต้องคุยกับรุ่นพี่ให้ได้
ซองมินสูดลมหายใจคลายความตื่นเต้นก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป
“รุ่นพี่ครับ” คนเดียวในห้องหันมาตามเสียงเรียก มือหนาถอดแว่นและวางหนังสือลง
“ว่าไงน้อง”
“ตอนนี้ผมทำได้แล้วครับ...เอ่อ”
“...”
“ผมอยากจะ...ขอบคุณรุ่นพี่ เพราะ...”
“...”
“พี่ทำให้ผมเก่งขึ้นมาได้”
“ดีแล้ว เก่งมากเลยนะ”รุ่นพี่ดึงซองมินเข้าไปกอดแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดูใบหน้าซุกอกอุ่นๆ
ทำให้ซองมินไม่อยากผละออกจากอ้อมกอดนี้เลย
“ครับ ผมรักพี่นะครับ” คำว่ารักจากใจที่บริสุทธิ์ ซองมินกล้าพูดมันออกมาแล้ว
.
.
.
.
.
“แล้วไงต่ออะ” คยูฮยอนทำตื่นเต้น
“ชั้นชอบรุ่นพี่คนนั้นแหละ เค้าเป็นเฟิร์สเลิฟของชั้น-///////-”
“อ้าว แล้วเค้ารู้มั้ยเนี่ย”
“คงไม่รู้หรอก เค้าคงคิดกับชั้นแค่พี่น้องมากกว่า”
“ใครว่าล่ะ เค้าชอบนาย”
“ไม่จิงอะ นายรู้ได้ไง”
“ก็มันจริงนี่ ชั้นชอบนาย เค้าก็ชอบนาย”
“อย่ามามั่ว รีบๆฟังให้จบ ชั้นจะนอน!”
“คร้าบๆ” …ใช่แล้ว ใช่จริงๆด้วย แต่อยากแกล้งเจ้าเด็กนี่ต่อจัง
.
.
.
.
.
ซองมินและรุ่นพี่สนิทกันมากขึ้น แต่ทำไมไม่คิดจะถามชื่อกันเลยก็ไม่รู้ หรือว่าสิ่งที่ได้เจอ
มันสำคัญกว่าการรู้จักชื่อกันแน่ทั้งสองคนเจอกันทุกวันที่ห้องนี้
“พี่ครับ โตขึ้นพี่อยากเป็นอะไรครับ”เด็กชายดูดโกโก้ปั่นแล้วนั่งข้างๆ
“พี่อยากเป็นสถาปนิกน่ะ”หนุ่มติสต์ไม่ละสายตาจากกระดานวาดภาพ
“ไม่อยากเป็นดาราหรอ พี่หล่อจะตาย”
“ไม่เอาน่ะ เป็นดารามันวุ่นวายจะตาย มีแต่คนมาสนใจ”
“งั้นหรอ ผมอยากเป็นอย่างพี่บ้างจัง”
“ก็เอาสิ เป็นสถาปนิกออกแบบบ้านเองได้นะ”
“ได้เลยครับ ถ้าผมได้เป็นสถาปนิกผมจะออกแบบบ้านเอง ฮ่าๆ”
“ดีมาก 5555”
“พี่ครับ ถ้าพี่จบจากโรงเรียนนี้ไป...เราจะได้เจอกันอีกมั้ยครับ”
คำถามนี้ทำบรรยากาศเงียบลง เพราะอีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันสอบวันสุดท้ายของปี6 และพิธีอำลาก็จัดวันนั้น
รุ่นพี่ถอนหายใจ
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ต้องไปเรียนต่อที่อิตาลี”
“งั้นหรอครับ คงไกลจากเกาหลีน่าดู”
“ไกลสิ แต่พี่สัญญาว่าจะคิดถึงเรานะ”
“ผมก็จะคิดถึงพี่เหมือนกัน” เกี่ยวก้อยสัญญา...
.
.
.
.
.
“แล้วหลังจากนั้น นายเจอพี่คนนั้นมั้ย”
“ไม่เจออีกเลยอะ ฮึกๆ ชั้นคิดถึงเค้าอะ ฮือๆๆ” กระต่ายอวบร้องไห้จ้า
“พี่อยู่นี่แล้วไง” คยูฮยอนทำเสียงให้เหมือนตอนนั้นมากที่สุด ซองมินในตอนนั้นก็คือคนที่อยู่ในอ้อมกอดนี้เอง
“รุ่นพี่ ฮือๆๆๆๆๆๆๆ เป็นรุ่นพี่จริงหรอครับ”
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นคือรุ่นพี่คนนั้นและเป็นคนที่รักนาย”
“รักหรอ ทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ”
“ก็พี่คิดว่านายรักแบบพี่ชายน่ะสิ เด็กขนาดนั้นคงยังไม่รู้จักคำว่ารักหรอก”
“ฮึกๆ แต่ผมรักพี่จริงๆนะ” เด็กชายซองมินยังคงร้องไห้ไม่หยุด
“นายจำได้มั้ย ตอนนั้นที่นายยังเป็นเด็กผอมแห้ง ตัวเตี้ยๆน่ะ นายน่ารักมากเลยนะ มันทำให้พี่รู้สึกว่า...
อยากปกป้องนาย”
“...”
“ชั้นเฝ้ามองนายตลอดเวลา และอยากรู้เรื่องราวของนาย จนต้องไปถามอาจารย์ที่ห้องประวัติเลยล่ะ”
“งั้นตอนนั้นพี่ก็รู้ชื่อผมน่ะสิ”
“ใช่ พี่รู้ชื่อนายแล้วก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาย แล้วตอนที่พี่จะมาที่นี่พี่ก็ได้แต่คิดว่าขอให้น้องพี่ซีวอนเป็นซองมินคนนั้น แต่นายเปลี่ยนไปจนพี่จำไม่ได้เลยล่ะ”
“พี่ก็เปลี่ยนไปมากเหมือนกันแหละครับ ผมขอโทษนะสำหรับสิ่งที่เคยทำไม่ดีกับพี่ ต่อยหน้าพี่ซะยับเลย”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง พี่ให้อภัย แต่ต้องแลกกับอะไรบางอย่าง”
“อะไรล่ะ”
“ร่างกายของนายไงล่ะ” คยูฮยอนกระซิบ ทำเอาคนในอ้อมแขนผละออกมาทันที
“ไม่ได้หรอก เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วอีกอย่างเป็นผมเป็นผู้ชาย”
“ไม่เห็นเป็นเราเลย เราเป็นแฟนกันตอนนี้เลยก็ได้ พี่ไม่แคร์ว่านายจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายหรอกน่า”
...ไม่ใช่ รุ่นพี่ไม่ใช่คนแบบนี้! ซองมินส่ายหัวอย่างรับไม่ได้
“ยังไงก็ไม่! ผมจะนอน นี่ตีสามแล้ว” พูดจบซองมินก็ห่มผ้านอน
“อ้าว ยังคุยกันไม่จบเลย ไปก็ได้ ฝันดีนะครับ” ปลายจมูกโด่งโน้มลงไปสัมผัสหน้าผากกว้างของคนที่(แกล้ง)หลับ
“จะไปก็ไปสิ ขี้ฉวยโอกาสจริงๆเลย” ร่างอวบลุกขึ้นมาอาละวาดอีกครั้ง
“จ่ะๆ ไปแล้วจ่ะ สุดสวย 5555”คยูฮยอนรีบวิ่งหนีมหันตภัยที่กำลังจะเกิดขึ้น หมอนใบโตถูกเขวี้ยงตามหลังคนฉวยโอกาส...สุดสวยบ้าอะไร มีอีกเดี๋ยวได้เห็นดีกัน
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น