Smiling Melt ยิ้มละลายใจ ให้นายซาลาเปา yeryeo

ลำดับตอนที่ #14 : [kyumin] ::Trip italy7:: ตัวตนที่แท้จริง

ไรท์เตอร์แต่งคยูมินก่อนนะ รีดเดอร์บางคนอยากอ่านแต่เย่เรียวก็คงต้องรอนิดนึงนะ
อ่านคยูมินไปก่อน ไรท์เตอร์ว่ามันก็เป็นคู่ที่สนุกอยู่เหมือนกัน
เย่เรียวพักไว้ก่อน เดี๋ยวไปจัดหนักทีหลัง 5555
ลองอ่านดูนะ หวังว่าทุกคนคงชอบ^^

-----------------------------------------------------------------------------------

13

เมื่อคืน ณ ห้องซองมิน

“โห ทำไมห้องนายเป็นระเบียบจัง”

“ระดับนี้ต้องเป๊ะอยู่แล้วเหละน่า” ร่างอวบยืดอก

ห้องนอนที่เป๊ะสุดๆ ทุกอย่างเป็นสัดส่วนเป็นระเบียบ นิ้วเรียวรูดไปบนจอทีวีพลาสมา48นิ้ว ไม่มีฝุ่นแม้แต่เม็ดเดียว สะอาดขนาดนี้ขัดถูตลอดเวลาแน่นอน!

“นี่นาย ถ้าจะหยิบอะไรออกมาต้องวางให้เหมือนเดิมด้วย”

“อื้ม” คยูฮยอนตอบสั้นๆเพราะกำลังสำรวจห้องนอนสีชมพูเหมือนห้องพี่ชายตัวเอง
...ไม่น่าเชื่อว่าจะมีผู้ชายชอบสีชมพูเหมือนพี่รยอนะเนี่ย

“โน่น ตู้หนังสืออยู่ทางโน้น แล้วก็ห้องน้ำอยู่ทางขวามือถ้านายปวดฉี่ แล้วก็... เห้! นายฟังชั้นอยู่รึเปล่าเนี่ย”
มือหนาเอื้อมไปดึงหูคนใจลอย คยูฮยอนเซไปตามแรงมหาศาล

“โอ๊ยๆๆ ฟังอยู่ๆ ไม่ต้องดึงก็ได้ ชั้นเจ็บ!!”

“ทีหลังก็ตั้งใจฟังหน่อยสิ ชั้นอุส่าห์จะบอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน นายจะไปทำรายงานจะได้ไม่ต้องวุ่นวาย ไม่ใช่ให้นายมาเดินเล่นในห้องช้าน!!!!!”
โดนกระต่ายอ้วนแหวใส่ถึงกับหงอไปเลย -.-

“ครับๆ คุณซองมินต่อไปนี้ผมจะตั้งใจฟังแล้วครับ ขอโทษนะครับ~” คนตัวสูงโค้งตัว
...คนอะไรน่ากลัวชะมัด

“อื้ม ดีมาก” ซองมินเชิดหน้ายิ้มอย่างพอใจที่เห็นคยูฮยอนยอมตกเป็นเบี้ยล่าง(ขนาดนั้นเลย??)

“ซองมิน อธิบายใหม่ตั้งแต่ต้นสิ”

“ไม่เอาแล้ว จะเอาอะไรก็บอกแล้วกัน อ่ะ เอาแม็คบุ๊คชั้นไปทำ”

“เอ๊ะ รุ่นนี้...ยังมีขายอยู่หรอ” คยูฮยอนรับมา แล้วเห็นแม็คบุ๊คของเจ้ากระต่ายเป็นรุ่นที่ออกมาเมื่อหลายปีก่อน แต่ทำไมยังใหม่อยู่เลย ...นายนี่ไปซื้อมาจากไหนนะ

“อ๋อ ชั้นใช้มา5ปีแล้ว เหมือนเพิ่งซื้อมาไม่นานเลยใช่มั้ยล่ะ”

“นายนี่ใช้ของถนอมดีจัง น่าจะไปเป็นผู้หญิงเนาะ”

“ไม่เป็นหรอก เป็นผู้ชายแหละดีแล้ว ผู้หญิงอ่อนแอจะตาย”

“ผู้หญิงเข้มแข็งก็มีนะ”

“นายชอบผู้หญิงแบบนั้นหรอ”

“ไม่อะ ชั้นชอบแบบนาย”

“ชอบแบบชั้น???” ไอ้นี่บ้าป่ะเนี่ย ชั้นได้ยินว่านายชอบชั้นหรอ? ดวงตากลมโตจดจ้องที่คนพูด

“เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก มาเริ่มกันเลยดีกว่า”

คยูฮยอนนั่งลงที่โต๊ะทำงาน โดยมีซองมินคอยบอกว่าต้องทำอะไรบ้าง และเอาข้อมูลมาให้ กองหนังสือจะล้มทับอยู่รอมร่อแต่คนหล่อก็ยังคงนั่งพิมพ์อย่างสบายๆ อย่างที่บอก ไม่ซะเทือนซีรีบรัมเลยซักนิดเดียว

“เฮ้อ~ ผ่านไปครึ่งนึงแล้วล่ะ”

“โห เร็วจัง ครึ่งนึงของนายชั้นทำเป็นเดือนเลยนะเนี่ย ขอบใจนะเว้ย”

“โธ่ ไม่เห็นจะยากเลย นายแหละช้าเอง”

“อ้าวๆ มาว่าได้ยังไง ถ้านายไม่ชนชั้น ก็คงไม่ต้องมานั่งทำหรอกนะ”

“นายยังไม่ชดใช้เรื่องเสื้อชั้นเลยอย่ามาทำเป็นลืม”

“เสื้ออะไรของนาย”

“เสื้อที่ชั้นใส่วันนั้น นายทำมันเลอะหมดเลย”

“แค่เสื้อเอง ชั้นซื้อให้ใหม่ก็ได้”

“ไม่ได้หรอก มันไม่มีขายที่ไหนทั้งนั้น”

“อ้าว แล้วนายได้มาได้ไงเล่า”

“มันเป็นคอเลคชั่นพิเศษน่ะสิ ตัวเดียวในเกาหลีเลยนะ เสียดายอะ”

 “ไม่เป็นไรน่า นายเอามาสิ เดี๋ยวชั้นตัดเสื้อให้ใหม่ ถึงมันจะแทนกันไม่ได้แต่ชั้นก็จะทำด้วยมือของชั้นเอง” ซองมินพูดอย่างมุ่งมั่นเพื่อดึงอารมณ์ร่างสูงให้กลับมาปกติ

“ที่พูดมานายทำได้จริงเปล่าเถอะ”

“ทำได้สิ ชั้นเคยเรียนตัดเสื้อ ทำอาหาร แกะสลัก ถักไหมพรม โอ้ย เยอะแยะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า”

“พอๆๆ แม่กุลสตรีไทย พูดจริงๆถ้านายเป็นผู้หญิงชั้นจีบไปนานแล้วนะเนี่ย”

“บ้า นายเนี่ยนะจะจีบชั้น”

“ชั้นชอบเลี้ยงกระต่ายน่ะ”

“แล้วนายมาบอกอะไรชั้นเล่า ชั้นไปเอาหนังสือก่อนนะ” ร่างอวบยังคงสงสัยกับสิ่งที่ได้ยิน
...ชอบเลี้ยงกระต่ายอะไรกันเจ้าหมาป่าดราม่า คยูฮยอนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงพูดไปอย่างนั้น
...ซองมิน นายไม่เข้าใจอะไรบ้างเลยนะ

ปึง! ปึง! เสียงโต๊ะตัวใหญ่ถูกหนังสือ2กองกระแทกอย่างแรง ทำเอาคนนั่งพิมพ์รายงานถึงกับจะเป็นลม เฮื้อยยยยยยย~

“เอ้า นี่ข้อมูลของฝรั่งเศสนะ”

“โหย~ ยังจะให้ทำอีกหรอ มันจะเที่ยงคืนแล้วนะฟ้อย”

“เออๆ พอก็ได้” ซองมินทิ้งตัวลงบนเตียงหนานุ่ม แล้วคว้าเจ้ากระต่ายอ้วนบนหัวเตียงมากอด

“ซองมิน ขอทิวตเตอร์หน่อยสิ” อยู่ๆนายนี่ก็ขอขอทิวตเตอร์ ให้ก็ได้วะ คงไม่มีอะไรหรอก

“@imSMl นายจะเอาไปทำไมอะ”

“ก็เอาไปฟอลโล่วสิไอ้บ้า”

“กวนจริงๆ เอาของนายมา”

“@GeamGyu ที่เป็นรูปไข่ แบคกราวด์สีม่วงอะ” เอิ่ม...ทำไมมึงไม่อัพรูปวะ??

“เฮ้ย นายเล่นแม็คบุ๊คชั้นเรอะ” เจ้าของแม็คบุ๊คเพิ่งเห็นว่าเจ้านี่มันเล่นโดยพลการ

“ใช่ ไอโฟนชั้นเปิดเกมค้างไว้อยู่ขี้เกียจออก”

“ฮึ! นายมีไอโฟนไว้เล่นเกมอย่างเดียวรึไง”

“ใช่แล้ว^^ ชั้นออนแป๊บแล้วนายเล่นในโทรศัพท์ไปนะ อิอิ”

....แม่มใครเป็นเจ้าของแม็คบุ๊คกันแน่วะ ซองมินหน้ามุ่ย หยิบโทรศัพท์มานอนเล่นทวิตเตอร์

“ทวิตนายมีคนฟอลโล่วเยอะเหมือนกันนี่” ไอ้รูปไข่สีม่วงมีฟอลโล่วเวอร์ตั้ง29,098  เอิ่ม...แกเป็นดาราหรอ??

“คนมันดังก็งี้แหละ 555”

“ชั้นไม่เห็นรู้จักนายเลย”

“งั้นหรอ นายมัวแต่ทำอะไรอยู่ล่ะ ไม่เห็นชั้นตามปกหนังสือบ้างรึไง ลงหนังสือพิมพ์เกือบทุกวัน ออกทีวีจนคนเบื่อหน้า โธ่ๆๆ น่าสงสารจริงๆ” คนหล่อพูดหน้าตาเฉย

“ก็ชั้นเรียนอยู่ที่นี่จะไปเห็นนายได้ไง นายไม่ใช่ดาราฮอลีวู้ดนี่”

“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแหละน่ะ”

“โอ้วววว นายเอาอะไรมาวัดเหรอ”

“ความหล่อ ความรวย ความเก่ง นายรู้ตัวมั้ยว่าโชคดีมากที่ได้ใกล้ชิดคนดังอย่างชั้นน่ะ ฮ่าๆ”

“อ้วกกกกกกกก อย่างนายป้าข้างบ้านชั้นยังไม่มองเลย”

“อะไร ป้าที่ไหนเค้าก็มองชั้นทั้งนั้นแหละ”

“คุยกับนายนี่น่าเบื่อจริงๆ”

“เบื่อแล้วเมื่อกี้คุยทำไมล่ะ”

“ยึ้ยๆ!!! ไอ้...” เจ้าของกระต่ายที่หน้าตาเหมือนกันลุกขึ้นมาเตรียมด่า แต่ก็นึกคำที่คู่ควรกับไอ้เกียมนี่ไม่ได้จริงๆ ได้แต่นั่งมองด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ

“ไอ้อะไร...ไอ้อะไร 5555 นายน่ารักอีกแล้วน่ะ ดูดิๆ” หน้าหล่อๆของคยูฮยอนหันไปมอง
กระต่ายอ้วนแก้มป่องบนเตียง

“ชั้นจะฆ่าแก!!!!!” ซองมินเอาหมอนข้างตรงเข้าฟาดกลางหลังไอ้เกียม แล้วพ่นไฟ

“อ๊ากกกก อย่านะๆ ซองมิน~” เกียมวิ่งหนีไปรอบห้องแต่แรงแค้นมันมากจนทำให้เขาต้องยอมสยบ

“แฮ่กๆๆ หยุดเดี๋ยวนี้ มาให้ชั้นซัดให้หายแค้น หน้านายยังเละไม่พอใช่ม้ายยยย~”
ร่างอวบยืนจังก้า ถือหมอนข้างใบโตเตรียมเผด็จศึก

“ก็ได้ แฮ่กๆ ยอมแล้ว ชั้นเหนื่อย”

“ไป กลับห้องนายไปได้แล้ว อยู่นี่นายอาจไม่มีชีวิตรอดกลับไปก็ได้”

“ไม่เอาอะ มันดึกแล้ว ชั้นกลัวบ้านนายอะ”

“บ้านชั้นมีอะไรน่ากลัววะ”

“ก็มันมืด มันน่ากลัว ให้ชั้นอยู่ที่นี่เถอะนะ” คนขี้กลัวนั่งอ้อนวอน

“ก็ได้ๆ แต่นายไปนอนโซฟาก็แล้วกัน เตียงชั้นเต็ม” ก็ตัวเจ้าของเตียงอ้วนแล้วยังมีกระต่ายไซส์เดียวกันอีกจะไม่เต็มได้ไงเล่า

“โซฟาก็โซฟา ขอบคุณนะ แต่...ขออะไรอย่างนึงดิ”

“อะไร”

“ขอเล่นทวิตเตอร์อีกแป๊บนึงได้ป้ะ นะอีก5นาที” หมาป่าทำตัวเป็นลูกหมาอีกแล้ว

“ได้ๆๆ เล่นเสร็จปิดให้ด้วย” กระต่ายอวบรำคาญเต็มแก่ เมื่อไหร่เจ้านี่จะเลิกพูดซักทีเนี่ย คยูฮยอนรีบวิ่งไปนั่งเล่นแม็คบุ๊คทันที หึๆๆ ได้ทวิตเตอร์เจ้ากระต่ายอ้วนมาก็ขอส่องหน่อยละกันนะ
แต่ก็มาสะดุดกับรูปใครบางคน

“ซองมิน คนในรูปนี้คือใครอะ” ซองมินละสายตาจากจอโทรศัพท์มามองจอแม็คบุ๊ค

“อ๋อ รูปชั้นเองน่ะ ที่ ตอนปี1 ต่างจากตอนนี้มากเลยใช่มั้ยล่ะ”

“ใช่ เหมือนเป็นคนละคนกันเลย แต่ชั้นคุ้นมากเลยนะ” ซองมินกับเจ้าเด็กนั่นเป็นคนๆเดียวกันงั้นหรอ โกหกน่า

“หรอ มีคนหน้าตาแบบชั้นด้วยหรอ”

“มีสิ แต่มัน...ผ่านมานานแล้วแหละ อย่าไปสนใจเลย”

“แต่นายน่ะ...ทำให้ชั้นนึกถึงคนๆนึงล่ะ”

“ใครล่ะ”

“ไม่รู้สิ ชั้นไม่รู้จักชื่อเค้าหรอก”

“อ้าว ไม่รู้จักชื่อ แล้วนายรู้จักเค้าได้ยังไง”

“เอ่อ...ชั้นไม่รู้ว่าควรจะเล่าให้นายฟังมั้ย คือ...มันเป็นเรื่องส่วนตัวน่ะ”

“นี่ นายเห็นชั้นเป็นคนยังไงเนี่ย นายอยากเล่าก็เล่ามาเถอะ ชั้นไม่เอาไปเล่าให้ใครฟังอยู่แล้ว บางที...อาจจะเป็นเรื่องเดียวกันกับเรื่องของชั้นก็ได้” มือหนาพับเก็บแม็คบุ๊คแล้วลุกไปนั่งข้างๆร่างอวบที่นอนกอดกระต่ายยักษ์

“ไม่จริงหรอกน่า แต่ถ้านายเป็นคนๆนั้นก็จะดี เพราะนายเหมือนเค้ามากนะ”

ย้อนกลับไปเมื่อ7ปีก่อน ณ โรงเรียนมัธยม ปี1 ห้องA

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------