[FIC : APH] ธงสีขาว [GermanyXItaly]

ข้อมูลเบื้องต้น

    ตอนนี้ผมกำลังตกที่นั่งลำบาก
    รอบข้างคือป่าหนาทึบ ส่วนที่รายล้อมอยู่รอบป่านี้คือกองกำลังของศัตรู
    ใช่แล้ว ผมกำลังถูกไล่ล่าหลังจากพลาดพลั้งในสงคราม พวกพ้องทหารชาวเยอรมันด้วยกันก็แตกกระสานซ่านเซ็นไปคนละทิศละทาง น่าสมเพชชะมัด ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ตั้งแต่เกิดมาเคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไหมนะ ผมสบถในใจพร้อมกัดฟันเพื่อข่มความเจ็บปวดจากแผลขนาดใหญ่ที่ท้อง
    เลือดสีแดงเข้มปนกับเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจนตัวเปียกชุ่ม น่าตลกที่ทั้งที่ใส่เสื้อสีเข้มขนาดนี้แท้ๆแต่รอยนั่นก็ยังเห็นได้อย่างชัดเจน เจ็บชะมัด...บ้าเอ๊ย แทบจะเดินไม่ไหวอยู่แล้ว ไวเท่าความคิดนั้นร่างก็ล้มกลิ้งลงกับพื้น 
    ต้องห้ามเลือด แต่...ไม่ไหว ไม่มีแรงเหลือแล้ว
    "อึก..." ลำคอแห้งผาก หายใจไม่ออก นัยน์ตาพร่าเลือน
    สิ้นหวัง
    หรือนี่จะเป็นจุดจบของผม--------จุดจบของ'เยอรมัน'แล้วจริงๆ
    ถ้าอย่างนั้น...
    อย่างน้อยๆ...

    "อิตาลี.........."

    "ช่วยอยู่เงียบๆสัก5นาทีจะได้ไหม!!??"

    "うわあああああ ทำไงดี!! เยอรมัน!! เยอรมันเลือดออกเต็มไปหมดเลย!!! ทำไงดี!! ทำไงดี!!!"
ผมปรือตามองสิ่งมีชีวิตเสียงดังที่ร้องกระจองอแงลั่นป่ามาตั้งแต่เมื่อกี้ 
    "แย่แล้ว ฮือออออ เยอรมันห้ามเป็นอะไรนะะะะะะะ!!!!"

    ถ้ามีแรงผมคงเอามือกุมขมับไปแล้ว (แค่แรงจะตบมุกยังไม่มี.......)
    ไอ้หมอนี่เข้าใจสถานการณ์ไหมเนี่ย ฉันกับแกกำลังถูกศัตรูไล่ล่าไม่ใช่เรอะ!?

    วาบ

    ราวกับสวรรค์กลั่นแกล้ง พอคิดแบบนั้นแสงไฟก็ส่องวาบตัดผ่านเงาต้นไม้ไปทันที
    ผมเบิกตากว้างพร้อมกับที่อิตาลีเริ่มแหกปากอีกรอบ
    "เหวอ แย่แล้ว! โดนเจอแน่เลย!!!!"
    "...บ้าเอ๊ย"
    ผมกัดฟันกรอด รวบรวมแรงที่มีกดหัวของอิตาลีที่ยืนโด่อยู่ลงมาหลบหลังพุ่มไม้ หาเรื่องจนวินาทีสุดท้ายจริงๆเลย เจ้าบ้านี่!
    "ฟังนะ อิตาลี..." 
    "เอะ...เอ๋" อิตาลีส่งเสียงอ่อนๆด้วยหน้าตาไม่ได้เรื่องอย่างปกติ
    ผมหลับตาลงก่อนสูดหายใจลึกราวกับตัดสินใจ

    "เลิกตอแยฉันได้แล้ว"

    ...
    เงียบกริบ อิตาลีไม่ตอบอะไร...

    ไม่ร้องไห้ ไม่โวยวาย แค่เงียบไป ผมลืมตาขึ้นช้าๆ 
    "ฉันไม่ต้องการตัวไร้ประโยชน์อย่างแกมาร่วมทีมอีกแล้ว ยอมแพ้ไปซะ" ผมเมินหน้าของอิตาลีแล้วชี้ไปที่ของที่อยู่ในกระเป๋าของเจ้านั่น
    "โบกธงสีขาวอย่างที่ชอบทำประจำ แล้วยอมแพ้ไปซะ"

    "เยอ...รมัน..."

    "อยู่ตรงนั้น!!!! พวกเยอรมันอยู่ตรงนั้นครับ!!!!"
    เสียงแว่วดังมาจากทิศที่แสงส่อง เวลาไม่คอยท่าอีกแล้ว...

    "บ้าเอ๊ย!! เจ้าโง่!! ยกธงเซ่ ยอมแพ้ไป!!!!!" ผมยันตัวตะคอก อิตาลีมองหน้าผมด้วยน้ำตาคลอ "ฉันบอกให้ยกธงไงเล่า!!!!"
   

    ยกธงสิ...ธงขาวยอมแพ้อันนั้น สะบัดมันสิ สะบัดมันด้วยสีหน้าเลิ่กลั่กแบบที่นายทำเวลาคับขันสิ!
    "เยอรมันก็จะยอมแพ้เหรอ"
    "พูดเป็นเล่นน่า..." ผมแค่นยิ้ม
    ยอมแพ้ไปก็เท่านั้น...เพราะฉันน่ะ 
    แผลขนาดนี้น่ะ...

    เพราะงั้น... 
    'ขอแค่นายก็ยังดี อิตาลี'
    ผมไอออกมา รู้สึกถึงรสเหล็กของเลือดที่คลาวคลุ้งอยู่ในปาก

    แกล้งทำเป็นยอมแพ้ ฉันจะถ่วงเวลาไว้ ถึงตอนนั้นให้รีบหนีไป
    น่าขำชะมัด นี่มันตลกร้ายแท้ๆ ทั้งที่เคยดุด่าเจ้านั่นเสมอเรื่องแกล้งยอมแพ้แล้วชิ่งหนี แต่ตอนนี้กลับเป็นวิธีเดียวที่นึกออก
    ไม่สิ...ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น ที่ผ่านมาก็เป็นแบบนี้เสมอนี่ 
    ทั้งที่ตอนแรกเห็นว่านายเป็นตัวปัญหาแท้ๆ แต่สุดท้าย...

    ผมพยายามลืมตา จ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตาของอิตาลี หวังว่าหมอนั่นจะเข้าใจแผนของผม

    "อึก..." หมอนั่นก้มหน้าลง ใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาลวกๆ ผมรู้สึกหวั่นใจแต่แล้วอิตาลีก็เงยหน้าขึ้นมองผม...ด้วยสีหน้ามุ่งมั่นราวกับบอกว่า 'เข้าใจแล้วล่ะ เยอรมัน!' ก่อนหันหลังไปถอดกระเป๋า ธงสีขาวถูกหยิบออกมา

    ดีแล้วล่ะ ดีมากอิตาลี ...
    นายต้องรอดไปได้แน่ๆ 
    อยากจะพูด...แต่กลับไม่มีเสียง
    ฉันดีใจจริงๆ ที่ได้รู้จักกับนาย ช่วงเวลาที่ผ่านมามันสนุกมากจริงๆ พาสต้าเองก็อร่อยมากๆ
    รอยยิ้มบางๆเผยออกมาด้วยความโล่งใจ แต่ถึงอย่างนั้น....
    ...ทำไม ขอบตามันถึงได้ ร้อนผ่าวขนาดนี้

    บ้าเอ๊ย...บ้าเอ๊ย!
    "อึก..."
    พอคิดว่าจะไม่ได้กินพาสต้านั่นอีกแล้ว
    พอคิดว่า...จะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว....

    ผมมองตามธงสีขาว...ที่เป็นเหมือนสัญลักษณของอิตาลี
    ธงสีขาวนั้น...

    "!!!!!!!!!!!!!"

    ...ถูกปลดลงจากด้าม
    "อ...!?"
    กดลงบนแผลของผม
    ก่อนสีขาวสะอาดจะค่อยๆกลายเป็นสีแดง
    "เราต้องรอดไปกินพาสต้าด้วยกันสิ!!!"
    "!!!!!!!!!!!"

    พลันรู้สึกเหมือนมีบางอย่างจุกอยู่ที่คอ
    ผมเบิกตากว้าง ภาพของอิตาลีที่พูดอย่างมุ่งมั่นฉายสะท้อนในสองตา
    "เยอรมันห้ามยอมแพ้นะ!!"
    "เจ้า...บ้า..."

    อา ท่ามกลางความสิ้นหวัง ผมรู้สึกเกลียดตัวเองเหลือเกินที่เผลอดีใจกับเรื่องพรรค์นี้
    มือที่เคยกำด้ามธงโบกไปมา ตอนนี้กดลงบนแผล ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านนั้น...

    ...เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้

    ไม่สิ 
    สิ่งสุดท้ายจริงๆแล้วน่าจะเป็น...

    "คุณเยอรมัน! คุณอิตาลี!!!"
    "อ๊ะ!!"
    เจ้าของแสงไฟเดินใกล้เข้ามา และเมื่อถึงระยะที่มองเห็น...
    "ญี่ปุ่นนี่!!!"
    "ทั้งสองคน!! ผมตามหาแทบแย่แน่ะ!!!"
    "เยอรมัน ดูสิ! ญี่ปุ่นล่ะ!! ญี่ปุ่นมาช่วยเราแล้ว!!!"
    "อา..."
    สิ่งสุดท้ายที่รับรู้'ในวันนั้น'คือรอยยิ้มเปื้อนน้ำตาอันไม่ได้เรื่องของอิตาลี

Cr.Miya (Izumi369)

แต่งฟิคครั้งแรกกกก แต่งฟิควายครั้งแรกกกกก !!!

ออกตัวแรงๆไว้ก่อนเลยว่าชีพค่อนนี่สายNนะ Normalเต็มขั้น แต่อาจจะมีYuriบ้างกรุบกริบๆ(จะเห็นได้จากความซิสค่อนเกินเยียวยา...) เป็นครั้งแรกเลยที่แต่งแนวชายชาย แต่จริงๆมันก็ไม่ได้หวือหวานะ ออกแนวมิตรภาพมากกว่า เนอะ(//\\)

คือเพิ่งมาติดเฮตาเลียช่วงนี้ค่ะ ที่เข้าไปกรุงเทพไม่มีโน๊ตบุ๊คแต่งVN ก็เลยโดนเพื่อนล่อลวงไปดู...ติดเลยทีนี้ ล่อลวงไปดูไม่พอล่อลวงมาแต่งฟิคอีกต่างหาก แย่ๆๆๆ(แล้วแต่งไหม...แต่ง)

จริงๆอยากแต่คู่ปรัสXฮังการีนะ แต่พล็อตด๋อยลี่แว้บเข้าหัวพอดี

คาแร็กเตอร์อาจจะไม่ค่อยตรง ขอโทษแฟนเฮตาเลียด้วยนะคะ ชีพค่อนพยายามแล้ว TvT สุดท้ายนี้ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่า

ปล. ขอบคุณอุ้มที่ชวนเราติ่ง คะยั้นคะยอให้แต่ง ตรวจอักษรให้ ขอบคุณค่ะ // กราบงามๆ

ปล.2 เม้นต์นะๆ

สุดท้ายนี้ขอบคุณธีมสวยๆจาก 

©
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r