เพราะหัวใจมีไว้เพื่อรอเธอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ร่างสูงสะดุ้งอย่างแรงเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูเธอรีบหันไปถามคนที่นอนอยู่เคียงข้างทันที

“เสียงใครอ่ะคะ”

“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เดี๋ยวพี่ไปดูแป๊บนึงนะคะ”

หญิงสาวรุ่นพี่เอ่ยตอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันร่างกายแล้วลุกจากเตียงไป เธอค่อยๆ เดินไปที่ประตูห้องและใช้สายตามองลอดช่องตาแมวออกไป ตาคู่สวยเบิกโพลงขึ้นทันทีที่เห็นว่าคนที่ยืนอยู่ภายนอกห้องนั้นเป็นใคร ก่อนที่จะหันมาพูดกับคนบนเตียง

“น้องอัญคะแฟนพี่มา ทำยังไงดีอ่ะคะ”

อัญชิตาเบิกตาขึ้นด้วยความตกใจไม่ต่างกัน

“ทำไงอ่ะคะ พี่น้ำ ไหนพี่ว่าแฟนพี่จะกลับมาพรุ่งนี้ไงคะ”

หญิงสาวรุ่นพี่ไม่มีคำตอบเธอได้แต่ส่ายหน้าไปมา

อัญชิตาพยายามตั้งสติและรีบจัดแจงแต่งตัว เก็บข้าวของลงกระเป๋า

ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้นอีกครั้ง

ก๊อกๆๆ “นี่น้ำทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมถึงไม่มาเปิดประตูให้พี่สักที”

หลังห้อง ปีนออกหลังห้องก็ได้มั้ง ร่างสูงคิดอยู่ในใจก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป

หากแต่เมื่อออกไปแล้วเธอก็ต้องหยุดชะงักลง

“ห้องพี่น้ำอยู่ชั้น 4 แกจะลงไปได้ยังไงวะอัญ ตายแน่ๆ คราวนี้”

เธอบ่นงึมงำก่อนที่จะหันไปเห็นระเบียงห้องข้างๆ

เธอจึงตัดสินใจค่อยๆ ปีนข้ามไปยังระเบียงห้องที่อยู่ข้างๆ แทน

สองมือเรียวเกาะเกี่ยว สองเท้าก้าวก่ายด้วยความทุลักทุเล

ทอไหมที่เพิ่งขับรถเข้ามาถึง แหงนมองขึ้นไปเห็นเพื่อนสาวกำลังปีนป่ายก็ตกใจ เธอจึงตะโกนถามออกไป

“อัญ แกกำลังจะทำอะไรน่ะ เดี๋ยวก็ตกมาตายหลอก”

ฝ่ายคนที่กำลังปีนป่ายเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนตะโกนเรียกก็รีบหันไปทำปากจู๋ ยกนิ้วชี้ขึ้นมาจุ๊ไว้ที่ปาก เมื่อเห็นว่าเพื่อนเงียบไปเธอจึงรีบปีนลงไปยังหลังห้องที่อยู่ข้างๆ ห้องพี่น้ำแล้วรีบนั่งลง

"ไหน ซ่อนใครไว้รึป่าว ทำไมพี่เรียกตั้งนานกว่าจะมาเปิด" สาวห้าวแฟนเจ้าของห้องที่อัญชิตาพึ่งหนีออกมา กล่าวขณะที่เดินเปิดประตูหลังห้องออกมา

"ซ่อนใครอะไรล่ะคะ ก็น้ำบอกว่าเข้าห้องน้ำอยู่ไงคะ ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้างเลย" สายธารกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน และงอนกลบเกลื่อน เธอเดินสะบัดตัวหนีเข้าห้องไปอย่างโล่งใจ ที่รู้ว่าอัญชิตาไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว

"ฮู้ววววววว"

ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกเป่าออกมาจากปากเรียวสวย เมื่อรับรู้ว่าทั้ง 2 เดินกลับเข้าห้องไปแล้ว อัญชิตาไม่รอช้ารีบกดโทรศัพท์ไปหาทอไหมที่มารออยู่ด้านล่าง

“แกทำอะไรของแกวะอัน” นั่นเป็นประโยคแรกที่ทอไหมกล่าวทันทีหลังจากรับโทรศัพท์

“แฟนพี่น้ำมาอ่ะดิ ไหมขึ้นมาคุยกับเจ้าของห้องที่ฉันปีนมาอยู่หน่อยได้ไหมอ่ะก่อนที่เขาจะเปิดมาเห็นฉันแล้วโวยวายอ่ะ”

อัญชิตากล่าวตอบด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

ทอไหม ได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะรีบเดินขึ้นไปยังห้องที่ว่าพลางบ่นเพื่อนตัวดีไปตลอดทาง อัญชิตาจะไม่ขับรถตัวเองไปจอดไว้ในยามที่เธอแอบไปหาบรรดา สาวน้อยสาวใหญ่ของเธอ เหตุเพราะกลัวคนเห็น และเป็นทอไหมที่ต้องคอยขับรถมารับอัญทุกครั้งเวลาเพื่อนตัวดีแอบย่องไปหาใคร

“ถึงยังอะไหม”

“ยัง ไม่ต้องเร่งเลยนะนี่ก็รีบจะแย่อยู่แล้ว”

ก็อกๆๆ ทอไหมเคาะประตู เบาๆ ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิดออกมา

หากแต่มันทำให้เธอหน้าเจื่อนลงเมื่อเห็นคนที่เปิดประตูออกมา

“แจน ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ” ทอไหมเอ่ยถามออกไปด้วยความแปลกใจ

“เธอนี่ก็แปลก ก็นี่มันห้องพักของฉัน ฉันควรจะถามเธอมากกว่า ว่าเธอมาทำอะไรที่ห้องของฉัน”

หญิงสาวผมสั้นประบ่าที่ใส่แว่นหนาเตอะผู้เป็นเจ้าของห้องพักเอ่ยถามผู้มาเยือนด้วยความแปลกใจเช่นกัน

อัญชิตาที่ถือโทรศัพท์ฟังอยู่ถึงกับถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

“นี่มันวันอะไรวะเนี่ยทำไมฉันถึงได้ซวยขนาดนี้นะ”

จันจิราหรือแจน เป็นเพื่อนที่เรียนคณะเดียวกันกับอัญ อยู่ห้องเรียนเดียวกันกับอัญ

เธอควรจะดีใจที่ห้องนี้เป็นห้องของเพื่อน ถ้าเพื่อนคนที่ว่านั้นไม่ใช่แจน แจนที่เป็นเด็กเรียน แต่งตัวเนียบเรียบร้อยจนดูออกไปทางเชยๆ และเป็นคนที่อัญมักจะแกล้งจนเพื่อนในห้องต้องหัวเราะแจนอยู่เสมอ และล่าสุดเมื่อไม่กี่วันก่อน เธอพึ่งจะทำให้แจนต้องอับอายคนทั้งโรงอาหารไปหมาดๆ

จันจิรายืนมองเพื่อนร่วมห้องด้วยแววตาแห่งผู้ชนะ ซึ่งแตกต่างจากอัญที่ยืนหน้าเจื่อนโดยไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

“ว่ายังไงแจน เก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหม” ทอไหมเอ่ยถามอีกครั้ง

“อืมมม ฉันขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ แต่ถ้านึกถึงเรื่องราวระหว่างเราที่ผ่านมา มันก็คงยากหน่อยอ่ะ เพื่อนเธอเล่นงานฉันไว้เยอะเลยนะไหม” จันจิราเอ่ยตอบพลางเลื่อนสายตาไปมองร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆ ทอไหม

“อยากได้อะไรแลกเปลี่ยนก็ว่ามาเลยดีกว่า อันที่จริงตัวฉันเองก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรหลอกนะ ก็แค่ไม่อยากให้พี่น้ำกับแฟนมีปัญหาก็แค่นั้น” อัญชิตากล่าวอย่างเริ่มไม่ค่อยสบอารมณ์ โดยมีทอไหมยืนทะลึงตาใส่เพื่อปรามคำพูดของเพื่อนสาวอยุ่ข้างๆ

“แน่ใจหรอ ว่าไม่เดือดร้อน แฟนพี่ไหมเนี่ยเค้าเป็นอาจารย์ที่สอนวิชาที่เธอกำลังร่อแร่อยู่ด้วยนะอัญ” แจนเอ่ยตอบอย่างผู้ชนะอีกครั้ง

“เออ เดือดร้อนก็เดือดร้อน งั้นเธออะเอายังไงก็พูดมาดิ ลีลาอยู่ได้”

จันจิรายืนคิดอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะกล่าว

“ก็แค่ รับฉันเข้ากลุ่มด้วย” คำตอบของเธอทำให้อัญชิตากับทอไหมแปลกใจไม่น้อย ทั้งคู่หันมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย

"ขอเข้ากลุ่มเนี่ยนะ" ทอไหมเอ่ยถามอีกครั้ง

ซึ่งแจนก็พยักหน้าตอบ และก็ห้ามแกล้งห้ามทำให้ฉันอับอายต่อหน้าผู้คนอีก" แจนกล่าวต่อ ถึงจะแปลกใจมากหากแต่ทั้งคู่ก็ยอมตกลงรับปากแต่โดยดี

“และหลังจากวันนั้นเด็กเรียนที่แต่งตัวเชยเฉิ่มก็เข้ามาอยู่กลุ่มเดียวกับแก็งสาวสวยอย่างพวกเราไงล่ะ” ทอไหมกล่าวหลังจากที่เล่าเรื่องราวให้เพื่อนๆ ฟังจบแล้ว

“จริงดิ” นิสาเอ่ยถามย้ำอีกครั้งเมื่อได้ฟังสิ่งที่ทอไหมเล่าในสิ่งที่พวกเธอสงสัยกันมาตลอด 4 ปี ว่าอยู่ดีๆ ทำไมอัญชิตาถึงได้พาแจนเข้ามาอยู่ในกลุ่มด้วย ทั้งๆ ที่แจนช่างแตกต่างจากพวกเธอมาก

“จริง ฉันคอนเฟริม” แจนเอ่ยตอบและหัวเราะออกมา ทำให้คนอื่นพากันหัวเราะตาม แต่การเข้ามาอยู่ในกลุ่มของแจนก็ช่วยให้อัญชิตาและเพื่อนนั้นตั้งใจเรียนมากขึ้นจนสามารถทำเกรดเฉลี่ย ได้ดีมาโดยตลอด ส่วนแจนก็เริ่มโดนเพื่อนๆ จับแต่งเนื้อแต่งตัวจนดูดีขึ้นไม่เป็นยายเฉิ่มคนเดิม

“แล้วนี่ตกลงแกได้ที่ฝึกงานยังเนี่ยอัญ” แจนเอ่ยถามหากแต่เพื่อนสาวของเธอนั้นก็ไม่ได้สนใจฟังเธอสักนิด เพราะอัญชิตาตอนนี้นั้นกำลังส่งสายตาหวานเยิ้ม และยิ้มกรุ้มกริ่มหยอดรุ่นน้องสาวสวยที่กำลังเดินผ่านไป

“มองอะไรคะหนู รีบๆ เดินไปเลยไปนี่ผัวพี่” แจนตะโกนออกไปหารุ่นน้องที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ จนพวกรุ่นน้องนั้นต้องรีบเดินหนีไป

“โหแจน แกนี่มารคอหอยจริงๆ เลย” อัญชิตาหันไปต่อว่าแจนก่อนจะหันไปบ่นกับเพื่อนๆ ต่อ

“ช่วงนี้เตาะใครไม่ได้เลย เพราะเค้าคิดว่าฉันกับแจนเป็นแฟนจริงๆ แล้วเนี่ย”

“ก็ดีแล้วไง จะได้ไม่มีใครโดนอัญหลอกฟันให้ช้ำใจ” ทอไหมกล่าวพลางยิ้ม

“โห นี่ไหมก็เป็นไปกับแจนด้วยหรอเนี่ย”

“แล้วนี่ตกลงยังไงอ่ะอัญ จะไปฝึกงานที่ไหน โน่นก็ไม่ดีนี่ก็ไม่เอา ต้องยื่นเรื่องภายในสัปดาห์หน้าแล้วนะ”

“ก็ดูๆ อยู่อ่ะไหม บริษัทที่อยากได้มันก็เต็มหมดแล้วอ่ะ”

“ก็ชักช้าวันๆ ไม่เห็นทำอะไร มัวแต่เตาะสาวอยู่ไง” นิสากล่าวเสริม

“นั่นสิ ตั้งแต่ปี1จนจะจบละ แกยังนิสัยเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน คบๆ เลิกๆ หักอกเค้าไปทั่ว ไม่คิดจะคบใครจริงจังบ้างหรอ” อายตาเพื่อนอีกคนเอ่ยถาม

“ก็มันยังไม่เจอคนที่ใช่ เจอแต่คนที่ชอบ ชอบแป๊บเดียวมันก็เบื่อแล้วอ่ะ และอีกอย่างอัญก็ไม่เคยหลอกใครนะ ไม่เคยให้ความหวังใครด้วย ตกลงกันแต่แรกแล้วทั้งนั้น ว่าถ้าคบแล้วไม่ใช่ ก็จบ”

"จ้าาาา แม่คนสวยคนรวยเสน่ห์"

เพื่อนๆ พากันพูดออกมาโดยพร้อมเพรียงกัน

*******นิยายเรื่องนี้มีจัดจำหน่ายในรูปแบบ E-Book ด้วยนะคะ*******

ฝากผลงานด้วยค่ะ ติชม แนะนำได้ค่ะ ขอบคุณมากๆที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ