รักษ์จอมราช

คำโปรย

 

“ไอ้หมอนั่น ชอบมันหรือเปล่า”คำถามทื่อๆทำให้คนฟังพูดไม่ออก ความเงียบทำให้คนรอคิดไปได้หลายทาง จอมราชหรี่ตามองคุณหมอหน้าหวาน

“พี่ถาม”รักษิตาถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ค่ะ”

“รักษิตา!”หล่อนสะดุ้งกับน้ำเสียงของเขา

“คุณหมอเป็นคนดีทำไมรักษ์จะไม่ชอบล่ะคะ อีกอย่างเขาก็เป็นพี่ชายเพื่อนของรักษ์”แค่หล่อนให้เขาคงอยู่ในสถานะพี่ชายเพื่อนเท่านั้น ไม่อาจเป็นอื่น ใบหน้าคมสันฉายแววเข้มขึ้น วงแขนแข็งแรงรวบร่างเล็กเข้ามากอดแน่น

“พี่จอม ปล่อยรักษ์นะ อย่ามารุ่มร่าม”คนฟังยกยิ้มโน้มหน้าเข้าหาคนตื่นกลัว

“ให้มันเป็นได้แค่นั้นนะรักษ์”มองเขาอย่างไม่เข้าใจ มือแกร่งยกขึ้นสัมผัสริมฝีปากนุ่มเบาๆจนหญิงสาวเม้มปากเข้าหากันด้วยความประหม่า ใจเต้นแรงแค่ไหนตอนนี้หล่อนรู้ดีที่สุด

“อย่าให้มันมาขวางหูขวางตาพี่”

“พี่จอมปล่อย”

“อย่าให้มันทำอย่างที่พี่ทำ”พูดจบปากหยักก็ประทับจูบลงบนเรียวปากอิ่มทันที รักษิตาตกอยู่ในอาการตะลึงจึงไม่ทันได้ผลักเขาออก ปล่อยให้อีกฝ่ายละเลียดชิมความหวานจนหนำใจแล้วผละออกมองหน้าหล่อนยิ้มๆ

“ไปทำงานได้แล้วเด็กดี ตอนเย็นพี่มารับ”