คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4 วันแรกก็เย็นชา
(Im Yoona Part)
วันนี้ฉันตื่นแต่เช้าเพราะว่าคุณคริสจะมารับฉันที่คอนโดเพื่อไปหาเด็กๆที่หอพัก แต่ว่าคุณคริสมีธุระด่วนที่จะต้องรีบไปทำเลยไม่มีเวลาอยู่รอเด็กๆกลับมาจากซื้อของเพื่อแนะนำฉันให้กับพวกเขารู้จัก แต่คุณคริสได้โทรบอกเด็กๆไว้ก่อนแล้วว่าฉันจะมารออยู่ที่หอ
“ยังไงผมต้องขอโทษคุณยุนอาด้วยนะครับ เรื่องที่ไม่สามารถอยู่แนะนำเด็กๆให้คุณรู้จักได้แต่ว่าไม่ต้องกังวลนะครับ พวกเขานิสัยดีและน่ารักกันมากส่วนที่หอมีเจ้าชานยอลอยู่คุณยุนอากดกริ่งเรียกได้เลยนะครับ แล้วเดี๋ยวตอนบ่ายๆผมจะเข้ามาดูอีกทีมีธุระอะไรโทรหาผมได้เลย แล้วยังไงผมอยากให้คุณยุนอาทำใจเรื่องเด็กที่ชื่อจงอินไว้ก่อน เจ้านั่นเค้าค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูงแล้วก็เงียบๆ เกรงว่าคุณยุนอาจะอึดอัด”
“ค่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะเรื่องนั้น ฉันไม่เป็นไร ยังไงฉันจะทำหน้าที่ให้สุดความสามารถ คุณคริสไม่ต้องห่วงนะคะ”
ฉันตอบคุณคริสและเปิดประตูรถลงมาหน้าหอพักก่อนที่จะเดินไปหยิบกระเป๋าหลังรถ
“ครับ ยังไงรบกวนด้วยนะครับ แล้วผมจะเข้ามาอีกที”
คุณคริสพูดผ่านกระจกและขับรถออกไป ฉันแอบตื่นเต้นเล็กน้อย เพราะฉันกำลังจะย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้โดยที่ไม่รู้จักสมาชิกในบ้านมาก่อนเลยแม้แต่คนเดียว เฮ้อ ยังไงก็สู้ตาย ยุนอาไฟต์ติ้ง ฉันเดินไปกดกริ่งหน้าบ้านแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่ ไม่สิคุณคริสบอกว่ามีเด็กที่ชื่อชานยอลอยู่ แต่ทำไมไม่มีใครมาเปิดประตูรั้วเลยนะ นี่ฉันไม่ได้กดกริ่งผิดบ้านใช่มั๊ย ฉันหันหลังไปเปิดกระเป๋ษใบเล็กเพื่อดูกระดาษที่จดเลขที่บ้านให้แน่ใจอีกครั้งว่ามาไม่ผิด ทันใดนั้นเสียงเปิดประตูรั้วก็ดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
“มาหาใครแต่เช้าครับ”
ฉันหันกลับไปเพื่อจะถามว่าที่นี่ใช่หอพักของศิลปินฝึกหัดรึเปล่า แต่ฉันก็เจอกับท่าทางที่ตกใจราวกับเห็นผีของเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่ง เค้าตัวสูงมากๆเลยล่ะ หน้าตาจิ้มลิ้มจมูกโด่ง แววตาสดใสแม้ดูเหมือนจะเพิ่งตื่นก็ตาม
“สวัสดีจ้า”
ฉันทักทายเค้าแต่สิ่งที่ฉันได้กลับมาคือ
“เห้ยย!!! นี่มันนางฟ้านี่...”
เค้าพูดแค่นั้นและก็รีบปิดประตูรั้ว อะไรนะ นางฟ้าเหรอ นี่เค้าชมฉันรึเปล่า อุ๊ย เขินอ่ะ แต่เฮ้ เดี๋ยวสิยังคุยไม่รู้เรื่องเลย
“เดี๋ยวก่อนค่ะ อย่าเพิ่งปิดประตู” ฉันรีบกดกริ่งซ้ำอีกรอบก่อนที่รั้วนั่นจะถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับเด็กหนุ่มคนเดิมที่ยื่นหน้าแดงๆ (จากการตบหน้าตัวเอง: ไรเตอร์) ออกมาจากประตูรั้ว
“นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย”
“ค่ะ นี่ความจริงเลยล่ะ”
ฉันตอบเค้าไปอย่างงงๆ
“ถ้าผมไม่ได้ฝันงั้นช่วยพิสูจน์ทีว่านี่คือความจริง”
เอ่อ สงสัยฉันจะมาผิดบ้านจริงๆ แต่เอาเถอะ ฉันยื่นมือไปหยิกแขนเค้าเพื่อให้แน่ใจว่าเค้าไม่ได้ฝันไปจริงๆ
“โอ๊ยยยย เจ็บ”
“ค่ะ ทีนี้รู้แล้วใช่มั๊ยว่าไม่ได้ฝันไป”
เค้าสะดุ้งเล็กน้อยและพยักหน้าหงึ่กๆเป็นเชิงรับรู้
“ที่นี้ใช่บ้านศิลปินฝึกหัดของ SM หรือเปล่าคะ”
“ใช่ฮะ ว่าแต่คุณมาหาใครเหรอ”
เค้าตอบ งั้นใช่ล่ะ เค้าคือ...
“ชานยอลใช่มั๊ย”
เค้าดูตกใจเล็กน้อย
“คุณรู้จักชื่อ..ผะ..ผมได้..ยะ..ยังไง”
เค้าพูดเสียงตะกุกตะกัก เด็กนี่น่ารักดีนะ ท่าท่างเอ๋อๆมึนๆของเค้าช่างมีเสน่ห์อะไรอย่างนี้
“คือฉันชื่อยุนอานะจ้ะ อิมยุนอา คนที่จะเข้ามาดูแลพวกเธอแทนคุณคริส”
เมื่อฉันตอบไปแบบนั้น เค้ายิ่งดูงงเข้าไปใหญ่ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆ คุณคงเป็นแฟนคลับของผม ไม่ต้องมาอ้างเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอกครับ ถ้าอยากได้ลายเซ็นก็บอกผมมาตรงๆ ว่าแต่คุณรู้จักผมได้ไงผมยังไม่ได้เดบิวท์เลยนะ อะไรกันนี่ นี่เราดังก่อนเดบิวท์อีกเหรอ”
เอิ่ม ฉันงงเล็กน้อยกับท่าทางของเค้า นี่เค้าไม่รู้เรื่องจริงๆเหรอ
“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะ...ฉันเป็นครีเอทีฟจาก SM Production ที่จะเข้ามาดูแลพวกเธอน่ะ”
“เดี๋ยวนูน่ารอซักครู่นะครับ ผมจะเข้าไปหยิบกระดาษกับปากกา ถ้าผมเดบิวท์แล้วผมจะยกให้นูน่าเป็นสุดยอดแฟนคลับนัมเบอร์วันเลยล่ะครับ”
เค้าพูดและวิ่งเข้าไปในบ้าน อะไรนะ สุดยอดแฟนคลับนัมเบอร์วันงั้นเหรอ ห๊ะ..จริงๆเลย หน้าตาฉันมันเหมือนพวกคลั่งไคล้ศิลปินขนาดนั้นเลยรึไงกัน เห็นทีแบบนี้คุยไม่รู้เรื่องแน่เลย ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะโทรหาคุณคริส แต่ยังไม่ทันได้กดเบอร์โทรก็มีเสียงของผู้ชายดังขึ้นมาก่อน
“มาหาใครเหรอครับ”
ฉันหันไปตามเสียงเรียก พระเจ้าช่วย นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย นี่มันกลุ่มเด็กๆที่ฉันต้องมาดูแลนี่ ว้าว พวกเค้าดูดีกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก ถ้ามีปีกสีขาวโผล่ออกมาจาก
ข้างหลังฉันต้องคิดว่าพวกเค้าเป็นแองเจิลแน่นอน
“เอ่อ ฉันชื่ออิมยุนอาน่ะค่ะ คิดว่าคุณคริสน่าจะบอกพวก...”
‘ตุ่บ’
ฉันหยุดพูดหลังจากที่มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งทำถุงไข่ไก่หล่นลงพื้นพร้อมกับทำหน้าตาตกใจแบบสุดขีดก่อนที่เค้าจะรีบก้มลงไปหยิบแต่มันก็คงจะแตกหมดแล้วก็ทิ้งลงไปแรงซะขนาดนั้น ถ้าจำไม่ผิดเค้าน่าจะชื่อ ‘แบคฮยอน’ ที่นี่มีแต่คนแปลกๆรึเปล่าเนี่ย...ดูทุกคนออกแนวจะตกใจเล็กๆน้อยๆ
“มาแล้วคร้าบนูน่า”
เจ้าเด็กชานยอลวิ่งออกมาพร้อมกับกระดาษที่มีลายเซ็นของเค้า
“อ้าว กลับมาแล้วเหรอทุกคน นี่ๆ ช่วยถ่ายรูปนูน่าคนนี้กับฉันให้หน่อยสิ หลังจากเดบิวท์ฉันจะให้นูน่าคนนี้เป็นแฟนคลับนัมเบอร์วันของฉันเลย นี่เชื่อมั๊ยว่าฉันดังจนมีแฟนคลับก็คือนูน่าคนนี้ก่อนจะเดบิวท์ซะอีก”
ชานยอลว่าพร้อมกับฉีกยิ้มให้เห็นฟันที่จัดเรียงตัวอย่างเป็นระเบียบภายในปากของเค้าก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเด็กหนุ่มตาโตคนหนึ่ง คนนี้น่าจะชื่อคยองซูนะ ถ้าฉันจำไม่ผิด น่ารักดีแฮะ แต่ดูเหมือนว่าคยองซูจะไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ไม่สิ เค้าไม่ได้ยินที่ชานยอลพูดด้วยซ้ำ
“เอ่อ สวัสดีครับคุณยุนอา ผมชื่อ...จุนมยอนครับ”
เด็กที่ชื่อจุนมยอนก้มหัวทักทายฉัน คนนี้น่าจะเป็นพี่ใหญ่สุด เท่าที่ฉันอ่านประวัติมาเค้าอ่อนกว่าฉันแค่ปีเดียวเอง
“จ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ส่วนเธอก็คงจะเป็นแบคฮยอน เซฮุน และคยองซู และชานยอล”
ฉันพูดและหันไปตามเจ้าของชื่อ ไม่ว่าจะเป็นแบคฮยอนคนที่เพิ่งทำไข่แตกไปเมื่อกี้ เซฮุนเด็กที่ถือแก้วชานมไข่มุก คยองซูเด็กหนุ่มที่มีดวงตากลมโต และสุดท้ายฉันหันไปทางชานยอล เค้าดูงงเล็กน้อยที่ฉันรู้จักชื่อพวกเค้าทั้งหมด
“ครับ ยังไงเข้าไปคุยกันในบ้านเถอะครับ”
จุนมยอนพูดก่อนที่จะผายมือเชิญฉันให้เข้าบ้านไป ฉันหันไปหยิบกระเป๋า แต่ว่าแบคฮยอนก็ชิงหยิบมันไปซะก่อน เค้าส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรให้ฉัน
“เดี๋ยวผมถือให้เองครับนูน่า”
“อ้าว ฉันนึกว่านายจะเรียกคุณยุนอาว่าอาจุมม่าซะอีก”
จุนมยอนพูดขึ้นทำให้แบคฮยอนต้องตีแขนจุนมยอนเบาๆ อาจุมม่า..ทำไมจะต้องอาจุมม่าด้วยล่ะ ที่นี่มีใครที่เป็นปกติซักคนมั๊ยเนี่ยย...
(Ending Im Yoona Part)
ทั้งหกคนเดินเข้าบ้านโดยที่แบคฮยอนเองยังรู้สึกตกใจไม่หายที่อยู่ๆจากอาจุมม่าจะเปลี่ยนมาเป็นนูน่าสาวสวยแบบนี้ จุนมยอนเองก็รู้สึกแปลกใจแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ในขณะที่เซฮุนก็กำลังดื่มชานมไข่มุกและเดินตามทั้งหมดเข้าบ้าน ส่วนคยองซูก็ลากชานยอลที่กำลังงงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เฮ้ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
ชานยอลถามคยองซูด้วยความสงสัย
“นี่แสดงว่าเมื่อวานแบคฮยอนฮยองไม่ได้บอกอะไรชานยอลฮยองเลยเหรอครับ”
“บอกสิ แบคฮยอนบอกวิธีการเล่นเกมส์ฉันล่ะ แล้วสรุปคือนูน่าสาวสวยคนเมื่อกี้เป็นใครกันแน่”
ชานยอลยังไม่วายสงสัยแต่คยองซูเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ลากเค้าเข้าไปในห้องนั่งเล่น เซฮุนหยิบของทั้งหมดไปเก็บในตู้เย็นก่อนจะเดินกลับมานั่งที่ห้องนั่งเล่น
“พอดีว่า คุณคริสติดธุระนะจ้ะ ฉันก็เลยมารอที่หอของพวกเธอก่อน”
ยุนอาเป็นฝ่ายเปิดฉากพูด
“ครับ ฮยองโทรบอกผมเรียบร้อยแล้ว คือ...คุณยุนอาดูเด็กกว่าที่พวกเราคิดไว้ซะอีกนะครับ”
จุนมยอนตอบก่อนที่จะปรายตาไปมองแบคฮยอนที่กำลังแย่งชานมไข่มุกของเซฮุนมาดื่มและก็ต้องสำลักทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่จุนมยอนพูดเพราะเค้าเป็นคนคิดว่ายุนอาจะต้องเป็นอาจุมม่าที่แนวมากๆ
“อ่อ ปีนี้ฉันอายุ 23 จริงๆแล้วนายเองเป็นน้องฉันแค่ปีเดียวเองนะ”
ยุนอาตอบและส่งยิ้ม รู้มั๊ยว่ารอยยิ้มแบบนั้นมันทำให้คนมองละลายอ่ะนะ
“ครับ ผมพอทราบมาว่าคุณยุนอาจะเข้ามาทำงานแล้วก็ดูแลพวกเราแทนคริสฮยอง ยังไงพวกเราต้องขอบคุณคุณยุนอามากๆเลยนะครับ”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณยุนอาหรอกจ้ะ ฉันรู้สึกแปลกๆเวลามีคนเรียกฉันว่าคุณน่ะ ถ้าไม่รังเกียจเรียกฉันว่ายุนอานูน่าก็ได้นะ”
“ครับ ยุนอา...นะ..นู...น่า”
จุนมยอนพูดอย่างเขินๆ
“เอาล่ะทุกคนครับ ช่วยบอกผมหน่อยได้มั๊ยว่านี่คือเรื่องอะไรกันแน่ ผมงงไปหมดแล้วล่ะครับ...แล้วนูน่าเป็นใครกันแน่...ทำไม....เฮ้ย แบคฮยอนจะทำอะไรฉันน่ะ”
ชานยอลพูดขึ้นมากลางวงแต่ยังไมทันที่เค้าจะพูดจบเค้าก็ถูกแบคฮยอนดึงตัวไปซะก่อน
“พี่ๆคุยกันไปก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมเล่าให้ชานยอลฟังเอง”
แบคฮยอนตะโกนบอกก่อนจะลากชานยอลเข้าห้องไป (กรี๊ด ลากเข้าห้องด้วยอ่ะ: ไรเตอร์)
“ฮ่าๆๆ ที่นี่คึกคักดีเนอะ”
ยุนอาขำก่อนที่จะมองไปรอบๆหอพัก ส่วนคยองซูก็ยกแก้วน้ำมาให้กับยุนอา
“คิดว่านูน่ามาเหนื่อยๆ ยังไงทานน้ำก่อนนะครับ”
“ขอบใจนะจ้ะ คยองซู”
“ตอนแรกที่พวกเรารู้ว่าจะมีคนดูแลคนใหม่ พวกเราตื่นเต้นมากเลยล่ะครับ ฮยองเล่าให้ฟังว่านูน่าเก่งมากๆแถมยังมีผลงานเป็นที่ยอมรับด้วย”
คยองซูว่า ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา
“อ่อ ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกจ้ะ พี่ก็แค่ทำให้มันออกมาดีที่สุดเท่านั้นเอง ว่าแต่พวกเราเถอะได้ข่าวว่าความสามารถแต่ละคนไม่ใช่ย่อยเลยนี่นา ทั้งร้องเต้นครบแล้วใครทำหน้าที่อะไรกันบ้างละจ้ะ”
“ผมถูกวางให้เป็นหัวหน้าวงน่ะครับ ดูแลน้องๆส่วนหน้าที่หลักๆในวงก็ร้องนำน่ะครับ”
จุนมยอนตอบ
“พี่คิดว่าเธอต้องเป็นพี่ใหญ่ที่น่ารักแน่นอน คิดว่าช่วงที่คุณคริสไม่อยู่เธอคงดูแลน้องๆได้ดีมาก”
ยุนอาบอกก่อนจะหันมาหาคยองซูและเซฮุน
“ผมเป็นนักร้องหลักน่ะครับ”
คยองซูพูดตามด้วยเซฮุน
“ผมเป็นนักเต้นนำ ร้องสนับสนุนแล้วก็แรปเปอร์น่ะฮะ”
“พี่นับถือพวกเธอจริงๆ ดูแล้วคงจะฝึกตั้งแต่เด็กๆเลยล่ะสิ พี่พอจะได้ฟังเพลงที่พวกเธอร้องมาจากคุณคริสบ้างแล้วล่ะ มันเยี่ยมมากๆเลยล่ะ คยองซูเธอมีเสียงที่สุดยอดมากจริงๆ สมแล้วกับที่ฝึกฝนอย่างหนัก ยังไงพี่จะทำหน้าที่ของพี่ให้สุดความสามารถ มั่นใจได้เลยว่าพวกเธอต้องเป็นวงบอยแบนด์ที่เปลี่ยนแปลงหน้าตาวงการเพลงได้แน่นอน อืม..เซฮุน เห็นเธอกินชานมไข่มุกเอาไว้ว่างๆพี่จะพาไปกินที่ร้านแถวๆคอนโดของพี่ มันอร่อยมากๆเลยล่ะ”
ยุนอาพูดขึ้น ทำให้เซฮุนรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ยุนอาเอาใจใส่ทุกรายละเอียดดีจริง ยุนอาพยายามคุยเพื่อสร้างความคุ้นเคยและเป็นกันเองให้กับทุกคน ซักพักชานยอลกับแบคฮยอนก็ออกมาจากห้อง
“นูน่าครับ เมื่อเช้าผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ที่เข้าใจผิดว่านูน่าเป็นแฟนคลับ ที่นี่มีแต่คนใจร้ายไม่มีใครบอกผมเลยว่าจะมีคนดูแลคนใหม่เข้ามาดูแลพวกเรา ฮ่าๆๆ แต่ที่ผมตะโกนว่านูน่าเป็นนางฟ้า ตอนแรกผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ เพราะผมกำลังฝันเห็นนางฟ้าจริงๆ นี่ถ้านูน่ามีปีกผมคงแยกไม่ออกเลยล่ะฮะ ฮ่าๆๆ แล้วก็ถ้านูน่าอยากได้ลายเซ็นก็บอกผมได้ตลอดเลยนะฮะ ยังไงก็ตามโทษฐานที่ผมเข้าใจผิดผมจะขอชดใช้ด้วยการเป็นแฟนคลับของนูน่าแทน ยุนอานูน่า ผมขอเป็นเอฟซีนูน่านะคร้าบ”
ยุนอารู้สึกขำกับท่าทางของชานยอล ชานยอลเป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆ ทั้งรอยยิ้มและท่าทางราวกับเด็กไร้เดียงสา เชื่อเลยว่าหลังการเดบิวท์เค้าจะต้องเป็นที่จดจำของใครหลายๆคนได้แน่นอน
“จ้า ชานยอลแล้วเธอทำหน้าที่อะไรในวงเหรอจ้ะ”
“ผมเป็นแรปเปอร์หลักนะฮะแล้วก็ร้องสนับสนุน”
“จริงเหรอ งั้นนายคงต้องเป็นแรปเปอร์ที่เท่ห์มากเลยล่ะ แล้วแบคฮยอนล่ะจ้ะ”
“ผมเป็นนักร้องเสียงหลักนะฮะ คือ...ยุนอานูน่า ผมมีเรื่องจะสารภาพนะฮะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้พูดผมจะไม่สบายใจมากๆ”
“หืมม...ว่าไงจ้ะ”
จุนมยอนรู้สึกขำกับท่าทางของแบคฮยอนเพราะเค้ารู้ว่าสิ่งที่แบคฮยอนกำลังจะพูดคืออะไร
“คือตอนแรกที่จุนมยอนฮยองเล่าให้ผมฟังว่าจะมีคนดูแลคนใหม่เข้ามาแล้วเป็นผู้หญิง ผมคิดว่านูน่าน่าจะเป็นอาจุมม่ามากกว่า เพราะเห็นว่านูน่าทำงานเก่งน่าจะมีประสบการณ์การทำงานค่อนข้างเยอะแต่พอผมเห็นนูน่าผมตกใจมากไม่คิดว่านูน่าจะเด็กขนาดนี้”
“อ่อ เรื่องนั้นเอง มิน่าล่ะเธอถึงตกใจจนทำไข่แตก ฮ่าๆๆ”
ทุกคนในห้องหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันในท่าทีเขินอายของแบคฮยอน แต่ความสงสัยก็เกิดขึ้นกับยุนอาเพราะว่าเด็กที่เธอต้องมาดูแลมี 6 คนแต่ที่เธอเห็นมีแค่ 5 คนเท่านั้น
“อืมแล้วใครอายุเท่าไหร่กันแล้วบ้างเนี่ย”
“ผม 22 ครับ ถ้าเรียงตามปีเกิด แบคฮยอนกับชานยอลเกิดปีเดียวกันอายุ 21 ปีแต่แบคฮยอนแก่เดือนกว่า ต่อมาก็คือคยองซูอายุ 20 แล้วก็มีจงอินกับเซฮุนที่เกิดปีเดียวกันแต่จงอินแก่เดือนกว่า ทั้งสองอายุ 19 ครับ เอ๊ะ ว่าแต่จงอินอยู่ไหนน่ะ”
จุนมยอนพูดก่อนจะมองทุกคนในวง ยุนอาเองก็แปลกใจ
“อืม ใช่เหมือนขาดจงอินไปนะ เค้าไปไหนเหรอ”
ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะไม่มีใครรู้เหมือนกันว่าจงอินไปไหน ซักพักทุกคนก็ได้ยินเสียงประตูรั้วเปิด คยองซูรีบออกไปดูหน้าประตูเมื่อเค้าพบว่าเป็นจงอินเค้าก็บอกกับทุกคนก่อนที่จะเดินออกไปหาจงอินเพื่อบอกให้รู้ว่า คนดูแลคนใหม่มาแล้ว
“จงอิน นายไปไหนมาเหรอ รู้มั๊ยว่าตอนนี้ทุกคนรอนายอยู่ คนดูแลคนใหม่มาแล้วนะ เธอน่ารักมากๆเลยล่ะ ยังไงเข้าไปทำความรู้จักเธอซักหน่อยนะ”
“ผมออกไปเดินเล่นมานะฮะ”
จงอินตอบสั้นๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและเค้าก็ต้องเจอกับยุนอา คนดูแลคนใหม่ เค้าก้มหัวให้เธอเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไปแต่ยุนอาก็พูดขึ้นมาเสียก่อน
“สวัสดีจ้ะ นายคงจะเป็นจงอินใช่มั๊ย พี่ชื่อยุนอานะจ้ะ”
เขาหันมามองยุนอาช้าๆ นี่เธอต้องการอะไรกันแน่ ก็ในเมื่อคนอื่นแนะนำตัวไปแล้วก็เหลือแค่เค้าเท่านั้นที่จะเป็นจงอิน แล้วเธอจะถามเพื่ออะไร เขาคิด
“ไม่มีเหตุผลอะไรที่คุณจะต้องถามผมในเมื่อคุณเองก็รู้จักคนอื่นแล้ว ขอตัวนะครับ”
คำพูดนั้นทำให้ยุนอาถึงกับหน้าเสีย นี่เธอไปทำอะไรให้เค้าหรือเปล่า ทำไมเค้าถึงตอบและทำท่าเย็นชาใส่เธอแบบนั้น เมื่อคยองซูเห็นดังนั้นจึงรีบพาจงอินออกไปเพราะฝืนจงอินต่อไปคงแย่กว่านี้แน่นอน ทุกคนในห้องเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
“ฉันทำอะไรผิดไปรึเปล่า”
ยุนอาพูดขึ้นมาอย่างงๆ
“อืม นูน่าอย่าคิดมากนะฮะ จงอินเป็นคนค่อนข้างเก็บตัวแล้วก็มีโลกส่วนตัวสูง แต่จริงๆแล้วเค้าเป็นคนจิตใจดีนะฮะ พวกเราคอนเฟิร์ม แต่อาจจะต้องให้เวลาเค้าปรับตัวเล็กน้อย คือเรื่องมันยาวนะฮะ เล่ายังไงก็เล่าไม่จบ”
แบคฮยอนพูดขึ้น ยุนอาฟังที่คริสเล่ามาบางส่วนแล้วว่าจงอินเป็นคนยังไงแต่เธอก็ไม่คิดว่าจะหนักถึงขนาดนี้ แต่เอาเถอะ เธอเชื่อว่าการเข้ามาของเธอจะทำให้เค้าดีขึ้นอย่างแน่นอน แต่แค่วันแรกก็เจอความเย็นชาซะแล้ว แล้วต่อๆไปจะเป็นยังไง ไหนจะต้องมาใช้ชีวิตในหอเดียวกัน แถมเธอยังต้องหาจุดเด่นของแต่ละคนออกมาด้วย ได้แต่ภาวนาว่าเธอจะทำงานนี้ให้สำเร็จได้ด้วยดี...
อยากมาอัพทุกวันเลย ตอนนี้ในหัวมีฉากต่างๆเยอะมาก ยังไงจะรีบแต่งแล้วจะรีบลงเพิ่มนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่า....
ความคิดเห็น