คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 11 ฝันร้าย
คฤหาสน์ตระกูลจอง
ภายในห้องนอนของซูจอง ซูจองกำลังนั่งคุยกับยุนอาอย่างเมามันส์ถึงเรื่องของซูยอนและคริส สองสาวหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน ทำให้พี่สาวคนโตอย่างซูยอนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ทั้งๆที่ปากปฎิเสธบอกว่าไม่มีอะไร แต่ทำไมในใจเธอมันถึงเต้นเป็นจังหวะแปลกๆแบบนี้
“มิน่าล่ะ ช่วงนี้ออนนี่ใจลอยกลับบ้านมาทุกครั้งเลย”
ซูจองแซวซูยอนซึ่งกำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่ที่โซฟา
“ใจลอยอะไรกัน คิดไปเองแล้วพวกเธอน่ะ แล้วอีกอย่างจะต้องให้บอกกี่ครั้งว่าพี่กับคุณคริสเราเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกันจริงๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน”
ซูยอนปฏิเสธแต่ก็ไม่วายถูกยุนอาหลอกถามอีกจนได้
“พวกเราเปล่าคิดไปเองนะคะออนนี่ ออนนี่แต่งตัวสวยขึ้น ไปทำงานเช้าขึ้น แล้วคุณคริสเค้าว่ายังไงบ้างคะ เค้าขอออนนี่เดทรึยัง”
“เฮ้ออ ไม่มีท่าทีเลยล่ะ บางครั้งเค้าก็ดูเหมือนจะ...แต่ก็ไม่ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน”
ซูยอนถอนหายใจก่อนจะตอบยุนอาโดยลืมไปเสียสนิทว่าเพิ่งปฏิเสธว่าไม่มีอะไร แต่สุดท้ายก็แอบหลุดความรู้สึกออกมาจนได้
“ฮั่นแหน่ ปากก็บอกว่าไม่มีอะไร แต่ทำไมเมื่อกี้ถึงแอบตัดพ้อนะ คิกคิก ออนนี่ของเราดูท่าทางจะตกหลุมรักคุณคริสจริงๆซะแล้ว และมันก็คงเป็นหลุมที่ใหญ่มากด้วย ฮ่าๆๆๆ”
ซูจองหัวเราะพลอยทำให้ยุนอาหัวเราะออกมาด้วย ส่วนซูยอนก็รีบพยายามเปลี่ยนเรื่องแต่ก็ไม่วายถูกล้ออีกตามเคย ทั้งซูจองและยุนอาดูมีความสุขมากที่ได้หาเรื่องแกล้งพี่สาวสุดที่รักของเธอทั้งสอง แต่อยู่ๆเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อไฟที่บ้านเกิดดับขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
พรึ่บ
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ทั้งสามสาวกรี๊ดออกมาอย่างตกใจก่อนจะกระโดดมารวมกลุ่มกันบนเตียง โชคดีที่วันนี้เป็นวันพระจันทร์เต็มดวง ยังพอมีแสงไฟสลัวๆจากดวงจันทร์พอให้เห็นภายในห้องบ้าง
“อะไรกันเนี่ย ทำไมอยู่ๆไฟก็ดับ”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที ดูเหมือนว่าคนในบ้านจะหลับหมดแล้วเลยไม่มีใครรู้เรื่องว่าไฟดับ แต่รออีกแป๊บเถอะเพราะแอร์ไม่ทำงานอากาศก็จะร้อนขึ้นๆจนทุกคนต้องตื่น สามสาวได้แต่ภาวนาให้ไฟติดเร็วๆ เพราะการเบียดเสียดกันแบบนี้มันยิ่งทำให้พวกเธอร้อนเข้าไปใหญ่
RrrRrr
สามสาวกรี๊ดขึ้นมาอีกรอบหลังจากที่เสียงโทรศัพท์ของยุนอาดังขึ้น เธอรีบวิ่งมาดู ปรากฏว่ามีคนโทรเข้ามาโดยที่เธอไม่รู้จักเบอร์ปลายสายนี้ด้วยซ้ำ
“สวัสดีค่ะ ฉันอิมยุนอาพูดอยู่ค่ะ”
“ฮัลโหลฮะ นูน่าเหรอฮะ ผมคยองซูนะฮะ ที่บ้านนูน่าไฟดับหรือเปล่าฮะ”
ยุนอารู้สึกแปลกใจที่อยู่ๆคยองซูโทรมาหาเธอตอนเกือบเที่ยงคืนและที่สำคัญโทรมาถามเธอว่าบ้านไฟดับมั๊ย
“ดับจ้ะ เมื่อประมาณ 10 นาทีได้แล้วมั้ง แล้วเธอมีอะไรรึเปล่า แล้วเธอเอาเบอร์พี่มาจากไหนเหรอ”
“ผมเคยจดไว้จากคริสฮยองนะฮะ นูน่าฮะ ช่วยไปดูจงอินที่บ้านหน่อยนะฮะ”
ยุนอาตกใจมาก เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วทำไม จงอินเป็นอะไร
“ทำไมเหรอ จงอิน...จงอินเป็นอะไร รีบพูดเร็วเข้า”
“คือจงอินเค้าเป็นโรคกลัวความมืดอย่างมากถึงมากที่สุดฮะนูน่า แล้วข่าวก็เพิ่งออกว่ามีรถยนต์ชนเสาไฟแถวๆหอ ทำให้ไฟฟ้าย่านนั้นดับหมดเลย อีกอย่างตอนนี้จงอินอยู่คนเดียว....ผมพยายามโทรหาคนอื่นที่อยู่ใกล้ๆแถวนั้นแต่ไม่มีคนรับโทรศัพท์ผมเลย นูน่าฮะ ช่วยด้วยเถอะฮะ ได้โปรด”
คยองซูพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ถ้ามันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเค้าคงไม่โทรมารบกวนเธอแน่ๆ
“ได้ๆๆ พี่จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
ยุนอาวางสายจากคยองซูก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงทั้งๆที่มองไม่เห็นทาง จนทำให้เธอวิ่งไปชนกับมุมของชั้นวางของที่ตั้งอยู่ใกล้ๆประตูอย่างแรง...เจ็บ...ความรู้สึกเดียวในตอนนี้คือเธอเจ็บบริเวณหัวอย่างมากก่อนจะสัมผัสถึงของเหลวอุ่นๆบริเวณหน้าผาก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เธอสนใจ เธอค่อยๆตั้งสติ คลำหาทางออกจากห้องและค่อยๆลงบันไดไป
“ยุนอาๆ จะไปไหน”
ซูยอนรีบวิ่งตามยุนอาไปอีกคนแต่วิ่งได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องสะดุดกับโซฟาภายในห้องของซูจอง
“ออนนี่ อย่าทิ้งฉันไปนะคะ ฉันกลัว ออนนี่ๆ”
ซูจองกรีดร้องขึ้นมา ทำให้ซูยอนต้องรีบลุกกลับมาดูซูจองแต่อีกใจหนึ่งเธอก็เป็นห่วงยุนอาเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีอะไรถึงได้รีบออกไปแบบนั้น
ยุนอารีบวิ่งออกมาเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน
“อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะจงอิน พี่กำลังจะไปหาเธอแล้ว”
หอพัก
(Kim Jongin Short Part)
คุณเคยฝันร้ายมั๊ยครับ มันเป็นความรู้สึกที่แย่มากๆ...จริงมั๊ย แต่ไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าการที่เราพยายามจะตื่น พยายามที่จะลืมตาแต่เรากลับทำมันไม่ได้ ความรู้สึกมันเหมือนกับการที่เราจมน้ำทั้งๆที่เราว่ายน้ำเป็นแต่ก็เหมือนมีอะไรดึงเราให้จมลึก...ลึก..และลึกลงไปเรื่อยๆ จากนั้นเราก็จะขาดอากาศหายใจและค่อยๆตายลงอย่างช้าๆ มันคือความทรมานอย่างหนึ่งที่ผมไม่สามารถเอาชนะมันได้ซักที และตอนนี้มันก็กำลังกลับมาหาผม....อีกครั้ง.....
ผมควรทำยังไงดี ความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ ผมไม่รู้สึกอะไรอีกแล้วล่ะ นี่ผมกำลังจะตายงั้นเหรอ... คุณพ่อครับ เราจะได้เจอกันแล้ว...บนสวรรค์เป็นยังไงบ้างครับ ผมเริ่มรู้สึกกลัว ผมกลัวจริงๆ พ่อครับ...พ่อครับ...ผมกำลังจะตายแล้วจริงๆใช่มั๊ย ถ้าผมตาย พ่อจะโกรธผมมั๊ยฮะ...ผมขอโทษ..ผมขอโทษ...ผมไม่สามารถทำในสิ่งที่พ่อหวังไว้ได้...ผมขอโทษ ผมขอโทษ...
เหนื่อย ผมเหนื่อย ผมอยากพักผ่อน....ตัวของผมเบาราวกับลอยได้ ทุกอย่างค่อยๆช้าลง...ช้าลง...
ตอนนี้ผมมองเห็นแสงสว่างแล้ว นี่ใช่มั๊ยครับพ่อ ที่เค้าเรียกกันว่าสวรรค์ ผมสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่น ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่กอดผม นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมไม่ได้ถูกกอดแบบนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะดับลง ช่วยกอดผมแบบนี้ต่อไป...ได้ไหม....
อย่าเพิ่งทิ้งผมไป...ได้โปรด ช่วยมอบแสงสว่างให้กับผมด้วย ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ไม่นะ พ่อครับอย่าทิ้งผมไป พ่อครับ พ่อครับ...
ความมืดเข้าปกคลุมอีกครั้ง ก่อนที่ลมหายใจสุดท้ายของผมกำลังจะหมดไป ก่อนที่ก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายจะหยุดเต้น ผมก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อ่อนนุ่มจากมือของใครคนหนึ่งที่ดึงผมขึ้นมาจากห้วงทะเลลึก ผมกำลังจะหายใจอีกครั้ง... ผมมองเห็นเธอเพียงแค่ลางๆ เธอมาพร้อมกับแสงสว่าง ในขณะที่ผมจับมือของเธอไว้แน่นและเธอก็จับมือผมเช่นกัน ผมรู้สึกได้ถึงสิ่งที่เธอให้ผม ความอบอุ่น ความรัก ความกล้าหาญ ผมอยากเห็นเธอให้ชัดกว่านี้ ชัดพอที่ผมจะสามารถจดจำเธอได้ ได้โปรดเถอะ พระเจ้า ให้ผมได้เห็นเธอ...แต่ดูเหมือนพระเจ้าจะไม่เข้าข้างผมเลย...รอยยิ้มที่แสนจะจริงใจคือสิ่งสุดท้ายที่ผมเห็นจากเธอก่อนที่สติของผมจะหลุดลอยออกไป...
(Ending Kim Jongin Short Part)
“จ้ะ ตอนนี้เค้าปลอดภัยแล้วเธอไม่ต้องเป็นห่วงนะ....จ้า ไว้เจอกันนะคยองซู”
ยุนอาวางสายจากคยองซูพร้อมกับหันมาดูชายหนุ่มซึ่งกำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง โชคดีที่ระหว่างมี่เธอเดินทางมายังหอ ทางการไฟฟ้าได้เข้ามากู้สถานการณ์ฉุกเฉินและทำให้ไฟติดอีกครั้ง เค้าจะรู้บ้างมั๊ยนะว่าเธอตกใจแค่ไหนที่เห็นเค้าไม่ได้สติแบบนั้น ตั้งแต่เกิดมาเธอเองก็เพิ่งเคยเจอคนที่เป็นโรคกลัวความมืด ถึงแม้ว่าจะเคยได้ยินถึงโรคนี้แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอและดูแลคนป่วยอย่างจงอิน ตอนที่เธอเห็นเค้านอนกองอยู่กับพื้นและเพ้อออกมาราวกับคนมีพิษไข้ ใบหน้าที่ซีดเซียวราวกับหวาดกลัวอะไรบางอย่าง มือของเค้าที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อและร่างกายที่สั่นเทา มันทำให้เธอกลัวมาก เธอกลัวว่าเค้าจะเป็นอะไรไป แต่ตอนนี้เธอรู้สึกโล่งใจเพราะเค้าปลอดภัยแล้ว
ในขณะที่นอนหลับ เค้าช่างดูไม่เหมือนจงอินที่เธอรู้จัก อาจเป็นเพราะไม่มีสายตาเย็นชามองมาที่เธอมั้ง เธอคิด ก่อนจะเดินออกมาหาตู้ปฐมพยาบาลเบื้องต้น เพราะตอนที่เธอวิ่งออกจากห้องของซูจองนั้นเธอดันวิ่งชนขอบตู้จนหัวแตกแต่เธอก็เป็นห่วงจงอินมากกว่าที่จะห่วงตัวเองเลยลืมความเจ็บปวดนั้นไปหมด แต่ดูเหมือนว่าความปวดนั้นกำลังเล่นงานเธอ ตอนนี้เธอรู้สึกหน่วงๆที่หน้าผากอย่างบอกไม่ถูก อีกทั้งเลือดที่เธอเพิ่งเช็ดไปก็เริ่มไหลอีกครั้งและนั่นก็ทำให้เธอเริ่มหายใจเร็วขึ้น ใบหน้าที่เคยสดใสตอนนี้ก็เริ่มซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ความสามารถในการทรงตัวของเธอก็เริ่มลดลง เธอมองเห็นมันแล้ว ตู้ปฐมพยาบาลที่เธอต้องการ แต่ดูเหมือนว่ามันจะอยู่สูงเกินไป เธอพยายามเอื้อมหยิบเท่าไหร่ก็ไม่ถึง มือของเธอเริ่มสั่นนั่นเป็นเพราะการหายใจหอบถี่ทำให้ออกซิเจนสะสมในร่างกายเยอะเกินไป แต่เธอก็พยายามประคองสติและค่อยๆลากเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ๆมาและปีนมันขึ้นไป แต่ก่อนที่เธอจะเหยียบมันได้เต็มเท้า สติของเธอก็หลุดออกไปพร้อมกับตัวเธอที่กำลังจะตกจากเก้าอี้ แต่ช่างโชคดีเหลือเกินที่มีใครบางคนมารับตัวเธอไว้ก่อนที่จะร่วงลงไปกองกับพื้นด้วยกัน...
หอพัก 8:00 น.
ยุนอาค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆและมองไปรอบๆ ตอนนี้เธออยู่ในห้องนอนของเธอที่หอโดยที่ข้างๆเตียงเธอมีชายหนุ่มคนหนึ่งนอนฟุบอยู่กับขอบเตียงก่อนที่เค้าจะตื่นขึ้นมา
“อ๊ะ นูน่า ตื่นแล้วเหรอฮะ”
ชานยอลยิ้มออกมาอย่างดีใจที่เห็นยุนอารู้สึกตัว ยุนอาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะแตะไปที่หน้าผากเบาๆ ความรู้สึกเดียวตอนนี้คือเธอปวดหัวมากๆ ปวดเหมือนหัวจะระเบิด เธอค่อยๆนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน หลังจากที่เธอดูจงอินเสร็จแล้ว เธอก็ออกมาหาตู้ปฐมพยาบาลและกำลังจะหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นแล้วทุกอย่างก็ดับวูบลงไป เธอแตะหน้าผากอีกครั้ง
“อย่าเพิ่งโดนมันสิครับ เดี๋ยวจะยิ่งระบมเข้าไปใหญ่ ยังไงนูน่าทานยาแก้ปวดก่อนดีกว่าฮะ”
ชานยอลจับมือยุนอาออกมาจากหน้าผากก่อนที่จะหันไปหยิบน้ำและยาให้ยุนอา เธอกินตามที่ชานยอลบอกอย่างว่าง่าย
“เธอมาที่นี่ได้ยังไงเหรอชานยอล”
“ก็เมื่อวานคยองซูโทรมาหาผม แต่ว่าตอนนั้นผมออกไปดูรถที่ชนแถวบ้านอยู่นะฮะ เลยไม่ได้รับ พอโทรกลับ คยองซูก็เล่าเรื่องจงอินให้ฟัง ผมก็เลยรีบออกมาที่หอ พอมาถึงก็เห็นนูน่า...เอ่อ...นูน่ากำลังนอนสลบอยู่กับพื้น แล้วที่หัวก็มีแผล ผมก็เลยพานูน่ามาที่ห้องแล้วก็ทำแผลให้นะฮะ”
“เหรอจ๊ะ พี่ขอบใจเธอมากๆนะที่ช่วยทำแผลให้”
เธอตอบชานยอลด้วยความรู้สึกงงเล็กน้อยเพราะเท่าที่เธอจำได้ ตอนที่เธอล้มลงมาเหมือนจะมีใครบางคนรับเธอไว้ไม่ใช่เหรอ แล้วจงอินล่ะ ตอนนี้เค้าเป็นยังไงบ้าง ยุนอาดื่มน้ำจนหมดแก้วและยื่นคืนให้ชานยอลก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียง
“นูน่าจะไปไหนเหรอฮะ”
“พี่จะไปดูจงอิน ไม่รู้ว่าเค้าเป็นยังไงบ้าง”
ยุนอาค่อยๆยันตัวเองขึ้นมาแต่ก็ต้องสะดุด ชานยอลรีบประคองยุนอาและพาเธอนั่งลงบนเตียงทันที
“เจ้านั่นออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้าแล้วล่ะฮะ”
“ไปไหนล่ะ เค้าไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ..ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ เค้าไม่บอกอะไรผมเลย...แต่เท่าทีดู เค้าดีขึ้นเยอะนะฮะ ไม่มีวี่แววว่าจะไม่สบายเลย แต่นูน่าเนี่ยสิ ทำไมจู่ๆถึงเป็นลมล้มหัวฟาดพื้นแบบนั้นละฮะ แถมหัวยังแตกด้วย โชคดีที่แผลไม่ลึกมากเลยไม่ต้องไปโรงพยาบาล”
ยุนอาค่อยๆล้มตัวลงนอนโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรชานยอล ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังสงสัยอยู่ดีเพราะความรู้สึกของเธอมันบอกว่ามีคนช่วยรับเธอไว้ เพราะถ้าเธอล้มลงมาจากเก้าอี้จริงๆ เธอคงจะเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ แต่เอาเถอะ เธอยังไม่อยากคิดมากอะไรตอนนี้ เธอค่อยๆหลับตาลง ความปวดนี้มันช่างทรมานจริงๆ ยุนอาหลับไปด้วยความเพลียจากอาการปวดและฤทธิ์ของยา ชานยอลมองหญิงสาวที่นอนหลับอยู่เบื้องหน้าเค้าและยิ้มออกมา เธอจะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเค้าบ้างมั๊ยนะ
“ขอให้ผมได้ดูแลนูน่า...จะได้มั๊ยฮะ”
เค้าพูดเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากห้องนอนของยุนอา ในขณะที่อีกฝั่งของผนังมีใครบางคนกำลังยืนฟังสิ่งที่ทั้งสองคุยกันด้วยความรู้สึกแปลกๆในหัวใจ
“นายทำถูกแล้ว จงอิน นายทำถูกแล้ว”
คฤหาสน์ตระกูลจอง
“อะไรกัน คนหายไปทั้งคน ทำไมถึงไม่รู้ว่าไปไหน แล้วนี่ติดต่อยุนอาได้หรือยัง”
ประธานจองโวยวายเสียงดัง ทันทีที่รู้ว่าหลานสาวหายตัวไป
“ลูกขอโทษค่ะ ตอนนั้นมันฉุกเฉินมากจริงๆ แล้วยุนอาก็รีบวิ่งออกไปด้วย”
ซูยอนตอบผู้เป็นพ่อด้วยความร้อนใจไม่แพ้กัน ถ้าแบตโทรศัพท์เธอไม่หมดไปซะก่อนเธอก็คงจะติดต่อยุนอาได้และรู้ว่าน้องสาวของเธออยู่ที่ไหน พอไฟมาปุ๊บเธอก็รีบชาร์จแบตและโทรหายุนอาทันที แต่ก็ไม่มีใครรับสายเลย ขอบตาของเธอเริ่มร้อนผ่าว ป่านนี้ยุนอาจะเป็นยังไงบ้าง ทำไมเธอถึงไม่รับโทรศัพท์ เธอไล่โทรหาบรรดาเพื่อนๆของยุนอา แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ายุนอาจะไปนอนบ้านใครเลยซักคน
“นึกสิซูยอน ก่อนยุนอาวิ่งออกไป เธอพูดอะไรบ้าง นึกๆๆ”
ซูยอนพูดกับตัวเองพลางนึกสิ่งที่ยุนอาพูด มีคนโทรเข้ามาหายุนอา จงอินๆ ใช่ล่ะ จงอิน ชื่อนี้มันคุ้นๆนะ เธอรีบวิ่งไปที่ห้องทำงานของเธอก่อนจะหยิบเอกสารที่คริสเคยให้ไว้ มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับประวัติของศิลปินฝึกหัดที่ยุนอาต้องไปดูแล เธอค่อยๆไล่ชื่อและพบกับ คิมจงอิน เมื่อได้คำตอบดังนั้นแล้วเธอก็รีบโทรหาคริสทันที
“สวัสดีครับ ท่านประธาน”
“คุณคริสคะ หอพักของเด็กๆอยู่ที่ไหนคะ”
ซูยอนถามด้วยความร้อนรน และเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้คริสฟัง
“งั้นเดี๋ยวผมไปรับท่านประธานก็ได้ครับ จะได้ไม่หลงทาง”
ซูยอนวางสายจากคริสหลังจากที่เธอบอกทางมาบ้านกับเค้าซึ่งคริสจะเป็นคนมารับเธอไปยังบ้านของศิลปินฝึกหัด จากนั้นเธอก็รีบไปเปลี่ยนชุดที่ห้องโดยที่ซูจองเองก็วิ่งเข้ามาเพื่อถามเรื่องราวเกี่ยวกับยุนอา
“คิดว่ายุนอาน่าจะอยู่ที่หอพักศิลปินฝึกหัด เดี๋ยวคุณคริสจะมารับพี่ไปที่นั่น”
“งั้นฉันไปด้วยนะคะออนนี่ ฉันเป็นห่วงยุนอาออนนี่”
ซูจองบอกซูยอนก่อนจะวิ่งออกไปเปลี่ยนชุดอีกคน
20 นาทีต่อมา รถยนต์ Audi TTs สีดำด้านก็เข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ตระกูลจอง ซูจองรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่จะได้เจอกับชายหนุ่มที่ทำให้พี่สาวของเธอมีอาการจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ส่วนซูยอนก็สงสัยในตัวของคริส เพราะเค้าดูไม่เหมือนคนดูแลศิลปินธรรมดา ทั้งรสนิยมการแต่งตัว กระเป๋าตัง หรือแม้กระทั่งรถที่เค้าขับ มันช่างห่างไกลกับพนักงานบริษัทคนหนึ่งเหลือเกิน แต่เรื่องนี้ไว้ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้เธอเป็นห่วงยุนอามากกว่า
คริสลงมาจากรถก่อนจะเปิดประตูให้ซูยอน ซูยอนรีบแนะนำซูจองให้คริสรู้จัก
“คุณคริสคะ นี่ซูจองน้องสาวของฉันค่ะ เธอเพิ่งกลับมาจากอเมริกาแล้วเธอก็จะไปกับเราด้วย”
“สวัสดีครับคุณซูจอง”
ซูจองยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนจะยื่นมือไปหาเค้า คริสดูผงะเล็กน้อยแต่ก็ยื่นมือมาจับซูจองเพื่อทักทายตามธรรมเนียมตะวันตกเหมือนที่เค้าคุ้นชินตอนสมัยที่ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ สองสาวรีบขึ้นรถโดยที่ซูจองเข้าไปนั่งด้านหลังและซูยอนนั่งด้านหน้า คริสรีบปิดประตูก่อนที่จะรีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที...
แต่งตอนนี้ไปจะร้องไห้ไป สงสารจงอินจังเลย T^T สาวกมินตัลอย่าเพิ่งน้อยใจนะคะ รับรอง Chapter 13 ทั้งสองคนจะออกมาให้เพื่อนๆกรี๊ดแน่นอน...
ความคิดเห็น