ฝนพรางฟ้า

ทักทาย

สวัสดีค้าบบบบ

กำลังงงๆ อยู่ว่า ควรจะพิมพ์อะไรเกี่ยวกับตอนจบ ฮ่า ฮ่า

วันนี้ผมอัพ 2 ตอนนะครับ "ชะตากรรมสุดท้าย" กับ "อำลา"

ทีแรกตั้งใจไว้ว่าจะแยกอัพทีละตอน

แต่พอนึกๆ ดูอีกทีก็คิดว่า อัพทีเดียวสองตอนเลยดีกว่า

(เห็นมะว่าเป็นคนโลเล ฮ่า ฮ่า)

เพราะยังไงตอนที่ ๓๔ ก็เป็นบทส่งท้ายอยู่แล้ว 

จะได้ไม่ค้างคากันเนาะ

สองตอนสุดท้ายนี่ เขียนยากมากครับ

ยอมรับว่ายากกว่าทุกบทที่ผ่านมา (โดยเฉพาะบทที่ 33) 

เพราะมีหลากหลายอารมณ์ที่อยากนำเสนอ

หลายๆ ซีนก็ดีทั้งน้าน จนเกิดอาการรักพี่เสียดายน้อง

แต่สุดท้าย ยังไงนิยายก็ต้องจบล่ะครับ

ต้องตัดใจเลือกเอาซีนที่ อาจจะไม่ดีที่สุด แต่ก็เหมาะสม (?) ที่สุดแทน

ว่าแล้วก็ เฮ้อ... ขอถอนหายใจอีกรอบ ฮ่า ฮ่า (เสียดายซีนง่ะ >< )

ที่จริง ก่อนหน้านี้ตั้งใจไว้ว่าจะเขียน Special Part II ด้วยครับ

เพื่อบอกเล่าความเป็นมาของนิยายเรื่องนี้ ที่ไม่ได้เล่าไปใน Part I 

แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เขียนล่ะครับ เพราะไม่รู้จะเล่ายังไงดี

ถึงจะไม่เป็นการจำกัดกรอบจินตนาการของนักอ่าน

แต่เอาเป็นว่า นิยายเรื่องนี้ ผมได้รับแรงบันดาลใจมากมาย

และที่สำคัญสุดในนั้น คือ หัวใจของผู้ป่วยโรคซึมเศร้าครับ

ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ติดตามกันมาตั้งแต่ต้นนะครับ

ทั้งนักอ่านเงาและไม่เงา เนาะ ฮ่า ฮ่า

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คอมเม้นท์ที่ให้กำลังใจกันมาเสมอ

ขอบคุณสำหรับทุกๆ คำติชมนะครับ

สุดท้ายนี้ ขอให้ทุกคนมีความสุขกับการอ่านนิยายนะครับ

และถ้าใครเหงาๆ ก็ขอให้นิยายเรื่องนี้เป็นเพื่อนนะครับ

แล้วพบกันใหม่ที่เรื่องหน้า "กลบันดาลใจ" ครับผม 

(จะมีคนตามไปอยู่ไหมล่ะนั่น? - ไม่ใช่เข็ดกันหมดแล้วเรอะ! - ฮ่า ฮ่า)

ขอบคุณค้าบ ^O^

-ณนณ-

ปล. (ลืมบอก - ฮ่า ฮ่า) จะอัพให้อ่านกันจนถึงสิ้นเดือนนี้นะครับ

แล้วจะปิดตอน สามารถตามอ่านกันได้เรื่อยๆ ก่อนหมดเขตนะค้าบบบ