เช็คบิลคาสโนวา

“ถ้าคุณยังพอมีเวลาคุยกับผม ตอนนี้สามทุ่มเศษๆครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะสอบถามคุณเพิ่มสักหน่อย ในฐานะที่คุณเป็นคนเกาะมะพร้าว”

“เรื่องอะไรหรือคะ เกี่ยวข้องกับคดีนี้รึเปล่า”

เขาส่ายหน้าปฏิเสธ

“เป็นอีกคดีหนึ่ง คดีคนหาย”

“เอ๋….”

“คนหายน่ะครับ เป็นผู้หญิงทั้งหมด เจ็ดรายด้วยกัน สาบสูญไร้ร่องรอย ไม่มีศพ ไม่รู้ชะตากรรม หนึ่งในผู้สูญหายซึ่งเป็นรายเดียวที่ยังไม่มีผู้แจ้งความ เธอชื่อน้ำมนต์ กาญจนราชครับ เป็นคนบ้านเดียวกับคุณ ในรอบหนึ่งปีมานี้ไม่ทราบว่าเธอได้กลับมาที่บ้านบ้างรึเปล่า”

หัวใจของสีรุ้งกระโดดเหมือนถูกโยนลงไปในกระทะร้อนระอุ ใจดิ้นพล่านไปทั้งอก ชื่อที่ถูกกล่าวถึงคือน้องสาวร่วมอุทร ไฉนเลยหล่อนจะไม่รู้จัก ใบหน้าตกตื่นกลัดไว้ให้เป็นปกติ กล่าวน้ำเสียงราบเรียบไร้คลื่น

“ที่เกาะคนน้อย ใครไปใครมาทุกคนก็รู้หมด เด็กสาวคนนั้นไม่ได้กลับมาที่เกาะประมาณสองปีแล้วค่ะ” ปีแรกยังคงติดต่อทางโทรศัพท์มาบ้าง แต่ปีที่สองนี่สิหายจ้อย “คุณตำรวจเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องร้ายแรงงั้นหรือคะ เพราะอะไร หากเพียงแค่เป็นคดีคนหายเท่านั้นเอง”

ลุ้นจนอกจะระเบิด อะไรกัน เรื่องคนหายก็เกิดขึ้นบ่อยๆ ทำไมจะต้องทำหน้าตาเคร่งเครียดราวกับว่ามีการฆ่าหมู่หรือฆ่าต่อเนื่องงั้นแหละ

คนเป็นพี่กำมือแน่น ตั้งใจฟังอย่างมุ่งมั่น

“นั่นเพราะคนหายทั้งเจ็ด ล้วนเกี่ยวพันไม่ทางใดก็ทางหนึ่งกับผู้ชายคนเดียวกัน ซึ่งเป็นบุคคลที่ผมเห็นว่าไม่ควรมีใครเข้าใกล้อีกต่อไป ตราบใดที่เขายังเป็นคนสีเทา และตราบใดที่ตำรวจยังควานหาความเป็นไปในวันนี้ของผู้หายสาบสูญเหล่านั้นไม่เจอ…ผมยังคงมุ่งมั่นที่จะตามเรื่องนี้แบบกัดไม่ปล่อย ที่สุดแล้วจะกระชากหน้ากากของใครบางคนให้หลุดคามือให้จงได้ หากไม่ใช่วันนี้ ก็หวังว่าจะเป็นวันพรุ่งนี้”

 ดวงตาเข้มข้นดุดัน เอาจริงเอาจัง

“ดิฉันคงทำได้แค่ภาวนาให้ผู้หายสาบสูญทุกคนยังคงมีชีวิตอยู่”

“ผมเองก็หวังเช่นนั้น และก็หวังเป็นอย่างยิ่ง ว่าคุณจะถอยห่างออกมาจากผู้ชายอันตรายคนนั้น ไม่ว่าบทสรุปของคดีลึกลับนี้จะเป็นยังไง การป้องกันไว้ก่อนถือเป็นความฉลาดที่ควรกระทำ คุณสีรุ้งครับ จะเป็นไปได้ไหมที่คุณจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับนายธิเบศร์อีกไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม…คนสวยๆอย่างคุณอยู่ใกล้ผู้ชายแบบนั้น มีแต่เรื่องเสี่ยง”

“โอ” หล่อนอุทานเบาๆ พลางลูบอกไล่ลม “เป็นอย่างนี้นี่เอง บุคคลอันตราย ดิฉันควรเชื่อฟังคำตักเตือนของคุณตำรวจค่ะ ไม่ควรเข้าใกล้ผู้ต้องสงสัยคนนั้นอีกต่อไป”

คนที่หล่อนพอจะนึกได้เลือนรางว่าน้องสาวสุดที่รักเคยพูดผ่านหูอยู่บ้าง…พี่เบต  เจ้านายเก่า เจ้าของบริษัทผลิตภาพยนตร์โฆษณาแอนิเมชั่นที่ปิดตัวไปแล้ว บริษัทเล็กจิ๋ว หากทว่าเป็นฝันใหญ่ยิ่งของหนุ่มนักธรกิจ

“เจอกันแน่ ไอ้คนอันตราย แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”