[Fic EXO] The word i don't want to hear - Lumin

ข้อมูลเบื้องต้น

คำว่ารัก เคยรู้สึกอย่างที่พูดบ้างไหม

คำว่าขอโทษ ทำไมฉันต้องทนฟังมันซ้ำ

BlackForest

 (The word I don't want to hear)

 

โอ นึล มาน นุน กัม มา จวอ แม อิล คือ แรด ตอน กอด ชอ รอม ชัม มา จวอ
ช่วยหลับตาลงแค่เพียงวันนี้ ช่วยอดทนเหมือนกับทุกๆ วัน
 

นี กา ฮวา แนล แต มา ดา จา กู คือ รอล แต มา ดา ชอง มัล
ทุกครั้งที่เธอโมโห ทุกครั้งที่เธอเป็นแบบนั้นๆ ซ้ำ
 

มี อัน แฮ Uh~
ฉันขอโทษจริงๆ


 

"มินซอก!" เสียงเรียกอย่างตกใจจากคนข้างกายทำเอาอีกคนที่นอนซุกตัวในผ้าห่มอุ่นๆสะดุ้งตื่น

ก่อนจะทันได้คิดอะไร ฝ่ามือหนักๆก็ปะทะเข้ากับแก้มซ้ายจนหน้าหัน


พร้อมแรงกระชากจากคนตัวเล็กกว่าที่ฉุดให้คนที่เพิ่งโดนตบลุกจากเตียง


"หยุดนะมินซอก" เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมแรงที่กำรอบข้อมือของเซฮุนคลายออก

ดวงตาที่พร่ามัวเพราะน้ำตากำลังจ้องมองสองร่างที่ยื้อยุดกันอยู่กลางห้อง


"มินซอก" เสียงเรียกชื่อพร้อมกับแรงโอบกอดจากด้านหลังทำให้มินซอกหยุดการกระทำทุกอย่าง

น้ำตาหยดใสไหลรินจากดวงตาคู่สวย เมื่อรับรู้ถึงหยดน้ำตาจากอีกฝ่ายที่ซุกใบหน้ากับซอกคอของเขา

ในขณะที่ดวงตากลับจ้องมองร่างบางของอีกคนที่นั่งหน้าซีดอยู่บนเตียง


โอเซฮุน

รุ่นน้องที่ที่ทำงานของลู่หาน

ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ ทำไมต้องคนๆนี้ซ้ำๆ

 

"ปล่อยนะ" มินซอกเอ่ยเสียงแข็งขณะที่แกะมือที่รัดเขาแน่น


"ปล่อยสิ ลู่หาน บอกให้ปล่อยไง! "


เสียงตวาดของมินซอกทำเอาเซฮุนถึงกับสะดุ้งในขณะที่ลู่หานทำได้แต่กอดอีกคนเอาไว้แน่น

ราวกับกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายไป


"ไม่ มินซอก ฉันขอโทษ" เสียงสั่นๆของลู่หานไม่ได้ทำให้อีกคนเย็นลงเลย


มินซอกดิ้นขัดขืน มือเล็กข่วนแขนแกร่งของอีกคนที่รัดเขาเอาไว้ จนมันขึ้นรอยแดงเป็นทางยาว


"เซฮุนนายกลับไปก่อนนะ" ลู่หานเอ่ยบอกคนที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง


เซฮุนรีบหยิบกางเกงขึ้นมาจากพื้น ก่อนใส่มันอย่างลวกๆแล้วก้มลงเก็บเสื้อที่ตกอยู่ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

ใบหน้าขาวซีดนองไปด้วยน้ำตา ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป


 

จา กู นี กา แน เก คือ รอล แต มา ดา จอม จอม นอน มอล ลอ จี โก อิด ตัน กอล มล ลา
ทุกครั้งที่เธอทำกับฉันแบบนั้นซ้ำๆ ไม่รู้ว่าว่าเธอจะยิ่งห่างไกลออกไปหรือเปล่า
 

ทอ อี ซัง ซึล พึน พโย จอง ฮา มยอ อุล จี มา
เลิกร้องไห้พลางทำสีหน้าเศร้าเสียที
 

ทา ชิน อี รอน ซา รัง งึน ชอง มาล ชิ ลอ
อีกครั้ง ฉันเกลียดคนแบบนี้จริงๆ
 

หลังจากเซฮุนออกจากห้องไปทั้งห้องก็มีเพียงความเงียบที่น่าอึดอัด

สองมือของลู่หานยังคงโอบกอดมินซอกเอาไว้ มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวยของลู่หาน

ส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดไปให้อีกคนที่ยืนนิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา



"มิน..."


"ไปแต่งตัวเถอะลู่หาน" มินซอกเอ่ยขัดขึ้น มือเล็กๆค่อยๆแกะมือที่กอดเขาเอาไว้แน่น

น่าแปลกที่คราวนี้กลับไม่มีแรงขืน


สองแขนที่เต็มไปด้วยรอยแดงจากน้ำมือของเขาตกลงข้างตัวคนตัวสูงกว่า


"มินซอก ฉัน.."


"แต่งตัวซะ" อีกครั้งที่ลู่หานถูกขัดจากคนที่ตัวเล็กกว่า


"ฉันจะลงไปรอข้างล่าง"




คา จัง ดึด กี ชิล ลึน มาล โล พิง กเย รึล แด โก อิด ซอ
แก้ตัวด้วยคำที่ไม่อยากฟังที่สุด

นอ กัด ทึน ซา รัง งึน ชอง มาล
คนอย่างเธอนี่มันช่าง
 

ทอ อี ซัง อัน ดเว นึน มัน นา ซอน อัน ดเว นึน
เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เจอกันไม่ได้อีกแล้ว
 

ซา รัง แฮ ซอน อัน ดเวล ซา รัม มิน กอล
เป็นคนที่รักไม่ได้อีกแล้ว



 

ลู่หานมองคนที่นั่งตรงหน้าด้วยแววตาที่เจ็บปวด


เมื่อเห็นน้ำตาหยดใสไหลจากดวงตาคู่สวย ที่ทอดมองออกไปนอกกระจก


มือขวายกขึ้นเพื่อจะเอื้อมไปซับน้ำตาให้ต้องชะงักค้าง


เมื่ออีกคนทำเพียงแค่เบือนหน้าหนีและใช้สองมือเช็ดน้ำตาตัวเอง


ลู่หานแค่นยิ้มกับตัวเองก่อนจะลดมือลงข้างตัว


แม้แต่หน้าเขา มินซอกยังไม่อยากจะมองประสาอะไรจะไปแตะต้องตัวอีกคน


"ฉันขอโทษ มินซอก"


ประโยคเดิมที่เขาฟังมันซ้ำแล้วซ้ำเล่ายิ่งทำให้คนตัวเล็กร้องไห้มากขึ้น

สองตาช้อนขึ้นมองหน้าอีกคนที่มองมาด้วยความรู้สึกผิด


"พอเถอะ ลู่หาน ไม่เบื่อบ้างเหรอที่พูดแต่ ขอโทษ ขอโทษ

รู้ไหมบ้างคำขอโทษมันไม่ได้ช่วยให้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นเลย แต่มันยิ่งทำให้คนที่ต้องฟังมันซ้ำๆรู้สึกแย่"



"มินซอก ฉัน... มันจะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันสัญญา"

ลู่หานคว้ามือเล็กที่วางอยู่ขึ้นมากำไว้ ดวงตาที่แดงก่ำมองคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน


"เลิกสัญญาซะทีลู่หาน กี่ครั้งแล้วที่นายไม่เคยรักษาสัญญา

กี่ครั้งแล้วที่นายบอกว่าจะไม่ทำมันอีก แล้วกี่ครั้งที่มันเกิดขึ้น ฉันไม่อยากจะทนอะไรอีกต่อไปแล้วลู่หาน"


มินซอกออกแรงดึงมือของตัวเองกลับมา เขาเกลียดคนตรงหน้าจริงๆ



"เราเลิกกันเถอะ"


 

อา จิก โด นาล โม รือ เกด นี เน กา ออล มา นา นอล ซา รัง ฮา นึน จี
ยังไม่เข้าใจฉันอีกหรอ ว่าฉันรักเธอมากขนาดไหน

ชอง มาล นอ อา นี มยอน อัน ดเว นาน นอ ฮา นา มยอน ดเว
ถ้าไม่ใช่เธอคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ ฉันมีเพียงแค่เธอ

ทา ชี แน เก (แน เก) ฮัน บอน มาน คี ฮเว รึล จู มยอน
ถ้าช่วยให้โอกาสฉัน ให้ฉันอีกซักครั้ง


 

"ไม่นะมินซอก" ลู่หานร้องเสียงดัง น้ำตาที่พยายามกักเก็บไว้ไหลออกมาอย่างง่ายดายกับคำพูดของคนตรงหน้า


"ขอโอกาสฉัน ฉันรักนายคนเดียว แค่คนเดียวจริงๆ"


"พอสักทีเถอะ ลู่หาน คนรักกันเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก ทุกครั้งที่ลับหลังฉันนายก็ยังไปมีใครต่อใคร

ต้องให้ฉันทำยังไงเหรอ ฉันทำอะไรผิดกัน ทำไมทุกครั้งคนที่เสียใจมีแค่ฉันล่ะ นายไปหาคนที่นายรักจริงๆเถอะ"


"ไม่ๆ มินซอก นายก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่นาย ฉันก็รักใครไม่ได้ เราอย่าเลิกกันเลยนะ


ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้นายเสียใจ ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา ขอโทษจริงๆ"



 

แม บอน ตก กัด ทึน มาล โล นาล ซก กยอ วา คือ รอล เต มา ดา
ทุกทีที่เธอหลอกฉันด้วยคำที่เหมือนๆ เดิมทุกครั้ง

แน กา ซึม มึล โจ ยอ วา ทอ อี ซัง อู ริน ออ อุล ลี จี กา อาน นา
บีบรัดหัวใจของฉัน มันทำให้เรายิ่งไม่เหมาะสมกันอีกต่อไป

ทา ชิน นุน มุล ฮึล ลี โก ชิพ จิน อาน นา No~
ฉันไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว No~



 

มินซอกมองใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่าย กับสภาพฟูมฟายเหมือนเด็กๆ


ลู่หานก็เหมือนเด็กที่รู้ตัวว่ากำลังจะเสียของเล่นไป


ของเล่นที่เพียงต้องการมีเอาไว้เท่านั้น แต่ไม่เคยจะเก็บรักษา


พอมีของใหม่ ของเล่นชิ้นเก่าก็ถูกละเลย


และมินซอกก็คงไม่โง่พอที่จะเป็นของเล่นให้กับลู่หานอีกต่อไป


พอมานึกดูตอนนี้ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มันก็จบลงที่คำขอโทษสั้นๆของลู่หาน


ทุกครั้งมันมีเพียงแค่เขาที่เก็บไปคิดมากทุกครั้ง


ทุกครั้งมีแต่คำถามว่าทำไม เขารักลู่หานน้อยไปรึเปล่า หรือเพราะลู่หานไม่เคยพอกันแน่


ทุกครั้งมีแค่เขาที่ต้องร้องไห้แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า


พอมาเห็นลู่หานที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่แบบนี้


เหมือนได้เห็นภาพสะท้อนตัวเองในอดีต คิมมินซอกคนนั้นจะไม่มีอีกแล้ว


พอแล้วนะมินซอก

พอซะทีกับการต้องมาร้องไห้อยู่แบบนี้

พอกันทีกับคนคนนี้



 
คา จัง ดึด กี ชิล ลึน มาล โล พิง กเย รึล แด โก อิด ซอ
แก้ตัวด้วยคำที่ไม่อยากฟังที่สุด

นอ กัด ทึน ซา รัง งึน ชอง มาล
คนอย่างเธอนี่มันช่าง

ทอ อี ซัง อัน ดเว นึน มัน นา ซอน อัน ดเว นึน
เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เจอกันไม่ได้อีกแล้ว

ซา รัง แฮ ซอน อัน ดเวล ซา รัม มิน กอล
เป็นคนที่รักไม่ได้อีกแล้ว

นอ รึล อิล โก ชิพ จิน อา นา อี มาล บัก เกน
ฉันไม่อยากสูญเสียเธอไป

ฮัล มา ลี ออบ ตัน กอล อา ลา
ฉันรู้ว่าฉันไม่มีคำอื่นที่จะพูดนอกจากคำนี้



"มินซอก นายอย่าเงียบแบบนี้ได้ไหม" ลู่หานมองใบหน้าที่เขารักสุดหัวใจ


เขาไม่รู้หรอกว่าอีกคนกำลังคิดอะไร


แต่ตอนนี้เขากำลังคิดทุกอย่าง


เขาไม่ควรทำเรื่องแย่ๆแบบนั้น


ไม่ควรทำผิดซ้ำๆ


และตอนนี้เขาก็ไม่มีทางยอมปล่อยมินซอกไป


มินซอกคนที่เปรียบเสมือนลมหายใจของเขา


"มินซอก นายอย่าเป็นแบบนี้ได้ไหม" ลู่หานพูดพลางร้องไห้เหมือนจะขาดใจ


ใบหน้าน่ารักที่ใครๆก็มักชมว่าเหมือนผู้หญิงเต็มไปด้วยน้ำตา


ยิ่งมินซอกเงียบ ยิ่งมินซอกเฉยอยู่แบบนี้


มันยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนเสียคนตรงหน้าไปแล้วจริงๆ


"ฉันขอโทษ ขอโทษจริงๆ ฉันรักนายที่สุด นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ

เราจะเลิกกันแบบนี้ไม่ได้นะมินซอก ฉันรักนาย นายได้ยินไหม ฉันรักนาย


ให้อภัยฉันอีกสักครั้งเถอะนะมินซอก"




ชี กึม นอ นึน เน กา คา จัง ดึด กี ชิล ลึน มาล รึล โต ฮา โก อิด ซอ
ตอนนี้เธอกำลังพูดคำที่ฉันไม่อยากฟังที่สุดอีกแล้ว

คา จัง ดึด กี ชิล ลึน มาล โล พิง กเย รึล แด โก อิด ซอ
แก้ตัวด้วยคำที่ไม่อยากฟังที่สุด
 
นอ กัด ทึน ซา รัง งึน ชอง มาล
คนอย่างเธอนี่มันช่าง

ทอ อี ซัง อัน ดเว นึน มัน นา ซอน อัน ดเว นึน
เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว เจอกันไม่ได้อีกแล้ว

ซา รัง แฮ ซอน อัน ดเวล ซา รัม มิน กอล
เป็นคนที่รักไม่ได้อีกแล้ว


 

มินซอกเอื้อมมือเล็กๆไปกุมมือที่กำลังสั่นเทาของลู่หานที่กำแน่นอยู่บนโต๊ะไว้ พลางส่งยิ้มเล็กๆให้


ลู่หานเงยหน้ามองมินซอกริมฝีปากสีแดงสด เม้มแน่นแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของคนตรงหน้าก็เผยรอยยิ้มอย่างดีใจ

สองมือเปลี่ยนมาจับมือคู่บางเอาไว้


"มินซอก ยกโทษให้ฉันแล้วใช่ไหม"


"ลู่หาน" เสียงของมินซอกดังก้องไปทั้งใจของเขา รอยยิ้มกว้างปรากฏอยู่บนใบหน้าของลู่หาน ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความหวัง


"มันจบแล้วล่ะ ลาก่อน"


มินซอกดึงมือของตัวเองออกมาอย่างรวดเร็ว พลางส่งยิ้มสุดท้ายให้กับคนที่ทำหน้าตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น


ก่อนจะวางลูกกุญแจทิ้งเอาไว้ แล้วรีบเดินจากมาทันที




.

.

.

.

ถ้าช้ากว่านี้เขากลัว กลัวว่าตัวเองจะยอมใจอ่อน

แล้วกลับไปเป็นคนโง่แบบเดิมซ้ำๆ


THE END.


 

Lyrics Credit: ollehmusic
Romanization: @MOMO92_34
Translation: @MOMO92_34
 

มากๆเพลงนี้เป็นเพลงที่พลอยชอบ เศร้าๆ ดราม่าๆ
แล้วความจริงมีแต่พล็อตดราม่าด้วย
เพลงนี้เพราะจริงๆนะคะ ถ้าใครไม่เคยฟัง พลอยแนะนำจริงๆ
ความจริงอยากเอามาใส่ให้ฟัง แต่ว่าโดนบล็อคหมดเลย
ที่พอจะมีก็เสียงไม่ดี เลยเอามาเป็นเวอร์ชั่นเปียโนแทน