[Fic EXO] Airport Lumin

ข้อมูลเบื้องต้น

คุณคิดว่าผู้ชายที่เป็นทั้งเทควันโด และฟันดาบอย่างผมเป็นคนอ่อนแอรึเปล่า?


ดูยังไงก็ไม่น่าจะใช่ ใช่ไหมล่ะ

แต่....

ผมกลับทำตัวอ่อนแอได้อย่างน่าประหลาดใจ

ทุกครั้งเวลาที่อยู่กับเขา

ลู่หาน

ผมอยากให้เขามาคอยปกป้องดูแล

อยากให้ทุกลมหายใจเข้าออกของเขา มองมาที่ผมคนเดียวเท่านั้น

คิมมินซอกคนนี้เลยต้องทำตัวอ่อนแอแบบที่ทุกคนเห็น

 

BlackForest✿

คุณคิดว่าที่สนามบินคนเยอะไหม?


คนเยอะมันก็อันตรายใช่ไหมล่ะ กับการที่จะโดนเบียด


แค่จะผ่านบรรดาเหล่าแฟนคลับไปโดยไม่เจ็บตัวมันก็ยากพอตัวอยู่แล้ว


ไหนจะต้องคอยระวังไม่ให้โดนลากโดนฉุดออกจากกลุ่มอีก


สำหรับผม มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรร้ายแรงซะหน่อย


แค่นี้ผมรับมือได้สบายอยู่แล้ว ก็แค่อยากให้เขามาดูแล


สุดท้ายสภาพมันเลยออกมาแบบที่ทุกคนเห็นกัน




 

"มินซอก นายมานี่สิ" เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้ผมที่กำลังคุยกับจงแดอยู่ต้องหันไปตามต้นเสียง ก็เห็นใบหน้าน่ารักๆออกจะค่อนไปทางผู้หญิงของลู่หานบึ้งตึงเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง


ผมส่งยิ้มให้เขาน้อยๆ ก่อนหันกลับมาคุยเรื่องที่คุยค้างกับจงแดต่อ


"มินซอก" ผมแทบสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงปลายคางอีกคนที่มาวางบนไหล่ของผมพร้อมๆกับเสียงเรียกอย่างเอาแต่ใจ


จงแดหัวเราะน้อยๆก่อนจะเดินไปหาคริสกับเทาที่ยืนคุยกันไม่ไกลนัก


ผมเลยขยับตัวหนีอีกคนที่ชอบทำตัวเป็นโคอาล่ามาเกาะผมอยู่เรื่อย


"มีอะไร" ผมถามเค้าเป็นภาษาจีนที่เพิ่งหัดเรียนมา


"มายืนใกล้ๆจะได้เข้าไปพร้อมกัน" ลู่หานตอบกลับมาเป็นภาษาเกาหลีอย่างชัดถ้อยชัดคำ


ผมมองหน้าเขาก่อนจะถูกเขากระตุกที่ข้อมือให้เดินตามไป


ผมก้มมองข้อมือของผมที่ถูกเขาจับไว้แน่น


รู้สึกเหมือนเด็กๆมากับผู้ปกครองเลยแฮะ


ตั้งแต่ขึ้นมัธยม ผมก็แทบจะไม่เคยถูกใครจูงมือแบบนี้เลย


แต่เวลาที่เขาจูงมืออยู่แบบนี้ มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก


ผมชอบเวลาที่เขาจับมือผมเอาไว้


รู้สึกถึงไออุ่นจากมือของเขา


แล้วก็มือที่ชื้นเหงื่อแบบนี้


ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังตื่นเต้นแค่ไหน


กรี๊ดดดดดดด


เสียงกรี๊ดจากแฟนๆเรียกสติผมกลับมาอีกครั้ง

นี่ผมคิดอะไรเพลินๆจนเดินเข้ามาถึงไหนแล้วเนี่ย ผมเงยหน้ามองรอบๆตัว แต่ก็เห็นแค่บรรดาแฟนคลับเต็มไปหมด

จู่ๆแรงกระตุกจากข้อมือก็ทำเอาผมเกือบถลาไปชนกับลู่หานเพราะไม่ทันตั้งตัว ดีที่เขาใช้อีกมือจับไหล่ผมไว้ ผมเงย

หน้ามองเขาที่ทำหน้านิ่งใส่ผม แถมมองผมราวกับเป็นตัวปัญหา ก่อนที่เขาจะดันผมให้มาอยู่ข้างหน้าเขา รู้สึกสอง

มือที่อยู่บนหลังผมออกแรงดันเบาๆให้ผมเดินต่อ แต่เพราะแฟนๆที่มีกันมากมายเบียดเข้ามาเพื่อจะเข้าให้ถึงตัว 

พวกเรา ผมเลยโดนเบียดจนตัวลีบ


แถมทางที่จะเดินไปได้ก็แทบจะไม่มีเลยด้วยซ้ำ



อ่าาาา


อู๋อี้ฟาน ช้าหน่อย


ผมร้องบอกคริสในใจเมื่อเห็นแผ่นหลังของเขาอยู่ห่างออกไป


"ขอทางด้วยครับ ขอทางด้วยครับ" เสียงของลู่หานดังอยู่ข้างหลังผม แล้วมือของเขาก็เอื้อมมาเกี่ยวเอวของผม
เอาไว้


ขณะที่ตัวของเราก็ติดกันจนแทบไม่เหลือช่องว่าง


"ขอทางด้วยครับ เดินระวังๆด้วยนะ" ท้ายประโยคลู่หานกระซิบที่ข้างหูของผม ผมเลยได้แต่ส่งเสียงตอบกลับไป

ในลำคอเท่านั้น


ความจริงผมแทบไม่ได้เดินด้วยซ้ำ แค่เคลื่อนไปตามแรงของคนด้านหลัง


กรี๊ดดดดดดดด


มินซอก ลู่หาน


ลู่หมิน


กรี๊ดดดดดดดด


เสียงกรี๊ดกับคำเรียกจากบรรดาแฟนๆทำให้ผมได้แต่ก้มหน้างุด


เรียกชื่ออย่างเดียวผมยังพอเข้าใจ แต่เอาชื่อผมกับชื่อเขามารวมกันนี่ยังไงนะ


รู้ไหมว่าผมก็เขินนะ แถมมือที่เอวของลู่หานก็ดูจะรัดแน่นกว่าเก่าเสียอีก


ผมรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่เป่ารดที่หลังคอ ที่ทำเอาผมหน้าร้อนวูบขึ้นมา


แถมปากเจ้ากรรมมันดันเผยยิ้มออกมาซะได้


โถ่เอ้ย เดี๋ยวลู่หานก็รู้หมดพอดี ว่าที่แกล้งเดินช้าๆเพราะรอให้เขาเดินมากอดแบบนี้


ㅇ(≥ㅁ ≤; )ㅇ




 

ปกติผมไม่ใช่คนเดินช้าแบบนี้หรอกนะ แต่ทุกครั้งเวลาที่เห็นเขาเดินอยู่ข้างหน้า


ผมจะลดฝีเท้าให้ช้าลงเสมอ


เหตุผลน่ะเหรอมีอยู่สองข้อ


ข้อแรก คือผมจะได้มองแผ่นหลังของเขาแบบนี้เรื่อยๆ


แผ่นหลังที่ดูอบอุ่น บอบบาง


แต่เป็นแผ่นหลังที่คอยกันและปกป้องผมเสมอตอนที่อยู่ที่สนามบิน


ผมอยากรู้จังว่าภายใต้เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่


มันมีรอยฟกช้ำดำเขียวบางไหม


เพราะเค้าเป็นคนผิวบาง แถมตอนอยู่สนามบิน ก็เอาแต่กันผมไว้แล้วรับแรงเบียดแรงดึงแทนผม


นายปกป้องทุกคนแบบนี้รึเปล่านะ ถ้าไปทำแบบนี้กับใครฉันไม่ยอมจริงๆนะ


ส่วนเหตุผลข้อที่สอง


"มินซอก" ลู่หานหยุดเดินแล้วยื่นมือมาหาผม


ผมเลยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปใกล้เขา ทันทีที่ผมอยู่ใกล้พอที่เขาจะเอื้อมถึง


ลู่หานก็คว้าข้อมือผมเอาไว้ทันที


นี่แหละครับเหตุผลข้อที่สองของผม


ถ้าผมเดินตามเขาทัน


เขาจะจับมือผมเดินแบบนี้รึเปล่า


แค่เดินให้ช้าลงหน่อย


แต่ได้รู้ว่าคนข้างหน้ายังรอและพร้อมที่จะเดินไปด้วยกันกับเรา


ผมว่าแบบนี้มันก็ดีนะ


"ขอบคุณนะ" ผมกระซิบบอกเขาให้เราได้ยินกันแค่สองคน


ลู่หานหันมาจ้องหน้าผมอย่างงงๆ ผมเลยหันไปยิ้มให้เขา


ยิ้มแบบที่คิดว่าต้องทำให้เขาหวั่นไหว


ฉันกุมหัวใจนายไว้แล้วใช่ไหมล่ะ





 

ขอบคุณจริงๆนะลู่หาน

ขอบคุณที่รักฉัน

ขอบคุณที่ดูแลฉัน

ฉันรักนายมากหรอกนะ ถึงทำแบบนี้



















 

คิมมินซอก ผู้ชายตัวกลม แก้มป่อง


ถึงตอนนี้จะผอมแล้วก็เถอะ ยังไงเขาก็คือเปาจื่อของผมเสมอ


ตัวก็เล็กนิดเดียว  แถมยังเตี้ยอีกต่างหาก


ไอ้นิสัยที่ชอบเดินไม่มองทางของเขานี่จะแก้ยังไงให้หายนะ


เดี๋ยวก็หลงไปกับแฟนๆจะทำยังไง


ตัวยิ่งเล็กๆอยู่ ถ้าโดนฉุดไปแล้วผมจะหาที่ไหนได้


เพราะฉะนั้น เวลาอยู่สนามบิน


ผมเลยต้อง ให้เขามาอยู่ใกล้ๆตัวไว้เสมอ สุดท้ายเลยเอื้อมมือไปจับมือเขาเอาไว้ ถึงผมจะทำมันจนเป็นปกติ แต่

ทุกครั้งที่จับมือเขา โอบเขา กอดเขา ทุกครั้ง มันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้อยู่ตลอด


เมื่อไหร่มันจะชินสักทีนะ


รึว่าผมต้องทำมันให้บ่อยกว่านี้ ความรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้จะได้หายไปซะที


แล้วจะให้เดินตามหลัง ก็กลัวถูกฉุดไปแล้วผมไม่เห็น


สุดท้ายเลยให้เขามาเดินข้างหน้า


แต่ดูเขาทำหน้าเข้าสิ


เหมือนเด็ก สามขวบ ที่ชอบงอแงอย่างนั้นล่ะ


น่าตีจริงๆ


พอแฟนเริ่มเบียดเข้ามาผมกับเขาก็ต้องแยกจากกัน อ่า มินซอกถูกดึงถูกข่วนแบบนั้น สุดท้ายผมเลยต้องฝ่ากลุ่ม

แฟนคลับเข้าไปหาเขา ปากก็บอกขอทางไปด้วย


พอถึงตัวเขาผมก็กอดเขาเอาไว้


นายเจ็บไหมมินซอก แล้วดูสิ


โดนเบียดขนาดนี้ ยังยิ้มอยู่ได้


นี่นายเป็นอะมีบารึเปล่าเนี่ย


ทีเวลาอยู่กับฉันล่ะเก่งนักนะหน้าบึ้งหน้างอเนี่ย


ผมได้แต่คิดในใจ แต่เอ มินซอกนี่ใช้ครีมอาบน้ำยี่ห้ออะไรนะ


ทำไมตัวหอมจัง

อีกอย่างที่อยากจะบอกกับนายนะมินซอก


เลิกสักทีเลยได้ไหมไอ้ที่ชอบเดินช้าๆ


ตามอยู่ข้างหลังฉันเนี่ย


เห้อ


ก็น่าจะรู้นะว่าผมไม่ชอบให้เขาหายไปจากสายตา


แต่ทำไมถึงชอบเดินตามหลังผมช้าๆนักก็ไม่รู้


ทำอย่างกับผมไม่รู้แหน่ะว่าเขาแกล้งเดินช้า







 

ถ้าวันหลังอยากให้ฉันจับมือ

นายก็บอกกันก็ได้นี่นา

แต่ฉันไม่ชอบเลยจริงๆนะเวลามองไปแล้วไม่เห็นนาย

เพราะฉะนั้น ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ปล่อยมือจากนายแล้วนะ เปาจื่อ

เพราะนายน่ะ สำคัญที่สุดเลย



 

เย้ จบอีกหนึ่งเรื่องสั้นๆ
ช่วงนี้พี่ลู่เค้าออกตัวแรง
เลยจัดมาอีกเรื่อง
ยังไงฝากเม้นกันด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
JYPLOY

ปล.เรื่องหน้าแบบดราม่าดีไหมนะ ^^