[Kaido] Best Friend

เนื้อเรื่อง

[ExoSF] My Lovely Friend

Pairing: KaiDo

บรรยากาศรอบๆตัวผมปกคลุมไปด้วยความมืดของบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งสิ่งๆนั้นที่ผมหมายถึงก็คือไอ้ดำเพื่อนรักผมเองแหละ ไม่รู้จะทำหน้าเบื่อโลกไปถึงไหน แต่ก็นะคนมันกำลังอกหักนิ

"ไหวป่ะไอ้ดำ ยืมอกพี่ได้นะจ้ะน้องสาว"  ผมพูดให้กำลังใจมัน

"ไม่ให้กำลังใจไม่ต้องพูดก้ได้นะ... เบื่อโลกว่ะ" มันพูดพร้อมกับสีหน้าเซ็งสุดๆ

"แหม มึงกับอีกแค่ผู้หญิงคนเดียวอย่างมึงอ่ะหาใหม่ได้สบายๆเนอะ^^"

"ถ้าง่ายอย่างงั้นก็ดีสิว่ะ...ถ้ามีคนรักกูจริงก็ดิว่ะ" กูนี้ไงที่รักมึงจริง เพียงแต่มึงไม่เคยสนใจเท่านั้นแหละ ผมได้แต่คิดในใจ ใครมันจะไปกล้าพูดโตงๆละครับ "คนนั้นอาจจะอยู่ใกล้ตัวมึงมากๆก็ได้นะ" เพียงแต่มึงไม่เคยรู้เลย ผมคิดต่อในใจอีกครั้ง

"ถ้าคนนั้นเป็นมึงก็ดีเนอะว่าไม?" 

Joingin’s Talking

ที่ผมพูดไปนะเป็นความจริงนะ ไม่รู้เหมือนกันว่ารู้สึกอย่างงี้กับคยองซูตั้งแต่เมื่อไรแต่เขาทำให้ผมชอบเขามากขึ้นทุกวัน ทั้งริมฝีปากอวบอิ่ม ทั้งหน้าขาวๆ ทั้งจมูกเล็กๆนั้นทำให้ผมอยากจะเป็นผู้เดียวที่ครอบครองมัน พอได้เห็นใบหน้าสีขาวนั้นขึ้นสีแดงระเรื่อขึ้นมาผมแทบจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาเขินผม...แต่คงเป็นไปไม่ได้หรอก ก็เราเป็นเพื่อนรักกันนี้น่า ใช่ครับเป็นเพื่อนที่ผมรักมากๆเลยรักจนไม่อยากเป็นแค่เพื่อน

“เฮ้ คุณมึงเป็นไรป่าววววววว” เจ้าตัวเล็กถามพร้อมกับโบกมือไปมาข้างหน้าผม

“อะ..เออ ป่าวๆ กลับบ้านกันเถอะ” ผมรีบเปลี่ยนเรื่องทั้งๆที่ไม่สบสายตา

“โอเคคค ^^”ยิ้มแบบนี้อีกแล้ว ขอร้องหละคยองซูอย่าน่ารักไปมากกว่านี้เลยนะ......

Kyungsoo’s Talking

ช่วงนี้จงอินเขาเป็นอะไรน้า ชอบเหม่อตลอดเลย...แถมชอบพูดอะไรน่ารักๆอีก โอ้ยยยยยย ใจเย็นโดคยองซูนั้นเพื่อนรักนายนะ...ใช่เพื่อนรัก

“กินไรกันดีว้า”ผมเอ่ยขึ้นถ้ามกลางความเงียบของเราสองคน

“แล้วแต่ดิ เฮ้ออยากกินซูชิอ่ะพาไปหน่อยดินะคยองอา” จงอินอ้อนผมอีกแล้ว หยุดทำให้ใจเต้นได้ไม่จงอินอา... พอพวกเรามาถึงร้านซูชิจงอินก็รีบตั้งหน้าตั้งตากินใหญ่เลยครับ5555

แต่กินไปได้สักพักก้เริ่มรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมาที่ผม พอเงยหน้าก้เจอเพื่อนรักมองหน้าอย่างกับจะกลืนกินยังไงยังงั้น “มองไรห่ะ?? กินไปสิ” ผมทำปากยู่พอจับได้ว่าโดนอีกคนมอง

“มองคนน่ารัก” ค้าง....ทุกอย่างรอบตัวผมกับจงอินเหมือนหยุดเคลื่อนไหว ใช่เพราะคำหลังที่จงอินพูดนั้นแหละผมไม่แน่ใจว่าเขาล้อเล่นหรือพูดจริงแต่ตอนนี้ผมห้ามให้ตัวเองหน้าไม่แดงไม่ได้แล้วละครับ

“เป็นไรอ่ะ หน้าแดงเชียว...มึงเนี่ยเหมือนเด็กเลยนะ”ร่างสูงอ้อมมือมาข้างแก้ม เพื่อที่จะปัดข้าวออก

กึก!เราจ้องหน้ากันสักพัก แล้วจงอินก้ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนความห่างระหว่างเรากลายเป็นศูนย์ ริมฝีปากของเราแตะกันได้สักพักผมก้ตัดสินใจพลักเขาออก

ตอนนี้ไม่ใช่แค่ทุกอย่างรอบๆตัวผมที่ไม่ขยับแต่ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตอนนี้มีแค่ผมกับจงอิน แค่เราสองคน หัวใจเริ่มเต้นผิดจังหวะ ในสมองมีแต่หน้าจงอินลอยสะเปะสะปะไปหมด

ไม่ไหวแล้วอยากหายตัวไปจากโลกนี้ หายไปได้ตอนนี้ได้เลยยิ่งดี ผมคิดในใจ

หลังกินข้าวเสร็จจงอินพาผมไปส่งที่บ้านของผมเหมือนทุกๆวันแต่ทำไมวันนี้รู้สึกว่าทางกลับบ้านมันไกลกว่าเดิมอีกนะ ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย...อึดอัดจัง “เออ...ขอบคุณนะ”

“อืม...บาย”พอจงอินพูดเสร็จผมก็รีบหันหลังกลับเข้าบ้านทันที

Jongin’s Talking

 นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ความรู้สึกผิดและความสุขตีกับมั่วไปหมดในทุกๆครั้งที่ผมคิดถึงหน้าเขา ฉากที่เราจูบกันล่อยไปมาในหัวผมเต็มไปหมด นี้ผมบ้าไปแล้วหรอ? ทำไมในหัวมีแต่หน้าของเพื่อนตัวเล็กเต็มไปหมดเลย นี้ผมเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าคยองซูจะทำไงดีนะ เขาจะโกรธผมหรือป่าว

วันต่อมา

วันนี้ผมมาโรงเรียนตามปกติครับแต่ที่ไม่ปกติคงจะเป็นตัวผมเองเนี่ยแหละ ผมไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาแล้วไม่ไหวเลยจงอินมึงนี่โคตรโง่เลยยยยยยย วันทั้งวันผมค่่อยหลบหน้าเขาตลอด หนีไปห้องพยาบาลบ้าง ไปห้องนำ้บ้าง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเจอหน้าอีกคน แต่แล้วผมก้เจอกันมินอาแฟนเก่าเสียก่อน

Kyungsoo’s Talking

ผมไม่เห็นจงอินเข้าเรียนเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าหลังจากวันนั้นแล้วอะไรๆก็จงอินอย่างเดียว ผมเดินตามหาจงอินเรื่อยๆแล้วดันมาเจอเขาหน้าห้องน้ำ...เขากับแฟนเก่า...จูบ..กันอยู่..........

นี่จะทำให้ผมตายทั้งเป็นเลยใช่ไหม “จะ..จงอิน....”ผมเผลอเรียกชื่อเขาออกมา เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาหันมามองผมอย่างตกใจ “คยองซู....เดียว!เดียวก่อนคยองซู!!!!!”

ไม่ไหวแล้ว...ไม่อยากอยู่แล้ว ทำไมกัน กับอีแค่คนๆเดียวทำไมทำให้ผมเจ็บเจียนตายได้ขนาดนี้ อ่อนแอจังคยองซูเรื่องแค่นี้เอง...จะร้องไห้ทำไมกัน “ฮึก..ฮะ..ฮึก”

“คยองซู....คยองครับจงอินขอโทด” “จง..อิน...ฮึก..จะขอโทด..ฮึก..ทำไมกัน” “.............” “จงอินไม่ผิดนี่น้า....ฮึก” “..............”

ผมตัดสินใจแล้ว ถ้าถุกอย่างจะจบให้มันจบวันนี้เนี่ยแหละ “คยองซูเองแหละที่ผิด...ที่เผลอไปรักเพื่อนตัวเอง” ผมพูดไปสะอื้นไป

“!!!คยองซูหมายความว่าไง...” จงอินพูดราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน “...จะทำร้ายกันไปอีกนานเท่าไหร่ห้ะจงอิน คยองซูรักจงอินจบไหม!!!! รักมานานแล้ว แต่คงไม่มีประโยน์อะไรสำหรับจงอินหรอก ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ ฮึก...ต่อไปจะไม่มาให้เห็นหน้าแล้ว..ต..แต่อย่าเกลียดเรานะ..” ผมขอร้องเขาเป็นสิ่งสุดท้าย

“คยองเราไม่เกลียดคยองหรอ...เพราะ...” จะโกหกอะไรอีกหรอจงอิน...จะทำร้ายอะไรคยองซูอีกไปถึงเมื่อไร... “จงอินรักคยองซูนะ รักมากรักมานานแล้วเหมือนกัน....เมื่อกี้เขามาจูบจงอินเอง...จงอินขอโทดนะ..คยองอา...คบกับผมนะ....” “...........” อะไรนะนี่ผมไม่ได้ฟังอะไรผิดไปใช่มั้ย “ไม่เอาสิอย่าร้องไห้นะที่รัก” “ไม่...ไม่ได้โกหกใช่ไหม...ไช่ไหม” “จริงซิครับ คบกันนะ” “-////-อ..อือ” “อะไรนะไม่ค่อยได้ยิน^^” “งืออออ เราตกลง เราก้รักเหมือนกัน” “รักอะไรอ่ะ” “เห้ อย่าแกล้งกันสิ....คยองซูรักจงอินนี่นะครับ-//-” “รักเหมือนกันครับน้องคยองของพี่จงอิน<3 ”

THE END

หวัดดีค้าาา เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์น้ออออ มีอะไรติชมกันได้เลย ช่วยค้อมเม้นกันด้วยนะค่ะ สุดท้ายขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ^^