[NCT Jaehyun X You] | Robots meet human needs

ข้อมูลเบื้องต้น

Robots meet human needs 

Jaehyun X You 

ครั้งหนึ่งไม่นานมานี้ นักวิทยาศาสตร์ได้พัฒนาการสร้างหุ่นยนต์เพื่อตอบสนองความต้องการของมนุษย์ทุกคน ได้เห็นสิ่งที่พวกเขาสร้างมันขึ้นมา แต่ราคาก็สูงใช่เล่น  หุ่นยนต์นั้นมีหน้าที่ไม่ซ้ำกัน ได้ทั้งชายและหญิง สื่อสารกับมนุษย์ได้ทุกคน และได้ทำการส่งขายออกทั่วโลก  ตามร้านทั่วไป ที่รับการขายหุ่นยนต์ มันสามารถโต้ตอบมนุษย์ทุกคนได้ และสามารถจำคนที่เคยพบเจอได้

เช่นกับฉัน......

ฉันเดินตามหาร้านที่รับขายหุ่นยนต์ จนได้มาเจอกับร้านๆหนึ่ง ที่ขายพวกของเก่า และไม่ค่อยมีคนอยู่ ฉันเดินเข้าไปเพื่อที่จะไปซื้อหุ่นยนต์. ด้านนอกร้านนี้ภายในส่องสะท้อนออกมาหน้ากระจกให้เห็น และร้านนี้ก็ไม่ค่อยมีคนมากสักเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าเขาจะขายพวกของเก่า 

ทันทีที่เปิดประตูกระจกใส ฃ เจ้าของร้านที่เป็นชายอายุราวๆ40 กว่าปีแล้ว ทักถามขึ้นทันทีว่าต้องการหาอะไร 

"ต้องการซื้ออะไรครับ ?"

"หุ่นยนต์ค่ะ คุณลุง มีใช่มั้ยคะ ?  หนูเห็นหน้าร้าน"

"มี... แต่ว่าพวกที่ตั้งโชว์หน้าร้านน่ะ หมดแล้วนะ นี่เป็นแค่แบบเฉยๆไม่ใช่ตัวจริงๆ"

"หมดแล้วหรอคะ งั้นไม่เป็นไรค่ะ"

ยังไม่ทันที่ฉันจะหันหลังกลับไปลุงเจ้าของร้านก็พูดขึ้นเสียก่อน "แต่มีตัวนึงนะ ตัวสุดท้ายด้วย"

"จริงหรอคะ เท่าไหร่คะ?"

"ลุงเห็นว่าหนูน่าจะเดินหามาเหนื่อยๆทั้งวันน่ะ เดี๋ยวลดให้ครึ่งนึงจะลูก"

"ขอบคุณค่ะ "

ฉันจ่ายเงินเสร็จ ลุงแกก็เดินไปห้องหนึ่งเพื่อไปเอาของออกมาให้. เข้าไปนานพอสมควร จนผ่านไป10 นาที ลุงแกก็ออกมาและออกมาพร้อมกับหุ่นยนต์เพศชายที่ดูสูงเหมือนคนจริงๆ

มันเหมือนคนมากๆ....

ถ้าดูจริงๆ...นี่เหมือนไม่ใช่หุ่นยนต์ 

เหมือนคนมากกว่า....

แต่หล่อมาก....

"ลุงเห็นว่ามันเหลือตัวสุดท้ายน่ะ หนูเก็บนี่ไว้ด้วยนะ"

ลุงแกยื่นกล่องของขวัญเล็กๆสีขาวบริสุทธิ์ออกมาและยื่นมันมาให้ฉัน ก่อนที่จะบอกลา และฉันก็เดินออกมาพร้อมกับหุ่นยนต์ตัวนี้...

ฉันถือกล่องของขวัญ มัวแต่ก้มหน้าไม่สนใจคนข้างๆที่กำลังมองมาอย่างงุนงงว่าฉันทำอะไร 

มันมีกระดาษเล็กๆข้างกล่องเขียนไว้อยู่ 

ค่อยเปิดเมื่อหุ่นยนต์ตัวนี้จากเธอไป.. 

ฉันงงกับข้อความที่เขียนมาก ดูเหมือนว่าหุ่นยนต์ตััวนี้กำลังจะจากฉันไปหรออ...?  งง

"เธอทำอะไรหรอ" 

ฉันสะดุ้งเล็กน้อยที่หุ่นยนต์พูดด้วย  เเละหันไปตอบกลับทันที "อ่อ..ไม่มีไรหรอก ไปซื้อของกัน"

ฉันเลิกสนใจกล่องและหันมามองหุ่นยนต์ข้างๆ และเอากล่องของขวัญนั้นใส่ลงกระเป๋าไป รีบคว้ามือของหุ่นยนต์ จากนั้นพาเดินไปหารถที่ฉันจอดอยู่ใกล้ๆ

 ทันทีที่มาถึงรถฉันบอกให้เขาลงไปนั่งฝั่งข้างๆที่ว่าง ที่ไม่ใช่คนขับ และมุ่งหน้าไปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อไปซื้อ พวก เสื้อผ้า และ อาหารเพิ่ม 

เวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง ฉันซื้อของเข้าบ้านเยอะมากกก  จนต้องใช้ให้หุ่นยนต์ช่วยถือ 

ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ ฉันช่วยจัดของให้เขา และให้ห้องหนึ่งห้องที่บ้าน ที่มันว่างๆ ช่วยจัดของ เสื้อผ้า "รีบไปอาบน้ำ แล้วค่อยมาเจอกันข้างล่างของบ้าน"

ฉันเดินลงมาจากชั้นล่างก็พบว่า คนที่ขึ้นชื่อว่าหุ่นยนต์ก็ลงมาอยู่ก่อนแล้ว เขาถืออาหารและเดินมาวางที่โต๊ะกับข้าว..

ทำเป็นด้วยหรอ...??

"นี่นายทำเป็นด้วยหรอ ...เก่งจัง"

"รีบมากินข้าว ผมทำให้คุณแล้ว" 

"อ่อ......."

"ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ ?"

"ผมชื่อ แจฮยอน" 

"นายแค่พูดว่า ฉันก็พอแล้ว ไม่ต้องผมหรอก มันห่างเหิน"

"อืม"

หลังจากกินข้าวเสร็จ พวกเราสองคนจึงแยกกันขึ้นห้อง ห้องใครห้องมัน ...

จนกระทั่งเวลาเช้า 

เช้าวันนี้ดูมีแดดมากๆ  มือยาวๆของคนบางคนกำลังแตะที่จมูกของฉันอยู่และรอคอยให้ฉันตื่น...

ฉันลืมตาขึ้นมารู้สึกเหมือนมีคนมาจับมูกเล่นเป็นหลายรอบแล้ว เลยตื่นซะเลย  พบว่าแจฮยอนในท่าที่นอนข้างๆฉันและกำลังใช้มือของเขาแตะมาที่จมูกฉันอีก ฉันเบิกตาโตและรีบลุกขึ้นนั่งอย่างไว 

"นายเข้ามาแต่เมื่อไหร่นี่ ตกใจหมด.."

"นานแล้ว มาปลุกเธอไง ไปข้างนอกกัน "

"งั้นรอหน่อยนะ ฉันขอไปอาบน้ำก่อน"

"โอเค แต่ว่า...ชื่อเธอ...."

"เยจิน ฉันชื่อ คิม เยจิน"

"อ่อ...เดี๋ยวรอในรถ.."

นามสกุลเหมือนเพื่อนฉันเลย คิม 

รีบไปไหน.....อีหยังวะ....

ตอนนี้ฉันกำลังขับรถไปแถวๆมหาลัยที่เรียนอยู่ เพื่อไปเอาหนังสือเรียนที่กำลังจะเปิดอีกใน  2 เดือน ไม่รู้ทำไมว่าต้องให้มาเอาเร็วขนาดนั้นด้วย 

แต่ก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย...

"ลงเถอะแจยอน ถึงแล้ว ไปเถอะ"

ฉันพาเขาเดินขึ้นมาที่อาคารที่ต้องมารับหนังสือ แต่ไม่ทันที่ฉันกับเขาจะเดินขึ้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยเช่นเดิม...

"ไหนเอาตังค์มึงมาดิ แม่มึงให้มาเท่าไหร่นี่ เอาออกมาก่อนที่กูจะทำให้มึงเสียโฉม" 

เสียงพวกนักเลงที่มักมาแกล้งเพื่อนคนนึงที่เรียนคณะเดียวกับฉันและเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมี 

โดยอง....

เขาโดนพวกนั้นชอบเอาเงินตลอด ไม่ต่างกับฉันที่โดนเหมือนกันจนไม่มีเพื่อนคบ และมักจะคอยช่วยเพื่อนตลอด...  

มันมีกันอยู่ 8 คน แต่วันนี้มี 5 

ฉันรีบหันไปมองและรีบวิ่งเข้าใส่พวกนั้น และพาโดยองลุกขึ้นจากที่นั่งพื้น 

"พวกแกเสียเพื่อนแล้วหรือไง เหลือกันอยู่ 5 คนน่ะ แล้ววันนี้เขาให้มาเอาหนังสือไม่ใช่มาขอทานเศษเงินของคนอื่น"

"อีนี่มึงหาเรื่องหรอ!" 

ยังพูดไม่จบก่อนที่ไอ้นั้นจะยกมือมาตบ ก็มีมือของใครบางคนจับมันไว้  

ก็ไม่ใข่นอกจากชายหน้าหล่อจี้ม้าขาวขื่อแจฮยอนมาแหละ ~_~

"มึงใครวะ ?" 

"แฟนอีนี่หรอ...จะอ้วก หน้าอย่างนี้คบได้ยังไง" 

"เมื่อไหร่พวกคุณจะเลิกด่าเพื่อนสักทีครับ หรือว่าต้องให้ผมโทรตามหาผู้ปกครองให้มาจัดการเรื่องนี้ครับ? " 

อาจารย์ท่านหนึ่งเดินมาจากไหนไม่รู้มาพูดขึ้นท่ามกลางพวกเรา  จนพวกนั้นรีบวิ่งหนีหายอย่างไว

ทุกคนปลอดภัยดี

เวลาผ่านไป....

1เดือน

วันที่ฉันมีความสุขอยู่ทุกๆวันกับหุ่นยนต์คู่นี้ และลืมไปว่าเขาเป็นหุ่นยนต์ และวันนึงมันก็ต้องสลายไปอย่างที่ภายในกล่องนั้นมันบอกไป

ทุกๆวันฉันจะมีคนคอยเข้ามาปลุก คอยช่วยเหลือ ไปรับไปส่ง ทำอาหารให้ คอยดูแลเอาใบใส่ในเรื่องเล็กๆน้อยๆ 

และถ้าวันนึง....ฉัน....

ไม่มีเขาอยู่ในชีวิตล่ะ.... 

จะทำยังไง?

วันนี้เป็นวันที่ฉันนัดกับโดยองไว้ว่าเราจะมาคุยเรื่องงานที่อาจาร์ยสั่งเมื่อ2 วันก่อน และส่งในวันเปิดเทอม แต่ต้องรีบทำเพราะงานค่อนข้างจะเยอะหน่อย เยจินพาแจฮยอนมาด้วย แค่ขี้เกียจขับรถเอง....

ฉันเข้ามาในร้านก็พบว่าโดยองพึ่งมาถึงแล้วไม่กี่นาทีด  น้ำที่ฉันฝากสั่งก็มาถึงที่พอดี 

พวกเราสองคนนั่งลง และเริ่มทำงานกันต่ออย่างยาวนาน

เวลาผ่านไปได้สองชั่วโมงกว่า โดยองบอกว่า วันนี้ให้พอแค่นี้ก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวหมดแรง

"วันนี้พอแค่นี้นะเยจิน ไปเถอะ " 

"เดี๋ยวฉันไปส่งบ้านนายนะ เดี๋ยวไอ้พวกนั้นมาแกล้งอีก นายโอเคมั้ยที่จะไปส่ง แจฮยอน?"

"โอเค เอากระเป๋ามาเดี๋ยวฉันถือให้เยจิน.." 

เมื่อออกมาหน้าร้าน  ก็มีพวกนั้นอีกแล้ว พวกมันเพิ่มมาอีก5 คน ดูเหมือนว่าเป้าหมายที่มันเฝ้ามองมาก็คงไม่ใช่ใครนอกจากหุ่นยนต์์ตััวข้างๆฉันเนี่ย

มันจะเดินมาแล้ว!

แจฮยอนหันมาหาฉันและสบตาฉันและโดยอง

ก่อนจะจับฉันมากอด โอบกอดที่อบอุ่น..ที่ไม่เคยได้กอดสักครั้ง แต่วันนี้เขากลับทำมัน โอบกอดสั้นๆก่อนจะผละออก และพูดกับฉันและโดยอง

"ตอนนี้มันอันตรายแล้ว พวกมันรู้แล้วว่าฉันเป็นอะไร และมันจ้องจะเอาคืนพวกเธอสองคนอยู่ เดี๋ยวฉันค่อยล่อมันเอง โดยองนายพาเยจินไปหลบให้ดีที่สุด เดี๋ยวฉันจัดการเอง ไปเถอะ"

"เดี๋ยว! แจฮยอนแล้วนายจะกลับมาใช้มั้ย นายก็รู้ว่ามันมีกันสิบคนนี่ นายมีแค่คนเดียว แล้วนายก็เป็นหุ่นยนต์ด้วย "

"ฉันจะกลับมาแน่นอน เธอเชื่อฉันสิ" แจฮยอนคว้ามือฉันมาจับ ก่อนที่จะหันหลังและเดินไปเจอกับพวกนั้นที่ใกล้จะเดินมาถึงแล้ว

โดยองรีบพาฉันวิ่งไปหลบแถวซอกตึกที่มืดๆ

ฉันหลบอยู่นานมาก จนกระทั่งได้ยินเสียงของปืนคู่หนึ่งดัง ฉันเบิกตาโตและจะออกไปดูให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้ โดยองจับแขนฉันไว้อย่างแน่นอย่างนั้นอยู่  

มันอันตรายเกินไป

แต่ฉันก็เป็นห่วงเขาอยู่ดี

เขาจะเป็นอะไรมั้ย

นายกลับมาหาฉันให้ได้นะแจฮยอน

ฉันจะรอนายอยู่ตรงนี้

รอจนกว่าจะกลับมา

ในที่สุด ฉันออกมา

หลังจากหลบอยู่ตรงนี้มาครึ่งชั่วโมง เสียงที่ดังกลับกลายเป็นเงียบ จนเหมือนเมืองร้าง...

เขาหายไปแล้ว

หายไปอย่างไม่บอกลากันเลย

บอกว่าจะกลับมา

แต่ไม่มีเลย

คงไม่มีตัวตนของเขาแล้วใช่มั้ย??

เมื่อเวลาค่อยๆผ่านไปจนเนจินมั่นใจในตัวเองแล้วว่าเขาคงไม่กงับมาอีกแน่นอน เลยตัดสินใจเปิดกล่องสีขาว

_

มันเขียนว่า....

เขาไม่ใช่หุ่นยนต์...แต่เป็นคนจริงๆ

"......"

เวลาผ่านไป 2 ปี ฉันเลิกเรียนเสร็จแล้ว และหวังว่าจะไปร้านพวกคาเฟ่ใกล้ๆมหาลัยในกรุงโซล 

" ชาเขียว "มันเป็นเมนูที่ฉันชอบที่สุด เหมาะกับเวลาที่เครียดๆ  ขณะกำลังจะเดินออกจากร้าน ก็มีชายคนนึงที่เดินก้มหน้าเหมือนกับฉัน และชนที่ไหล่เต็มๆ ทั้งคู่มองหน้าพร้อมกัน

ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า

"ขอโทษค----"

"ขอโทษครับ" เขาก้มหัวเล็กน้อย

"นาย....แจฮยอน???"

"ครับ ผมชื่อ เจย์  "

END

Talk 

แงง มาเปิดเรื่องใหม่ที่จบแบบสั้นๆแล้วค่ะ ขอให้สนุกนะคะ ไม่มีเจตนาทำร้ายศิลปิน ทำขึ้นเพราะจิตนาการของเราเองค่ะ คิดเองงเลยย มันจะสั้นๆหน่อย ขออภัยด้วยนะคะ 

28/05/2563 

[THAISUB] IU -  eight ft.  SUGA (BTS)  #เล่นสีซับ

So are you happy now 

แล้วตอนนี้คุณมีความสุขไหม?

Finally happy now yeah 

ในที่สุดคุณก็มีความสุขแล้วสินะ

มวอ กือเดโรยา นัน 

แต่ที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้

ทาอีรอบอริน กอด กัททา 

มันเหมือนกับว่าฉันสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว

โมทึน เก มันเดโร วัดตากา อินซาโต ออบชี ตอนา

คุณเข้ามาหาฉันอย่างตั้งใจและตอนจากไปก็ไม่บอกลาสักคำ 

อีเดโรนึน มูออดโต ซารังฮาโก ชิพจี อันนา 

เพราะเป็นแบบนี้ฉันถึงไม่อยากมีความรักอีกต่อไป  

ทา เฮจิล เตโร เฮ ชยอ บอริน 

ฉันได้แต่วนเวียน.....

คีออก  โซกึล ยอเฮงเง 

อยู่ในความทรงจำแบบนี้

อูรีนึน โนเรนจี เทยัง อาเร 

เราอยู่ใต้ดวงอาทิตย์สีส้ม 

คือริมจา ออบชี ฮัมเก ชูมึล ชวอ 

เต้นรำด้วยกันโดยปราศจากเงาใดๆ

ชองเงจี นี พยอล ตาวีนือ  นอบซอ 

ไม่มีสิ่งไหนพรากเราจากกันได้

อารึมตา วอดตอน คือ กีออเกซอ มันนา 

เราจะพบกันในความทรงจำที่สวยงามนั้น 

Forever young 

อูอูอู  อูอูอูอู  อูอูอู อูอูอูอู (Forever we young) 

อูอูอู อูอูอูอู

อีรอน นัก มงงีรา มยอน ยองยอง เกชี อานึลเก

ต่อให้นั้นจะเป็นดั่งฝันร้าย ฉันจะไม่ยอมตื่นเลย 

 

B
E
R
L
I
N
?