คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : memory-5-
6:30น.
เจ้าของใบหน้าสวยร่างเล็กสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูหวาน เปิดประตูด้วยท่าทางเร่งรีบ ผมที่ถูกจัดทรงมาอย่างดีทำให้ชุดทำงานดูน่ารักขึ้นมาทันตา กำลังทำท่าร้อนรน วิ่งเข้าวิ่งออกในห้องพักอยู่หลายครั้ง นี่ขนาดเมื่อคืนเขาเองก็ช่วยเตรียมของละนะ
ซึงฮุนยืนมองลงมายังห้องของจินอูที่เจ้าของยังดูวุ่นวายกับชีวิต
ห้องของจินอูอยู่ต่ำกว่าซึงฮุนหนึ่งชั้น และเยื้องกัน มองจากตรงนี้ก็มองเห็นบริเวณหน้าห้องของจินอู ซึงฮุนสามารถใช้โอกาสนี้เช็คความปลอดภัยของเพื่อนรักได้
ซึงฮุนยืนมองร่างเล็กที่ดูลุกลี้ลุกลน จนเผลอยิ้มให้กับความขี้ลืมและความตื่นเต้นที่น่ารักของคิมจินอู ก่อนจะยกแขนขึ้นมาเพื่อดูนาฬิกาที่ข้อมือ
ยังเช้าอยู่เลย งานเข้าตั้ง 9โมง รีบไปไหนของเขา
“ก็แค่ไปทำงาน ทำไมฉันต้องตื่นเต้นขนาดนี้นะ”
คิมจินอูบ่นพรึมพรำกับตนเองขณะที่อยู่ในลิฟท์ อาจคงเป็นเพราะนานมากแล้วที่เขาไม่ได้ทำงาน หรือไม่ ก็คงเพราะคนบางคนทีเขาต้องเจอ
“อ้า นึกออกแล้วว่าลืมอะไร “มือเล็กล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์คู่ใจออกมา และกดโทรออกไปยังเบอร์ที่คุ้นเคย แตก็ไม่มีคนรับ
สองเท้าเล็กก้าวเดินตามทางเดินด้วยฝีเท้าที่ไม่เร็วและไม้ช้าเกินไป ในขณะมือก็กดพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์
ฮุนนี่ เราไปทำงานก่อนนะ อย่าลืมหาไรรองท้องนะ^^
ปริ้นนนนนน
ไม่ทันที่จินอูจะกดส่งข้อความดังกล่าว เสียงแตรรถก็ดังขึ้นใกล้ๆ จินอูหันมองไปตามเสียงที่ดังขึ้น
“ฮุนนี่” ร่างเล็กยิ้มออกทันทีที่เห็นเจ้าของรถคันนั้น
“นึกว่ายังไม่ตื่นซะอีก”
“แล้วทำไมไม่ไปปลุกล่ะ”ซึงฮุนเดินมายืนอยู่ข้างหน้าจินอู
“คือ..”
“ฮ่าๆ แล้วนี่กินข้าวเช้ายัง”เมื่อเห็นเพื่อนรักเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก ซึงฮุนก็รีบเปลี่ยนเรื่องทันที จินอูส่ายหน้าแทนคำตอบ
“บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าข้าวเช้าสำคัญ ต่อให้งานนี้มันจะสำคัญมาก แต่นายก็ควรใส่ใจสุขภาพของตัวเองบ้าง”
“เราลืมนี่นา ทำไมต้องดุด้วย”จินอูทำหน้าหงอเพราะโดนซึงฮุนดุ
“เฮ้อ ขอโทษ แต่เราเป็นห่วงจินูหรอก”
“อืม ต่อไปเราจะไม่ลืมแล้ว เดี๋ยวเราแวะซื้อแซนวิสไปกินก็ได้”
“ขึ้นรถเถอะ”
“หืม?”
“ขึ้นรถสิ จะพาไปกินข้าว นี่ยังเช้าอยู่ ยังไงนายก็ไปทำงานทันอยู่แล้วล่ะ”
“แล้วนายไม่ต้องไปทำงานหรอ”
“ทำสิ ไม่ต้องห่วงหรอก”
“ชิ ทีฮุนนี่ยังห่วงเราได้ ทำไมเราจะห่วงฮุนนี่ไม่ได้ล่ะ”คำพูดของจินอูทำให้ซึงฮุนยิ้มออกมา ถึงแม้ว่าเขาเองจะรู้ว่าความห่วงใยนั้นมันคือความห่วงใยที่มีให้กับเพื่อนก็ตาม ซึงฮุนเดินไปเปิดประตูรถฝั่งข้างคนขับให้จินอู คนตัวเล็กเดินขึ้นไปนั่งอย่างว่าง่าย
“ไม่ต้องไปส่งหรอก บริษัทอยู่ใกล้นิดเดียวเอง เดี๋ยวฮุนนี่จะไปสายเปล่าๆ”จินอูพูดขึ้นหลังจากที่ทั้งสองเดินออกมาจากร้านอาหาร
“ขึ้นมาเถอะ ไม่สายหรอก ” ซึงฮุนบอกจินอูในขณะที่เริ่มสตาร์ทรถ แต่จินอูก็ยังคงไม่ยอมขึ้นรถ
“ไม่อ่ะ เราไม่อยากทำให้นายสาย โรงพยาบาลอยู่ไกลจากที่นี่นะ ไปละ ตั้งใจทำงานนะ บ้ายบาย”จินอูบอกลาจินอูก่อนจะเดินไปตามทางเดิน ซึงฮุนนั่งยิ้มให้กับความดื้อของจินอู
ซึงฮุนขับรถไปตามจินอูไปอย่างช้าๆ และดูเหมือนคนที่ถูกตามจะรู้ตัว จินอูหยุดเดินแล้วเดินมาที่รถของซึงฮุน
“ย่าส์ ทำไมฮุนนี่ดื้อจัง”จินอูขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด
“จินูต่างหากที่ดื้อ เราดื้อตรงไหนเนี่ย เรากำลังขับรถไปทำงานอยู่นี่ไง”
“คิดว่าเราความจำเสื่อมหรอไง โรงพยาบาลนายอยู่อีกฝั่งหนึ่งต่างหาก”
“แล้วใครบอกว่าบอกว่าเราจะไปทำงานที่โรงพยาบาล”คำพูดของซึงฮุนทำให้คิ้วที่ขมวดกันเพราะความหงุดหงิดเปลี่ยนเป็นความสงสัยเข้ามาแทน
“เอ้ะ อ่อที่เมื่อวานนายพูดถึงใช่มะ”
“ขึ้นมาได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปทำงานสายพอดี”ครั้งนี้คิมจินอูยอมเชื่อฟัง เดินเข้ามานั่งในรถตามที่ซึงฮุนสั่ง
และแล้วรถของซึงฮุนก็จอดอยู่หน้าตึกสูงใหญ่
“มาส่งจนได้สินะ”จินอูพูดพร้อมปลดเข็มขัดนิรภัย
“ใครมาส่ง วันนี้ฉันมาทำงานที่นี่”
“หืม” ดวงตาทั้งสองของจินอูโตขึ้นด้วยความตกใจ
“อย่าบอกนะว่า..แทฮยอน” จินอูพอเดาสถานการณ์ออกบ้างแล้ว
“คงงั้น รีบเข้าไปเถอะ เดี๋ยวจินูก็สายหรอก ไว้เจอกัน”
“อืม” จินอูเดินเข้าไปในบริษัทคนเดียว ส่วนซึงฮุนก็ขับรถไปที่ลานจอดรถซึ่งเต็มไปด้วยรถของผู้บริหารหลายๆคน พนักงานธรรมดาคงไม่ได้มาจอดที่นี่หรอก แต่เขาเป็นถึงหมอประจำตัวเจ้าของบริษัทย่อมมีที่สำหรับคนอย่างหมอฮุนอยู่แล้วล่ะ
“นั่น หมอฮุนหนิ มากับใคร”
ซึงยูนถามขึ้นขณะที่รถเคลื่อนไปจอดบริเวณของโซนวีไอพี สายตาของเขามองเห็นบุคคลที่อยู่ในรถ ทั้งสองคนก่อนประตูฝั่งข้ามคนขับจะถูกเปิดออก แล้วมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมา
“เดี๋ยวพี่ก็รู้”คำตอบของแทฮยอนที่กำลังใช้นิ้วเลื่อนไปมาบนไอแพตรุ่นใหม่ล่าสุดยิ่งทำให้ซึงยูนสงสัย
“แล้ววันนี้นึกยังไงมาบริษัท ครั้งที่แล้วมาไม่เบื่อหรอ”
“อยู่บ้านแล้วบ้านแล้วมันเบื่อมากกว่านี่นา อีกอย่างวันนี้ต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นสิครับ “
“หืม?”ซึงยูนเลิกคิ้วถามเพราะได้ยินประโยคหลังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่
“ฮ่าๆ ไม่มีอะไรหรอกฮะ แค่บอกว่ามันน่าจะสนุกกว่าที่บ้านอ่ะครับ”
ประตูรถอัตโนมัติถูกเปิดออกเมื่อถึงที่หมาย ซึงยูนคอยประคองแทฮยอนให้ลงมานั่งบนรถเข็น
“หมอฮุนคงรออยู่ข้างในแล้วล่ะ”ซึงยูนพูดขึ้นเมื่อเห็นน้องชายสุดที่รักชะเง้อมองหาบางอย่าง
“งั้นเราเข้าไปข้างในกันเถอะครับ”
“อ้าวท่านประธาน น้องนัมมาเร็วจังแหะ หรือว่าผมมาทำงานช้าไปครับ”มิโนที่เพิ่งลงจากรถทักขึ้นกวนๆ ก่อนหันจะไปยิ้มกับเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนรถเข็น
“แกก็เวอร์ไปนะครับ เป็นถึงผู้ถือหุ้นใหญ่จำเป็นต้องมาทำงานเช้าๆด้วยหรอ”
“มาช่วยดูแลเด็กดื้อไง” ร่างหนาเอื้อมไปหยิกแก้มยุ้ยที่นั่งทำหน้าหงุดหงิดอยู่
“เมื่อไหร่เราจะเข้าไปในบริษัทสักทีฮะ ผมร้อน”แทฮยอนบ่นแล้วเอามือกอดอกแน่น
“อ่า โทษๆ ใจร้อนจริงๆ”แล้วทั้งสาม(ยังไม่รวมคนใช้ที่ตามมาด้วยหนึ่งคน )ก็เดินเข้าไปในบริษัท
“มอนิ่งฮะ พี่หมอฮุน “แทฮยอนทักซึงฮุนด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มร่าเริง ผิดกับซึงฮุนที่ยิ้มตอบอย่างหน่ายๆ แล้วถอนหายใจออกเบาๆ
“เจอผมนี่มันหนักใจมากเลยใช่ไหมฮะ”แทฮยอนพูดด้วยความน้อยใจแต่ยังคงฝืนยิ้มต่อไป
“แหม รีบจังนะน้องนัมไม่รอพี่เลย สวัสดีครับหมอฮุน มาตรงเวลาจังนะครับ”ซึงยูนที่เพิ่งเดินตามเข้ามาทักขึ้น
“สวัสดีครับคุณซึงยูน ผมมา ทำงาน น่ะครับ ต้องตรงเวลาอยู่แล้วล่ะ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณมินโฮ”
มินโฮยืนมองซึงฮุนด้วยสายตาแข็งกร้าว เหลือบตามองเพดานเล็กน้อย
“อืม เป็นไง ชีวิตรักราบรื่นดีไหมล่ะ”คำถามของมิโนไม่เพียงแต่ทำให้ซึงฮุนไม่พอใจ แต่แทฮยอนก็หันไปมองตาขวางแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น
“แล้วนายล่ะ คงไม่ต่างไปจากฉันสินะ” คำตอบของซึงฮุนดูเหมือนจะจี้จุดมิโนอยู่ไม่น้อย มันจะไม่จุกขนาดนี้ถ้าคนที่ถามไม่ใช่ซึงฮุน เพราะซึงฮุน นัมถึงไม่รักมิโน
“พวกนายนี่ทักกันแปลกดีนะ แต่ช่างเถอะ ผมฝากน้องผมด้วยนะครับ หมอฮุน”
“ครับ ผมจะพยายามละกันครับ”ซึงฮุนยิ้มบางๆให้ซึงยูนเชิงมารยาท แล้วตรงไปที่รถเข็นแทฮยอน แต่ก็ต้องชะงัก
“ไม่ต้องห่วงหรอก ยูน หมอฮุนเขาถนัดเรื่องดูแล ของคนอื่นอยู่แล้ว จริงๆไหมครับหมอฮุน”ซึงฮุนกำมือแน่น ขบกรามแน่น ด้วยความโกรธ
“ครับ โดยเฉพาะของที่คนอื่นเขาทอดทิ้งเนี่ยผมยิ่งอยากดูแล ผิดกับของบางอย่างที่มีคนพยายามจะดูแลแต่มันก็ไม่ต้องการ ดูไร้ค่ามากเลยนะครับ จริงไหมครับ น้องนัม”
แทฮยอนที่นั่งมองคนสองคนเถียงกันถึงกับตกใจที่อยู่ๆซึงฮุนก็หันเป้าหมายมาทางเขา แต่ในใจกับดีใจแปลกๆ กับคำที่ซึงฮุนเรียกเขา ‘น้องนัม’ เพียงแค่นั้นใบหน้าของแทฮยอนก็เปลี่ยนสี
ซึงฮุนหันไปยิ้มให้มิโนอย่างผู้ชนะ ก่อนจะเข็นแทฮยอนที่ยังคงหน้าแดงออกไปห้องรับรองอีกห้อง
“มึงได้เจ็บกว่ากูแน่ ซึงฮุน”มิโนสบถเบากับตัวเอง
“ดูเหมือนพวกนายไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่นะ มีอะไรหรือเปล่า” ซึงยูนที่นั่งมองพฤติกรรมทั้งสองอยู่นานก็ถามขึ้น
“เดี๋ยวนายก็รู้”
คำนี้
อีกแล้วหรอ
*แวะมาเปิดศึกย่อมๆระหว่างซึงฮุนและมิโน
เบื่อกันไหม 5555 ทำไมเรารู้สึกซึงยูนโง่ เดี่ยวๆเราแต่งเองนี่หว่า
ก็เขาความจำเสื่อมนี่นา ยังมีอีกหลายเรื่องเลยที่ยังไม่รู้ เวลาจะช่วยเอง
น้องนัมเขินด้วยง่ะ โม้เม้นนี้หายากจีจี ต้องอยู่กับพี่หมอฮุนเท่านั้น
ชอบคอมเม้นอ่ะ มีคนอินด้วย บางคนก็เดาว่าความรัักในเรื่องนี้เป็นวงกลม
ใครจะรู้ตอนสุดท้าย ซึงกับมิโนอาจคู่กันก็ได้55555 ใช่หรอ ได้ข่าวเพิ่งเปิดศึก
#ความทรงจำของซึงยูน รออ่านนะคะ
ฝากอีกเรื่องด้วยนะคะ #จินอูรับจ้าง เรื่องนี้ไม่ใส พี่จินอูไม่ใส แถมเป็นเรื่องออลจินอูด้วยนะเออ
บับบาย
ความคิดเห็น