[WINNER] LOST MEMORY (yoonwoo)

ลำดับตอนที่ #17 : memory -16- 100%

        แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้าผ่านรูม่านเข้ามายังภายในห้องนอนสีขาวสะอาด สบายตา ลมพัดอ่อนๆเย็นสบาย เสียงคลื่นกระทบฝั่งอย่างไม่ขาดสายเป็นเสียงที่ทำให้ผ่อนคลายกว่าเดิม ถึงแม้แสงนั้นจะไม่ได้จ้ามาก แต่รูที่แสงส่องมานั้นก็กระทบเข้ากับตาคู่สวยพอดี เปลือกตาสวยยุกยิกไปมา เจ้าของดวงตาสวยคู่นั้นขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น   คิมจินอูกวาดสายตาไปรอบๆ เพื่อสำรวจสถานที่ๆตัวเองกำลังอยู่

“ปวดหัวจัง”จินอูยกมือขึ้นมากุมหัวของตัวเอง

“ที่นี่มัน...”

แกร็ก!

“ตื่นแล้วหรอ”ดวงตาเบิกโตกว่าเดิมเมื่อเห็นคนที่เดินมาจากประตู

“ซึงยูน”เขาเอ่ยชื่อคนตรงหน้า ก่อนจะค่อยถดตัวไปชนหัวเตียงด้วยความหวาดระแวง สีหน้าตระหนกเล็กน้อย

“หืม”เขาตอบรับและจ้องใบหน้าตระหนกกังวลของซึงยูนไม่ละสายตา

“เป็นไร กลัวหรอ”จินอูส่ายหัว แต่ท่าทีของเขากลับตรงกันข้าม

“หึ แปลกนะ คุณบอกผมว่าไม่กลัวแต่ดูท่าทางคุณสิ” ซึงยูนยิ้ม นั่นยิ่งทำให้จินอูสับสนไปมากกว่าเดิม

“ไม่ต้องกลัวหรอก ผมไม่ได้จะทำอะไรคุณ ไม่งั้นผมจะช่วยคุณไว้ทำไม”ช่วยงั้นหรอ จินอูพยายามนึกภาพย้อนกลับไป

ใช่ ใบหน้าสุดท้ายที่เขาเห็นก็คือ ซึงยูนนี่นา ถึงแม้มันจะเลือนลางแต่เขาก็จำได้ดี

“ซึง...ยูน”… “อืม ผมเอง “

เพียงชั่วเวลาเดียวที่จินอูกำลังนึกอะไรบางอย่าง ซึงยูนก็มานั่งลงบนเดียงเดียวกับจินอู มือเรียกแตะที่หน้าผากมนสวย จนเจ้าของหน้าผากนั้นสะดุ้งออกมาจากห้วงความคิด ย่นคอหนี

“เป็นไง ดีขึ้นยัง ยังปวดหัวหรือเปล่า”ซึงยูนไม่สนท่าทาง ถามคนตรงหน้า

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะ”จินอูตอบอย่าเก้ๆกังๆและยังคงสงสัยในตัวของซึงยูน ซึงยูนลุกออกจากข้างเตียงให้จินอูลุกออกจากเตียงสะดวก แต่เพียงเหยียบลงบนพื้นเพียงก้าวเดียวจินอูก็ไร้เรี่ยวแรงเซไปทางซึงยูน ซึงยูนเห็นก็ถอนหายใจ

“ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ทำไมแค่ยืนก็ยืนไม่อยู่ล่ะ”

“ก็ปวดหัวนิดหน่อย อ้ะ”ไม่ทันตั้งตัว เขาต้องถึงกับร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆร่างกายของเขาก็ลอยจากพื้น โดยแขนของซึงยูน

“ปะ ปล่อยฉันลงเถอะ”

“ไม่ คุณเดินไปเองไม่ไหวหรอก”จินอูเงียบ ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มมุมปากที่คนในอ้อมแขนไม่เถียงอะไร แล้วหมุนตัวและเดินตรงไปยังห้องน้ำ

“เดี๋ยวก่อน ฉันถามอะไรหน่อยสิ”จินอูพูดไม่สบสายตา

“ว่ามา แต่เร็วๆหน่อยนะ ผมหนัก”จินอูจิ้ปาก สบสายตาเจ้าของแขนที่กำลังอุ้มเขาอยู่

“คุณทำแบบนี้ทำไม”ซึงยูนยิ้มบาง

“เข้าห้องน้ำเสร็จเดี๋ยวบอก”

เมื่อพูดจบเขาก็พาจินอูไปทำธุระส่วนตัวทีห้องน้ำ โดยเขารอนอกห้องน้ำ และกำชับจินอูว่าถ้าเสร็จให้เรียก

ซึงยูนอุ้มจินอูกลับมาที่เตียงหลังทำธุระส่วนตัวเสร็จ

“คุณยังไม่ตอบผม คุณทำแบบนี้ทำไม”จินอูรีบถามทันทีเท้าแตะถึงพื้น ช้อนสายตามองคนตรงหน้าเนื่องจากความสูงที่ต่างกัน ซึงยูนสูดหายใจเข้า

“ผมแค่อยากลองดู ว่าคุณจะเป็นความทรงจำที่หายไปของผมจริงๆหรือเปล่า “ คำพูดของซึงยูนยิ่งทำให้หัวใจของจินอูเต้นไม่เป็นจังหวะ ดวงตากลมมีน้ำตาคลออยู่

“จริงหรอ”ร่างเล็กถามเพื่อความแน่ใจ

“อืม ผมหวังว่าคุณจะทำให้ความทรงจำของผมกลับมาได้นะครับ”จินอูยิ้มก่อนโผลเข้ากอดร่างสูงตรงหน้า

“ขอบคุณนะซึงยูน ขอบคุณที่ให้โอกาสพี่”พี่...ซึงยูน ....งั้นหรอ ทำไมคุ้นจังซึงยูนขมวดคิ้ว ร่างเล็กกอดแน่นขึ้น ก่อนปล่อยให้เป็นอิสระ เขาเห็นสีหน้าของซึงยูนไม่ค่อยดี

“ยูนเป็นอะไรหรือเปล่า”ซึงยูนยิ้มเจือนๆสายหัว

“เปล่า ยังไง...พี่ก็พักผ่อนเยอะๆนะครับ”จินอูยิ้มปริ่ม เพราะคำที่ซึงยูนแทนตัวจินอู เพราะตอนที่คบกันถึงแม้อายุเราจะต่างกันเล็กน้อยแต่เขาก็ชอบเวลาซึงยูนเรียกเขาว่าพี่ แต่บางครั้งซึงยูนก็เรียกเขาว่าจินอูธรรมดา ตอนนั้นทั้งสองงอนกันเรื่องนี้บ่อย นึกแล้วก็คิดถึงตอนนั้น

     หลังจากซึงยูนออกมาจากห้องนอน เขาก็นั่งลงบนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดู หน้าจอแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับกว่า100สายที่เป็นของซึงฮุน โคตะ และน้องชายของเขา ซึงยูนชั่งใจอยู่นานก่อนจะกดปิดเครื่องไป และเขาก็หยิบโทรศัพท์ของจินอูที่เขาเก็บไว้ถอดแบตออก เพื่อไม่ให้ใครมารบกวน ที่นี่เป็นบ้านพักตากอากาศส่วนตัว เขาไม่ได้มานานมาก น่าจะก่อนไปอเมริกา สำหรับซึงยูนที่นี่อาจเป็นเพียงที่พักธรรมดา แต่สำหรับจินอูที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างเขาและซึงยูน จินอูเดินสำรวจไปทั่วๆห้อง ของทุกอย่างยังเหมือนเดิม มีเพียงแค่จิตใจของคนที่เปลี่ยนไป จินอูมองตัวเองในกระจกโต้ะเครื่องแป้ง เขาพยายามปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยมันก็ดีแค่ไหน ที่ซึงยูนเปิดใจให้เขา ยอมฟังเขาอีกครั้ง

แกร้ก

จินอูรีบปาดน้ำตาที่ไหลแล้วหันไปมองที่ประตู

“ว่าแล้วว่าพี่ต้องไม่นอนต่อ หิวข้าวไหม กินข้าวกัน”ซึงยูนยิ้มอย่างใจดี มันเป็นรอยยิ้มที่จินอูคิดถึง

ซึงยูนเดินนำจินอูมายังห้องอาหาร จินอูมองตามซึงยูนไม่วางตา ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง เขาพิจารนาเมนูอาหารบนโต๊ะอาหาร

“ยูนไม่ชอบกินถั่วงอกนี่ ไม่ได้บอกแม่บ้านหรอ ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่กินให้ละกันนะ”จินอูย้ายจานกับข้าวที่มีถั่วงอกมาตรงหน้าก่อนจะเลื่อนผัดพริกแกงที่เป็นอาหารโปรดซึงยูนไปแทน ซึงยูนนั่งมองการกระทำของจินอูอยู่เงียบๆ จริงๆมันอยู่ในบททดสอบหนึ่งของเขา และแน่นอนจินอูผ่าน

“ไม่กินหรอ เดี๋ยวกับข้าวก็เย็นหรอก”จินอูยิ้มกว้างก่อนตัวผัดพริกแกงใส่จานซึงยูน

“กินข้าวเสร็จ เราไปเดินเล่นกันนะ”ซึงยูนเอ่ยชวน และแน่นอนว่าจินอูไม่ปฎิเสธ

ทางด้านซึงฮุน

หลังจากที่ซึงยูนพาจินอูออกไปเขาก็เครียดจนนอนไม่หลับ เลยชวนโคตะออกมานั่งที่บาร์ใกล้คอนโดเป็นเพื่อน

“พอแล้วมึง แดกไรเยอะแยะเนี่ย”โคตะรีบห้ามทันทีที่ซึงฮุนจะยกขวดเหล้าขวดที่3ขึ้นดื่ม

“ไม่เว่ยยย มึง ไม่เข้าใจความรู้สึกกูหรอก”เขายังคงดื่มมันเข้าไป

“มึงเสียใจที่ซึงยูนพาจินอูไป แล้วมึงจะไม่คิดจะลากคนที่รังแกจินอูเข้าตารางหรอ” ซึงฮุนหยุดดื่มก่อนจะค่อยๆใช้สมองประมวลเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

“บ้อบบี้มันคงไม่ได้ทำคนเดียวแน่ มันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับมึงและจินอูตั้งแต่แรก มันต้องมีใครอยู่เบื้องหลัง”โคตะพูดต่อ ซึงฮุนฟังแล้วคิดตาม

“อาจจะเป็นมิโน หรือไม่…”โคตะพูดก่อนจะเว้นคำสุดท้าย

“นัมแทฮยอน”ซึงฮุนพูด

“เฮ้ย ไอหมอมึงจะไปไหนวะ”ทันทีที่ซึงฮุนพูดจบก็พุ่งพรวดออกไป กว่าโคตะจะตามไปก็ไม่ทันเสียแล้ว

B
E
R
L
I
N
❀

รถยนต์ของซึงฮุนจอดลงที่หน้าคฤหาสน์หรูอีกครั้งเจ้าของรถลงมาด้วยท่าทางฉุนเฉียวเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่

“คุณหมอฮุนมาหาใครหรอคะ “ แม่บ้านที่กำลังจะกลับไปพักเห็นชายหนุ่มจึงทักขึ้น

“แทฮยอนอยู่บนห้องใช่ไหม”สาวใช้มองหน้ากัน แล้วพยักหน้า

“พวกคุณจะไปพักกันแล้วใช่ไหม ฝากปิดประตูให้เรียบร้อยด้วยนะ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวฉันดูแลเอง”ซึงฮุนกำชับ

เขารอให้สาวใช้ออกไปจากตัวบ้าน ก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นสองของตัวบ้าน

ปึ่งๆๆ

เสียงเคาะประตูดังจนทำให้คนที่อยู่ในห้องถึงกับสะดุ้ง แต่ก็เดินมาเปิด

“พี่หมอฮุน!”ร่างเล็กถลาล้มลงไปกับพื้นตามแรงผลักของเจ้าของชื่อที่ตนเรียก

“ผม..เจ็บ”ร่างกายเล็กเริ่มสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำ ที่พร้อมจะไหลทุกเมื่อ ซึงฮุนตอนนี้เหมือนไม่ใช่คนที่เขาเคยรู้จัก แววตาที่ไร้อารณ์ การกระทำที่ไร้เหตุผล แทฮยอนไม่เคยคิดว่าตนจะเห็นด้านนี้ของซึงฮุน

“ทำไม...?”ซึงฮุนยังคงไม่พูดอะไร ก้าวเท้าเดินตรงเข้ามายังคนที่นั่งอยู่บนพื้น

“หึ”เสียงหัวเราะในลำคอของซึงฮุนยิ่งทำให้แทฮยอนรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

“ผมต่างหากที่ต้องถามคุณนัมแทฮยอน…”

“ถามผม?”

“นายคิดจะทำอะไรจินอู”ซึงฮุนถาม มือใหญ่บีบแขนเล็กเพื่อเค้นคำตอบ

“ผม? พี่หมายความว่าอะไร”

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่อง ตอนนี้จินอูอยู่ไหน”

“ผะ ผมไม่รู้เรื่อง ผมไม่รู้จริงๆ”

“โกหก!”แรงบีบที่ต้นแขนหายไป มือใหญ่เปลี่ยนที่บีบไปยังลำคอสวย

“ปะ ปล่อย ผม แฮ่ก”

“ตอบผมสิ ! ทำไม!” แรงบีบยังคงเพิ่มขึ้น

แทฮฮยอนได้แต่ส่ายหัวไปมา น้ำใสๆไหลออกทางหางตาด้วยความทรมานและความไม่เข้าใจ

“ทำไมนายต้องทำร้ายจินอู ทั้งๆที่จินอูไม่เคยคิดจะทำร้ายนายสักครั้ง ทำไม!” ซึงฮุนคลายแรงบีบออก พยายามสงบอารมณ์ของตัวเอง

“พี่พูดเรื่องอะไร”ยิ่งเห็นแทฮยอนทำเป็นไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ ความโกรธของซึงฮุนก็เพิ่มมากขึ้นเท่านั้น

“เลิกทำเป็นไม่รู้เรื่อง มันน่ารำคาญ!”

“ผมไม่รุ้เรื่องจริงๆ ฮึกๆ”น้ำตาของแทฮยอนไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ซึงฮุนใช้สองมือกระชากแทฮยอนให้ยืนขึ้น ตาเรียวจ้องดวงตาสั่นระริกอย่างไม่วางตา

“ชอบผมขนาดนั้นเลยหรอ อยากได้ผมขนาดนั้นเลยหรอ”ซึงฮุนยิ้มเยาะ

“ใช่ ผมชอบพี่ แต่ผมไม่...โอ้ย”ร่างเล็กถูกเหวี่ยงลงบนเตียงอย่างแรง

“เจ็บหรอ”ซึงฮุนถาม ก่อนจะยิ้มมุมปาก

“จินอูก็เจ็บเหมือนกันนะ เขาเจ็บตลอดเวลา เขาทุกข์ทรมานมาตลอดเวลาเลยแหละ เพราะนายไง”

“....ผมแค่”

“ผมรู้ คุณชอบผม คุณกลัวว่าจินอูมาแย่งความรักจากผมไป แต่รู้ไหม จินอูไม่มีทางแย่งความรักของคุณจากผมไปได้หรอก…..เพราะผมไม่เคยรักคุณเลย”

“ฮึกๆ....”

“แต่ถ้าคุณอยากได้ผมมากขนาดนั้น...”ซึงฮุนขึ้นไปคร่อมบนตัวของอีกคน มือยึดข้อมือเล็กทั้งสองของแทฮยอนไวแหนือหัน อีกมือกระชากเสื้อจนกระดุมขาดเผยผิวเนียน การกระทำทั้งหมดไร้ซึ่งความอ่อนโยน ปราศจากความรัก

“ไม่ใช่แบบนี้”แทฮยอนดิ้นพล่าน เมื่อมือใหญ่เริ่มสาดเข้าไปในกางเกง ไม่นานกางเกงก็ร่วงลงไปกองกับพื้น

“คุณต้องการผมไม่ใช่หรอนัมแทฮยอน” มือใหญ่ยังคงบีบคลึงส่วนกึ่งกลางของอีกคน

“มะ ไม่ ปะ ปล่อยนะ”

“แต่เจ้านั่นของคุณมันตรงข้ามกับสิ่งที่คุณพูดจังนะ”

ซึงฮุนปล่อยส่วนนั้นมาจับขาทั้งสองอ้าออก

“มินโฮเคยเข้ามาในนี้หรือเปล่านะ ผมไม่ชอบใช้ของซ้ำเลย”ซึงฮุนมองอย่างดูถูก

“หึ ช่างเถอะ เพราะจิตใจของคุณกับร่างกายของคุณยังไงก็สกปรกพอๆกันนั่นแหละ”

ซึงฮุนจับขาของแทฮยอนกว้างกว่าเดิม เขาปลดเข็มขัดของตัวเองออกก่อนจะลูบๆส่วนนั้นขิงตัวเองไม่นานมันก็พร้อม ซึงฮุนในตอนนี้เหมือนสัตว์ร้ายที่พร้อมจะฉีกเนื้อให้ขาดอย่างไร้ความปรานี

เขาสอดส่วนนั้นเข้าไปด้านในของแทฮยอน

“เจ็บ อ้ะ ผมเจ็บ”ยิ่งได้ยินเสียงของแทฮยอนความแรงยิ่งเพิ่ม

“อ้ะ ฮึกๆ ผมเจ็บบบบบบบบบบบ”ร่างกายแทฮยอนส่นไปตามแรงกระแทก หน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวด

ของเหลวสีแดงไหลออกจากช่องทางรักทีฉีกขาด เนื้อตัวช้ำเป็นจุดทั่วร่างกาย

“ผม...เจ็บ”แทฮยอนไร้เรี่ยวแรงขัดขืน และสติที่ยังเหลือเพียงน้อยนิด

ซึงฮุนหยุดการกระทำของตัวเองลง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

“อ้าส์”เขาปลดปล่อยตัวเอง ก่อนจะร่างเนื้อตัว สวมเสื้อผ้าของตัวเองก่อนจะเดินมาหยุดมองร่างที่นอนนิ่งบนเตียงมองมายังเขา เขาโยนผ้าชุบน้ำมาที่ร่างเปลือยนั้น ก่อนจะเดินไปทางประตู

“นายไม่มีวันได้หัวใจฉัน และจำไว้ถ้านายบอกเรื่องนี้กับใครแม้แต่หน้าฉันนายก็จะไม่ได้เห็นมัน”เขาเดินออกมาจากห้องโดยไม่หันกลับไปมอง

ติ้ง เสียงข้อความดังขึ้น ทันทีที่ซึงฮุนเดินออกจากคฤหาสน์หลังใหญ่

                                                          ผมจะไม่บอกใคร อย่าหายไปนะ

หึ เด็กโง่

#ความทรงจำของซึงยูน

โอ้ววววว คุณซึงฮุนโหมดดาร์ก กลัววว 555555 ก็มาทำเพื่อนเขาอ่ะเนอะ 

ในขณะที่สถานการณ์ฝั่งซึงยูนเริ่มดีขึ้น สวนทางกันดีจัง 

เม้นกันๆ จุ้บๆ