คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : memory -13-
เข้าสัปดาห์ที่2 ที่จินอูทำงานให้กับ KN Group
เขายอมรับว่าตัวเองแอบเหนื่อยเพราะไม่ได้มีแค่เรื่องของซึงยูน แต่ยังมีทั้งเรื่องงานและเพื่อนร่วมงานที่ไม่ชอบหน้าเขาอีก แต่จินอูก็ไม่เคยท้อ ต่อให้ต้องเหนื่อยกว่านี้แต่การได้อยู่ใกล้ๆกับซึงยูน ได้เห็นหน้าซึงยูนทุกๆวันก็เป็นอะไรที่ดีมากสำหรับเขาแล้ว
และเช้าวันนี้ก็เหมือนๆเดิม จินอูยังคงไปทำงานเหมือนเดิมโดยมีซึงฮุนไปส่งเหมือนเดิม
“กับแทฮยอนเป็นไงบ้าง เขาโอเคขึ้นไหม” จินอูพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบระหว่างรอรถติดไฟแดง
“เด็กนั่น ก็ไม่ค่อยดื้อเท่าไหร่แล้วล่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“เห็นปะล่ะ เราบอกฮุนนี่แล้ว จริงๆน้องนัมเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร”คนตัวเล็กกว่ายิ้มอย่างมั่นใจก่อนมองไปยังด้านหน้ารถ
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะครับ คุณจินู “ ซึงฮุนวางมือไว้บนหัวน้อยๆของจินอูก่อนโยกไปมา
“อ้ากอย่าจับหัวสิ เดี๋ยวผมยุ่ง”จินอูทำท่ากัดมือซึงฮุน ในเวลาเดียวกับไฟจราจรที่เปลี่ยนสีเขียวพอดี
หลังส่งจินอูที่ทำงานเสร็จ ซึงฮุนก็ขับรถตรงไปยังคฤหาสต์หรูของ KN Group แต่ก็ต้องหยุดรถกะทันหัน เมื่อเห็นร้านขนมที่ต้องอยู่ข้างทางพลางนึกถึงเด็กดื้อที่เชากำลังจะไปหา เขายอมรักว่าพักหลังมานี้แทฮยอนทำตัวน่ารักขึ้นเหวี่ยงน้อยลง เชื่อฟังและเป็นเด็กดี ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เขาจะต้องใจร้ายกับเด็กนั่นหนิ
“เอาสองกล่องครับ”
และเหมือนเดิมที่เจ้าของบ้านจะออกมารอรับ
“วันนี้มาช้าจังนะฮะ”หน้าหวานทำหน้างอนๆเหมือนเด็กน้อย ซึงฮุนไม่พูดอะไรแต่ยื่นถุงขนมที่ตนซื้อมา หน้าหวานมองหน้าคนซื้อกับขนมสลับไปมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“พี่หมอฮุนซื้อให้นัมหรอ จริงหรอ”รอยยิ้มแมวน้อยคิ้วตก ทำให้ซึงฮุนเผลอยิ้มตาม
“จริงๆ ขนมอ่ะ นัมก็ชอบนะ แต่นัมชอบรอยยิ้มพี่หมอฮุนมากกว่า”ซึงฮุนรีบดึงหน้ากลับเป็นปกติ
“งั้นไม่ต้องกินขนมหรอกเนอะ”ร่างสูงกว่าทำท่าจะดึงกล่องขนมออกจากมืออีกคน แต่เขาหลบทัน
“ให้แล้วห้ามเอาคืนสิ เอาไปใส่จานให้หน่อยสิ”แทฮยอนพูดกับซึงฮุนก่อนหันไปพูดกับคนรับใช้ที่ยืมอยู่
“พี่หมอฮุนเข็นนัมเข้าบ้านหน่อยสิครับ นะนะ”
ซึงฮุนยังคงทำขรึมก่อนเดินไปเข็นตามคำขอ
ทางด้านจินอู
ระหว่างนั่งทำงานอยู่ จินอูรู้สึกเหมือนมีคนมองตัวเองและก็จริงกลุ่มพนักงานกำลังจ้องมาทางเขา แต่ช่างเถอะ เขาไม่ใส่ใจและยังคงก้มหน้าทำงานต่อ สักพักก็มีพี่หัวหน้าแผนกเดินตรงเข้ามาหยุดที่โต๊ะของเขา
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”จินอูถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“จะว่ามีก็มี จะว่าไม่มีก็ไม่มี ทำไมต้องทำหน้าเหมือนกลัวฉันล่ะ”จินอูหลบตา
“คืองี้นะ พรุ่งนี้แผนกเรามีเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่ ฉันอยากให้นายไปนะ เผื่อจะได้รู้จักกันมากขึ้น ผู้จัดการแผนกก็อยากให้นายไป” จินอูไม่ได้สนประโยคสุดท้ายเท่าไหร่นัก เขาสนใจแค่ว่าอยากให้คนอื่นรู้จักเขา ยอมรับเขาในฐานะเพื่อนร่วมงานคนนึง อยากให้คนอื่นยอมรับเขาบ้างเท่านั้น
“นานๆที แผนกเราจะจัดงานเลี้ยงแบบนี้นะ ลองคิดดูละกัน เอ้อ ถ้าไปพรุ่งนี้ก็อย่าลืมใส่ชุดน่ารักๆมานะ”พี่หัวหน้าแผนกเดินกลับไปยังกลุ่มที่คุยอยู่เมื่อครู่ ปล่อยให้จินอูคิดอยู่คนเดียว
เฮ้อ เขาควรเชื่อใจคนพวกนั้นอีกไหม เขาจะโดนหลอก โดนแกล้งอะไรอีกไหม จินอูคิด
ความเป็นจริง กลุ่มคนเหล่านั้นก็ไม่อยากให้จินอูไปเท่าไหร่หรอก หากไม่มีคำพูดของผู้จัดการแผนกที่เต็มไปด้วยเลห์กล กล่าวว่า ถ้าพวกเธอพาคิมจินอูไปงานพรุ่งนี้ได้ ฉันจะเพิ่มโบนัสให้เดือนนี้!
จินอูนั่งคิดเรื่องนี้ทั้งวันไม่เว้นแม้ตอนนั่งรถกลับกับซึงฮุน เจ้าตัวเหม่อจนไม่ได้สังเกตว่าซึงฮุนมองเขามาสักพักแล้ว และก็ถึงคอนโดแล้วเหมือนกัน
“จินู” ซึงฮุนเรียก แต่ไร้ซึ่งปฎิกิริยาตอบกลับ
“จินู!”
“ห้ะ เสียงดังทำไมอ่ะ ฮุนนี่” ซึงฮุนส่ายหัวให้กับความมึนของเพื่อนตัวเอง
“ถึงแล้ว”
“อ่า ถึงแล้วหรอ โทษทีคิดอะไรเพลินไปหน่อย”จินอูยิ้มเจื่อนๆแล้วเกาท้ายทายแก้เขิน
“อะ นี่ เราซื้อมาฝาก” ซึงฮุนยื่นกล่อยขนมที่ซื้อเมื่อเช้าให้
“ขอบใจนะ แต่เรากินไม่ลงอ่ะ ฮุนนี่กินเถอะ” ซึงฮุนยิ้มบางๆ เขารู้สึกผิดหวังกับท่าทีของจินอูเล็กน้อย แต่เพื่อนรักของเขาคงมีปัญหาอยู่สินะ
“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” มือหนาอังบนหน้าผ้ามน จินอูยิ้มเล็กๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรหรอก” จินอูจับมือซึงฮุนที่อังหน้าผากมาวางไว้บนตัก ซึงฮุนเลิกคิ้วคิดเชิงถาม
“ก็พรุ่งนี้อ่ะที่แผนกมีปาร์ตี้ แล้วเราไม่รู้ว่าจะไปดีไหมอ่ะ ฮุนนี่ว่าเราควรไปดีไหมอ่ะ”
“อยากไปไหม”
“อยากอ่ะอยาก แต่ว่าอีกใจก็กลัว “
“ทำไมถึงอยากไปอ่ะ”
“อืมมม เพราะอยากให้พวกเขายอมรับเราบ้าง เผื่อเขาจะเลิกไม่ชอบเราสักที”
“ถ้าเราบอกไม่ให้จินูไปล่ะ”จินอูทำหน้าหงอ ซึงฮุนหมายความตามที่พูด เขาไม่อยากให้จินอูไป เพราะเขารู้สึกว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ แต่นั่นมันก็เท่ากับการปิดกั้นโอกาสของจินอู
“งั้นไปเถอะ แต่มีอะไรรีบโทรหาเรานะ เข้าใจไหม”
หลังจากเดินไปส่งเพื่อนรักของตัวเองที่ห้องแล้ว ซึงฮุนจ้องมองกล่องขนมในมือตัวเอง
“พี่หมอฮุนซื้อให้นัมหรอ จริงหรอ”
“จริงๆ ขนมอ่ะ นัมก็ชอบนะ แต่นัมชอบรอยยิ้มพี่หมอฮุนมากกว่า”
“ขอบใจนะ แต่เรากินไม่ลงอ่ะ ฮุนนี่กินเถอะ”
ซึงฮุนสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดของตัวเองออก ร่างสูงถอนหายใจ ก่อนโยนกล่องขนมนั้นลงถังขยะ
-------- กลับมาแล้ววววววว ฮือออออ คิดถึงการแต่งฟิค ที่หายไปเพราะเหตุผลหลายๆอย่าง ส่วนใหญ่จะเพราะเรื่องเรียน
จะพยายามแต่งให้จบนะ เพราะเรารู้ว่าคนรอมันทรมาน มันค้างคาใช่ไหมล่ะ ตอนนี้มาสั้นๆ แต่พี่หมอฮุน เริ่มจะอะไรยังไงละนะ
ยังมีรีดเดอร์อ่านเรื่องนี้อยู่ไหมมมมมม แงงง จะพยายามอัพทุกเรื่องนะคะ แอบอยากเปิดเรื่องใหม่ 55555 แต่ว่าเรื่องเก่ายังแต่งไม่เสร็จ 55555555 #ความทรงจำของซึงยูน ฝากด้วยนะค้าาา
ความคิดเห็น