คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : memory-11-100%
ณ คฤหาสน์หลังใหญ่เมื่อสิบปีที่แล้ว
เด็กผู้ชายตาตี๋จูงมือเด็กผู้ชายตาโตที่ถือตุ๊กตาสิงโตน้อยเข้ามาข้างในพร้อมกับชายวัยกลางคน
“เดี๋ยวคุณอาหมอไปตรวจคนไข้ก่อนนะ ซึงฮุนวันนี้ลูกไม่ต้องขึ้นไปกับพ่อหรอก ไปเล่นเป็นเพื่อนแทฮยอนเถอะ ดูแลจินอูด้วยนะ”พ่อของซึงฮุนหันมาพูดกับจินอูก่อนจะหันไปบอกลูกชายของตัวเอง
“ครับ”ซึงฮุนตอบรับอย่างลูกผู้ชาย กำชับมือของคนตัวเล็กกว่าแน่น
“นายต้องอยู่ข้างฉันตลอดนะจินู”
ซึงฮุนออกคำสั่ง
“อื้ม”เด็กน้อยตาโตพยักหน้าพร้อมยิ้มกว้าง
ซึงฮุนพาจินอูมามายังสนามเด็กเล่นหลังบ้านที่แทฮยอนชอบมาเล่นกับมิโนบ่อยๆ
จริงๆเขาเองก็ชอบมานั่งอ่านหนังสือแถวๆสวนใกล้ๆสนามเด็กเล่น
และมักจะได้ยินเสียงเด็กหน้าหวานนั้นหัวเราะอยู่บ่อยครั้ง
และทุกครั้งที่เด็กคนนั้นยิ้มคิ้วของเขามักจะตกลงมาเขาเองก็แอบมองอยู่บ่อยๆ
ผิดกับเวลาที่เด็กน้อยหน้าหวานกลายเป็นคนเอาแต่ใจ คอยเอาแต่กรี้ด และเสียงดัง
เขาไม่ชอบที่แทฮยอนเป็นแบบนั้น
ทันทีที่แทฮยอนเห็นหน้าซึงฮุน
เขาก็ยิ้มตาหยี
“พี่ฮุนนนน…”รอยยิ้มที่อยู่บนหน้าหวานหายไปทันทีเมื่อจินอูปรากฏตัว
ละที่ขัดใจเขาตอนนี้ที่สุดคือการที่ซึงฮุนจูงมือเด็กคนนั้นอยู่
“ให้พวกเราเล่นด้วยได้ไหม”ซึงฮุนพูด
“ก็ได้
แต่เล่นสนามเด็กเล่น จับมือกันไม่สนุกหรอก”แทฮยอนพูดทิ้งทวนก่อนจะเดินไปหามิโนที่นั่งชิงช้าอยู่
จินอูปล่อยมือซึงฮุนแล้ววิ่งไปเล่นของเล่นต่างๆ
เขาพยายามชวนแทฮยอนเล่นแต่ก็ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจเล่นด้วย เลยออกมาเล่นคนเดียว
ซึงฮุนไม่ชอบเล่นอะไรพวกนี้ได้แต่ยืนอยู่ใกล้ๆจินอูตลอด ไม่ว่าจะเล่นอะไร
“น้องนัมไม่อยากเล่นที่นี่แล้ว
เราไปเล่นอย่างอื่นกันเถอะพี่มิโน”ไม่เพียงมิโนที่สนใจคำพูดของแทฮยอน จินอูเองก็ดูสนใจและตื่นเต้นมากเหมือนกัน
“น้องนัมอยากเล่นอะไรหรอ”มิโนถาม
“นัมอยากเล่นซ่อนแอบ”
“ซ่อนแอบหรอเล่นด้วยคนสิ”จินอูรีบวิ่งมาเกาะแขนแทฮยอน คราวนี้แทฮยอนไม่สะบัดออก เขาหันมายิ้มให้
“แต่ถ้าเราเล่นกันสามคนคงไม่สนุกมั้ง”แทฮยอนบอก จินอูชี้นิ้วไล่ไปตามจำนวนคน เริ่มจากตัวเอง แทฮยอน และมิโน
“ฮุนนี่เล่นด้วยกันนะ “ตาโตหันไปทำสายตาอ้อน จับมืออีกคนที่กำลังทำหน้าเบื่อหน่าย
“แต่”
“นะฮุนนี่ นะๆ เราอยากเล่นอ่ะ”ซึงฮุนมองหน้าจินอูสักพัก
“ก็ได้ เล่นก็เล่น”ในขณะที่ซึงฮุนตอบตกลงมีใครคนนึงแอบยิ้มดีใจอยู่เงียบๆ ก่อนจะเดินไปแทรกระหว่างกลาง
“มาโอน้อยออกกันเถอะ”เขาพูดกลบเกลื่อน
โอน้อยยยย ออก
“ฮุนนี่เป็น”จินอูบอก
ซึงฮุนถอนหายใจก่อนจะเดินปิดตาหันหน้าเข้ากำแพง
“1”
เมื่อซึงฮุนเริ่มนับทุกคนก็เริ่มวิ่งกันไปคนละทิศละทาง จินอูวิ่งเข้ามาในตัวบ้าน แทฮยอนเองก็เช่นเดียวกัน ตามมาด้วยมิโน แทฮยอนวิ่งเขาไปห้องดูหนังคนแรก มิโนแอบตรงแถวห้องครัว จินอูเองก็ไม่รู้ทิศรู้ทาง เดินไปแอบอยู่หลังโซฟา
“9”
“10”
ซึงฮุนนับเสร็จก็เดินทะลุเข้ามาในตัวบ้าน
เดินผ่านห้องนั่งเล่น
ซื่อบื้อเอ้ย
ซึงฮุนอมยิ้ม ใช่ เขาเห็นจินอู เพราะที่ที่จินอูแอบ หลังโซฟานั้นเป็นกระจกใส
ใบหน้าที่กำลังยิ้มอย่างตื่นเต้นของจินอู ซึงฮุนได้แต่ส่ายหัวไปมา
แต่เขาก็ตัดสินใจที่จะไม่โป้งจินอูคนแรก เพราะ เขาอยากไปแอบกับจินอูบ้าง
ซึงฮุนเดินผ่านมายัง ห้องดูหนัง
“โป้ง
น้องนัม”แทฮยอนเดินตามซึงฮุนออกมา
แล้วนั่งที่โซฟา แทฮยอนมองเห็นจินอู จินอูพยายามไม่ให้แทฮยอนบอกซึงฮุน
ชู่วววว
“จินอูอยู่ตรงนั้น ฮะพี่ฮุน”
ซึงฮุนยิ้ม เดินไปที่จินอูนั่งแอบอยู่
“โป้ง จินอู”จินอูทำหน้ามุ่ย เดินออกมา
สักพัก ซึงฮุนก็เจอมิโน
“ตานี้น้องนัมเป็น เราเจอแทฮยอนคนแรก”ซึงฮุนพูด
“แต่นัมไม่อยากหา นัมอยากซ่อน”เด็กหน้าหวานเริ่มเอาแต่ใจ
“แต่นัมแพ้นี่ นัมต้องเป็นคนหา”
“ไม่”
“เดี๋ยวเราเป็นให้ก็ได้”เมื่อเห็นท่าว่าสถานการณ์กำลังจะไม่ดี จินอูก็พูดขึ้น
“จินู”
“เราอยากเป็นคนหาอ่ะ”ซึงฮุนทำหน้าหงุดหงิด
“งั้น จินอูเป็นละกันนะ”แทฮยอนยิ้มออก อย่างน้อยก็เป็นสัญญาณที่ดีระหว่างจินอูและแทฮยอน
แล้วพวกเขาก็เริ่มเล่นกันอีกครั้ง โดยมีจินอูเป็นผู้หา
“นับละนะ 1”
“2”
จินอูยังคงนับต่อไป
ซึงฮุนไปแอบที่ห้องอ่านหนังสือ ในนั้นมีซอกหลืบเยอะ ซึ่งมิโนก็ตัดสินใจเข้าไปแอบในนั้นเช่นเดียวกัน
“10”
“อ้ะ นั่น”จินอูเห็นเด็กวิ่งอยู่ชั้นสองของตัวคฤหาสน์ซึ่งน่าจะเป็นแทฮยอน
เขาจึงเดินตามขึ้นไป เด็กตาโตค่อยเดินอย่างระมัดระวัง
จนมาถึงที่ห้องที่เปิดแง้มไว้
“ห้องใครเนี่ย”ร่างเล็กพึมพำ จินอูเดินไปที่กีต้าร์วางอยู่ เขานั่งยองๆมองดูแล้วเอามือสัมผัสมันเบา
“ใครน่ะ”เสียงเด็กอีกคนดังขึ้นข้างหลังเขา จินอูรีบยืนขึ้น
“ขอโทษครับ ขอโทษ”จินอูก้มหัวขึ้นลง
“ขอโทษอีกแล้ว ทำไมชอบพูดคำนี้จัง”
“อ้าว คุณซึงยูน เองหรอกหรอ”
“ทำไมต้องเรียกคุณล่ะ เรียกซึงยูนก็พอ “
“อ่า เรียกอย่างนั้นได้จริงหรอ”ซึงยูนพยักหน้า
“เล่นกีต้าร์อยู่หรอ”
“อื้ม อยากฟังไหม”
“อยากนะ แต่…”
“แปปเดียวเอง ฟังให้หน่อยว่าโอไหม”
“อื้ม”
“ทำไมจินอูไม่เริ่มหานะ” ซึงฮุนเริ่มกระวนกระวาย
“บ้านก็แค่นี้
คงไม่หลงหรอก”เด็กชายผิวเข้มพูดอย่างไม่สบอารมณ์
“นายจะรู้อะไร”ซึงฮุนพูดแล้วกอดอก แล้วตัดสินใจเดินตรงไปที่ประตู แต่มิโนก็วิ่งไปกระชากไหล่ซึงฮุนทำให้ทั้งสองเซล้มลงทั้งคู่
“จะทำอะไร อย่าโกงดิ ทีเรายังไม่ช่วยน้องนัมเลย”
“ไม่ได้โกง แต่จินอูเงียบไปต้องเกิดเรื่องแน่ๆ”
“ทำไมต้องเป็นห่วงกันขนาดนั้น จินอูเป็นแฟนนายหรอ”
“แฟนอะไร พวกเรายังเด็กนะ เป็นเพื่อนก็พอ”
“เพื่อนเขาไม่ห่วงเพื่อนขนาดนั้นหรอก”
“แล้วนายล่ะเป็นอะไรกับน้องนัม แฟนก็ไม่ใช่ นายยังห่วงน้องนัมได้เลย” คำพูดของซึงฮุนทำเอาซงมินโฮเงียบลง ซึงฮุนรู้ทุกอย่าง เขาฉลาดเกินไป แต่ความฉลาดนั้นก็เกิดมาจากการสังเกต เพราะเขาแอบดูห่างๆตลอดเวลา ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะอยู่คนเดียวหรือมีคู่หูอย่างซงมินโฮอยู่ด้วย
“ฉันเลิกเล่นแล้ว”ซึงฮุนเดินออกมาจากห้องมองไปรอบๆห้องโถง
“จินูนายอยู่ไหน”
“จินู!”เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้จินอูรีบมองไปทางประตู
“เพื่อนเราเรียกแล้วอ่ะ แต่นายเล่นกีต้าร์เก่งมากเลยนะ”จินอูชูนิ้วโป้งเล็กให้ซึงยูนทที่เอาแต่อมยิ้ม
“เล่นอะไรกันอยู่หรอ”ซึงยูนเก็บกีต้าร์ตัวโปรดของตัวเองเข้าที่ แล้วหันมาถาม
“ซ่อนแอบน่ะ เล่นด้วยกันไหม”
“เราอยู่นี่”จินอูยินโบกมือให้ซึงฮุนอยู่ชั้นสอง
เด็กตาตี่รีบวิ่งขึ้นไปหาเพื่อนรักของตัวเองทันทีที่เห็น ตามด้วยเด็กๆคนอื่นๆ
“ไปไหนมา แล้วบาดเจ็บตรงไหนไหม”ซึงฮุนสำรวจเพื่อนตัวเองอย่างคร่าวๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”จินอูพูดไปยิ้มไป
“จะเล่นต่อไหม”เด็กน้อยคิ้วตกกอดอกถาม
“เล่นสิ เล่นด้วยคนสิ”ซึงยูนที่เพิ่งเดินตามออกมาพูดขึ้น
“พี่ยูนจะเล่นด้วยหรอฮะ”แทฮยอนถามด้วยความแปลกใจ ปกติพี่ชายของเขามักจะหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ก็ห้องดนตรี หรือไม่ก็ห้องหนังสือ ไม่เคยมาเล่นกับเขาเลยสักครั้ง
“ใช่” ซึงยูนหันไปมองตาโตที่อยู่ข้างตัวเองแล้วยิ้มให้แทนที่จะมองหน้าคนถาม ไม่เพียงแค่แทฮยอนที่ไม่ชอบใจ ซึงฮุนเองก็เช่นเดียวกัน
“งั้นเราไม่เล่นละ จินูขึ้นไปหาคุณพ่อกับเราไหม”
“ไม่อ่ะ
เราอยากเล่น”ซึงฮุนได้ยินเช่นนั้น
จึงเดินขึ้นไปยังชั้น3คนเดียว
“เล่นต่อกันไหม น้องนัม”
“ก็ได้ อีกตาเดียวพอนะ “
ก้อกๆๆ
“เข้ามาได้ไม่ได้ล็อก”
“เดี๋ยวนี้ไม่ล็อกห้องแล้วหรอไง”
“เพิ่งเอาขยะไปทิ้งหรอก
ปกติก็ล็อกนะ”ซึงฮุนยืนยิ้มมองมาที่จินอูที่กำลังแต่งตัวเตรียมไปทำงาน
“ตื่นสายหรอ”
“นาฬิกามันเสีย อีกคนบางคนไม่ยอมปลุกด้วย”
“อ้าว เราผิดหรอเนี่ย”
“ล้อเล่น ฮ่าๆ”
“ชิ
แต่งตัวเสร็จแล้วบอกด้วย”ซึงฮุนพูดเสร็จก็นอนลงบนโซฟา
“ไม่ไปทำงานหรอ”
“ไป
แต่จะไปส่งก่อน ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ขอนอนต่อแปป” เพราะถ้าจินอูจะพูดต่อคงต้องไล่ให้เขาไปทำงานแน่ๆ
“ถ้าเย็นนี้เสร็จงานไว จะมารับนะ”จินอูพยักหน้ารับรู้ ภารกิจส่งจินอูของซึงฮุนก็เสร็จสิ้น เขาโบกมือลา จินอูโบกมือยิ้มให้ก่อนหันหลังเดินเข้าบริษัท โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองอยู่
“เริ่มเดินกันเลยไหม”
ซึงฮุนเปิดประเด็นหลังจากเงียบอยู่นาน ตอนนี้มีเพียงเขาและแทฮยอนสองคนอยู่ในสวนหลังบ้าน
“เริ่มเลยหรอ”แทฮยอนถามกลับด้วยความไม่มั่นใจ
ใบหน้าบ่งบอกถึงความกังวล
“เท่าที่ดูมา ทางกายภาพคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แต่…”แทฮยอนเม้มริมฝีปาก
“กังวลหรอ”ซึงฮุนถามคนที่นั่งทำหน้าเครียดอยู่บนรถเข็น
แทฮยอนเงยหน้ามองซึงฮุนแล้วพยักหน้า
“ไม่ต้องกังวลหรอก
ค่อยๆเป็นค่อยๆไป พี่เชื่อว่านายทำได้”ดวงตาเรียดสั่นระริกเมื่อได้ยินซึงฮุนพูด ฝ่ามืออบอุ่นที่แตะลงบนไหล่เล็ก
ซึงฮุนอาจทำไปเพราะหน้าที่แต่สำหรับแทฮยอนมันมีความหมาย
นานแค่ไหนแล้วที่ซึงฮุนไม่พูดกับเขาด้วยถ้อยคำแบบนี้ คำว่าพี่ที่เขานึกว่าจะไม่ได้ยินแล้วทั้งชีวิต
วันนี้เขากลับได้ยินมัน
มีความสุขจัง
ซึงฮุนปล่อยมือออกจากไหล่
แล้วเดินมาข้างหน้าแทฮยอนก่อนยื่นมือของตัวเองไปข้างหน้า
“มาเดินไปด้วยกันนะ”ซึงฮุนส่งรอยยิ้มบางมาให้
มือเล็กเอื้อมไปจับมือหนาตรงหน้า นี่เขาฝันไปหรือเปล่า คนตรงหน้าใช่พี่หมอฮุนคนนั้นจริงๆใช่ไหม
แทฮยอนยิ้มออกมาด้วยความสุข
ซึงฮุนใช้อีกมือพยุงคนตัวเล็กกว่าช้าๆ
แล้วพาไปที่ราวเล็กเพื่อให้แทฮยอนพยุงตัวเอง
“ไม่ต้องกลัวนะ
ค่อยๆเดิน ก้าวขาช้าๆ”ซึงฮุนปล่อยมือจากตัวแทอยอน
แล้วมาดักอยู่ด้านหน้าแทน
เท้าเล็กค่อยก้าวออกไปด้วยความกล้าๆกลัวๆ
แล้วเหยียบลงไปบนพื้นหญ้า แทฮยอนยิ้มแฉ่งเมื่อสามารถเคลื่อนเท้าไปข้างหน้าได้แล้ว
ก่อนเงยหน้าสบตาซึงฮุน
“เห็นไหมทำได้นี่นา”ซึงฮุนยิ้มด้วยความอบอุ่นอีกครั้ง
“ผมชอบรอยยิ้มพี่จัง”ซึงฮุนมองหน้าแทฮยอนแล้วเขาก็หุบยิ้ม
“ทำตัวดีดีสิ
เดี๋ยวก็ได้เห็น”ถึงจะพูดอย่างนั้นไป
แต่ซึงฮุนเองก็แอบยิ้มให้ในอีกมุมของแทฮยอน
“เดินต่อไหม”
“อื้ม”แทฮยอนตอบซึงฮุน ก่อนจะเดินอีกครั้ง
และอีกครั้ง
กริ้งงงง
“ฮัลโหล
จินูว่าไง”ซึงฮุนรีบรับสาย
ก่อนหันหลังให้กับแทฮยอน มือเล็กกำราวแน่นด้วยความโมโห
ทำต้องมาขัดเวลาที่เขากำลังมีความสุข
“อืม เดี๋ยววันนี้ไปรับ รับโทรศัพท์ด้วย”
เสียงคุยโทรศัพท์ของซึงฮุนดังพอที่จะทำให้แทฮยอนได้ยิน
ตอนนี้เขารู้สึกหงุดหงิด ยิ่งได้ยินยิ่งหงุดหงิด
“ไม่สายหรอก”
“โอ้ย”ซึงฮุนหันมาตามเสียงก็พบว่าแทฮยอนล้มลงไปกับพื้นเสียแล้ว
เจ้าตัวรีบเก็บโทรศัพท์แล้ววิ่งมาที่คนที่นั่งอยู่บนพื้น
“เป็นอะไรมากไหม
เจ็บหรือเปล่า”ได้ผล
การลงทุนเจ็บตัวของแทฮยอนได้ผล
“เจ็บฮะ”
“ทีหลังไม่ไหวก็บอกสิ อย่าฝืน ครั้งนี้ทำดีแล้ว พอแค่นี้ละกัน”
“ครับ”
“ยิ้มอะไร”
“ดีใจ
ที่พี่เป็นห่วงผม”ซึงฮุนส่ายหัวอย่างเนือยๆแต่นั่นก็ทำให้เขารู้สึกดีเหมือนกัน
“ขึ้นห้องกันเถอะ”แทฮยอนกางแขนออกเหมือนเด็กๆที่ต้องการให้คนอุ้ม
“อะไร”
“ผมลุกขึ้นเองไม่ไหวหรอก”ซึงฮุนตลกท่าทางของแทฮยอนที่กำลังเหมือนแมวน้อยเข้าไปทุกที
เขาเดินเข้าไปหาอีกคนก่อนจะช้อนตัวแทฮยอนขึ้นมา แขนของแทฮยอนโอบคอซึงฮุนเอาไว้กันตก
“ลดน้ำหนักบ้างนะ
มัวแต่กินกับนอนใช่ไหม”
“พี่หมอฮุนอ่ะ ชิ แล้วผมลดน้ำหนัก พี่จะอุ้มผมอีกไหม”
“เดี๋ยวก็หายแล้ว ไม่ต้องอุ้มหรอก”
“งั้นก็ไม่อยากหายละ”
“ที่บอกไม่ต้องอุ้มจะได้เดินเที่ยวกันไง”
“ห้ะ หมายความว่าไงหรอครับ”
ซึงฮุนอมยิ้มก่อนวางแทฮยอนลงบนรถเข็น
เขาจัดให้แทอยอนนั่งได้สบาย
“หมายความว่า ถ้านัมหายดี เดินได้ปกติ พี่จะพานัมไปเที่ยว”
“จริงหรอฮะ”คิ้วสองข้างตกลงเพราะรอยยิ้มของตัวเขา
“จะโกหกทำไม”
“แปปนะ”แทฮยอนทำท่าเหมือนล้วงควานหาบางอย่างที่อยู่ตรงกระเป๋ากางเกงตัวเอง
“พูดอีกที นัมจะอัดเสียงไว้เป็นหลักฐาน”
“ก็ได้”ซึงฮุนหยิบโทรศัพท์จากมือนัม แล้วกดปุ่มบันทึกเสียง
“ถ้านัมกลับมาเดินได้ปกติ พี่จะพานัมไปเที่ยว ฉะนั้นตั้งใจทำกายภาพ และกินยาให้ตรงเวลานะครับ”
ซึงฮุนกดหยุดแล้วยื่นโทรศัพท์คืนให้เจ้าของที่เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
*ไม่ได้อัพเรื่องนี้นาน มาอัพก็มาอัพนิดเดียว
ล่าสุดรีดเดอร์รอไม่ไหวละ นี่ไงเรากำลังฝึกการรอ เพราะเราต้องใช้สกิลนี้รอวินเนอร์คัมแบค
แถอีกละ พี่หมอฮุนเวลาใจอ่อนก็น่ารักดีโน้ะ จริงๆน้องนัมก็น่ารักนะ แค่เป็นเอาแต่ใจเอง
เม้นให้กำลังใจกันนะ หรือบ่นอะไรก็ได้ ด่าได้แต่อย่าแรง555
#ความทรงจำของซึงยูน
แท็กมีบ่นได้
ความคิดเห็น