เกลียด ; HATE #NIELONG

ตอนที่ 27 : 25 : Confession 50%

*WARNING*

ใครลืมเนื้อเรื่องก่อนหน้ารบกวนอ่านทวนนิดนึงนะคะ ไม่งั้นตามอารมณ์ไม่ทันแน่นอน 

PART 25 : Confession

- act of admitting that you have done something wrong -

     ส่วนสูง 180 เซนติเมตรกับแผ่นไหล่กว้างเป็นสิ่งแรกที่องซองอูมองเห็นจากประตูลิฟต์ ร่างบางก้าวออกไปหาคนที่มานั่งรอเขาตั้งแต่สิบนาทีก่อน คิ้วขมวดมุ่นเหมือนเจ้าตัวกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ริมฝีปากหนาเม้มเป็นเส้นตรงก่อนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเขายืนอยู่ตรงหน้า

          นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองมาด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวลกว่าทุกที

          ดาเนียลไปเจออะไรมาหรือเปล่านะ ?

"มาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ผมไม่รู้ตัวเลยแฮะ"

ซองอูมองท่าทีเลิ่กลั่กของคนเด็กกว่าที่พยายามปกปิดอาการวิตกกังวล ใบหน้าเรียวยังคงส่งยิ้มมาให้เขาเช่นเคย 

"คิดอะไรอยู่ หืม?"

เอ่ยถามในขณะเดินตามไปยังที่จอดรถ ร่างสูงเอื้อมมือมาหยิบกระเป๋าไปก่อนจับแขนเขาเอาไว้แน่น แรงจับที่มากเกินพอดีทำให้ซองอูเจ็บจนเผลออุทานออกมา อีกฝ่ายหันมามองด้วยความตกใจก่อนปล่อยแขนข้างนั้นให้เป็นอิสระ

"เอ่อ ผ ผมไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ"

ร่างสูงหยุดนิ่งพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ

          กี่ครั้งแล้วที่ความกังวลของเขามันไปทำร้ายคนอื่น

"...."

"...."

"เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมนายถึงได้ดูเครียดขนาดนี้"

ซองอูเริ่มทำลายความเงียบก่อน หากดาเนียลไม่พูดเขาเองก็ไม่มีทางรู้ได้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ อย่างน้อยการที่ได้แลกเปลี่ยนความคิดก็น่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

"พี่ซองอู..."

"...."

"ผมจับคนที่ขับรถชนพี่ได้แล้วนะ เราไปหาเขากันเถอะ"

__________________________________________

ความเงียบก่อตัวขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความรู้สึกหนักอึ้ง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้สึกได้ถึงความกังวลใจไม่ต่างกัน 

ดาเนียลเหยียบคันเร่งจนแทบจะมิด มุ่งหน้าไปในที่ที่ซองอูเองก็ไม่ทราบว่าคือที่ไหน

ล้อทั้งสี่พายานพาหนะและผู้โดยสารทั้งสองคนมาถึงที่หมายอย่างปลอดภัย เพื่อที่จะทำให้ซองอูตระหนักได้ว่า... เขากลับมาที่บ้านของตัวเอง

"ไหนนายบอกว่าจะพาฉันไปหาคนๆนั้นไง"

เสียงนุ่มเริ่มสั่นระริกด้วยความหวาดกลัวท่วมอก กังวลไปต่างๆนานาว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร

          กลัวว่าจะเป็นคนที่เขารู้จัก

          หรือเป็นคนใกล้ตัวที่เขาเองก็คาดไม่ถึง

          หรือบางที....

"ไม่ต้องคิดมากนะ ผมเชื่อว่ามันจะไม่มีอะไร"

มือหนาประสานเข้าที่ฝ่ามือเรียว กระชับเบาๆเพื่อให้องซองอูตระหนักได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเหมือนอย่างที่เคย

          ต่างฝ่ายต่างยิ้มให้กันเพื่อปลอบประโลมความรู้สึกที่ไม่ต้องอธิบายก็เข้าใจกันได้ดี

__________________________________________

"ดงฮัน ?"

"ครับ ผมเอง เห็นผมเป็นคนอื่นหรือไง"

ร่างโปร่งในชุดอยู่บ้านสบายๆเอ่ยกลับอย่างยียวน ก่อนจะเดินนำพี่ทั้งสองคนไปยังโถงที่มีทั้งคุณพ่อ คุณแม่ รวมไปถึงคนอื่นมากมายเต็มไปหมด

          รวมไปถึง

"ค คุณลุง ?"

ดาเนียลมีสีหน้าที่แปลกไปเมื่อหันไปเห็นพี่ชายแท้ๆของพ่อตัวเองกำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ข้างๆกันเป็นคุณพ่อและคุณแม่ รวมไปถึงคุณน้าทั้งสองของเขา 

สถานการณ์แย่กว่าที่เขาคิด

แถมยังแปลกที่คุณลุงของเขามานั่งอยู่ในที่แห่งนี้ด้วย

"มานั่งนี่สิ ซองอู.."

องซองอุคกวักมือเรียกลูกชายคนเดียวให้เดินเข้าไปหา น้ำเสียงเรียบที่เคยอบอุ่นบัดนี้ดูเย็นชาเสียจนดาเนียลรู้สึกไม่ชิน เขากวาดสายตามองทุกคนที่นั่งอยู่ในโถงก่อนจะพบว่าทุกคนกำลังมองมาที่เขา

"เป็นไงหลานลุง  มานั่งกับลุงมา!"

ชายสูงวัยหัวเราะหยันก่อนตบที่ว่างข้างๆกาย

ร่างสูงก้าวเข้าไปหาโดยอัตโนมัติ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้พบหน้าลุงนานแล้วแต่ก็ยังจำครั้งที่เคยพูดคุยกันได้ ตอนเด็กๆคุณลุงมักจะเป็นคนที่พาเขาไปส่งโรงเรียน จนกระทั่งพ่อกับแม่ของเราหย่ากันตามกฏหมาย เขาและแม่จึงไม่ได้ติดต่อครอบครัวทางฝั่งพ่อไป

"ลูกรู้ใช่มั้ยว่าที่พ่อเรียกมามีเรื่องอะไร"

องซองอูพยักหน้ารับ  หันไปมองดาเนียลที่แสดงท่าทีออกมาไม่ต่างกัน

"พ่อมีเรื่องจะบอก ทั้งเรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นกับลูก รวมไปถึงเรื่องอื่นๆ ที่เราสามคนจำเป็นต้องรู้"

"สาม?"

ดงฮันทวนคำพูดคุณลุงด้วยความสับสน

"ใช่ ฉันหมายถึง ซองอู ดาเนียล และดงฮัน"

"ผมเนี่ยนะ ? ผมเกี่ยวอะไ-"

"อยู่เงียบๆน่า"

น้องสาวของซองอุคผู้เป็นแม่ของดงฮันเอ็ดลูกชายให้เงียบเพราะบรรยากาศตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่ลูกของเธอควรจะพูดเท่าไรนัก

"....."

"......"

ดาเนียลสังเกตได้ว่าผู้ใหญ่ที่นั่งกันอยู่ในที่นี้ลอบมองกันไปมา ทว่าไม่มีใครพูดอะไร

เหมือนสงครามประสาทกำลังก่อตัวขึ้นทีละเล็กละน้อย

"......"

"ผมไม่ขออ้อมค้อมและไม่ประวิงเวลาเลยแล้วกันนะครับคุณองซองอุค"

"...."

"ซองอู...." 

ชายในชุดสูทสีดำจ้องมองใบหน้าคมที่ขาวซีด แขนขวาข้างที่ถนัดกำลังเข้าเฝือกและเจ้าตัวดูไม่ค่อยแข็งแรงนัก

          เขาแค่นยิ้มที่มุมปาก

"ครับ?"

ซองอูขานรับด้วยความฉงน  ทำไมอยู่ดีๆถึงได้เรียกเขากันล่ะ

"เธอจำฉันได้มั้ย ฉันเป็นลุงแท้ๆของคังดาเนียล พี่ชายของคังดงซูน่ะ"

ใบหน้าของชายคนนี้ดูเผินๆแล้วก็ไม่ต่างจากดาเนียลมากนัก มีเพียงแค่ร่องรอยแห่งวัยที่เพิ่มขึ้น

          แต่สายตาที่มองมากลับทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั่วทั้งตัว

"เอ่อ ..."

"ไม่ ไม่เป็นไร บางทีนายอาจจะลืมไปเพราะว่านานมากแล้วที่เราไม่ได้พบกัน"

ริมฝีปากบางยกยิ้มให้เขาจางๆ ทว่าภายใต้กรอบแว่นนั้นมีความรู้สึกบางอย่างที่ส่งมาถึงเขา

          มันคือความชิงชัง

          ความโกรธแค้น

          หรือไม่  เขาอาจจะคิดไปเอง

"อ่า"

"ถ้านายมีเวลาว่าง ลองดูประวัติบอร์ดบริหารของครอบครัวนายอาจจะเจอรูปฉันอยู่ก็ได้  ว่ามั้ยคุณซองอุค ?"

เจ้าของเสียงทุ้มหันไปถามผู้เป็นพ่อของเขาที่หลบสายตาคู่สนทนา มือทั้งสองประสานเข้าหากันแน่น พลางเอื้อมมาจับมือของเขาเอาไว้แน่น ความชื้นจากเหงื่อบ่งบอกได้ว่าคุณพ่อของเขากำลังเป็นกังวล

          กังวลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

"...."

"ที่ฉันมาวันนี้ ฉันต้องการแค่สองสิ่ง"

"คะ ครับคุณลุง"

"ก่อนอื่น ขอโทษที่เสียมารยาทนะคุณซองอู ผมไม่ได้ถืออะไรติดไม้ติดมือเข้ามาให้คุณ รวมไปถึงให้คนป่วยอย่างซองอูลูกชายคุณด้วย"

"....."

"ผมอาจจะใจร้อนไปเสียหน่อย  แต่มันถึงเวลาที่ผู้ใหญ่อย่างเราควรจะพูดความจริงกับเด็กๆได้แล้ว"

"อ อย่า"

"ขอโทษนะองซองอู  ที่ลุงสั่งให้ลูกน้องของลุงสะกดรอยตามเราจนเกิดอุบัติเหตุครั้งนี้"

"....ค คุณทำ"

ร่างบางตกใจจนพูดอะไรไม่ออก สิ่งเดียวที่เขารู้สึกได้คือน้ำหนักจากฝ่ามือของผู้เป็นพ่อที่บีบมือเขาไว้แน่นกว่าเดิม

"คุณลุง คุณทำแบบนี้กับพี่ซองอูได้ยังไง!!!"

ดาเนียลลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ฟังจบ เขายกกำปั้นขึ้นมาหวังจะชกคนตรงหน้าโดยไม่แคร์แล้วด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะเป็นใคร หรืออาวุโสมากกว่าแค่ไหน รู้เพียงแค่ไม่มีเหตุผลไหนจะมารองรับการกระทำบ้าๆนี้ได้

          ให้ตายเถอะ  ทำไมเรื่องมันจะต้องเป็นแบบนี้กันด้วย

"คังดาเนียล นั่งลงเดี๋ยวนี้!"

"....."

"ดาเนียล แม่....บอกให้นั่ง"

เยบินปรามลูกชายด้วยเสียงสั่นเครือคล้ายจะร้องไห้เต็มที

คนที่รับรู้เหตุการณ์ทุกอย่างแต่ไม่สามารถบอกใครได้อย่างเธอต้องทนเก็บมันไว้เพียงคนเดียวมานานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้

"หลานรัก  ....ลุงไม่โกรธหรอกนะถ้าเราจะชกหน้าลุงในตอนนี้น่ะ แต่เชื่อเถอะ ผู้มีพระคุณต่อเราอย่างคุณองซองอุคคงมีอะไรมากมายอยากจะบอกเราเหมือนกัน"

"......."

ทุกคนต่างหันไปมองผู้ที่ถูกกล่าวถึง องซองอุคเพียงแค่มองกลับไปยังเจ้าของเสียงที่ดูจะสะใจกับคำพูดของตัวเอง

"บอกเขาไปสิว่าคุณทำอะไรกับครอบครัวของผมบ้าง"

"คะ คุณพ่อ"

"...."

"ซองอู .....ฟังพ่อนะ"

"อ อะไรครับพ่อ"

"บอกลูกคุณไปสิ ว่าครอบครัวคุณโกงกิจการของน้องชายผมไปยังไง!!!"

เขาตวาดเสียงดังลั่น 

"แต่ก่อน.... พ่อกับดงซูเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาก"

"...."

"กิจการที่เราช่วยกันสร้างขึ้นมากำลังพัฒนาไปในทางที่ดี จนพ่อมีความคิดที่อยากจะให้ดงซูลาออกจากบอร์ดบริหารไป อำนาจในการตัดสินใจจะได้เป็นของพ่อแค่คนเดียว"

"แต่แน่นอนว่าทุกอย่างไม่ได้ใช้เวลาเพียงแค่วันสองวัน พ่อทำให้คนในบอร์ดคิดว่าดงซูยักยอกเงินบริษัท ทุจริตจนทำให้ผลประกอบการแทบจะติดลบ ทั้งที่ในความเป็นจริงเราได้กำไรมากกว่า 50% ของที่คาดการณ์ไว้"

"ตอนนั้นดงซูแต่งงานกับเยบิน กำลังตั้งท้องลูกซึ่งก็คือดาเนียล ในขณะที่มินอาก็คลอดเราออกมาแล้ว"

"มันยิ่งทำให้พ่อโลภ อยากเอาทุกอย่างมาไว้เป็นของตัวเอง เพราะคิดว่าในอนาคตลูกของพ่อจะได้เป็นเจ้าของทุกๆอย่างในบริษัท"

"ทำไม ....ทำไมพ่อถึงทำแบบนี้"

ไม่ใช่ซองอู  แต่เป็นเสียงแหบพร่าของดาเนียลที่เอ่ยถามเขาพร้อมกับแววตาที่ส่งมาด้วยความผิดหวัง

"พ่อ พ่อขอโทษ ถ้าพ่อย้อนเวลากลับไปได้พ่อจะไม่ทำแบบนี้"

"ยัง  .....มันยังไม่จบนี่คุณซองอุค บอกเขาไปอีกสิ"

"จนดงซูโดนแบนโดยบอร์ดบริหาร เจ้าตัวจึงตัดสินใจถอนหุ้นและหันไปเปิดกิจการเล็กๆของตัวเอง ที่เป็นคู่แข่งกับพ่อ แรกๆพ่อก็คิดว่าดงซูไม่น่าจะทำได้เพราะทุนจดทะเบียนน้อยกว่าของเราหลายสิบเท่า"

"แต่ด้วยความสามารถ บอร์ดบริหารของเราจึงได้ย้ายตามดงซูไปเกินครึ่ง พ่อเลย...."

"...."

"พ่อเลยให้ซอนเยเข้าไปทำให้ครอบครัวของดงซูต้องมีปัญหา  ... จนกระทั่งเกิดมาเป็นเจ้าดงฮันอีกคน"

"หืม ..... หมายความว่ายังไง"

"ใช่ ดาเนียลกับดงฮันเป็นพี่น้องต่างมารดากัน"

"นะ นาย... นายรู้อยู่แล้วหรอ"

ซองอูที่เริ่มจะตาพร่าด้วยหยดน้ำตาหันไปถามคนตรงข้ามที่พยักหน้ารับอย่างช้าๆ

"ครับ ผมขอโทษที่ไม่ได้บอก  ผมไม่รู้ว่าควรจะพูดดีไหมเพราะพี่อาจจะเกลียดผมกว่าเดิมก็ได้"

"พ่อขอโทษนะดาเนียล พ่อขอโทษที่พ่อทำให้ครอบครัวของเราต้องพังลง ความโลภของพ่อไม่ได้ทำให้ชีวิตใครดีขึ้นเลย"

"ท้ายที่สุด ดงซูตัดสินใจหย่ากับแม่ของเราเพื่อที่จะไปใช้ชีวิตต่อในต่างประเทศ ซอนเยกับแม่ของเราเลยต้องมาลำบากเพราะสิ่งที่พ่อคิดขึ้นมา พ่อจึงตัดสินใจชวนคุณเยบินมาอาศัยอยู่กับครอบครัวของเรา นั่นเป็นสิ่งเดียวที่พ่อจะไถ่โทษให้ได้"

"งั้น ..แสดงว่าพ่อกับคุณน้าก็ไม่ได้-"

"ใช่ เราไม่ได้มีความสัมพันธ์แบบชู้สาวและแม่ของเราก็รู้ดี ใช่มั้ยมินอา"

เขามองไปยังผู้เป็นแม่แท้ๆของตัวเองที่หันมามองเขาด้วยความรู้สึกผิด

"ฮ ฮึก"

ยกมือซ้ายขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นแทบขาดใจ ความรู้สึกมากมายปะปนอยู่ในหัวและแน่นอนว่ามันมากเกินกว่าที่คนคนนึงจะรับไหว

          ท้ายที่สุด  คำพูดมากมายก็ยิ่งตอกย้ำว่าเขาไม่เคยรู้อะไรเลย

          ไม่เคยมีใครคิดจะบอกเขา แม้กระทั่งพ่อแท้ๆ หรือแม้แต่ดาเนียลก็ไม่เคยเห็นความสำคัญของเขา

          หรือบางที การเป็นคนร้ายกาจ นึกถึงแต่ตัวเองอย่างเขาต่างหากล่ะที่ทำให้เขามองข้ามความจริงหลายๆข้อไป

          ไม่สิ ไม่มีใครผิดในเรื่องนี้ ยกเว้นเขา

          เขามันเห็นแก่ตัว  ไม่เคยคิดจะฟังใครทั้งนั้น

            สมควรแล้วแหละที่จะอยู่ตัวคนเดียว

"พ่อ พะ พ่อขอโทษ" เขายกมือขึ้นลูบหัวทุยๆของลูกชายที่สั่นระริก 

"ทำไมไม่มีใครเล่าอะไรให้ผมฟังบ้าง  ...ในขณะที่ทุกคนรู้เรื่องกันหมด"

"........"

ไม่มีใครตอบกลับคำถามของเขา ทุกคนตกอยู่ในความเงียบที่กระอักกระอ่วนเกินกว่าจะอธิบายอะไร

"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รู้ว่าจริงๆแล้วคนที่ควรจะไปให้ไกลจากที่นี่คือผมเอง"

50% is loading

"ผมฝากดูแลมินกุกก่อนนะครับ"

ร่างสูงเอ่ยกับผู้เป็นแม่พลางยื่นของใช้ที่จำเป็นสำหรับเด็กน้อยตรงหน้า ดวงตาใสแจ๋วจ้องมองเขาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้แล้วกอดขาเอาไว้แน่น

"มินกุกอยากไปด้วย มินกุกอยากไปด้วย ฮืออ"

เจ้าตัวเล็กเริ่มลงไปกองกับพื้นพร้อมส่งเสียงร้องดังลั่นไปทั่วบริเวณ

"มินกุกอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะมารับ สัญญาเลย"

          ก็อยากให้ไปด้วยกันนั่นแหละ แต่ยังไม่ถึงเวลา

"ไม่เอา มินกุกอยากไปอยู่กับพี่ดาเนียล ฮะ ฮึก มินกุก คะ คิดถึงพี่ซองอูด้วย"

มือป้อมๆยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลนองทั่วหน้า สะอื้นหนักจนไหล่ทั้งสองสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

          คิดถึงเหมือนกัน

"นะครับ เชื่อพี่ก่อนนะ สัญญาว่าพี่จะพาเราไปเที่ยวที่สวนสนุกเลยเอ้า"

ก้มลงไปเกี่ยวก้อยกับเจ้าตัวเล็กแล้วรีบเดินออกมาก่อนจะใจอ่อนพาเด็กน้อยอีกคนกลับไปด้วย ลอบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบจะสองทุ่มแล้วก็ได้แต่รีบจ้ำอ้าวไปยังรถยนต์คันเดิม

          หนัก ... เหมือนแบกมินกุกสามคนไว้บนไหล่กว้างๆ

"เฮ้อ"

ถอนหายใจกับตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าในตอนที่สัญญาณไฟจราจรเป็นสีแดง

          ป่านนี้พี่ซองอูจะไปอยู่ตรงไหนแล้วก็ไม่รู้

พลันภาพในหัวก็ย้อนไปถึงช่วงเย็น หลังจากที่ทุกคนรู้ความจริงทั้งหมดร่างบางก็เป็นคนแรกที่หายไป ทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่าสิ่งที่เลือกปฏิบัติต่อซองอูนั้นมันผิดมหันต์ การพยายามรักษาน้ำใจโดยการปิดบังความจริงท้ายที่สุดความจริงนั้นจะกลับมาทำลายความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา ข้อนี้ดาเนียลเองก็พึ่งจะเข้าใจหลังจากได้มองแววตาคมคู่นั้น ....ที่กำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

          เขาไม่กล้าหาญพอที่จะรั้งพี่ซองอูไว้

          ความละอายใจมีอยู่เต็มอก

          รวมไปถึงปมที่กลัวว่าจะถูกเกลียดจากคนที่เขาเป็นห่วงจนหมดใจ

ร่างสูงทำได้แค่มองขาคู่เรียวก้าวออกจากตัวบ้านไปจนลับสายตา เป็นแบบนี้น่ะแย่กว่าตอนที่เราเถียงกันทะเลาะกันเสียอีก เพราะครั้งนี้ซองอูเลือกที่จะเงียบและปลีกตัวออกไป ทุกคนในบ้านเลือกที่จะปล่อยให้ซองอูได้คิดทบทวนอะไรบางอย่างคนเดียวมากกว่าจะขอร้องให้เขาอยู่ที่นั่น

พลันเสียงสั่นจากเครื่องมือสื่อสารก็ดังขัดขึ้นมาพอดี

"พ่อโทรหาซองอูไม่ติด ...เราโทรติดบ้างไหม"

น้ำเสียงเป็นกังวลเอ่ยถามคนหนุ่มกว่า องซองอุคถอนหายใจยาว

          เขาเป็นพ่อที่แย่เสียจริง

"ไม่เลยครับพ่อ"

"อืม... คงต้องให้เวลาเขาพักใหญ่เลยล่ะ"

"พ่อพักผ่อนเถอะครับ วันนี้เหนื่อยกันมามากแล้ว ยิ่งคิดมากสุขภาพจะยิ่งเสียเอานะครับ"

"แล้วนี่เราถึงไหนแล้ว"

"ผมกำลังจะถึงเพนท์เฮ้าส์แล้วครับ"

"โอเค ขับรถดีๆนะ พ่อวางแล้ว"

_________________________________________

ร่างสูงยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ขนกลับมาจากคอนโดขึ้นลิฟต์อย่างทุลักทุเล ควานหาคียการ์ดในกระเป๋าแล้วแตะมันเพื่อเปิดประตูเข้าไป

          ก่อนจะพบว่ามีใครอีกคนกลับเข้ามาก่อนแล้ว

กลิ่นมินต์จากเทียนหอมและความเย็นจากเครื่องปรับอากาศปะทะเข้าร่างยิ่งทำให้ผู้มาใหม่รู้สึกหนาวกว่าเดิมหลายเท่าตัว ก้าวเท้ายาวผ่านห้องโถงไปยังครัวแบบแพนทรี่ที่อีกฝ่ายนั่งอยู่ ความเงียบเข้าปกคลุมในทันทีที่ดวงตาสีดำขลับจ้องมองมายังเขา คังดาเนียลประหม่าเกินกว่าจะเริ่มบทสนทนาในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดเช่นนี้

          "..."

          "..."

มีเพียงสายตาสองคู่ที่สบกันอย่างหวาดกลัว กลัวว่าหากพูดอะไรออกไป คำพูดเหล่านั้นอาจทำร้ายความรู้สึกของคนตรงหน้าก็เป็นได้ 

ซองอูเหมือนแก้ว เปราะบางและกำลังแตกร้าว

ในขณะที่เขาก็เป็นเหมือนกับแก้ว แม้จะไม่เปราะบางเท่าแต่ทว่าภายในกลับเกิดรอยร้าวจนสังเกตเห็นได้ชัด

"เป็นอะไร"

"ปะ เปล่านะ"

"ถ้าจะขอโทษเรื่องเมื่อเย็น ฉันบอกไว้เลยว่าไม่ต้อง"

          ซองอูก็ยังเป็นคนที่น่าชื่นชมสำหรับเขา

          ซ่อนความรู้สึกไว้ได้เก่งกาจจนประหลาดใจ

"..."

"เบื่อจะฟังแล้ว"

"..."

องซองอูไม่แม้แต่จะหันมามองหน้ากันเลยด้วยซ้ำ ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำก่อนเจ้าตัวจะลุกขึ้นยืน

"ขอตัวก่อนนะ"

"......."

"......"

"พี่ซองอู"

เจ้าของชื่อหันกลับมาตามเสียงเรียก

          นั่นทำให้เขารู้ว่านัยน์ตาคู่สวยได้เปลี่ยนไปแล้วตลอดกาล

          คงเป็นความสัมพันธ์ที่บิดเบี้ยวเกินกว่าจะแก้ไขอะไรได้

"...."

ร่างบางชะงักนิ่งไปเมื่อคนที่เรียกชื่อเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ทว่ากลับเดินตรงเข้ามาหาเขา ลมหายใจขาดห้วงในทันทีที่วงแขนแกร่งโอบกอดเขาไว้แน่น ฝ่ามือหนาเอื้อมลูบผมปลอบคนแก่กว่าอย่างไม่กลัวจะโดนติติงว่าไร้มารยาท เขามองลึกเข้าไปในดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยหยดน้ำ

องซองอูใกล้จะร้องไห้เต็มที

และเขาก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายพยายามกลั้นไว้มากเพียงใด

"อยู่กับผม พี่ไม่ต้องซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้หรอกนะ"

"....."

"ผมอยากให้พี่แสดงออกมาบ้าง ไม่ต้องไว้ใจผม ไม่ต้องคิดว่าผมเป็นบ้านของพี่"

"....."

"แต่เป็นคนที่พี่อนุญาตให้อยู่ด้วย อยู่ข้างๆในวันที่พี่เหนื่อยได้ไหม"

"ฮะ ฮึก"

"ไม่ใช่แค่วันที่แย่ๆนะ เมื่อไรที่พี่มีความสุขผมก็จะยิ้มไปกับพี่ ไม่อยากให้พี่ต้องรู้สึกอ้างว้างเหมือนเดิมอีกแล้ว"

"...."

"โอเค พี่คงไม่อยากฟังมันซ้ำๆ  แต่ผมอยากพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าผมขอโทษจริงๆ ที่ไม่เคยบอก  ไม่เคยทำให้พี่ไว้ใจผมได้เลย"

"...."

"ได้โปรดเถอะ  ได้โปรดรู้ไว้ว่าหลังจากนี้พี่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนะ ..ซองอู"

"นาย..."

"โอ๋ๆ ไม่ต้องรีบพูดนะ ไม่ต้องพูดแล้วครับเดี๋ยวหายใจไม่ทัน"

"ฮะ ฮึก ฉัน ฮือ"

ดาเนียลใช้นิ้วโป้งไล้เช็ดน้ำตาบนแก้มใสอย่างเบามือ เสียงสะอื้นของคนในวงแขนเริ่มเบาลงแล้ว ไหล่บางยังคงสั่นอยู่บ้างเล็กน้อยแต่ก็ยังดีที่มีแขนแกร่งคอยประคองเขาไว้ตลอดเวลา ร่างบางซบหน้าลงกับผืนไหล่กว้างที่เจ้าตัวเต็มใจ

"ออบใอ"

เสียงอู้อี้ดังขึ้นพลางผละออกจากไหล่เนื่องจากหายในไม่ออก และนั่นก็ทำให้ใบหน้าของเขาอยู่ห่างกันไม่กี่คืบ

          ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้

          ริมฝีปากแดงเจ่อเพราะเจ้าตัวเผลอกัดปากกลั้นเสียงสะอื้น

          ปลายจมูกขึ้นสีเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

คังดาเนียลได้แต่ห้ามใจเอาไว้  มันไม่ใช่เวลาที่เขาควรจะคิดแบบนี้เลยด้วยซ้ำ

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าองซองอูทำให้เขาต้องการมากกว่ากอดเสียแล้ว

"ไม่ร้องแล้วนะครับ ดูสิหน้าแดงไปหมดเลย"

"....อะ อืม"

"เก่งมากครับ จุ๊บ!"

ดาเนียลประทับริมฝีปากลงบนปลายจมูกของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว  ถ้าขืนช้ากว่านี้มีหวังโดนพี่ซองอูตีแน่ๆ

"ทะ ทำอะไรน่ะ"

แต่แปลกแฮะ ที่รอบนี้เจ้าตัวดันเขินเอาซะได้

"ดูไม่ทันหรอ งั้นผมทำใหม่อีกรอบ"

เขาตั้งใจกดริมฝีปากลงบนปลายจมูกรั้นนั้นอีกครั้ง กดย้ำซ้ำๆก่อนเปลี่ยนตำแหน่งไปบนหน้าผากมน แก้มใสทั้งสองข้าง ย้ำซ้ำๆบนกลุ่มดาวสามดวงที่เขาเคยแอบมองมันบ่อยๆ ไล่ลงมาจนถึงริมฝีปากเรียวที่เม้มเข้าหากันแน่น ร่างสูงแตะเบาๆเป็นเชิงขออนุญาตและได้รับคำอนุญาตเมื่อดวงตาคู่โตหลับลงพร้อมกับแขนทั้งสองที่ยกขึ้นโอบรอบลำคอเขาเอาไว้ 

          หอมหวาน  แม้แลกมาด้วยหยดน้ำตา

รสจูบที่อ่อนโยนเริ่มขึ้นเหมือนดังเช่นทุกครั้ง ดาเนียลบรรจงมอบสัมผัสอันโอนอ่อนให้อีกฝ่าย ขบเม้มเบาๆที่เรียวปากก่อนดูดดึงจนเรียกเสียงครางในลำคอ

          สัมผัสหนักหน่วงขึ้นตามแรงอารมณ์ที่เริ่มประทุ

จนมือเรียวตีเข้าที่แขนเพื่อประท้วง แม้จะไม่ได้มีผลมากนักแต่ก็ทำให้คังดาเนียลหยุดการกระทำนั้นได้

แฮ่ ปมเฉลยหมดแล้วน้าาาาาา ครึ่งตอนที่เหลือคือเป็นช่วงหลังจากที่พี่ซองอูรู้ความจริงทุกอย่างแล้ว มาดูกันนะคะว่าแพลนเรียนต่อจะเขยิบมาเร็วขึ้นมั้ย แล้วจะรักกับดาเนียลได้ยังไง 

ขอบคุณที่ตามอ่านกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ไม่น่าเชื่อว่านานมากแล้วที่เราเปิดเรื่องนี้มา♥ 

มันอาจจะมีช่วงที่ขัดมู้ดดิ่งๆของซองอูอยู่บ้างเพราะเราอยากชูคาแรคเตอร์ในส่วนที่น้องแดนเป็นคนขี้เล่นค่ะ ถึงในใจจะเครียดแทบตายแต่ก็ไม่อยากให้คนพี่เศร้าอีกแล้ว 

 ขอให้มีความสุขกับการอ่านค่ะ ติชมกันได้เสมอเลยนะคะ ☺

#เกลียดเนียลอง

Thank you for your attention