เพื่อนกันมันน่าเบื่อ (ลงให้อ่านฟรีจนจบก่อนติดเหรียญ)

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รักทุกท่าน “เพื่อนกันมันน่าเบื่อ” เป็นนิยายสั้นๆ อ่านสบายเพลินๆ เรื่องราวไม่สลับซ้อนของสาขาและดุจปทุมที่เคยเรียนด้วยกันช่วงมัธยมต้น แล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายตามภารกิจชีวิตที่ต้องดำเนินต่อไป แต่เมื่อถึงวัยใกล้เลขสามก็ใจตรงกัน อยากหนีความวุ่นวายของเมืองหลวงแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่บ้านเกิด

การกลับมาพบกันอีกครั้งของเพื่อน ที่ครั้งนี้เป็นแค่เพื่อนคงไม่พอแล้ว มันต้องเป็นมากกว่านั้น จะน่ารักกุ๊กกิ๊กชวนให้อบอุ่นหัวใจเพียงใด ต้องติดตามอ่านจนจบค่ะ

- พฤติกรรมและความคิดของตัวละครอาจจะมีทั้งถูกใจและไม่ถูกใจคนอ่าน อย่าไปยึดติดกับความสมจริงหรือความสมเหตุสมผล ทำใจให้สบาย เน้นอ่านเพื่อความบันเทิงก็พอค่ะ

- โปรดแสดงความคิดเห็นด้วยความสุภาพ

- ขอบพระคุณที่สนับสนุนผลงานค่ะ

…………………………………..

“ไอ้ก้าน ปล่อยนะ อย่ามาทำประเจิดประเจ้อไปทั่ว”

“ไม่มีใครเห็นหรอกน่า ฉันเหลียวซ้ายแลขวาแล้ว ฉันคิดถึงแกนะนาบัว”

“คิดถึงบ้าอะไร ไหนเมื่อกี้แกว่าแกโมโหฉันไง”

“โมโหก็ส่วนโมโห คิดถึงก็ส่วนคิดถึงสิ เดี๋ยวฉันจะพิสูจน์ความคิดถึงให้แกดู อยู่ในน้ำแบบนี้ทางสะดวกซะด้วย”

สาขารั้งสะโพกของดุจปทุมให้เข้ามาแนบชิด จนจุดกลางลำตัวอยู่ในระดับเดียวกัน จากนั้นเขาก็บีบแก้มก้นของเธอด้วยความหมั่นไส้ปนมันเขี้ยว ที่หนักไปกว่านั้นคือเขาย้ายมือจากด้านหลังมาด้านหน้า แล้วคว้าหมับเข้าที่เนินเนื้ออวบอูมจุดยุทธศาสตร์สำคัญของตัวเธอ เขาถูไปถูมาจนดุจปทุมเสียวซ่านขนลุกขนชันไปทั้งตัว แข้งขาอ่อนจนแทบจะจมลงไปใต้น้ำเสียให้ได้

“ไอ้ก้าน ไอ้บ้า เอามือออกไปเดี๋ยวนี้”