จดหมายถึงซานต้า [TWICE] #XmasWithSaTzu

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉันกำลังยืนอยู่ที่ที่เต็มไปด้วยแสงสีมากมาย แต่มันกลับไม่รู้สึกเหมือนแสงไฟในที่อโคจร เพราะที่แห่งนี้มีแต่ความรู้สึกที่อบอุ่น แม้อากาศจะหนาวแค่ไหนก็ตามที ท่ามกลางเมืองหลวงของแดนอุทัยแห่งนี้ ฉันได้มาอาศัยอยู่คนเดียวเพราะการมาเรียนต่อมหาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศ แต่มันไม่ใช่เหตุผลของการที่ฉันมาอยู่ที่นี่จริงๆหรอก ถ้าเรียนมหาลัยฉันเรียนที่บ้านเกิดของฉันก็ได้ เเต่เพราะนักเรียนเเลกเปลี่ยนเมื่อ2ปีก่อน คือเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องจากไต้หวันบ้านเกิดมาไกลถึงที่นี่ด้วยการขอร้องอ้อนวอนพ่อแม่จนใจอ่อน

แต่บางทีมันอาจจะเพราะพรที่ฉันเขียนลงไปในกระดาษตอนวันคริสต์มาสในมัธยมปลายปีสุดท้ายก็ได้ ว่า’ขอให้พ่อกับแม่ยอมให้มาเรียนที่ญี่ปุ่น'

หรืออาจจะเพราะพรเมื่อมัธยมปลายปีสอง

"นี่จื่อวี เรามาเขียนจดหมายถึงซานต้ากัน"

เสียงใสของเพื่อนต่างชาติชักชวนให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ

"ไม่ล่ะ  ฉันปฏิเสธในทันที"

"เอ๊ะ~ ทำไมล่ะ นะๆ มาเขียนด้วยกัน" เธอพูดออดอ้อนด้วยสีหน้าที่มักทำให้ฉันใจอ่อนอยู่เสมอ

"ซานะยังเชื่อเรื่องซานต้าอีกเหรอ"

"เชื่อนะ" เธอตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูจริงจังกว่าเดิม

"ก็พรที่ฉันขอทุกปีเลยนี่น่า ได้จดหมายตอบกลับเป็นภาษาอังกฤษด้วย"

"นั้นน่ะคงเป็นพ่อกับแม่ของซานะนั้นแหละ"

"เอาเถอะน่า

แล้วก็นะ ฉันเคยขอแบบที่ไม่ใช่สิ่งของดู ก็ได้ตามที่ขอแหละ 

ถึงจะใช้เวลาหน่อยก็เถอะ เพราะงั้นมาขอพรด้วยกันนะ"

"เฮ้อ…

ก็ได้" ฉันตอบตกลงไป เพราะรู้ว่าถ้ายังปฏิเสธเธอก็จะยังตื้อไปเรื่อยๆ มันมักจะเป็นอย่างงั้นเสมอ น่าแปลกที่มันไม่สามารถทำให้ตัวฉันรำคาญแม้แต่น้อย

ฉันและเธอเขียนเนื้อความในจดหมายกันเพียงไม่ถึงห้านาที จากนั้นจึงปิดผนึกซองจดหมายสีขาวสะอาดตา

ฉันสงสัยว่าทำไมซานะถึงไม่ใช้ซองสีแดงเขียวนะ แต่พอนึกถึงซองจดหมายสองสีนั่น มันทำให้ฉันแทบกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่อยู่

"จื่อวีเขียนว่าอะไรบ้าง" ซานะถามฉันด้วยความอยากรู้เต็มเปี่ยมมันสามารถรับรู้ได้ผ่านแววตาที่เปล่งประกายของเธอ

"ก็ถามถึงสุขภาพของซานต้า แล้วก็ถามว่าเคยมีซานต้าที่เกลียดชุดสีแดงสดมั้ย" แน่นอนว่าฉันโกหก

"ห๊ะ ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะ มันจะดีเหรอ"

"ไม่หรอกฉันล้อเล่น"

"เอ๊ะ… บอกหน่อยนะ อยากรู้ นะๆ" เธอเริ่มการออดอ้อนฉันอีกครั้ง บางครั้งฉันรู้สึกว่ามันบ่อยเกินไปจนอยากถอดหัวใจออกไปไว้ที่อื่น

"บอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันจะไม่เป็นจริง"

ใครจะกล้าบอกล่ะ คำขอที่น่าอายนั้น

"งั้นฉันก็ไม่บอกของฉันเหมือนกัน"

หรืออาจจะเพราะอย่างอื่น แต่นั้นไม่ใช่ประเด็นหลัก

เพราะอย่างน้อยฉันก็ได้มายืนที่นี่ บนแผ่นดินเดียวกับเธอ และอีกไม่กี่นาทีก็ใกล้จะถึงเวลานัดแล้ว

ฉันมองดูนาฬิกาข้อมือที่ได้รับมาจากเธอ ในวันเกิดปีที่ผ่านมา มันบอกเวลา 19.40น.

เวลานัดคือสองทุ่มตรง ฉันจึงเดินตรงไปยังร้านอาหารร้านโปรดของเราอย่างไม่รีบเร่ง ค่อยๆดื่มด่ำกับบรรยากาศรอบตัว

จนมาถึงร้านอาหารที่ดูอบอุ่น ข้างหน้าร้านมีต้นคริสต์มาสเล็กๆประดับทั้งสองฝั่งของประตู เมื่อฉันเปิดประตูเข้าไป ฉันก็ได้เจอกับเธอ แม้เราจะเจอกันบ่อยๆแต่วันนี้เธอกลับดูพิเศษกว่าทุกวัน

เมื่อเราทักทายกันและกัน ได้สบตากัน ยิ่งทำให้มันรู้สึกพิเศษ เพราะอะไรกันนะ

เราสนทนากันด้วยเรื่องของวันคริสต์มาสที่คนตรงหน้าดูจะตื่นเต้นกับมันมากเหมือนเช่นเมื่อสองปีก่อน

"นี่จื่อวี ปีนี้ได้เขียนจดหมายหาซานต้าหรือเปล่า"

"เขียนสิ ถ้าไม่เขียนเดี๋ยวคนแถวนี้จะตามตื้อให้เขียนอีก"

"ดีจังเลยที่เขียน แล้วเขียนไปว่าอะไรเหรอ"

แววตาของเธอเปลี่ยนไปด้วยความอยากรู้อีกครั้ง

"บอกไม่ได้หรอก เดี๋ยวมันจะไม่เป็นจริง"

"อืม...งั้นบอกของตอนเมื่อสองปีที่แล้วก็ได้ ที่เราเขียนด้วยกันตอนนั้นน่ะ"

"ยังอยากรู้อยู่เหรอ"

"อื้ม อยากรู้"

"งั้น...จะบอกก็ได้" ฉันลังเลนิดหน่อย แต่บอกไปตอนนี้คงไม่เป็นไรหรอก ไหนๆก็จะพูดแล้ว

"พรเมื่อสองปีที่แล้วน่ะ ฉันขอว่าอยากอยู่กับเธอในวันคริสต์มาสอีกน่ะ"

บอกไปแล้ว

"จริงเหรอ จื่อวีน่ารักจัง พรสำเร็จจริงๆด้วย" เธอยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มที่สดใส

"แล้วก็นะซานะ เรื่องพรปีนี้น่ะฉันว่าจะบอกซานะดีกว่า"

"เปลี่ยนใจแล้วเหรอ"

"อื้ม คิดว่าถ้าไม่บอกคงไม่เป็นจริงน่ะ"

"แล้วขอว่าอะไรล่ะ" คราวนี้เธอดูสงสัยมากกว่าเดิม

"ฉัน..ขอว่า"

ใจของฉันเริ่มเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

ตื่นเต้นจัง

"ฉันขอว่า

คริสต์มาสนี้ขอให้ได้เป็นแฟนกับเธอน่ะ

เพราะงั้นซานะ เป็นแฟนกับฉันเถอะนะ"

            _______________END__________________