ครู...ผู้จุดเทียนให้สว่างไสวท่ามกลางความมืดมน

เนื้อเรื่อง

ครู...ผู้จุดเทียนให้สว่างไสวท่ามกลางความมืดมน

          ...จะกี่ร้อยพันคำสั่งสอน ก็ไม่อาจเทียบเท่าการปลูกฝังด้วยการเป็นตัวอย่างที่ดี...

   ฉันได้เข้าใจคำนี้อย่างถ่องแท้ก็เมื่อได้ก้าวเข้ามาสู่วิชาชีพแพทย์ คำว่า ‘ครู’ สำหรับนักศึกษาแพทย์อย่างเราไม่ได้หมายถึงผู้ให้ความรู้ในห้องเรียนเท่านั้น แต่ยังหมายรวมไปถึงรุ่นพี่แพทย์หลายๆรุ่นที่จะคอยช่วยเหลือยามที่เราต้องขึ้นไปเรียนกับคนไข้จริงในโรงพยาบาลอีกด้วย เราได้รับการปลูกฝังให้เป็นแพทย์ที่ดี เพื่อไปรับใช้ประชาชนในอนาคต ซึ่งคงจะเป็นไปไม่ได้เลย หากเราไม่ได้มีตัวอย่างที่ดีให้เรียนรู้ควบคู่กันไปด้วย...ตลอดเวลาเราถูกสอนอยู่เสมอ ว่าทุกนาทีที่เรายังยืนอยู่บนเส้นทางสายวิชาชีพนี้ จุดมุ่งหมายของเราคือการได้รักษาคนไข้ ดังนั้นทุกการกระทำของเราล้วนแต่มีผลกระทบถึงคนไข้ในอนาคตด้วย

       ...การเข้าเรียนสาย ไม่ใช่แค่ถูกครูบ่นว่าแล้วก็จบกันไป หากแต่ครูยังชี้ให้เราเห็นถึงสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่าปัจจุบัน ...หากแพทย์ไม่ตรงต่อเวลา จนเป็นเหตุให้ผู้ป่วยคนหนึ่งเสียชีวิต ยังจะเรียกได้ว่าเป็นแพทย์ที่ดีได้หรือไม่ หรือจะคิดให้ลึกซึ้งมากกว่านั้น คือหากผู้ป่วยคนนั้นเป็นบุพการีของเราที่กำลังรอให้แพทย์มาถึงเล่า...ตัวเราเองจะรู้สึกอย่างไรต่อแพทย์คนนั้น แน่นอนทุกคำพูดของครูกระตุ้นให้เราได้คิดตามอยู่ตลอดเวลา ...ฉันประทับใจ และเคารพยกย่อง ‘ครู’ผู้มีพระคุณยิ่งของฉัน เพราะท่านไม่เพียงแค่สั่งสอนด้วยคำพูด แต่ยังทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีให้นักศึกษาได้ปฏิบัติตามอีกด้วย ครั้นเมื่อเราได้รับตัวอย่างดีๆอยู่เสมอ... เส้นทางสู่การเป็นแพทย์ที่ดีเพื่อประชาชนนั้นก็คงอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

     สุดท้ายนี้ ยังมีครูอีกสองท่านที่สำคัญอย่างยิ่งสำหรับวิชาชีพแพทย์ ซึ่งหากขาดทั้งสองท่านนี้แล้ว ก็คงไม่อาจสำเร็จไปเป็นแพทย์ได้อย่างเต็มภาคภูมิ ครูท่านหนึ่งนั้นไร้ลมหายใจไปแล้ว หากแต่เสียสละและอุทิศร่างกายเพื่อเป็นวิทยาทานให้นักศึกษาแพทย์ได้ศึกษากายวิภาคศาสตร์อันจะนำไปใช้ในวินิจฉัยและรักษาคนไข้ในอนาคต ครูอีกท่านนั้นคือผู้ยังมีลมหายใจซึ่งเสียสละความเจ็บไข้ของตนให้นักศึกษาแพทย์ได้ฝึกฝนทักษะวิชาชีพต่างๆจนชำนาญ ครูทั้งสองท่านนี้เอง คือผู้มีพระคุณที่สุดสำหรับฉัน...หากไม่มี ‘อาจารย์ใหญ่’ ให้ศึกษาร่างกายที่เป็นปกติ ก็คงจะไม่รู้ว่ามีความผิดปกติใดเกิดขึ้นกับ ‘ผู้ป่วย’ ที่เดินเข้ามาหาเรา ดังนั้น ครูทั้งสองท่านนี้จึงเป็นอีกหนึ่งใน ‘ครู’ ผู้หล่อหลอมแพทย์ชนบทอย่างฉัน ให้กลายเป็นเทียนเล่มน้อย ที่พร้อมจะละลายตนเองเพื่อส่องแสงสว่างในพื้นที่มืดมิด...และห่างไกล และเปรียบเสมือนผู้จุดเทียนทางอ้อมให้กับฉันนั่นเอง

...อยากให้เธอเป็นเทียนเล่มน้อยที่ส่องแสงสู่หนทางมืดมน  เทียนสว่างไสวอยู่ในใจผู้คน ตราบจนนิรันดร...