เจ้าตาล

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวสั้นๆ ที่เกิดขึ้นผ่านการเล่าของคิม
คิมเด็กน้อยที่อาศัยอยู่กับตาและยาย
และเมื่อเขาได้มาพบกับเจ้าตาลหมาน้อยที่คิมได้ไปเจอที่โรงเรียน 
เรื่องราวของความรู้สึกกำลังจะเกิดขึ้น.....................

เนื้อเรื่อง

             ฉันชื่อคิมฉันอยู่กับยายและก็ตา ที่บ้านฉันเลี้ยงหมาไว้ตัวหนึ่ง ทุกคนในบ้านเรียกมันว่าตาล ก็ที่ได้ชื่อนี้มาคงเป็นเพราะขนสีน้ำตาลของมัน มันเป็นตัวเมีย ขนปุย ยาว แต่ตัวนี่เหม็นเชียว ก็ไม่ต้องสงสัยหรอก ก็ฉันไม่ได้อาบน้ำให้มัน ก็ใครจะกล้าจับหละ เดี๋ยวฟันมันก็เจาะเข้าเนื้อฉันหนะสิ

             เมื่อสองปีก่อน ฉันไปเจอมันเข้าแถวข้างโรงเรียน ไม่รู้ใครเอามันมาทิ้งไว้ ฉันเอามือลงไปจับมัน ลูบหัวของมัน ขนมันนั้นนุ่มยิ่งกว่าอะไร ตอนนั้นฉันสบตามัน มันสบตาฉัน ฉันเลยตัดสินใจอุ้มมันกลับบ้าน ตอนแรกตาก็บ่นว่าเอามันมาทำไม แต่พอเจอแววตาคู่นั้นก็อดสงสารมันไม่ได้ หมาที่ถูกทิ้งนี้มันหน้าสงสารจริงๆ เนาะ คนอะไรใจร้ายทิ้งมันได้ลงคอ

             แต่ในวันนั้นกับวันนี้มันต่างกันออกไป ตอนนี้ตาลโตขึ้น ท้องของมันโตขึ้น ใช่แล้วมันกำลังจะมีลูกน้อย ฉันนั้นตื่นเต้นจนแทบจะรอเห็นหน้าไม่ไหวแล้ว มันจะรูปร่างเป็นไงหนอ จะมีสีไรบ้างนา......

             ฉันพร่ำเพ้ออยู่ทุกวัน จนในที่สุดเจ้าตัวเล็ก 3 ตัวก็ออกมา ฉันวิ่งไปรอบๆ ก็ฉันดีใจนี่นา เจ้าตาลเลียลูกของมันจนขนเป็นมันเงา มีทั้งสีดำและน้ำตาล น่ารักจริงเชียว

             พอเวลาผ่านไปลูกหมาทั้ง 3 ตัวลืมตาขึ้น ตัวเริ่มโตขึ้น ยิ่งนานวันความผูกพันก็ยิ่งเกิด ฉันเล่นกับพวกมันทุกวัน จนรักพวกมันเข้าแล้ว แต่ไม่นานมันก็ต้องไปจากพวกเรา ตาบอกว่าถึงเวลาที่ต้องให้ลูกหมาแล้ว ฉันไม่อยากให้มันไปไหนเลย อยากอยู่กับมัน อยากอุ้มมัน กอดมันจนมันหลับ สิ่งเหล้านั้นกำลังจะหายไป ฉันก็คงได้แต่ร้องไห้และหวังให้พวกมันโชคดี

             ในวันแรกมีคนมาขอเจ้าตัวสีดำ ตัวของมันนี้อ้วนใหญ่เสียจริง ฉันก็ดีใจที่มีคนเอามันไปเลี้ยง แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขาจะเลี้ยงมันดีไหม จะรักมันไหม จะหาข้าวหาน้ำให้มันไหม มันจะนอนอย่างไร คำถามเหล่านี้เกิดขึ้นกับฉันทุกวัน

             ในวันต่อมาลูกหมาอีก 2 ตัวก็มีคนขอมันไปเลี้ยง แต่คำถามเดิมๆ มันก็เกิดขึ้นกับฉันอีก ความเศร้าเริ่มมาเยือน ความคิดถึง ฉันแทบคิดถึงมันอยู่ทุกวัน อีกนานไหมความรู้สึกนี้มันจะจากไปซะที

             แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกผิดมากที่สุดคือ ฉันไม่ได้สังเกตเจ้าตาลเลย ก็ตอนที่ฉันนั่งกินข้าวอยู่เป็นปกติ ฉันได้ยินเสียงร้องคราง ฉันมองไปยังเจ้าตาล ฉันเห็นแววตาของมัน มันดูเศร้า เหมือนตาของมันนั้นมีน้ำหุ้มอยู่ มันเดินดมไปทั่ว ฉันเพียงได้แต่บอกมันว่า ลูกแกไปอยู่บ้านใหม่แล้ว ไม่ต้องห่วงไปนอนซะไป แต่ใครจะรู้ ความรู้สึกที่แท้จริงของมัน มันจะดีใจหรือเปล่าที่มีคนเอาลูกมันไปเลี้ยง หรือมันจะเสียใจที่มันต้องเสียลูกมันไป มันคงเป็นความรู้สึกของแม่ที่มีต่อลูก ยังไงมันก็คงไม่อยากให้ลูกหายไปไหน อยากอยู่กับลูกของมัน

             ขนาดตัวฉันยังเศร้าขนาดนี้แล้วมันเป็นแม่จะเศร้าขนาดไหน ฉันลองนั่งนึกถึงสิ่งที่ฉันรักต้องจากไป มันจะเศร้าแค่ไหน แล้วอีกนานไหมมันจะหายไป มันทำให้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเจ้าตาลการที่มันต้องเสียสิ่งที่มันรักไป

             ฉันก็ได้แต่รอเวลาให้ผ่านไปเผื่อวันหนึ่งเจ้าตาลจะมีความสุขอีกครั้ง...................