ข้อมูลเบื้องต้น
อยากช็อคตาย สามเวลา ถ้าทำได้
เบื่อแล้วคน ไม่สนใจ คำพูดฉัน
ลืมไปหมด คำสัญญา ว่ารักกัน
แถมผิดนัด อยู่ทุกวัน เหมือนไม่แคร์
กลอนนี้ก็มอบให้เพื่อนทุกคนนะคะ เป็นกลอนที่ออกมาจากความรู้สึกของเราจิงๆคะ อยากจะพูดว่าเสียใจแค่ไหนก็พูดไม่ออก ทำไมคะเพื่อนๆทำไม ทำไมไม่เม้นท์ให้บทความของเราบ้าง ตั้งแต่ที่แต่งบทความไป 5 เรื่องลบออกไป 3 เรื่องเพราะไม่มีคนเม้นท์ แต่ก็มีบางคนที่ใจดีมาเม้นท์ให้ นับได้เลยตั้งแต่แต่งนิยายมามีคนมาเม้นท์ให้อยู่ 5 คน ก็ขอบคุณมากนะคะ แล้วเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านเนี้ย มาอ่านบทความของคนอื่นแล้วไม่เม้นท์มันก็เกินไปหน่อยมั้ยคะ เม้นท์ให้หน่อยได้มั้ย ขอร้องจะให้กราบเท้าก็ได้เอ้า แต่งกี่เรื่อง-กี่เรื่อง ก็ไม่มีคนมาเม้นท์ เป็นเพื่อนๆก็คงน้อยใจใช่มั้ยคะ ตอนนี้ยังพูดดีๆอยู่ แต่ถ้าขอแค่นี้ทำให้คนๆนึงไม่ได้ ก็คงจะไม่ต้องเรียกมาเพื่อนแล้วมั้ง เป็นเป็นสรรพนามสมัยพ่อขุนรามฯเลย ไม่ใช่มาเราเป็นใคร เราใหญ่มาจากใหน แต่เราก็อยากให้เพื่อนๆมีจันยาบันพอที่จะทำให้เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน แล้วทำไม เรื่องอื่นถึงเม้นท์ให้เค้าได้ หรือคิดว่า โอ๊ยบทความของยัยเนี้ยมันกระจอกไม่ต้องไปเม้นท์ให้มันหรอก คนที่คิดอย่างนี้แต่ดีนักหรือไงคะ คนเราไม่ได้ทำเป็นมาแต่เกิดหรอกนะ ต้องมีฝึกฝนบ้าง ที่เราพูดอย่างนี้มันอดไม่ไหวจิงๆ เรามีเลือดนักเขียนพอที่จะรู้สึกแบบนี้ ถ้าเป็นไอ่พวกแต่งเพื่ออยากได้แต้ม คงไม่รู้สึกอะไรหรอกที่ไม่มีคนเม้นท์ แต่พวกที่มันมีเลือดนักเขียนจิงๆมันเสียใจไว่ด้วย
อยากให้ทุกคนอ่านแล้วลองพิจจารณาจากมุมของคนๆนึงดูนะคะว่ามันเสียใจแค่ไหนที่คนอ่านไม่เม้นท์ให้.... ขอฝากไว้แค่เนี้ยแหละคะ อย่างที่บอกถ้าไม่เม้นท์อีกเป็นสรรพนามสมัยพ่อขุนรามฯแน่....
ความคิดเห็น