>>>น้องใหม่ซื่อบื้อVsรุ่นพี่สุดแสบ<<<

เนื้อเรื่อง

>>>น้องใหม่ซื่อบื้อVsรุ่นพี่สุดแสบ<<<
การจราจรในกรุงเทพช่างแออัดนักอย่างที่เคยเห็นในข่าว ผมมองออกไปนอกหน้าต่างรถแท็กซี่อย่างเบื่อหน่าย ผมเริ่มคิดไม่ตกแล้วสิว่าคิดถูกหรือเปล่าที่ตัดสินใจสอบเข้ามหาลัยในกรุงเทพ


‘เด็กบ้านนอก’ กับ ‘เด็กนอก’ คือผมทั้ง2อย่าง ผมเพิ่งจบม.ปลายจากแคนนาดา แล้วกลับมาเรียนต่อที่ประเทศไทย ประวัติถูกส่งมอบให้เหล่าอาจารย์ตรวจสอบ ด้วยความสามารถ และประวัติการเรียนที่ไม่เคยต่ำกว่า3 ทำให้เข้าเรียนอย่างง่ายดาย


ผมเดินทางมาจากลำพูน ถึงผมจะเกิดที่นั่น แต่ผมกลับพูดเหนือไม่ได้แม้แต่นิดเดียว


“น้องๆ ถึงแล้วล่ะ ทั้งหมด123 คิด120พอ” ผมยื่นเงินให้เขา เบื้องหน้าผมตอนนี้คือหอพักหญิงล้วน ไม่ใช่ของมหาลัย กระเป๋าเดินทาง2ใบถูกผมลากเข้าไปในนั้น หลายๆคนมองผม บ้างก็ชี้ให้เพื่อนดู ผมเริ่มเก้งๆกังๆ ทำอะไรไม่ถูกเมื่อโดนมอง มันเขินนี่นา...


“ขอโทษนะครับ เอ๊ย! ค่ะ คือว่า..เอ่อ...” เจ้าของหอพักหัวเราะร่า ผมหน้าแดง อาการเก้อเขิน ยิ่งทำให้สาวๆหัวเราะคิกๆคักๆ

“แหม... พูดครับก็ได้จ๊ะ ที่นี่เขาไม่ถือหรอกนะ ชื่ออะไรล่ะจ๊ะเราน่ะ ได้จองไว้ไหม”

“จองไว้ครับ จองๆ ชื่อ นิลเนตร ครับ” สาวใหญ่ไล่รายชื่อซักพัก ก่อนเธอจะร้องอ๋อ ออกมา

“แหม...... น่าสงสารจังนะจ๊ะ ต้องอยู่ห้องเดียวกับหนูก้าน กับหนูริน”แล้วเธอก็หัวเราะเบาๆ ผมยังคงทำหน้าเอ๋อ


น่ากลัวอะไร?????? งง????


“ช่างเถอะ อ่ะนี่กุญแจห้อง304จ๊ะ อยู่ชั้น3 แล้วก็เดินไปทางซ้าย ห้องนึงพัก3คน และก็ห้ามทำอาหารในหอพัก ห้ามนำผู้ชายเข้าหอพัก ไม่มีเวลาปิดหอจ๊ะ”

“ขอบคุณครับ”ผมพูดรับเบาๆ ก่อนเดินไปขึ้นลิฟท์


ห้อง304 ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยื่นมือไปเคาะประตู...


“คงไม่มีคนอยู่ล่ะมั้ง” ผมพูดกับตัวเองเมื่อไม่มีทีท่าว่าจะมีคนมาเปิดประตู ผมจึงไขประตูเข้าไป กระเป๋า 2ใบถูกลากเข้าไปในห้อง และปิดประตูลง

เป็นห้องที่น่ารักดี? สีชมพูหวานแหวน และตุ๊กตามากมายเรียงอยู่ตามชั้นและโต๊ะทำงาน ผมรีบเอาเสื้อผ้าเข้าไปเก็บในตู้เสื้อผ้า จัดเตียงนอนของตัวเอง

“เอ๊ะ...”ผมร้องเมื่อสังเกตเห็นรูปตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน รูปของหญิงสาวสวย 2 คนยืนยิ้มกอดคอกันอยู่ ลงชื่อไว้ว่า ‘ยัยก้านกับยัยรินตัวแสบ’

“แหะๆ น่ารักจัง”ผมพูดออกไป แล้ววางรูปลง 2คนนี้ล่ะมั้งเพื่อนร่วมห้องของผม

และผมไม่ได้รู้เลยว่า ภายใต้ความน่ารักนั่น มีความน่ากลัวขนาดไหน...





“ฮัลโหล รินจ๋า มีอะไรจะบอกล่ะ”สาวสวยโทรหาคนรักของตน พร้อมกับเสียงหัวเราะคิกๆคักๆ

“อะไรหรอคะก้าน เนี่ยรินกำลังจะกลับหอเนี่ย รินเบื่อพวกรุ่นน้องชาย ตามขอเบอร์รินอยู่ได้ ทั้งๆที่บอกไปแล้วว่ารินเป็นเลสเบี้ยน!”เสียงหงุดหงิดกรอกมาตามสาย ก้านยิ้มแหยๆ


ที่จริงทั้ง 2 สาวถูกผู้ชายตามตื้อจนน่ารำคาน ทั้งๆที่ปากก็บอกไปแล้วว่าตัวเองเป็นเลสเบี้ยน แต่กลุ่มคนเหล่านั้นไม่เคยจะเชื่อ กลับคิดอีกว่าพวกเธอทำเพื่อตัดปัญหาผู้ชายตามจีบมากมาย

“เอาน่าๆ รินคะ ก้านมีอะไรจะบอกล่ะ เด็กปี1ที่อยู่ห้องเดียวกับพวกเราย้ายเข้ามาแล้วนะคะ” มือของรินที่กำลังจะเปิดประตูรถยนต์หยุดลง

“แล้วทำไมหรอค่ะ?” รินถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่ในใจ ถ้าไม่ใช่พวกหญิงรักหญิงล่ะก็ มีรึที่ก้านจะโทรมาบอกให้ตนรีบกลับ แต่เป็นแบบไหนกันนะ

“เด็กใหม่ที่ว่าน่ะ เป็นแบบพวกเราล่ะค่ะ”

“แล้วแบบไหนล่ะคะก้าน ไม่บอกแล้วรินจะรู้ไหมคะ”

“รินก็ทายสิคะ คิกๆ”

“เป็นดี้ล่ะมั้งคะ”

“ผิดค่ะ”

“เป็นเลสใช่ไหมค่ะ”

“ผิดอีกล่ะค่า” รินทำตาโต

“เป็นทอมหรอ งี้ก็อดแกล้งล่ะสิเนี่ย”รินยิ้มน้อยๆ แต่อีกฝั่งหัวเราะอย่างร่าเริง

“ทำไมจะแกล้งไม่ได้ล่ะคะ ดูท่าทางเขาขี้อายจะตาย น่ารักด้วย ก้านว่ารินรีบกลับมา
เถอะค่า เดี๋ยวลูกกวางน้อยจะหนีหายไปไหนก่อน”

“ค่า........”รินกดวางโทรศัพท์ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“มีเนื้อกวางน้อยมาให้กินถึงที่เลยแหะ จะแกล้งให้หนำใจเลย คิกคิก”




“ฮัดเช้ยยยยยยยยย!”อยู่ๆผมก็จามออกมา ใครนินทาหว่า......


ผมมองไปรอบๆห้อง นี่หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ บุคคลร่วมห้องอีก2คนยังไม่มา นี่ก็4 โมงแล้วไปหาอะไรกินดีกว่า

ผมเดินออกไปนอกหอพัก ตามข้างทางมีแผงตั้งร้านมากมาย อีกหลายอาทิตย์กว่ามหาลัยจะเปิด แต่ก็มีคนมากมายที่กลับมาพักหอของตัวเอง ผมเดินไปเซเว่นแถวนั้น หาอะไรกิน




“ไหนหรอคะ เจ้าลูกกวางน้อย ไหนๆๆ”รินเปิดประตูห้องเข้ามา หันซ้ายหันขวา ก็พบแต่ก้านนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

“กวางน้อยหนีไปกินข้าวแล้วค่ะ สวนกับก้านเมื่อครู่ แต่เดี๋ยวก็คงอีกนานกว่าจะมา”ก้านยิ้มพร้อมกับพับหนังสือลง

“นางฟ้าสนใจจะทำอะไรรอ ลูกกวางไหมเอ่ย?” ก้านหัวเราะเบาๆ แต่เงือกน้อย เดินเข้ามาสวมกอดนางฟ้า แล้วหอมลงที่แก้มใส

“วันนี้นางฟ้าอยากกินลูกกวางค่ะ ไม่อยากกินนางเงือก”รินหัวเราะอย่างร่าเริงเมื่อนึกถึงลูกกวางที่หลงทาง........


หลงทางมาเจอพวกเธอทั้ง 2 ช่างน่าสงสารนัก......


คนที่ถูกเรียกว่าลูกกวางเดินแกว่งกล่องข้าวไปมาในมือ นึกหวนกลับไปครั้นตอนอยู่ม.ต้น


“ไอ้อ่อนเอ๊ย! ถามจริงอย่างแกนี่ไม่รู้จักเรื่องอย่างว่าหรอไง”เพื่อนทอมคนหนึ่งถามผม ผมได้แต่พยักหน้า พวกนั้นหัวเราะลั่น

“เป็นทอมภาษาอะไรทำไม่เป็น ยิ่งหน้าหล่อๆยิ่งต้องเก่งนะจำไว้”เพื่อนอีกคนตบไหล่ผมเบาๆ

“มาๆ จะพาไปดูหนังสด”

“หนังสด? อะไร?”

“มาเถอะน่า”แล้วพวกมันก็ลากผมไปโรงพละหลังโรงเรียน

“ดีจังเลย......... พี่ตาล” เสียงของเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมกำลังครางไม่ขาดสาย ผมหน้าแดงก่ำ รีบเบนหน้าหนี

“ทำไมไม่ดูวะไอ้นิล ของสวยๆงามๆ หายากนะ”

“ม....มะ........ไม่ดูมันแล้ว!”ผมรีบวิ่งออกจากตรงนั้นทันที




นึกแล้วก็ขำตัวเอง มาถึงตอนนี้ก็เถอะ ผมก็ยังเป็นไก่อ่อนอยู่ดี เหอะๆ


‘แกร๊ก’ ผมเปิดประตูเข้าไป

สาว 2 คนอยู่ในห้องนั้น คนหนึ่งสวยสง่านอนอ่านหนังสืออยู่กับอีกคนที่สวยน่ารักที่กำลังชวนคุยนู่นนี่ ข้าวกล่องหลุดลงจากมือผมทันที


ในรูปผมว่าน่ารักแล้วนะ นี่ตัวจริงสวยกว่าหลายเท่านัก!!!


“เดี๋ยวข้าวก็หกหมดหรอก อดกินไม่รู้ด้วยนะ”คนที่นั่งอยู่ขอบเตียงพูดกับผม

“เอ่อ...ครับๆ”ผมรีบก้มลงเก็บกล่องข้าว เดินอย่างประหม่าสุดๆไปที่เตียงตัวเอง รินหันไปกระซิบกับก้านเบาๆว่า


“น่ารักเนอะ” ใช่....น่ารักอย่างนี้ จะไม่ให้แกล้งได้อย่างไรกันล่ะ

“ไม่คิดจะทักทายหน่อยหรอ”ก้านเอ่ยถาม

‘ผละ!’ กล่องข้าวหลุดจากมือผมอีกครั้ง สองสาวหัวเราะกันใหญ่

“ค....คือ....เอ่อ...”ผมพูดตะกุกตะกัก ยิ่งเธอหัวเราะผมยิ่งเขินยิ่งประหม่า

“เอ้า! ชื่ออะไรล่ะ”ก้านถามซ้ำ

“ช.......ชะ.......ชื่อ นิล.... ครับ”

“จ้าๆ พี่ชื่อก้าน ส่วนนี่ชื่อริน พวกเราอยู่ปี2 กันแล้ว”

“ค.......คะ.......ครับ พี่ก้าน พี่ริน”

“ไม่ต้องเรียกพี่หรอกนะ เรียกชื่อเฉยๆก็ได้”รินยิ้มบางให้



ผมนั่งเก้อเขินอย่างเห็นได้ชัด หน้าแดงก่ำจนถึงใบหู ก้านเดินมานั่งข้างๆ แล้วเชยคางผมขึ้น

“น่ารักนะเรา มีเขี้ยวด้วย”

“อ..... อะ.........เอ่อ.........ผม....” มือของผมวางไว้ที่หัวเข่า ก้มหน้างุด


ช่างน่าแกล้งเสียจริง....

“อะไรจ๊ะ เราเป็นทอมหรอเนี่ย หน้าหว๊านหวาน พี่ว่าเราเป็นเลสดีกว่าไหม”

“ม........ ไม่ครับ” โดนแกล้ง....... ผมโดนแกล้งอ่า.....T^T

“คิกคิก น่ารักนะเรา มีแฟนหรือยังเนี่ย”รินเดินมานั่งอีกข้างนึง

“ย...ยังครับ”พวกเธอมองหน้ากัน ทำตาโต


“อย่ามาโกหกพี่เลยน่า หน้าตาอย่างนี้ไม่มีแฟนได้ไง”

“ก็.....ก็...... เพราะว่า...”

“เพราะอะไรจ๊ะ พ่อหนุ่มน้อย”ก้านแกล้งถามไปอย่างนั้น แต่กวางน้อยของพวกเธอ เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่แม้แต่จะมองหน้าพวกเธอ

“อย่าไปถามเขาเลยจ๊ะ อ้อ! พี่มีเรื่องต้องบอกเราก่อนนะ ว่าพี่2คนเป็นแฟนกัน”

“อะไรนะครับ!”ผมลืมตัวมองหน้าพวกเธอสลับไปมา

“พวกพี่เป็นเลสเบื้ยนหรอครับ”

“ใช่จ๊ะ น้องนิลต้องจำไว้ด้วยนะคะ ว่าอย่าทำให้พวกพี่เสียอารมณ์ไม่อย่างนั้น... จะหาว่าพวกพี่ไม่เตือนไม่ได้นะจ๊ะ”ก้านยิ้มกริ่ม รินได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ สะกิดคนรักให้หยุดแกล้งลูกกวางตัวน้อยก่อนที่จะกระเจิดกระเจิงไปกว่านี้



ไม่นานนักพี่สาวทั้ง2คนของผมก็ชวนคุยเรื่องอื่น ทำให้ผมคลายความประหม่าไปได้บ้าง พี่รินเป็นคนคุยสนุกทำให้ผมรู้อะไรเพิ่มขึ้นอีกมาก เกี่ยวกับความเป็นมาของพี่สาว

พี่รินเข้าเรียนคณะมนุษย์ศาสตร์ ตอนปี1 พี่รินเป็นน้องใหม่ที่ถูกโหวดให้เป็นดาวโรงเรียน และตลอดเวลาครึ่งปีที่ผ่านมา พี่รินก็ถูกตามรังควานไม่รู้จักจบสิ้น จนเธอเคยเกือบจะลาออกจากโรงเรียนให้รู้แล้วรู้รอด

แต่แล้วสวรรค์ก็เข้าข้างเธอ...

พี่ก้านซึ่งเข้ามาเรียนในช่วงเทอม2 ได้ขอย้ายคณะมา เพราะเธอไม่สามารถเรียนคณะนิติศาสตร์ต่อได้ และเนื่องจากเธอเป็นหลานของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัย จึงไม่มีปัญหาใดๆตามมา และในครั้งแรกที่พวกเธอได้พบกัน...

“นี่! ปล่อยฉันนะ บอกแล้วไงฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย นายเลิกก่อกวนฉันซักทีเถอะ”รินสะบัดมือของชายคนหนึ่งที่ตามตื้อจีบเธอมาตลอดเทอม

“ฉันไม่เชื่อหรอก สวยๆอย่างนี้เนี่ยนะจะเป็นพวกผิดเพศ เอาเถอะน่า... ยังไงคืนนี้ฉันจะทำให้เธอได้รู้เองว่า การที่เป็นของผู้ชายมันจะมีความสุขแค่ไหน”


-เพี๊ยะ!!!!-


หลานสาวคนสำคัญของท่านผู้อำนวยการ ตรงปรี่เข้ามาตบหน้าของชายคนนั้นทันที รินได้แต่นิ่งทำอะไรไม่ถูก

“เธอ...”ชายคนนั้นอ้าปากเพื่อจะพูดแต่ก็เงียบ เมื่อสายตาที่ดูดุเหมือนดั่งนางพญาจ้องเขาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“อยากมีเรื่องกับฉันหรือเปล่า”เสียงเอ่ยขึ้นบางเบา แต่กลับทำให้ชายคนนั้นนึกกลัวจนตัวสั่นแล้ววิ่งหนีไปในที่สุด...


ที่ตรงนั้นเหลือเพียงหญิงสาวเพียง2คน...


รินมองผู้มาใหม่อย่างไม่แน่ใจว่าเขาเป็นใคร และเธอไม่เคยเห็นมาก่อน แต่ที่แน่ๆเธอติดเข็มกลัดคณะเดียวกับเธอ และสีฟ้าซึ่งบ่งบอกว่าเป็นเด็กปี1 เหมือนกันทุกคณะ

“เอ่อ..”รินอ้ำๆอึ้งๆที่จะพูด แต่สายตาที่ดูดุดันกลับกลายเป็นประกายพร้อมกับรอยยิ้มที่ร่าเริงส่งมาทางเธอแทน

“แหม... จะไม่ขอบคุณหน่อยหรอคะ อุตส่าห์มาช่วยนะเนี่ย”

“เอ่อ...”รินยังคงอึ้งกับการเปลี่ยนแปลงทันควันของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า

“เอ่อ..ใช่ๆ ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าคุณไม่มาช่วยฉันไม่รู้ว่าหมอนั่นจะพาฉันไปไหนซะแล้ว”

“เรียกก้านเถอะค่ะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณนะคะ เราอยู่รุ่นเดียวกันนี่นา”

“ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอเลยนะ อยู่คณะอะไรหรอ”

“คณะเดียวกันแหละ นี่ไง”ก้านชี้ไปที่เข็มกลัดของตัวเอง รินมองตามนิ้วเรียวของเพื่อนใหม่....

แต่แทนที่สายตาจะมองไปที่เข็มกลัด กลับมองไปที่หน้าอกของเพื่อนใหม่แทน


โอ๊ย! ทำไมฉันถึงได้ทะลึ่งแบบนี้นะ! รินด่าตัวเองอยู่ในใจ

“เอ่อ... เธอ.. เข็มกลัดฉันมันแปลกๆหรอ เห็นจ้องอยู่ตั้งนานแน่ะ” ก้านก้มดูเข็มกลัดตัวเองบ้าง รินรีบเตือนสติตัวเองก่อนที่จะคิดอะไรไปไกลกว่านี้...

“นี่ๆ ริน เธอรีบกลับบ้านดีกว่ามั้ง เดี๋ยวจะมืดซะก่อนนี่ก็ทุ่มนึงแล้วนะ”ก้านก้มมองนาฬิกา

“ไม่หรอกจ๊ะ ฉันอยู่หอพักของมหาลัยน่ะ”รินส่ายหน้าช้าๆ แต่คิ้วเธอขมวดเล็กน้อย ฉันยังไม่ได้บอกชื่อเลยนะเนี่ย...

“งั้นไปด้วยกันไหม พอดีวันนี้ฉันก็ต้องย้ายเข้าหอพักวันแรกน่ะ” ก้านเดินไปที่รถของตัวเอง โดยมีรินตามมาด้วย


“ห้อง 304 ห้องฉันนี่”รินรีบพูด เมื่อเพื่อนใหม่ของเธอได้หมายเลขเดียวกัน เธอรีบกระโดดกอดคอก้านทันที


หน้าอกไม่ใช่เล็กๆนะเนี่ย... ว๊ายๆๆ อีกแล้วยัยริน พอๆๆ
**************************************************