รักต้องห้ามของยัยขี้เหล่

ฉันชื่อสไปร์ทความหมายก็คือน้ำอัดลมธรรมดาที่ไม่มีคุณค่าเหมือนกับหน้าตาของฉัน ฉันเป็นคนไม่สวย แต่ฉันมีความมีความมั่นใจในตัวเอง ฉันไม่ได้อวดว่าฉันสวย แต่ฉันเชื่อมั่นว่าความสวยไม่ได้ดูจากภายนอก 100% อย่างน้อยจิตใจมันก็น่าจะ 70% ละนะ - -" ฉันอยู่ม.ต้น อยู่โรงเรียนมัธยมธรรมดา แต่ฉันก็มีความสุขที่ได้เจอเพื่อนดีๆ

เมื่อปีที่แล้วโรงเรียนจัดให้ไปทัศนศึกษาที่น้ำตกกัน ตอนแรกๆทุกคนก็คิดว่ามันน่าเบื่อแต่พออาจารย์อนุญาติให้มัธยมเท่านั้นที่เล่นน้ำได้ก็มีเสียงเฮกันตรึม- -" แบบว่า...คิดลามกกันรึป่าว?
ฉันไปเป็นกลุ่มๆกับพวกเพื่อนๆ ทุกคนคึกคักกันมากและขณะที่กำลังทำกิจกรรมกันอยู่ฉันก็เหลือบมองไปทางรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง ความจริงฉันก็ไม่ค่อยสนใจอะไรนัก แต่พอรุ่นพี่คนหนึ่งหันหน้ามาฉันก็ตกหลุ่มรักตั้งแต่แรกพบ รุ่นพี่คนนั้นหล่อ หน้าตาดีมาก จมูกโด่ง ตาคม ริมฝีปากก็เรียว >///< พี่เขากำลังเต้นกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานแต่พอพี่คนนั้นเห็นว่าฉันมองเขาก็ยิ้มให้ วินาทีนั้นฉันอยากจะสลบคาเท้าเพื่อนเลย...

การที่เรามีความรักนี่ช่างมีความสุขจริงๆ แต่ถ้าเขาคนนั้นไม่สนใจเรา เราก็จะมีความทุกข์ผ่านเข้ามา ฉันมองไปยังหน้าต่างและต้องคลี่ยิ้มออกมา รุ่นพี่คนนั้น...คนที่ฉันแอบชอบ...^///^  เขากำลังเล่นบาสอยู่ล่ะ น่ารักจัง เล่นเก่งด้วยล่ะ 
"เฮ้ย! ไอปริ๊นซ์เข้าไปกี่ลูกแล้ววะ อ่อนให้มั่งดิว้า~ "รุ่นพี่คนหนึ่ง(ซึ่งถ้าเดาแล้วก็คงจะเป็นเพื่อนของรุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบ)ตบไปที่หลังของพี่ปริ๊นซ์(รู้ชื่อแล้ว)แล้วพูดกับพี่ปริ๊นซ์อย่างสนิทสนม>///< เอ๊ะ! แล้วทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยอ่ะ ฉันไม่ได้เป็นคนไปคุยด้วยซะหน่อย อ๊ายยย~(ชักจะบ้า- -")
>///< คราวนี้ของจริงค่ะผู้อ่านทุกคน..พี่ปริ๊นซ์เงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มให้ฉัน ว้ายๆๆๆ เขาเห็นแล้วอ่ะว่าฉันแอบมองอ่ะ ฉันรีบหลบสายตาก่อนที่จะหน้าแดงมากไปกว่านี้
"เฮ้~! เธอชื่อไรน่ะ"ถึงแม้ฉันจะหลบหน้า แต่ก็ยังไม่วายที่เจ้าของเสียงจะไม่เลิกสนใจ
ฉันรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด ไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันจึงเขียนใส่ในกระดาษตัวใหญ่ๆว่า'สไปร์ท'ที่ไม่ตะโกนออกไปก็เพราะว่าฉันกำลังเรียนอยู่น่ะสิ อาจารย์อาคมก็ดุซะด้วยอ่ะ
"หวัดดีนะสไปร์ท พี่ชื่อปริ๊นซ์ ไว้ตอนเที่ยงคุยกันนะ ^___^"อ๊ายยย~ ตัวละลายค่ะ แค่แนะนำตัวอ่ะ ไม่ทำให้ใจฉันสลายได้รวดเร็วหรอกนะ แต่ว่ารอยยิ้มที่บาดใจแบบนั้น....ทนไม่ไหวแล้ววว กรี๊ดดๆๆๆ (ลืมไปรึป่าว ว่าตัวเองน่ะไม่สวย- -")นึกถึงความขี้เหล่ของตัวเองก็หมดความหวังที่จะไปบอกรักพี่ปริ๊นซ์เลยอ่ะ T^T

พักเที่ยง 12.00 น.

กรี๊งงงงงง~!! เสียงออดดังบอกว่าให้เลิกเรียนได้แล้ว (แปลออกด้วยเรอะ?)
อาจารย์ปล่อยเสร็จ ฉันก็รีบเก็บของและเดินไปกินข้าว แต่พอฉันก้าวท้าวออกไปได้แค่ก้าวเดียวก็ต้องผงะหงายหลังเลยทีเดียว
ปึง~ เสียงฉันล้มลงไปกระแทกพื้น
"โอ๊ยยย~เจ็บอ่ะ"ฉันอุทานด้วยความเจ็บปวด อูยยย~
"เฮ้~ เป็นอะไรไหมอ่ะ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่คิดว่าสไปร์ทจะตกใจอ่ะ O_O" พี่สไปร์ทรีบเข้ามาดูว่าฉันเจ็บตรงไหนรึป่าว กรี๊ดๆๆๆ หน้าเราห่างกันแค่ 1 เซนติเมตรเองนะ >////<
"เฮ้ย เป็นอะไรรึป่าว ไม่สบายหรอ หน้าแดงมากเลยนะ"กรี๊ดดดดดดด หน้าแดงเพราะพี่ต่างหากไม่ได้ไม่สบายตรงไหนซักหน่อย >////////<
"ปะ..ปะ..ป่าว.ค..คะ"ฉันตอบอึกอักเหมือนคนพูดติดอ่าง มันเขินง่า
"อืม ลุกไหวไหม ให้พี่ช่วยไหม จะได้ไปกินข้าวกัน"อุ๊ย~พี่ปริ๊นซญ์ชวนฉันไปกินข้าวด้วยล่ะ
"ขอบคุณค่ะ แต่สไปร์ทลุกไหวค่ะ"ฉันพยายามลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง แต่กลับล้มลงไปอีกครั้ง ไม่ได้มารยาน๊า..
"โถ่! ลุกไม่ไหวก็บอกมาเถอะเลิกอวดเก่งได้แล้ว มาๆเดี๋ยวพี่ช่วย แล้วเดี๋ยวไปกินข้าวกันได้ไหม?"พี่ปริ๊นยื่นมือมาให้ฉันจับ >///////< และเอ่ยปากชวนไปกินข้าว
"ขอบคุณค่ะ พี่ปริ๊นซ์ไม่กลัวคนอื่นจะมองหรอคะ ว่าพี่ปริ๊นซ์กล้ามากินข้าวกับคนขี้เหล่แบบนี้ได้ไง"ฉันยื่นมือไปจับมือพี่ปริ๊นซ์ด้วยความเขินอาย แต่ก็ยังกลัวอยู่ว่าจะมีคนว่าเรารึป่าว เพราะตอนนี้สายตาผู้หญิงนับ20คนกำลังมองมาที่ฉัน สายตานิ น่ากลัวม๊ากกก ~__~
"ไม่เห็นจะแคร์เลย อีกอย่างสไปร์ทก็ไม่ได้น่าเกียจอะไรซักหน่อยนะ ^____^"นอกจากพี่ปริ๊นซ์จะให้กำลังใจฉันแล้ว ยังส่งยิ้มบาดใจมาให้ฉันอีก >///< ไม่หวายแล้ว