คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Sub event 1 : รับปาก
“นั่งลงค่ะ ข้าจะได้เริ่มรักษา”
เฮอะ! คิดรึว่าข้าจะยอมเจ้า
ทันทีที่สายตาดุๆ ของหัวหน้าพยาบาลจ้องเขม็งมาที่เขา ร่างสูงจึงทรุดนั่งลงไปแต่โดยดี
ไม่ใช่ว่าข้ายอมเจ้าหรอกนะ แต่ร่างกายมันยืนไม่ไหวแล้วต่างหาก!
เคนปาจิมองหญิงสาวตรงหน้าถลกแขนเสื้อขึ้น แล้วยื่นมือออกมาอังเหนือบาดแผลพลันเริ่มต้นการใช้วิถีม่าน
เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่าจะใช้แต่วิถีมารรักษา แผลข้าไม่ใช่น้อยๆ นะ อยากแรงดันวิญญาณหมดตัวรึไง ห๊ะ!
“เฮ้ๆ รักษาด้วยวิถีมารเรอะ ไม่มีวิธีอื่นแล้วรึไง”
“คนที่เก่งแต่รบราฆ่าฟันอย่างท่านไม่มีสิทธิ์มาข้องใจศาสตร์แห่งการรักษาของหน่วยสี่เราหรอกนะคะ”
อุ๊ก…
ไอ้อาการไม่พอใจ พยายามปิดหน่อยไม่ได้รึไง
นั่นสินะ ถ้าเป็นเจ้าคุจิกิ
เจ้าคงไม่เหวี่ยงใส่มันแบบนี้
เฮอะ ลำเอียงชัดๆ
หัวหน้าหน่วย 11 พยายามไม่คิดอะไรอีก จนการรักษาผ่านไปสามชั่วโมง
รักษาติดๆ กันหลายชั่วโมง กะจะไม่พักเลยรึไง
ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ามีธุระอะไร ถึงอยากให้ข้าไปเร็วๆ
แต่ข้าไม่สนหรอก *แสยะ
“นี่ เจ้าทำข้าเวียนหัวไปหมดแล้วนะ”
“ข้าให้เวลาท่านพักสายตา 5 นาที”
เคนปาจิมองตามอุโนะฮานะที่ผละออกจากตนไปยืนพักอยู่มุมห้อง ถึงจะพริบตาเดียวแต่เคนปาจิก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกหน้ามืดเพราะใช้พลังมาก ทำเอาหัวหน้าปากร้ายอดเยาะเย้ยไม่ได้
“ฮึ! สีหน้าดูไม่ดี พลัง.ใกล้หมดแล้วสิท่า”
นานๆ ทีได้อยู่กับเจ้าอย่างนี้ แถมยังเห็นเจ้าอ่อนแอ
แจ๊คพ็อตชัดๆ
ผึบ!
เหมือนอ่านใจได้ สายตาอาฆาตแค้นจู่โจมมาที่เคนปาจิในชั่วขณะ ทำให้เจ้าตัวต้องกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมไม่พูดอะไรอีก และการรักษาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง
……………………….
…………………………….
“ข้ารักษาเสร็จแล้ว ….เชิญท่านออกไปได้”
ออกไป… พูดอะไรน่ะ
ยังไม่พอหรอก ได้อยู่กับเจ้าแค่นี้ มันยังไม่พอหรอก
เคนปาจิคิดพลางสาวเท้าเข้าหาหญิงสาวตรงหน้า ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นความเหนื่อยล้าปรากฎบนร่างนั้นชัดขึ้น
ปล่อยให้ตัวเองหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้ ….ดูไม่ได้เลยแฮะ
“ข้าบอกว่า…รักษาเสร็จแล้วไงล่ะคะ!”
เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาได้เรียกสติชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนแนบชิดกับร่างบางเสียเต็มประดา แต่ถ้าจะถอยตอนนี้ ก็ยิ่งเปิดช่องว่างให้หญิงตรงหน้าเชือดเป็นแน่ หัวหน้าหน่วยสิบเอ็ดจึงถือวิสาสะหยุดการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายโดยพลัน
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเคนปาจิหลบแขนของอุโนะฮานะได้ทันก่อนจะฟาดโดนตัวเขา …เพราะถ้าโดนเข้าไปคงไม่จบแค่เลือดกกปากแน่…
“อยู่นิ่งๆ ซะ”
เคนปาจิลอบมองอุโนะฮานะเล็กน้อยขณะบังคับให้เจ้าตัวนั่งลงบนเตียง
แววตาแบบนั้น คงอยากฆ่าข้าให้ตายจะแย่สิท่า
แต่ทำไงได้
เจ้าผิดเองที่ดันอ่อนแอให้ข้าเห็น
“อ๊า!”
พอหญิงสาวเผลออุทานออกมา ทำเอาใบหน้าของเคนปาจิร้อนผ่าวไปหมด
ยัยบ้า! ทำเสียงซะอย่างกับโดนข้า….
ช่างเหอะ ข้าคงคิดไปเอง *เหงื่อตก
“เป็นยังไงล่ะ …เคลิ้มเชียวนะ …นี่…ข้าไม่ได้เป็นแต่การฆ่าฟันอย่างเดียวหรอก รู้ไว้ซะ”
และแล้วนางก็นั่งนิ่งให้ข้านวด นางคงสงสัยมากว่าคนอย่างข้าทำเรื่องพรรค์นี้เป็นด้วย เลยอดไม่ได้ที่จะต้องถาม …นี่คงเป็นการพูดคุยที่ยาวนานที่สุดนับตั้งแต่ข้ากับเจ้ารู้จักกัน
ระหว่างนั้นสายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่ผมเปียยาว พลางคิดว่าถ้าแกะออกคงจะสะดวกกว่านี้
เผียะ!
แน่นอนว่าอีกฝ่ายปัดมืออกทันควัน พร้อมกับลุกขึ้น
ต่อจากนั้น
แม้แต่ข้าเองก็จำไม่ได้ว่าพล่ามอะไรออกไปบ้าง
มารู้ตัวอีกที
ข้าก็ยืนตรงหน้านาง
รอคอยว่าริมฝีปากนั่น จะเอ่ยอะไรออกมา
“….มาเป็นคู่เต้นรำของข้า…”
“….ได้หรือไม่?”
“เอาสิ”
0 _ 0
ยังมาทำตาโตใส่ข้าอีก
ว่าแต่ มันคืออะไรวะ ไองานเต้นรำเนี่ย
(แต่ก็รับปากไปแล้วเนี่ยนะ - -“)
“หัวหน้าอุโนะฮานะ!”
“หัวหน้าอุโนะฮานะ!”
“ท่านอยู่ที่ไหนครับ!”
“หัวหน้าคุโรซึจิระเบิดห้องทดลองตัวเองอีกแล้วครับ! คนเจ็บเพียบ!”
“”หัวหน้าอยู่ไหนคะ T[]T”
เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าอุโนะฮานะรู้สึกยินดีที่ลูกหน่วยของเธอจับสัมผัสแรงดันวิญญาณกันไม่เป็น ไม่อย่างนั้นคงได้โผล่มาเห็นเธอในสภาพเมื่อครู่แน่
เวลาเหลือไม่มาก อุโนะฮานะรีบเล่ารายละเอียดคร่าวๆ
“………….”
“เรื่องนี้มันอาจจะฟังดูยุ่งยากก็จริง แต่…”
“นี่…”
“คงไม่ใช่เพราะเจ้ายังหาคู่ไม่ได้ เลยมาพาลลงกับข้าหรอกนะ”
ชายหนุ่มโพล่งประโยคที่ตรงกับใจเขามากที่สุดในนาทีนี้ เล่นเอาอุโนะฮานะค้างกลางอากาศไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบปฏิเสธอย่างลนลาน
“มะ..ไม่ใช่นะคะ ข้าก็แค่…”
“ข้าก็ถามไปอย่างนั้นแหล่ะ …เจ้าออกไปดูลูกน้องเจ้าเหอะ แล้วค่อยว่ากันวันหลัง…”
“…จะให้ข้ามาเจอเจ้าเมื่อไหร่ ก็นัดมาซะ”
อุโนะฮานะกระแอมเล็กน้อยเพื่อลบล้างอาการเสียฟอร์มเมื่อครู่แล้วจัดแจงนัดเวลาสถานที่ให้เคนปาจิฟังอย่างรวดเร็ว
“ถ้าเข้าใจแล้ว ข้าขอตัวก่อน”
“แล้วก็ ….กรุณารักษาเวลาด้วย อย่ามาสายนะคะ”
อุโนะฮานะกำชับทิ้งท้าย ขณะทั้งคู่กำลังจะแยกย้ายกัน
ชายหนุ่มยักไหล่ตอบเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินออกไป
เมื่อเดินไปได้สองสามก้าว ร่างสูงก็หันมามองตามหลังเธอที่เดินไปอีกทาง แต่ก็เป็นเวลาสั้นๆ ก่อนจะออกเดินต่อ โดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวก็แอบหันกลับมามองเช่นกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เคนจางงงงงง!!!”
เสียงใสก้องกังวานพร้อมกับร่างๆ หนึ่งลอยละลิ่วมาเกาะอยู่ไหล่ของหัวหน้าหน่วยสิบเอ็ดพอดิบพอดี
“หน้าตาอย่างงี้ คงมีเรื่องดีๆ ใช่ม้า”
เคนปาจิยิ้มแยกเขี้ยวใส่รองหัวหน้าตัวน้อยที่รู้เรื่องของเขาไปซะหมด ก่อนจะถามว่าก่อนหน้านี้เจ้าตัวไปอยู่ที่ไหนมา
“บ้านเบี๊ยกกี้”
“บ้านเจ้าคุจิกิ …ถ้าวันนี้ข้าเจอมันก็ดีสิ”
“จะแก้มือ สู้อีกรอบหรอ”
“เปล่า จะไปขอบใจมันต่างหาก ….ขอบใจเรื่องที่ยอมให้เจ้าไปผลาญขนมอยู่บ้านหมอนั่นไง”
ยาจิรุหัวเราะคิกคักทันทีที่ฟังจบ จากนั้นก็กระโดดลงพื้นแล้ววิ่งนำหน้าไป
แล้วก็ต้องขอบใจ ที่ดันน็อตหลุดโจมตีใส่ช้าเต็มที่
ถ้าไม่มีบาดแผลมากมายขนาดนั้น ข้ากับนางก็คง
….ไม่ได้มีช่วงเวลาแบบนี้
TBC
++++++++++++++++++++++++++
เขียนมา อารมณ์เพ้อล้วนๆ
sub event จะเป็นช่วงระหว่าง bad dayกับฟิคงานปีใหม่เน้อ
ปล.ฟิคนี้จะไม่อิงตามbleachตอนที่ 520 เป็นต้นไป
เพราะนิสัยป้า ณ ปัจจุบัน ต่างกับที่คิดไว้ตอนวางพล็อตมาก
(เหมือนจะเป็นหลักการ แต่ก็แค่คำแก้ตัวดีๆ นี่เอง)
ฟิคนี้ถือเป็นมิติคู่ขนาน
ที่สองคนนี้จะได้คู่กันในแบบของคนเขียน =w="
(ให้ซาดิสแต่ในเฉพาะมังงะก็พอ)
ความคิดเห็น