ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic bleach] Bad Day (UnohanaX???)

    ลำดับตอนที่ #3 : Sub event 1 : รับปาก

    • อัปเดตล่าสุด 25 ก.พ. 56


     

    “นั่งลงค่ะ ข้าจะได้เริ่มรักษา”

     

    เฮอะ! คิดรึว่าข้าจะยอมเจ้า

     

    ทันทีที่สายตาดุๆ ของหัวหน้าพยาบาลจ้องเขม็งมาที่เขา ร่างสูงจึงทรุดนั่งลงไปแต่โดยดี

     

    ไม่ใช่ว่าข้ายอมเจ้าหรอกนะ แต่ร่างกายมันยืนไม่ไหวแล้วต่างหาก!

     

    เคนปาจิมองหญิงสาวตรงหน้าถลกแขนเสื้อขึ้น แล้วยื่นมือออกมาอังเหนือบาดแผลพลันเริ่มต้นการใช้วิถีม่าน

     

    เฮ้ๆ อย่าบอกนะว่าจะใช้แต่วิถีมารรักษา แผลข้าไม่ใช่น้อยๆ นะ อยากแรงดันวิญญาณหมดตัวรึไง ห๊ะ!

     

    “เฮ้ๆ รักษาด้วยวิถีมารเรอะ ไม่มีวิธีอื่นแล้วรึไง”

    “คนที่เก่งแต่รบราฆ่าฟันอย่างท่านไม่มีสิทธิ์มาข้องใจศาสตร์แห่งการรักษาของหน่วยสี่เราหรอกนะคะ”

     

    อุ๊ก

     

    ไอ้อาการไม่พอใจ พยายามปิดหน่อยไม่ได้รึไง

     

    นั่นสินะ ถ้าเป็นเจ้าคุจิกิ

    เจ้าคงไม่เหวี่ยงใส่มันแบบนี้

    เฮอะ ลำเอียงชัดๆ

    หัวหน้าหน่วย 11 พยายามไม่คิดอะไรอีก จนการรักษาผ่านไปสามชั่วโมง

     

    รักษาติดๆ กันหลายชั่วโมง กะจะไม่พักเลยรึไง

    ไม่รู้หรอกนะว่าเจ้ามีธุระอะไร ถึงอยากให้ข้าไปเร็วๆ

    แต่ข้าไม่สนหรอก *แสยะ

     

    “นี่ เจ้าทำข้าเวียนหัวไปหมดแล้วนะ”

     

     “ข้าให้เวลาท่านพักสายตา 5 นาที”

     

    เคนปาจิมองตามอุโนะฮานะที่ผละออกจากตนไปยืนพักอยู่มุมห้อง ถึงจะพริบตาเดียวแต่เคนปาจิก็รู้ได้ในทันทีว่าอีกฝ่ายกำลังรู้สึกหน้ามืดเพราะใช้พลังมาก  ทำเอาหัวหน้าปากร้ายอดเยาะเย้ยไม่ได้

    “ฮึ! สีหน้าดูไม่ดี พลัง.ใกล้หมดแล้วสิท่า”

     

    นานๆ ทีได้อยู่กับเจ้าอย่างนี้ แถมยังเห็นเจ้าอ่อนแอ

    แจ๊คพ็อตชัดๆ

     

    ผึบ!

    เหมือนอ่านใจได้ สายตาอาฆาตแค้นจู่โจมมาที่เคนปาจิในชั่วขณะ ทำให้เจ้าตัวต้องกลับไปนั่งสงบเสงี่ยมไม่พูดอะไรอีก และการรักษาก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

     

    ……………………….

    ……………………………. 

     

    “ข้ารักษาเสร็จแล้ว ….เชิญท่านออกไปได้”

     

    ออกไป พูดอะไรน่ะ

    ยังไม่พอหรอก ได้อยู่กับเจ้าแค่นี้ มันยังไม่พอหรอก

     

    เคนปาจิคิดพลางสาวเท้าเข้าหาหญิงสาวตรงหน้า ยิ่งเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งเห็นความเหนื่อยล้าปรากฎบนร่างนั้นชัดขึ้น

     

    ปล่อยให้ตัวเองหมดเรี่ยวแรงขนาดนี้ ….ดูไม่ได้เลยแฮะ

     

    “ข้าบอกว่ารักษาเสร็จแล้วไงล่ะคะ!

     

    เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาได้เรียกสติชายหนุ่มที่ตอนนี้ยืนแนบชิดกับร่างบางเสียเต็มประดา แต่ถ้าจะถอยตอนนี้ ก็ยิ่งเปิดช่องว่างให้หญิงตรงหน้าเชือดเป็นแน่ หัวหน้าหน่วยสิบเอ็ดจึงถือวิสาสะหยุดการเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายโดยพลัน

    แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ เมื่อเคนปาจิหลบแขนของอุโนะฮานะได้ทันก่อนจะฟาดโดนตัวเขา เพราะถ้าโดนเข้าไปคงไม่จบแค่เลือดกกปากแน่

     

     

    “อยู่นิ่งๆ ซะ”

     

    เคนปาจิลอบมองอุโนะฮานะเล็กน้อยขณะบังคับให้เจ้าตัวนั่งลงบนเตียง

     

    แววตาแบบนั้น คงอยากฆ่าข้าให้ตายจะแย่สิท่า

    แต่ทำไงได้          

    เจ้าผิดเองที่ดันอ่อนแอให้ข้าเห็น

     “อ๊า!

    พอหญิงสาวเผลออุทานออกมา ทำเอาใบหน้าของเคนปาจิร้อนผ่าวไปหมด

     

    ยัยบ้า! ทำเสียงซะอย่างกับโดนข้า….

    ช่างเหอะ ข้าคงคิดไปเอง  *เหงื่อตก

     

    “เป็นยังไงล่ะ เคลิ้มเชียวนะ นี่ข้าไม่ได้เป็นแต่การฆ่าฟันอย่างเดียวหรอก รู้ไว้ซะ”

     

    และแล้วนางก็นั่งนิ่งให้ข้านวด นางคงสงสัยมากว่าคนอย่างข้าทำเรื่องพรรค์นี้เป็นด้วย เลยอดไม่ได้ที่จะต้องถาม นี่คงเป็นการพูดคุยที่ยาวนานที่สุดนับตั้งแต่ข้ากับเจ้ารู้จักกัน

     

    ระหว่างนั้นสายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่ผมเปียยาว พลางคิดว่าถ้าแกะออกคงจะสะดวกกว่านี้

     

    เผียะ!

     

    แน่นอนว่าอีกฝ่ายปัดมืออกทันควัน พร้อมกับลุกขึ้น

     

    ต่อจากนั้น

    แม้แต่ข้าเองก็จำไม่ได้ว่าพล่ามอะไรออกไปบ้าง

    มารู้ตัวอีกที

    ข้าก็ยืนตรงหน้านาง

    รอคอยว่าริมฝีปากนั่น จะเอ่ยอะไรออกมา

     

    ….มาเป็นคู่เต้นรำของข้า

    ….ได้หรือไม่?

     

    “เอาสิ”

     

    0 _ 0

     

    ยังมาทำตาโตใส่ข้าอีก

    ว่าแต่ มันคืออะไรวะ ไองานเต้นรำเนี่ย

    (แต่ก็รับปากไปแล้วเนี่ยนะ - -“)

     

     

    “หัวหน้าอุโนะฮานะ!

    “หัวหน้าอุโนะฮานะ!

    “ท่านอยู่ที่ไหนครับ!

    “หัวหน้าคุโรซึจิระเบิดห้องทดลองตัวเองอีกแล้วครับ! คนเจ็บเพียบ!

    “”หัวหน้าอยู่ไหนคะ T[]T

     

    เป็นครั้งแรกที่หัวหน้าอุโนะฮานะรู้สึกยินดีที่ลูกหน่วยของเธอจับสัมผัสแรงดันวิญญาณกันไม่เป็น ไม่อย่างนั้นคงได้โผล่มาเห็นเธอในสภาพเมื่อครู่แน่

     

    เวลาเหลือไม่มาก อุโนะฮานะรีบเล่ารายละเอียดคร่าวๆ

     

    ………….

    “เรื่องนี้มันอาจจะฟังดูยุ่งยากก็จริง แต่

    “นี่

    “คงไม่ใช่เพราะเจ้ายังหาคู่ไม่ได้ เลยมาพาลลงกับข้าหรอกนะ”

    ชายหนุ่มโพล่งประโยคที่ตรงกับใจเขามากที่สุดในนาทีนี้ เล่นเอาอุโนะฮานะค้างกลางอากาศไปชั่วขณะ ก่อนจะรีบปฏิเสธอย่างลนลาน

    “มะ..ไม่ใช่นะคะ ข้าก็แค่

     

    “ข้าก็ถามไปอย่างนั้นแหล่ะ เจ้าออกไปดูลูกน้องเจ้าเหอะ แล้วค่อยว่ากันวันหลัง

    จะให้ข้ามาเจอเจ้าเมื่อไหร่ ก็นัดมาซะ”

    อุโนะฮานะกระแอมเล็กน้อยเพื่อลบล้างอาการเสียฟอร์มเมื่อครู่แล้วจัดแจงนัดเวลาสถานที่ให้เคนปาจิฟังอย่างรวดเร็ว

     

    “ถ้าเข้าใจแล้ว ข้าขอตัวก่อน”

    “แล้วก็ ….กรุณารักษาเวลาด้วย อย่ามาสายนะคะ”

     

    อุโนะฮานะกำชับทิ้งท้าย ขณะทั้งคู่กำลังจะแยกย้ายกัน

    ชายหนุ่มยักไหล่ตอบเป็นเชิงรับรู้แล้วเดินออกไป

    เมื่อเดินไปได้สองสามก้าว ร่างสูงก็หันมามองตามหลังเธอที่เดินไปอีกทาง  แต่ก็เป็นเวลาสั้นๆ ก่อนจะออกเดินต่อ โดยไม่รู้เลยว่าหญิงสาวก็แอบหันกลับมามองเช่นกัน

     

    ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

     

    “เคนจางงงงงง!!!

    เสียงใสก้องกังวานพร้อมกับร่างๆ หนึ่งลอยละลิ่วมาเกาะอยู่ไหล่ของหัวหน้าหน่วยสิบเอ็ดพอดิบพอดี

    “หน้าตาอย่างงี้ คงมีเรื่องดีๆ ใช่ม้า”

    เคนปาจิยิ้มแยกเขี้ยวใส่รองหัวหน้าตัวน้อยที่รู้เรื่องของเขาไปซะหมด ก่อนจะถามว่าก่อนหน้านี้เจ้าตัวไปอยู่ที่ไหนมา

     “บ้านเบี๊ยกกี้”

    “บ้านเจ้าคุจิกิ ถ้าวันนี้ข้าเจอมันก็ดีสิ”

    “จะแก้มือ สู้อีกรอบหรอ”

    “เปล่า จะไปขอบใจมันต่างหาก ….ขอบใจเรื่องที่ยอมให้เจ้าไปผลาญขนมอยู่บ้านหมอนั่นไง”

    ยาจิรุหัวเราะคิกคักทันทีที่ฟังจบ จากนั้นก็กระโดดลงพื้นแล้ววิ่งนำหน้าไป

     

    แล้วก็ต้องขอบใจ ที่ดันน็อตหลุดโจมตีใส่ช้าเต็มที่

    ถ้าไม่มีบาดแผลมากมายขนาดนั้น ข้ากับนางก็คง


    ….
    ไม่ได้มีช่วงเวลาแบบนี้

     

     

    TBC



    ++++++++++++++++++++++++++

    เขียนมา อารมณ์เพ้อล้วนๆ
    sub event จะเป็นช่วงระหว่าง bad dayกับฟิคงานปีใหม่เน้อ



    ปล.ฟิคนี้จะไม่อิงตามbleachตอนที่ 520 เป็นต้นไป
    เพราะนิสัยป้า ณ ปัจจุบัน ต่างกับที่คิดไว้ตอนวางพล็อตมาก 
    (เหมือนจะเป็นหลักการ แต่ก็แค่คำแก้ตัวดีๆ นี่เอง)

    ฟิคนี้ถือเป็นมิติคู่ขนาน
    ที่สองคนนี้จะได้คู่กันในแบบของคนเขียน =w="
    (ให้ซาดิสแต่ในเฉพาะมังงะก็พอ)

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×