คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Event]กำเนิดเธอ! ลูกสาวของหัวหน้า (100%)
หลังจากที่กองขยะถูกเคลียร์ออกจนหมดจด อากอนได้แต่แอบมองลูกหน่วยคนอื่นๆ ได้กลับไปนอนเอาแรงด้วยความรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เขาเองก็อยากพักจะแย่ แต่สองเท้าของเขาปฎิเสธที่จะทำตามเจ้านาย แทนที่จะกลับที่พักเช่นคนอื่นๆ กลับต้องมุ่งหน้าไปที่กองวิทยาการแทน
“จะเรียกเราไปทำอะไรฟร่ะ ดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้…”
อากอนคิดอย่างเผ็ดร้อน
“ช่วงนี้ก็ไม่ได้ทำอะไรขัดใจหัวหน้าเลยแม่แต่น้อย อืม…”
“คงไม่ใช่ว่าเรียกไปปรึกษาเรื่องผู้หญิงหรอกนะ - -“
เขาแอบขำในความคิดตัวเอง อย่าหัวหน้าบ้าทดลองเนี่ยนะ และก็ช่วงนี้ไม่รู้ทำไมคนในหน่วยชอบมาขอคำปรึกษาเรื่องผู้หญิงกับเขากันนัก
บุหรี่ที่ปากชายหนุ่มคาบไว้เมื่อครู่ถูกดับแล้วทิ้งลงไปในถังขยะข้างทางเดิน
“เดี๋ยวสิ…”
“จะว่าไปหัวหน้าคุโรซึจิยังไม่มีภรรยาเลยนิ อันที่จริง…. ไม่เคยเห็นหัวหน้าอยู่กับผู้หญิงนี่หว่า…”
ความคิดชวนเสียวสันหลังแวบเข้ามาในหัว
“สงสัยหัวหน้าคงไม่ชอบผู้หญิง….”
“แล้วที่เรียกข้าไปหาคนเดียว …แล้วต้องอยู่กับหัวหน้าสองต่อสองกลางดึก….”
“รึว่า…..”
……..มโนภาพเมื่อสมัยก่อนเริ่มต้นฉายภาพในใจชายหนุ่ม…….
เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กตัวกระจ้อย ในคืนหนึ่งเขาถูกมายูริเรียกพบเหมือนวันนี้ ก่อนจะเข้าไปหา ก็ชนคนๆ หนึ่งที่เดินสวนออกมาจากห้องนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคุณอุราฮาร่า อดีตหัวหน้าเขานั่นเอง
หลังจากที่ขอโทษขอโพยกันเสร็จ เด็กน้อยสังเกตเห็นรอยแดงเป็นจ้ำๆ ที่ซอกคอของอุราฮาร่า และไอร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างสูง แถมพอเข้าไปในห้องก็ปะทะกับมายูริที่จู่ๆ อารมณ์รุนแรงขึ้นกว่าปกติ ใบหน้าที่ปกติจะซีดขาวยังแดงจัดขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
…….เขาในตอนนั้นยังไร้เดียงสาเกินกว่าที่จะรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แต่เมื่อเป็นอากอนในปัจจุบัน มันไม่ใช่……
“รึว่าหัวหน้าคุโรซึจิ กับอดีตหัวหน้าจะ…..”
“ไม่ๆ ตอนนี้คุณอุราฮาร่าไม่อยู่แล้วนี่นา”
“รึว่า….คนต่อไปจะเป็น………”
“เราซะเอง =[]=!”
ความคิดที่ต่อยอดไปเรื่อยเริ่มผลักดันให้ชายหนุ่มรู้สึกคลื่นไส้ ความรู้สึกที่จุกคอหอยอยู่นี่มันอะไรกัน
“ไม่ๆๆ”
อากอนส่ายหัวแรงๆ เพื่อไล่ความคิดชวนอ๊วกเมื่อครู่ออกไป
…เมื่อตอนนั้นคุณอุราฮาร่าโดนหัวหน้าคุโรซึจิวางยาต่างหาก แต่ดีที่กินยาแก้ทัน รอยแปลกๆ กับไอร้อนที่ว่า เป็นส่วนหนึ่งของฤทธิ์ยานั่น ……..
…หัวหน้าคุโรซึจิเอง ที่หน้าแดงก็เพราะโมโหสุดขีดที่กำจัดคุณอุราฮาร่าไม่สำเร็จต่างหาก…..
…เฮ้อ……..
อากอนลอบถอนใจ เขาไม่น่าคิดถึงทั้งสองคนแบบอกุศลๆ เลย
ทันทีที่เดินมาจนเกือบสุดทาง เขาหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่มีข้อความเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ไว้ว่า
เข้ามาแล้วก็ตาย
“แต่ข้าได้รับอนุญาตแล้วนี่” อากอนคิดพลางเปิดประตูเข้าไป
วืด!
“เฮ้ย!”
ใบมีดแหลมคมพุ่งเข้าหมายจะเด็ดคอของผู้มาเยือนอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ทำเอาชายหนุ่มเผลอร้องเสียงหลง แต่ดีที่เขาก้มหลบได้ทันตามสัญชาตญาณไม่ก็ความเคยชินที่เจอมาบ่อย = =”
“เอ้า เจ้าเองเรอะ” เจ้าของอาวุธที่ซัดออกมาปรากฏกายขึ้น
“ตั้งใจจะ…..เอาถึงตายเลยใช่มั้ยครับ - -”
อากอนพูดออกไปจากใจจริง
“เผื่อเป็นพวกปลายแถวนึกอยากทะเล่อทะล่าเข้ามา ข้าเลยถือโอกาสลดจำนวนพวกมันซักหน่อย….”
บทสนทนาธรรมดาๆ แต่อันตรายถึงชีวิตจากคุโรซึจิ มายูริ ที่ตอนนี้กำลังจัดการเก็บอาวุธลับเมื่อครู่ให้เข้าที่>> ตรงที่ๆ ควรจะเป็นใบหูนั่นล่ะซึ่งยังทำหน้าที่เดิมของมันอยู่นั่นคือรับเสียง (รับได้ไกลกว่าปกติ) และยังเป็นที่เก็บอาวุธอีกด้วย
“ถ้าข้าพลาดหลบไม่พ้นล่ะ”
“เจ้าก็ตาย” คำตอบสั้นๆ นั่นทำให้อากอนอดไม่ได้ที่จะแอบสบถในใจ
…….เฮอะ………….
“ถ้าแค่นี้หลบไม่พ้น เจ้าคงไม่อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก….”
………พูดอีกก็ถูกอีก………..
……..หืม?.........
“….แต่พูดก็พูดเถอะ พวกบรรจุใหม่คราวนี้ก็ไม่เข้าท่าสักคน… ข้าล่ะหน่ายจริงจริ๊ง”
เขาไม่ได้สนใจฟังคู่สนทนาสักเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มยังคงกวาดตามองรอบๆ แล้วไปสะดุดกับสิ่งหนึ่งเข้า
ท่ามกลางอุปกรณ์ทดลองต่างๆ ที่วางเรียงรายกันอยู่ มีเพียงบริเวณนั้นถูกเว้นว่างเอาไว้ พื้นห้องที่เต็มไปด้วยสายไฟเส้นเล็กเส้นน้อยระโยงระยาง แต่ปลายสายทุกเส้นของมันล้วนมุ่งไปยังแท่นกลมที่ตั้งอยู่ใจกลางห้อง
ด้วยความที่เป็นช่วงประหยัดพลังงาน = =” แสงสว่างในห้องจึงมีไม่เพียงพอ อากอนเลยถือวิสาสะเดินดุ่มเข้าไปใกล้เพื่อให้เห็นชัดยิ่งขึ้น
บนแท่นนั้นมีร่างของหญิงสาวอยู่ในลักษณะกึ่งนั่งกึ่งยืนแลไม่มั่นคง มีผ้าสีเข้มคลุมกายไว้อย่างหลวมๆ เหลือไว้แต่ช่วงหัวที่มีผมยาวสยายปกคลุมอยู่
…………กายหยาบ งั้นรึ……..
คำตอบแรกที่ผุดเข้ามาในสมองชายหนุ่ม แต่ก็ยังมีความรู้สึกบางส่วนที่ขัดแย้งกันอยู่
“เจ้าคิดว่าไง.. ” เมื่อเห็นถ้าทีที่สนใจของลูกหน่วยของตน มายูริจึงเอ่ยปากถาม
“กายหยาบแบบใหม่รึครับ”
เขาตอบออกไปอย่างไม่แน่ใจนัก ชายหนุ่มยังคงพินิจพิจารณาร่างตรงหน้าต่ออย่างไม่ละสายตา
“นางไม่ใช่กายหยาบธรรมดาๆ หรอกนะ นี่น่ะเป็นวิญญาณดัดแปลงที่ข้าถ่ายพลังวิญญาณของข้าเองลงไปส่วนหนึ่ง….”
“….ร่างเนื้อนั่น ก็มีส่วนประกอบเดียวกันกับเลือดเนื้อข้าด้วย จะบอกว่าข้าเป็นผู้ให้กำเนิดงานคงไม่ผิดนัก”
“ลูกสาว?”
“ทำนองนั้น”
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นอย่างประหลาดใจ จังหวะเดียวกันกับที่หัวหน้าของเขาออกคำสั่งแก่ร่างตรงหน้า
“ลืมตาขึ้นซะ”
เปลือกตาที่ค่อยๆ ลืมออกอย่างไม่เต็มใจเผยให้เห็นนัยย์ตาสีเข้มรับกับใบหน้างามที่กำลังเงยขึ้นมามองผู้เป็นนายอย่างช้าๆ
หัวหน้านักวิจัยเดินผ่านอากอนไปประจันหน้ากับหญิงสาว แล้วก้มตัวเข้าไปใกล้
“..ไงล่ะ…มองเห็นข้ารึเปล่า”
น้ำเสียงดูเป็นมิตรผิดกับหน้าตาและท่าทาง ทำเอาอากอนอดคิดเสียไม่ได้
หัวหน้าใจดีกับผู้หญิงกว่าที่คิดแฮะ - -“
อีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ ด้านมายูริจึงเอ่ยต่อ
“ข้า คุโรซึจิ มายูริ หัวหน้าหน่วยที่ 12 แห่งสิบสามหน่วยพิทักษ์ แล้วก็…เป็นผู้สร้างเจ้าขึ้นมา”
หญิงสาวขยับปากทวนชื่ออีกฝ่ายเบาๆ
“…คุโรซึจิ มายูริ…”
ไวเท่าความคิด แม้อากอนพอจะเดาออกว่าอะไรจะเกิดขึ้นแต่ก็ไม่สามารถหยุดคนตรงหน้าได้ทัน มือขาวซีดเซียวง้างขึ้นแล้วฟาดหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง
เพียะ!!
ร่างบางปลิวไปตามแรงตบจนกระเด็นออกจากแท่นกลมที่ตนนั่งอยู่จนลงไปกองกับพื้นห้อง เมื่อตั้งหลักได้เจ้าตัวก็ลอบเอามือมาป้องมุมปากที่ค่อยๆ มีเลือดซึมออกมาจาก
“กล้าดียังไงถึงเรียกชื่อข้าห้วนๆ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นโทนกราดเกรี้ยวผิดกับตอนแรก
อากอนได้แต่ยืนมองอยู่ข้างๆ หัวหน้าของเขาคงทำอะไรดีๆ ไม่ได้ตลอดหรอก - -“
“พูดอีกทีสิ”
เสียงที่เล็ดรอดออกจากเรียวปากงามแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
“..ท่านมายูริ….”
เหมือนจะยังไม่สาแก่ใจของนายเหนือแห่งหน่วยสิบสองซึ่งได้เสือกตัวเข้าไปใกล้ มือข้างเดียวกันกับที่ฟาดไปเมื่อครู่เข้าไปฉุดข้อมือของหญิงสาวขึ้นมาแรงๆ แววตาที่ฉายแววความว่างเปล่าสบตาเข้ากับดวงตาสีเหลืองที่แฝงความมุ่งร้ายเต็มที่
…..นางไม่กลัวเลยรึไงนะ…. อากอนคิด
ด้านมายูริเองก็ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอเบาๆ มือของเขาที่กำอยู่ออกแรงบีบแน่นขึ้น ส่วนอีกข้างที่ว่างอยู่ก็ชักดาบฟันวิญญาณที่ตนพกไว้ออกมา
“เฮ้ หัวหน้าคุโรซึจิ….ท่านจะทำอะไ…”
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่หญิงสาวรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะเกิด เธอจึงพยายามกระชากตัวออกมาเพื่อหนีออกห่าง แต่กลับโดนคนตรงหน้าดึงตัวเธอให้เข้าไปใกล้ๆ แล้วตวัดดาบออกมาทีหนึ่งก่อนที่จะฟันลงมาอย่างไม่ปราณี
ฉับ!
หญิงสาวที่ไม่มีทางหนีถูกดาบอะชิโซ งิจิโซฟันเข้าให้ที่กลางลำตัว เลือดกระเซ็นออกมาเป็นสายทันทีที่คมดาบผละออกมา หัวหน้านักวิจัยปล่อยมือเธอออกไปให้ร่างนั้นล้มลง
“อา….”
แม้จะทนทายากขนาดไหนขอให้เป็นสิ่งมีชีวิตซะอย่างเจอพิษของดาบฟันวิญญาณของคุโรซึจิ มายูริเข้าไป ก็คงไม่พ้นมีสภาพเหมือนสิ่งประดิษฐ์ของเขาตอนนี้ ที่เริ่มต้นร้องครวญครางออกมาอย่างทรมาน
“ข้า…เจ็บนะ” หญิงสาวเค้นคำพูดแต่ล่ะคำออกมาอย่างยากลำบาก แต่ผลที่ได้คือแผลอีกแผลที่มาจากมายูริตัดสินใจแทงดาบซ้ำลงไปอีก
ด้วยความสามารถของดาบอาชิโซงิจิโซแม้จะตัดประสาทให้หยุดทำงานแต่ไม่ได้ลดความเจ็บปวดที่หญิงสาวกำลังเผชิญอยู่ให้น้อยลงเลย เธอจึงกรีดร้องอย่างสุดเสียง
“เจ็บงั้นรึ ทรมานงั้นรึ…” ไม่พูดเปล่า เท้าข้างหนึ่งของมายูริไปเหยียบท่อนแขนของหญิงสาวเอาไว้ไม่ให้ดิ้นหนีไปไหน
“อึ๊ก…อือ…” ร่างบางตัวสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว พร้อมกับส่งสายตาไปหาอากอนที่ยืนดูอยู่ด้วยความตกใจไม่แพ้กัน
“หัวหน้า…” ชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะถูกลืมได้เอ่ยขัดหัวหน้าของเขาขึ้นมา แต่อีกฝ่ายก็หันมาตวาดใส่เขาอยางรวดเร็ว
“เจ้าน่ะหุบปากเงียบไปเลย !”
“….”
“ข้าจะทรมานนังนี่ให้เจ็บปวดยิ่งกว่านี้ก็ย่อมได้…” มายูริพูดพลางใช้ดาบของเขากรีดไปตามร่างที่นอนอยู่
“อ๊าาา!!!” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาอีกหน นางส่งสายตามาทางเขาอีกครั้ง
ครั้งนี้เพื่อขอความช่วยเหลือ
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันจึงหันไปมองชายหนุ่มที่ทำท่าจะเข้าห้ามพร้อมกับปล่อยแรงดันวิญญาณใส่
อุ๊ก!
อากอนถึงกับสะดุ้งเฮือก ทำเอาความพยายามเมื่อครู่แทบจะหดหายหมด พอมายูริเห็นเช่นนั้นจึงหันกลับมาสนใจ‘เหยื่อ’ของตนต่อ
“เห็นมั้ย….ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ช่วยเจ้าไม่ได้ คนที่จะช่วยเจ้า….คนที่จะ’ทำร้าย’เจ้าได้ก็มีแต่ข้า ผู้ที่สร้างเจ้าขึ้นมา…”
ดาบที่อยู่ในมือซีดขาวยังคงกรีดเนื้อของหญิงสาวไปเรื่อยๆ
ด้วยเหตุนี้ เจ้าจึงมีหน้าที่เชื่อฟัง…ทำตามคำสั่งข้าทุกอย่าง…” หัวหน้าหน่วย12เว้นเล็กน้อย ก่อนจะพูดประโยคต่อไป
“ถ้าเจ้ากล้าขัดคำสั่งข้า…..รึทำให้ข้าไม่พอใจขึ้นมาเหมือนเมื่อครู่”
มือที่กำดาบอยู่เงื้อขึ้นอีกครั้ง
"พอที!"
+++++++
แอ๊ฟ ลงอีกทีปีใหม่ -3- มาอัพแล้วนะขรั่บ
ความคิดเห็น