คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Start event] : Bad Day [1/2]
จะโลกมนุษย์รึโลกวิญญาณ ขึ้นชื่อว่าเป็นสถานพยาบาลย่อมคับคั่งไปด้วยเจ้าพนักงานและคนป่วย สถานพยาบาลหน่วย 4 ที่ประจำอยู่เซเรเทย์ก็เช่นกัน
เพียงแต่ที่แห่งนี่ไม่ได้พยาบาลคนเป็นๆ แต่เป็นเหล่ายมทูตที่ปกปักษ์รักษาโลกวิญญาณแทน - -
และก็เหมือนหลายๆ ที่ เมื่อมีคนส่วนใหญ่กำลังทำงานอยู่ ก็จะมีสักคนสองคนแอบอู้งานมาตั้งวงแฉ เอ้ย แลกเปลี่ยนข้อมูลระหว่างกัน อย่างนางพยาบาลสองนางนี้
“นี่ๆ ได้ข่าวว่ามิโดริหน่วยสิบเอ็ดคบหากันกับโออิโงะหน่วยเราล่ะ”
นางพยาบาลคนหนึ่งเริ่มหัวข้อสนทนา
“ว๊าย จริงหรอ มิโดริสาวสวยประจำหน่วยคนนั้นน่ะรึ”
“โออิโงะเอง ก่อนหน้านี้มีสาวๆ มาติดพันตั้งแยอะ ไม่เห็นสนใจ …นึกว่าจะชอบไม้ป่าเดียวกัน”
“จะบ้าเรอะ! เจ้าก็บอกข้าเองนิว่าลงเอยกันกับสาวหน่วยสิบเอ็ด”
“แต่งเมียบังหน้าไง แล้วไปเป็นเมียคนอื่น - -“
นางพยาบาลคนที่ 3 ดูเหมือนจะอายุมากกว่าพวกหล่อนเล็กน้อยได้พูดแทรกขึ้น
“พวกเจ้า ว่างมากรึไงถึงมาจับกลุ่มเมาท์กัน”
“ก็มันอดไม่ได้ ก็ฝ่ายชายดันเป็นหนุ่มหล่อหนึ่งเดียวในหน่วยเรานี่นา”
“ถ้าโออิโงะคุงแต่งงานออกไป จะเหลืออาหารตาอะไรให้พวกข้าเชยชมล่ะ”
ทั้งหมดทำท่าครุ่นคิดกับปัญหา ‘อาหารตา’ ของพวกหล่อน แต่นางพยาบาลที่มาใหม่ก็เปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างฉับไว
“เฮอะ สมัยข้าสาวๆ ก็มีหนุ่มๆ มากหน้าหลายตามาติดพันข้าเหมือนกัน ^^”
“นั่นมันเรื่องเมื่อกี่ร้อยปีล่ะนั่น”
พยาบาลสาวทั้งสองบ่นอุบ แต่เพราะบ่นออกมาพร้อมกันจากไม่ได้ยิน กลายเป็นชัดเต็มสอiงรูหู
- -+
นางพยาบาลสูงวัยไม่รอช้า วางถาดยาลงแล้วเอื้อมมือไปหยิกหน้าทั้งคู่
“โอ๊ยๆๆๆ เจ็บๆๆๆ”
“เห็นข้าเป็นเพื่อนเล่นพวกเจ้าเรอะ นี่แน่ะๆ”
“ถึงจะเป็นแค่อดีตก็เหอะ ,,,,ข้ายังดีกว่าหัวหน้าเราก็แล้วกัน ยังไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเข้าใกล้ คงเป็นโสดมาตั้งแต่พันปีก่อนตอนตั้งหน่วยพยาบาลเราขึ้นมาละกระมัง โฮะๆๆ”
“หืม”
……………………..
“ทำไมฮากริบอย่างนั้นล่ะ พวกเจ้า ไม่ตลกเรอะ”
นางพยาบาลสองคนในตอนเริ่มแรกรีบแยกย้ายกลับไปทำงานต่ออย่างรวดเร็ว เธอจึงรู้ได้ไม่ยากนักถึงสาเหตุของความฮากริบเมื่อครู่ นางพยาบาลอีกคนที่เหลือ ค่อยๆ หันหลังกลับไปอย่างช้าๆ ก็พบกับสตรีร่างบางในชุดยมทูตสีดำตัดกับเสื้อคลุมสีขาวสะอาดตา ที่กลางหลังปักเป็นเลขสี่ในภาษาจีนกำกับไว้ บ่งบอกยศผู้สวมใส่ได้เป็นอย่างดี ว่าเธอผู้นี้คือ
อุโนะฮานะ เร็ตสึ หัวหน้าหน่วยที่ 4 – นายเหนือหัวของเหล่าพยาบาลทั้งมวลในโลกวิญญาณนั่นเอง
ใบหน้างามนั้นคลี่ยิ้มบางๆ พร้อมกับเอ่ยเรียบๆ
“แหมๆ ข้าอายุยังไม่มากถึงขนาดนั้นหรอกนะ หน่วยนี้น่ะก็ตั้งมาได้เกือบ 500 ปีก่อน ข้าเองก็พึ่งมาอยู่ตำแหน่งนี้ได้สองร้อยปีต้นๆ เอง….”
“หะ…หัวหน้า ข…. ข้าไม่ได้ตั้งใจ”
“ข้าไม่ถือสาหรอก…”
- -
“…เพราะถ้าข้ามัวคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องพรรค์นี้ทุกครั้งไปละก็”
เธอชี้ไปทางป่าช้าหลังที่ทำการหน่วย
“…ตอนนี้คงไม่เหลือที่ให้ฝังอะไรแล้วล่ะ ^^”
=[]=”
ได้ยินดังนั้นพยาบาลผู้เคราะห์ร้ายแทบล้มทั้งยืน แต่ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ รีบย่อตัวคุกเข่าก้มหัวขอโทษประหลกๆ จนอุโนะฮานะเอ่ยปากว่าพอได้แล้วเธอแค่พูดเล่น เจ้าตัวถึงหยุดแล้วรีบออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความไวแสง
+++++++++++++++++++++++++++++
ที่ทำงานของหัวหน้าอุโนะฮานะ
“ท่านหัวหน้าใหญ่ยามาโมโตะ” ทันทีที่เข้ามาในห้อง อุโนะฮานะเอ่ยทักชายสูงวัยที่นั่งแผ่รัศมีความชรา เอ๊ย ความน่าเกรงขามของหัวหน้าใหญ่แห่งสิบสามหน่วยพิทักษ์อยู่ที่โต๊ะรับแขก
“ลมหนาวน่ะสิ ทำเอาซาซาคิเบะรองหัวหน้าของข้าไม่สบายเสียอย่างนั้น เลยแวะมาเอายาแก้หวัดซักหน่อย” เก็นริวไซพูดพร้อมกับรับถ้วยชาจากอิเอมุระ ลูกน้องของหัวหน้าหน่วยพยาบาล
“ใช้คนในหน่วยมาก็ได้นิคะ ไม่เห็นต้องลงทุนมาด้วยตัวเอง”
“แหม ข้าอยากมาดูเจ้าบ้าง งานเยอะเหมือนเดิมเลยนะ หน่วยสี่เนี่ย ซูด…”
เก็นริวไซซดน้ำชาพลางรอให้อุโนะฮานะนั่งลง
“อืม…. ว่าไปแล้ว เจ้าดูเพลียๆ นะ เร็ตสึ” พออิเอมุระออกจากห้องไปจนเหลือกันอยู่สองคน เก็นริวไซจึงเรียกอีกฝ่ายอย่างสนิทสนมยิ่งขึ้น
“เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ท่านเก็นริวไซ ข้าที่เป็นหัวหน้าหน่วยพยาบาลย่อมดูแลตัวเองอยู่ตลอดเวลา….”
“ท่านต่างหาก ใส่ใจรองหัวหน้าซาซาคิเบะบ้าง เพราะท่านเอาแต่ลากเขาไปออนเซ็นอยู่บ่อยๆ รองฯซาซาคิเบะเลยเป็นลมคาบ่อน้ำร้อนจนโดนหามมาที่นี่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว” คนสำรวมกิริยาเก็บอาการอยู่ตลอดเวลาอย่างอุโนะฮานะกลับโพล่งออกมาเป็นชุดอย่างเหลืออด ทำเอาคนฟังแทบนั่งไม่ติด
“ก..ก็ น้ำในออนเซ็นพึ่งผลุดขึ้นมาใหม่ๆ เลยอุดมไปด้วยแร่ธาตุเยอะแยะเชียวนะ ยิ่งแช่ ร่างกายยิ่งแข็งแรงปึ๋งปั๋ง”
ชายชราพูดแก้ตัวพร้อมกับลุกขึ้นยืนถอดเสื้อโชว์ซิกแพ๊คเหี่ยวๆ ประกอบการพูดไปด้วย
“แล้วทำไมท่านไม่ไปคนเดียวล่ะ - -*”
เก็นริวไซนิ่งไปซักพัก ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งดั่งเดิม
“……..นั่งแช่คนเดียวมันเหงา”
ได้ยินท่านอาจารย์ที่เคารพตอบเสียงอ่อยอย่างนั้น ทำเอาหัวหน้าหน่วยพยาบาลกุมขมับ
“ท่านนี่มัน… อายุอานาขนาดนี้แล้ว ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้”
เฮือก!
ด้วยความที่จี้ใจดำเขาให้ หัวหน้าหน่วยหนึ่งถึงกับสะอึกแต่มีหรือที่ชายชราจะยอมโดนว่าอยู่ฝ่ายเดียว
“เจ้าเองน่ะ อายุอานาก็มากขนาดนี้แล้ว ใยจึงไม่มี ‘คนรู้ใจ’ เป็นตัวเป็นตนเสียที”
“อ้อ! อย่างรองหัวหน้าโคเท็ตสึ ข้าไม่นับหรอกนะ” เก็นริวไซรีบพูดเสริม ทำเอาอุโนะฮานะที่อ้าปากจะเถียงต้องชะงัก หัวหน้าหน่วยหนึ่งได้ทีขี่แพะไล่แขวะต่อไปอย่างไม่ลดละ
“ไม่ไหวๆ ยมทูตในสังกัดเจ้าต่างแต่งงานออกเย้าออกเรือนไปหลายต่อหลายรุ่น จนลูกหลานแก่เฒ่ากันหมดแล้ว ไฉนเจ้าจึงทนโดนลูกหน่วยติฉินนินทาว่าเป็นสาวแก่ ชายไม่แลมาเป็นร้อยปีเช่นนี้” เก็นริวไซพูดต่ออย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อสายตาพิฆาตของอุโนะฮานะที่จับจ้องมาขณะตนพูด
“ท่านจะสื่ออะไรคะ”
"ข้ากำลังจะบอกว่า คงจะดีไม่น้อยถ้าเจ้าจะมีผู้ชายดีๆ สักคนอยู่เคียง..."
"มันเป็นไปไมได้ ท่านน่าจะรู้ดี" หัวหน้าหน่วยพยาบาลตัดพ้อด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา
เก็นริวไซรู้สึกผิดน้อยๆ ที่ดันทำให้บทสนทนาธรรมดาๆ กลายเป็นดราม่าขนาดย่อมไป แต่ทุกสิ่งที่พูดล้วนออกมาจากใจจริงของชายชรา
"และข้าก็รู้ดีว่ามันเป็นไปได้แน่ หากเจ้าจะลองเปิดใจ"
.....
"เพราะงั้น งานปีใหม่ที่จะถึงนี้ข้าจะหาคู่ควงให้เจ้าเอง!"
อุโนะฮานะหันมามองขวับอย่างตกใจ เก็นริวไซเลยรีบอธิบายต่อ
"เจ้าโซจิโร่ตื๊อขอข้าจัดงานปีใหม่ ก็คงไม่พ้นจัดแบบตะวันตกอะไรนั่น"
"เห็นว่าจะมีงานเต้นรำสำหรับพวกขุนนางกับยมทูตระดับรองหัวหน้าขึ้นไป ...อืม เต้นรำแบบตะวันตกคงต้องเต้นเป็นคู่ๆ ล่ะนะ"
......อิซาเนะจังใส่สูทคงเท่น่าดู…. อุโนะฮานะคิด
"แน่นอนว่าคู่ ชาย-หญิง เจ้าคงไม่คิดจะให้รองหัวหน้าตัวเองใส่เสื้อผู้ชายเต้นเป็นคู่เจ้าหรอกนะ"
ชายแก่พูดอย่างรู้ทัน ทำเอาหัวหน้าสาวแอบผิดหวังเล็กๆ
"ก็อย่างที่บอก เจ้าต้องควงผู้ชายสักคนไปงานนี้ อืม.... เจ้าคงไม่มีเวลาไปหาด้วยตัวเอง เดี๋ยวข้าจะไปติดต่อให้..."
"เดี๋ยวสิคะ...ข้ายังไม่.."
"ก่อนอื่นต้องไปหาชุนซุยไม่ก็จูชิโร่"
"ท่านเก็นริวไซ ....ฟังข้าก่อน..."
"อืม .... ไม่ก็คุณชายตระกูลใหญ่ๆ ซักตระกูล"
"ข้า......"
"ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก..."
ขวับ!!!
มือเรียวเล็กของหัวหน้าคนสวยแห่งหน่วยสี่ เข้าคว้าหนวดเครายาวของผู้อาวุโสที่สุดในสิบสามหน่วยพิทักษ์ แล้วดึงเข้าหาตัวจนใบหน้าเหี่ยวย่นมาชิดกับหน้าของเธอที่บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นหน้ายักษ์หน้ามารไปแล้ว –[]-“
"อย่าดึงแรงนะ ข้าไว้ตั้งนานกว่าจะยาวได้ขนาดนี้"
"ข้าไม่ต้องการ!"
“หืม?! อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่ชอบผู้ชายแต่ชอบผู้หญิงด้วยกัน!”
อุโนะฮานะออกอาการเหวออยู่เสี้ยววินาที ก่อนจะรีบตั้งสติ
“ไม่ใช่นะคะ! ข้า…”
“มิน่าล่ะ …ตลอดเวลาที่ข้าพาเจ้าไปดูตัวนับสิบๆ ครั้ง เจ้าก็ทำฝ่ายชายกลัวหัวหดไปซะทุกที ….ที่ผ่านมาความห่วงใยของข้ามันทำร้ายเจ้าสินะ ที่แท้…เร็ตสึ….เจ้าชอบแบบนี้นี่เอง…”
“…ถ้าท่านไม่ฟังข้า…ครั้งต่อไปที่รองหัวหน้าซาซาคิเบะถูกหามมาที่นี่…อาจจะไม่ได้กลับออกไปอีก…..”
หญิงสาวพูดขัดขึ้นพลางคลี่ยิ้มสยองออกมา ชายชราเห็นท่าไม่ดีจึงรีบแก้ตัวอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาน่าๆ เร็ตสึจัง ข้าล้อเล่น”
อุโนะฮานะคลายมือออกแล้วกลับไปนั่งที่เดิม แต่ยังจ้องมองเก็นริวไซอย่างไม่วางตาราวกับพร้อมเข้าตะครุบอีกฝ่ายได้ทุกเมื่อถ้าเกิดพูดอะไรไม่เข้าหูอีก
“เรื่องรสนิยมของเจ้าไว้ค่อยว่ากันทีหลัง … จะปล่อยเจ้าพวกลิงทะโมนจัดงานกันเองข้าก็ไม่สบายใจ ถ้าเกิดเรื่อง….ข้าคนเดียวคงเอาไม่อยู่ ดังนั้นเพื่อหน้าตาของเหล่ายมทูตสิบสามหน่วยพิทักษ์แล้ว เจ้าต้องร่วมงานนี้อย่างไม่มีข้อแม้!”
“แค่ข้ามีคู่เต้นด้วยก็พอแล้วใช่มั้ยคะ”
ชายชราพยักหน้าหงึกๆ
“ข้าจะจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องยืมมือท่านหรอกค่ะ”
TBC
ความคิดเห็น