[Shortfic Bleach] งานเลี้ยงปีใหม่ในโซลโซไซตี้

ข้อมูลเบื้องต้น

เพื่อฉลองความสงบสุขน้อยๆ ที่พึงมี รองหัวหน้าหน่วยที่ 1 จึงเกิดไอเดียจัดงานเลี้ยงเต้นรำเพื่อบำรุงขวัญ(หรือข่มขวัญ?)แก่เหล่าขุนนางเซเรเทย์ และสานสัมพันธ์ระหว่างยมทูตด้วยกัน shortfic one short น่ารักๆ  เบาสมอง =w="
 

คำแนะนำ : ขอความกรุณานักอ่านผู้น่ารักไปอ่าน Bad Day บท 1-2 ก่อน เพื่อความต่อเนื่อง และเป็นการปั่นยอดวิว //ไม่ใช่แระ



ไปอ่านกันเลย >.<

<

เนื้อเรื่อง

[Special Event]  งานเลี้ยงปีใหม่ในโซลโซไซตี้

ยามาโมโตะ เก็นริวไซ นั่งมองที่ทำการของตนเองที่บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นห้องโถงโอ่อ่าสไตล์ตะวันตก และแน่นอนว่าแขกที่มาร่วมงานก็มาในธีมเดียวกัน งานเลี้ยงที่อะไรๆ ก็ตะวันตกไปเสียหมดช่างทำร้ายจิตใจคนแก่หัวโบราณเช่นเขานัก แม้ว่าเหล่ายมทูตและบรรดาขุนนางล้วนขวนขวายหาชุดราตรีแบบตะวันตกมาใส่ แต่หัวหน้าหน่วยที่หนึ่งหาได้สนใจ ยังคงใส่ชุดญี่ปุ่นตามเคย

“ท่านหัวหน้าใหญ่ ข้าเคยบอกแล้วว่าข้าจะหาทักซิโดซักตัวให้ท่าน เห็นมั้ย ไม่มีใครแต่งกิโมโนมาเต้นคู่กับท่านหรอกครับ”

ซาซาคิเบะ โซจิโร่ผู้มาในชุดสูทขาวติดเลื่อมสีเงินแพรวพราวราวนักร้องลูกทุ่ง - -“ เอ่ยขึ้นมา ขณะเผ้าดูงานเลี้ยงด้วยความปลื้มปิติ

“แล้วใครบอกเจ้าล่ะว่าข้าจะเต้น”

“ก็ท่านเองไม่ใช่รึ ที่ออกคำสั่งให้ยมทูตระดับหัวหน้าหน่วยต้องมีคู่เต้นทุกคน”

“อย่างที่เจ้าว่า ข้าคงไม่ได้เต้นแล้ว” เก็นริวไซพูดพลางชี้ไปที่เสื้อของตน

………….สองมาตรฐานชัดๆ………….

ชายชราปล่อยให้รองหัวหน้าของตนแอบนินทาตนเองไป แต่ดวงตาใต้คิ้วย่นๆ ยังคงสอดส่องหาใครบางคน …ที่เคยลั่นวาจาไว้ว่า

“ข้าจะจัดการเอง ไม่จำเป็นต้องยืมมือท่านหรอกค่ะ”

มีเรื่องนี้แหล่ะที่ทำให้หัวหน้าใหญ่ยังทนอยู่ร่วมงานเลี้ยงต่อ …เพื่อรอลุ้นว่าลูกศิษย์สาวของตนจะควงใครมา

“โอ๊ะ นั่นหัวหน้าอุโนะฮานะนี่นา ….จะอยู่ในชุดไหนๆ ก็สวยสง่าเหมือนเคยนะครับ”

เก็นริวไซรีบหันขวับไปตามทิศที่ซาซาคิเบะมอง จนพบกับหญิงสาวแต่งกายด้วยชุดราตรีสีขาวประดับด้วยลูกปัดสะท้อนแสงทำให้มีประกายระยิบระยับออกมาจากชุด ช่วงบนโชว์เนื้อหนังเล็กน้อยพองาม ผมรวบเกล้าไปด้านหลัง ในส่วนของเครื่องสำอางลงเพียงรองพื้นบางๆ กับปาดลิปกรอซหน่อย ยิ่งทำให้ใบหน้าที่สวยอยู่แล้วมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น และเน้นริมฝีปากอวบอิ่มให้น่าดูขึ้นไปอีก 

สำหรับเก็นริวไซแล้ว อุโนะฮานะนั้นสวยไม่แพ้สตรีใดๆ ในโซลไซตี้ แต่พอเห็นในลุคใหม่นี้ก็อดชื่นชมในใจไม่ได้

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ชายชรารอคอย เก็นริวไซรีบมองหาคู่ควงของหญิงสาวทันที

ชายที่จูงมืออุโนะฮานะอยู่ มาด้วยชุดทักซิโดสีแดงเลือดนก  ใบหน้ามีหนวดเคราเล็กน้อยเป็นเอกลักษณ์ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล…

เคียวราคุ ชุนซุย หัวหน้าหน่วยที่แปดนั่นเอง

……สุดท้ายก็คว้าเอาคนใกล้ตัวสินะ….. เก็นริวไซคิดพลางมองคนทั้งคู่เดินไปเรื่อยๆ จนหยุดอยู่ที่มุมๆ หนึ่งของห้องโถง

“พานางฟ้ามาส่งแล้ว … ให้ตายสิ อิจฉาเจ้าชะมัด …แต่ข้าคงต้องไปแล้ว นานาโอะจังรอข้าอยู่”

เคียวราคุโบกมือให้อุโนะฮานะกับใครอีกคนที่ยืนอยู่ แล้วเดินออกไป เก็นริวไซที่นั่งอยู่ไกลๆ จึงรีบลุกขึ้น จังหวะเดียวกันนั้นมือปริศนาก็โผล่ออกมากุมมือของอุโนะฮานะไว้ แล้วจูงเธอออกมา

ทันทีที่คู่เต้นรำตัวจริงเผยโฉมออกมาทำเอาสองคนชรา (เก็นริวไซ+ซาซาคิเบะ) อุทานออกมาเสียงดัง

“เอ้ย!/เย้ย!”

+++++++++++++++++++++++++++++++++

ลำดับ 7 หน่วย 4 ยามาดะ ฮานะทาโร่ ได้แปรสภาพจากหัวหน้าพยาบาลมาเป็นบริกรหนุ่มหน้าใสไปเรียบร้อย ขณะเดินเสริ์ฟเครื่องดื่มให้กับแขกภายในงาน หนุ่มน้อยเหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งสวมสูทสีขาวเรียบๆ กำลังหยิบบุหรี่ขึ้นมา ฮานะทาโร่จึงรีบถลาเข้าไปห้าม

“ไม่ได้นะครับ ภายในงานห้ามสูบบุหรี่ครับ”

“โทษทีๆ “

ชายหนุ่มพูดขอโทษสั้นๆ พร้อมกับยัดซองบุหรี่เข้าที่  เมื่อฮานะทาโร่สังเกตเห็นเขาเล็กๆ บนหัวของชายตรงหน้า บริกรหนุ่มจึงนึกออกในทันทีว่าเป็นใคร

“คุณอากอนรึเปล่าครั้บเนี่ย ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าคุณจะมางานแบบนี้ด้วย”

“อือ โดนอิกคาคุลากมา …ขอข้าซักแก้วสิ”

ฮานะทาโร่รีบยื่นถาดใส่เครื่องดื่มให้ แต่ทันทีที่สายตาของอากอนเหลือบไปเห็นรองหัวหน้าหน่วยที่ 12 คุโรซึจิ เนม ยืนอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง  มือที่เอื้อมไปหยิบแก้วพลันหยุดกึกเข้าให้

ทักซิโดสีแดงแปร๊ดที่คุณเธอสวมใส่ก็เด่นพอแรงแล้ว แต่นี่ดันใส่แต่เสื้อนอก ไม่ใส่เสื้อเชิ้ตหรือแม้แต่เสื้อซับใน คอเสื้อที่คว้านลึกของทักซิโดทำให้เผยเนินอกอย่างไม่ตั้งใจ ช่วงล่างที่ควรจะเป็นกางเกงยาวกลับเป็นถุงน่องลายตาข่ายโชว์เรียวขาแทนซะนี่ ถึงจะดูแปลกแหวกแนวไปหน่อยแต่กระนั้นก็ยัง…

…..เซ็กซี่เป็นบ้า -.,-………

และที่สำคัญ สาวเจ้ายังยืนอยู่คนเดียวเสียด้วย อากอนไม่รอช้ารีบคว้าเครื่องดื่มเพิ่มเป็นสองแก้ว พุ่งไปหารองหัวหน้าสาวทันที

“เน…! เอ๊ย! รองหัวหน้าคุโรซึจิ! สนใจมาเป็นคู่…”

แต่แล้วจู่ๆ หัวหน้าหน่วย 12 คุโรซึจิ มายูริ ก็โผล่เข้ามาโอบไหล่เนมจากด้านหลัง

“จุ๊ๆ รองหัวหน้าของข้ายืนรออยู่ตั้งนาน ไม่ยักกะขายออก น่าสงสารๆ …งั้นข้าจะเป็นคู่ให้เอง สำนึกบุญคุณซะด้วย …เฮ้อ..ข้าล่ะหน่ายกับความใจกว้างของตัวเองซะจริง”

ชายสวมหน้ากากในชุดสูทสีม่วงสดแสร้งพูดเสียงดัง  พร้อมกับฉุดร่างบางไปทางอื่น ทิ้งให้อากอนยืนเจ็บใจอยู่ตามลำพัง

+++++++++++++++++++++++++

………ขนาดหัวหน้าคุโรซึจิยังมีคู่ ….ไม่ตลกเลยนะ……..

หัวหน้าหน่วยที่ 6 คุจิกิ เบียคุยะ ยืนรำพึงกับตัวเองขณะมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น วันนี้ชายหนุ่มยังคงหล่อแบบจัดเต็มเหมือนเคยด้วยชุดทักซิโดสีดำขลับ ทว่าหัวหน้าหน่วย 6 ยังขาดสิ่งสำคัญไป นั่นคือ

คู่เต้นรำ…….

ชายหนุ่มนึกย้อนไปราว 2-3 อาทิตย์ก่อน ตอนที่อาบาไร เร็นจิ นั่งคุกเข่ารอเขาอยู่ที่ทำการหน่วย 6

“หัวหน้าครับ! ข้ามาขอลูเคียเป็นคู่เต้นรำได้โปรดอนุญาตด้วย!” ชายหัวแดงเอ่ยขอร้องด้วยน้ำเสียงจริงจังเอามากๆ จนขุนนางหนุ่มอดคิดไม่ได้ว่า นี่มาขอเป็นคู่เต้นหรือมาขอแต่งงานกันแน่

……….เร็นจิเองก็ขยันทำงานในฐานะรองหัวหน้าหน่วยมานาน  ข้าเคยคิดไว้ว่าถ้ามีโอกาสก็อยากจะตอบแทนบ้าง แต่เรื่องลูเคียเนี่ย… มันออกจะ…..

“ขอร้องล่ะครับ หัวหน้า!”

………………….

………………….

 “ถ้า…ลูเคียยินยอมจะไปกับเจ้า ข้าก็อนุญาต…. แต่ถ้าเจ้าทำให้ตระกูลคุจิกิเราขายหน้าล่ะ …ถึงจะเป็นรองหัวหน้า ข้าไม่ละเว้นแน่”

ภาพในอดีตหยุดอยู่แค่นั้น พลันตัดไปยังฉากใหม่ในตอนหลังจากประชุมหัวหน้าหน่วยเสร็จเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว

“หัวหน้าอุโนะฮานะ …ไม่ทราบว่า…”

“ต้องขออภัยด้วยค่ะ …ข้ามีคู่แล้ว…”

กลับมาที่ปัจจุบัน

…………แล้วข้า …จะทำเช่นไรดี………..

………….แต่…ไม่น่าจะมีแค่ข้าที่ไม่มีคู่……..

………….เจ้าหน่วย 11 ก็ไม่น่าจะมีเหมือนกัน…….

แต่แล้วเสียงดังเซ็งแซ่ของผู้ร่วมงานในบริเวณนั้นได้เรียกสติของเบียคุยะกลับมา

“อุกรี๊ดดด ตายแล้วตระเถร!!!”

“คุณพระช่วย!!!”

ทันใดนั้น บรรดาแขกในงานรีบยกโขยงไปออรวมกันอยู่บริเวณหน้างาน แม้แต่หัวหน้าหน่วย 6 เองก็เอากับเขาด้วย หลังจากฝ่าฝูงคนไปได้ ชายหนุ่มจึงรู้ถึงสาเหตุ

“ไม่อยากจะเชื่อ…” 

ดวงตานับร้อยคู่ต่างจดจ้องไปที่คนคู่หนึ่ง ถ้าเป็นชาย – หญิงธรรมดาทั่วไปคงไม่มีใครใคร่สนใจกันมากขนาดนี้  หากแต่ฝ่ายหนึ่งเป็นนายเหนือแห่งหน่วยรักษาพยาบาล และอีกฝ่ายเป็นถึงผู้ที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในสิบสามหน่วยพิทักษ์ จะเป็นใครไม่ได้เสียนอกจาก หัวหน้าหน่วยที่ 4 อุโนะฮานะ เร็ตสึ กับ หัวหน้าหน่วยที่ 11 ซาราคิ เคนปาจิ

ร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ ผมเผ้าไม่ได้แต่งให้เป็นหนามชี้โด่เด่ดั่งเช่นทุกวัน แต่ปล่อยให้ยาวประบ่าสบายๆ แน่นอนว่าทั้งเนื้อทั้งตัวสะอาดสะอ้าน  แถมยังปราศจากที่คาดตาเลยทำให้เหล่ายมทูตเพ่งอยู่ตั้งนาน กว่าจะแน่ใจว่าใช่เคนปาจิตัวจริง อีกทั้งใบหน้าที่เก๊กขรึมน้อยๆ เรียกเสียงวี๊ดว๊ายกระตู้วู้จากสาวๆ ได้เป็นอย่างดี

“หัวหน้าซาราคิ ….จริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย”

“หล๊อ! หล่อ!”

“หันมามองทางนี้ด้วย >.<”

ด้วยลุคที่เกือบจะเหมือนคาสโนว่าหน่อยๆ ทำเอาเหล่าขุนนางลืมภาพพจน์หัวหน้าจอมเชือดแห่งหน่วย 11 ไปชั่วขณะเลยทีเดียว

บัดนี้แก้มของหัวหน้าหน่วย 11ออกเป็นสีชมพูจางๆ ซึ่งมีเพียงอุโนะฮานะที่อยู่ใกล้ที่สุดถึงมองเห็น

“หัวหน้าซาราคิ …กำลังเขินอยู่รึคะ”

“พูดบ้าอะไรของเจ้า” เคนปาจิกระซิบตอบเบาๆ แต่มือหนากลับจับมือของอุโนะฮานะแน่นขึ้นเล็กน้อย

“คิกๆ”

“เฮอะ -////-“

แชะ!  แชะ!  แชะ!

ขณะที่เหล่าตากล้องประจำนิตยสารเซเรเทย์คอมมิวนิตี้กำลังรัวชัตเตอร์ใส่บรรดาหัวหน้าในงาน ทันใดนั้นมีขุนนางกลุ่มหนึ่งเดินแกล้งเดินเข้าไปใกล้ พลางแสร้งพูดขึ้นให้ทั้งสองได้ยิน

“…หัวหน้าอุโนะฮานะเป็นคนฉลาดก็จริง แต่เฉพาะเรื่องนี้กระมังที่ตัดสินใจพลาดมหันต์”

“…นั่นสินะ เล่นเอาสัตว์ร้ายกระหายเลือดมาร่วมงานแบบนี้ ข้าเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยแล้วสิ ”

“…หวังว่างานคงไม่พังก่อน…”

อุ๊ก!

ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ ….คืนนี้ท่าจะมีหลายศพเลยทีเดียว เพราะเพียงแค่หัวหน้าหน่วยสี่ตวัดตาหันไปมอง เหล่าเสียงนกเสียงกาพลันเงียบหายไปในบัดดล

“อะแฮ่มๆ หัวหน้าหน่วยทุกท่าน กรุณามารวมตัวกันบริเวณหน้างานด้วย!”

ซาซาคิเบะประกาศผ่านไมค์ลอยที่ติดอยู่ข้างแก้มของตน  เป็นสัญญาณว่างานเต้นรำจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

“ระดับหัวหน้าหน่วย…เต้นเปิดฟลอร์สินะ” อุโนะฮานะพูดขึ้น ก่อนจะละสายตาจากกลุ่มขุนนางเมื่อครู่ไปที่ฟลอร์เต้นรำเบื้องหน้า

“ทีนี้แหล่ะ จะได้เห็นผลจากการฝึกเสียที”

เคนปาจิพยักหน้ารับเล็กน้อย พลางส่งมือให้หญิงสาวจับ

“ไปกันเถอะ อุโนะฮานะ”

++++++++++++++++++++++

……..รองหัวหน้าซาซาคิเบะประกาศให้ไปรวมแล้ว ทำยังไงดีล่ะทีนี้………..

เบียคุยะคิดในใจอย่างพรั่นพรึง  ตอนนี้ทางเลือกของชายหนุ่มมีสองทางคือ หนีกลับ กับ เดินหน้ามาคนเดียวโดดเดี่ยวไร้คู่ แต่ทางเลือกแรกย่อมเป็นไปไม่ได้สำหรับคนหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างเขา …ดูท่าปีนี้จะเป็นงานฉลองปีใหม่ที่แย่ที่สุดของเบียคุยะเสียแล้ว

“ท่านพี่คะ!”

หญิงสาวในชุดราตรีสีฟ้าอ่อนร้องทักขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาหัวหน้าหน่วยหกสะดุ้ง

“ล..ลูเคีย!”

“รีบไปรวมตัวสิคะท่านพี่ ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก”

“…เอ่อ …คู่ของข้ายัง…” พอเห็นเบียคุยะตอบตะกุกตะกัก  หญิงสาวจึงชิงพูดขึ้นมา

“…ก็คู่ของท่านพี่คือข้ายังไงล่ะคะ”

?!

“แต่เจ้าคู่กับเร็นจิแล้ว..”

“ไม่ได้หรอกค่ะท่านพี่ หน้าตาของตระกูลต้องมาก่อน …ที่สำคัญคือ…หน้าตาของท่านพี่”

พอลูเคียพูดจบ ใบหน้าของเธอก็กลายเป็นสีชมพู

………….นางรู้ ว่าข้าไม่มีคู่……….

“ถะ…ถ้าท่านพี่ไม่รังเกียจ… ให้ข้าคู่กับท่านพี่เถอะค่ะ“

……………………………………………

ชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินถอยออกไปราวสองสามก้าว

“หวังว่าเจ้าจะเต้นเป็นนะ”

“เอ๋…?”

“มัวทำอะไรอยู่ เจ้าพึ่งบอกให้ข้ารีบไปไม่ใช่รึ” ชายหนุ่มพูดพลางเดินลิ่วนำหน้าไป

“ค่ะท่านพี่”

………..ขอบใจเจ้ามาก ลูเคีย……...

++++++++++++++++++++++

หลังงานเลิก

“สรุปแล้วงานก็ผ่านไปด้วยดีสินะ”

ร่างบางในชุดราตรีสีดำประดับด้วยขนนกยูงพูดพลางยกแชมเปญขึ้นมาจิบน้อยๆ อย่างมีระดับ ชายหัวโล้นที่อยู่ข้างกันก็พูดขึ้นมาบ้าง

“มันก็จริง …ข้าล่ะอดทึ่งในตัวหัวหน้าเราไม่ได้เลยแฮะ ไปซุ่มซ้อมตอนไหนกันนะ …ว่าแต่เจ้าเหอะ ยูมิจิกะ”

“หืม?”

“ทำไมเจ้าถึงได้แต่งหญิงอย่างนั้นฟร่ะ”

“เรื่องของข้า” ยูมิจิกะตอบสั้นๆ พลันรีบเปลี่ยนประเด็นอย่างรวดเร็ว “เจ้าพวกนั้นยังดื่มกันไม่เสร็จอีกเรอะ”

“ก็ยังอยู่ที่โต๊ะอย่างที่เจ้าเห็นนั่นแหล่ะ” อิกคาคุพูดพลางชี้ไปที่คนกลุ่มหนึ่งซึ่งตั้งวงดื่มสุราย้อมใจกันอยู่ …ประกอบด้วย

คิระ อิซึรุ >>> โดนฮินาโมริปฏิเสธ เพราะตนคู่กับฮิซึกายะแล้ว

ฮิซากิ ชูเฮย์ >>> โดนรันงิคุบอกปัด แล้วคุณเธอไปคู่กับหัวหน้าโคมามูระแทน =[]=

อาบาไร เร็นจิ >>> โดนคู่(ลูเคีย)ทิ้งมาสดๆ ร้อนๆ

อากอน >>>(หนักสุด) โดนแย่งคู่เต้นไปต่อหน้าต่อตา

………นี่มันโต๊ะรวมพลคนกินแห้วชัดๆ ……….. ยูมิจิกะคิด

ทันใดนั้นได้มีเงาสีดำพุ่งเข้ามาหาอิกคาคุ ชายหนุ่มกำลังตั้งท่ารับมือ แต่แล้ว

“เจ้าหัวเหม่ง อยู่นี่เอง ^[]^”

เสียงเจื้อยแจ้วดังมากจากเด็กสาวหัวชมพูที่ตอนนี้เกาะอยู่บนหัวของอันดับสามแห่งหน่วย 11

“หืม.. แล้วหัวหน้าล่ะครับ” ยูมิจิกะถามแทนอิกคาคุที่มัวแต่หาทางไล่ยาจิรุให้ลงไปจากตัวเขาเสียที

“เคนจังอยู่กับเระจังสองคนแหน่ะ <3 “

“ห๊ะ! เดี๋ยวๆ ทำไมหัวหน้าถึงไปอยู่กับหัวหน้าอุโนะฮานะได้ แล้วไอเครื่องหมายรูปหัวใจหลังคำพูดเจ้าน่ะมันอะไรกัน! …ไม่ได้ๆ ข้าต้องไปดูซักหน่อย …อ๊อก!”

“อย่าไปกวนเคนจังนะ นี่แน่ะ!” ยาจิรุพูดพลางออกแรงขาที่เกี่ยวคอชายหัวโล้นอยู่ให้รัดแน่นขึ้น อิกคาคุของเราจะได้ขาดอากาศหายใจในไม่ช้า ทั้งคู่จึงไม่ทันสังเกตว่ายูมิจิกะหายไปจากตรงนั้นแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++

พลาด

พลาด

วันนี้…ข้าทำพลาดแล้ว T^T

ร่างสูงในชุดสูทสีขาวสะอาดตารับกับผมสีเงินยวง นั่งอยู่ใต้พุ่มไม้ในสภาพน้ำตานองหน้า

 “โอ๊ะ นั่น รองหัวหน้าโคเท็ตสึ …มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ละครับ” ยูมิจิกะที่เดินผ่านมาพอดีร้องทักขึ้น

“……………..”

พอไร้การตอบรับ หนุ่มหน้าสวย(?)เลยเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้ารึเปล่า” ยูมิจิกะถามขึ้นพลางทรุดนั่งลงข้างๆ

อิซาเนะเริ่มต้นเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง เริ่มจากเธอที่ยังไม่ค่อยเชื่อใจหัวหน้าหน่วยสิบเอ็ดนัก จึงลงทุนทำเสื้อผ้าหน้าผมแต่งเป็นชายเต็มรูปแบบพร้อมคู่กับหัวหน้าอุโนะฮานะได้ตลอดเวลา ทว่าความพยายามทั้งหมดแทบจะสูญเปล่าไปในทันทีที่เคนปาจิคู่กับอุโนะฮานะจริงๆ ตัวเองเลยได้แต่ตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก รู้ตัวอีกทีก็มาหลบอยู่นี่เสียแล้ว

“งานก็ผ่านไปแล้ว  หยุดร้องเถอะ”

ยูมิจิกะปลอบสั้นๆ พร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้อีกฝ่ายซับน้ำตา + สั่งน้ำมูก - -“

“….ว่าไปแล้ว รองหัวหน้าอิซาเนะแต่เหมือนผู้ชายจริงๆ นะครับเนี่ย”

“จะกลับไปทั้งๆ ที่ไมได้ทำอะไร น่าเสียดายออก…”

“คะ?” สาวผมเงินเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยอย่างฉงน ยูมิจิกะจึงรีบอธิบายต่อ

“ข้าก็แต่งหญิง รองฯก็แต่งชาย …เพราะงั้นเราสองคนมาเต้นรำด้วยกันสักเพลงสองเพลงจะเป็นอะไรไป”

“เดี๋ยวสิคะ!!! =[]=!!!”

ยูมิจิกะจัดการรวบมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายแล้วลากตัวมาที่ฟลอร์เต้นรำโดยไม่ได้ฟังคำทัดทานของอิซาเนะแม้แต่น้อย ถือว่าแฮปปี้เอ็นดิ้งไปอีกคู่ …รึเปล่า - -“  

[Special Event] End

พยายามให้เป็นฟิค one short เนื้อเรื่องเลยห้วนๆ = =”

วันใดที่ฟ้ามีตา จะมี Deleted scene ของ event นี้ไปโผล่ในเรื่อง Bad Day น้อ

มุมนี้ขอเมาท์ >>>> หลอนบลีช 523 มากกกกก เป็นลมอยู่น่าคอม ไมคุโบะวาดป้าซะจูออนขนาดนี้แว้ = =

ถ้าให้จิ้นละก็ >>>คู่นี้มันรักต้องฟันจริงๆ ผับผ่า!