เปลวริษยา ((รีไร้ท์))

ลำดับตอนที่ #15 : บทที่ 11 ของขวัญพิ(ษ)เศษ

 บทที่ 11 ของขวัญพิ(ษ)เศษ

เปลวเพลิงกระชากประตูเปิดอย่างแรง  ร่างบางหอบแฮกๆเพราะแรงวิ่ง  แต่พอหญิงสาวเงยหน้าขึ้นสบกับดวงตาคู่คม  หัวใจที่เต้นแรงก็กระตุกวูบ...!

“พี่คีคะ...” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง  เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือชายหนุ่ม

  มันคือภาพถ่าย  ใช่!  มันคือภาพถ่าย 

และคนที่อยู่ในรูปนั่นก็คือหล่อน!

ใช่แล้ว! มันคือภาพของหญิงสาวที่แต่งชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นเต่อในเดอะ แบล็กคลับ  ภาพหล่อนถือขวดจินหลากอดคอชายแปลกหน้า  ภาพหล่อนกำลังเต้นอยู่ท่ามกลางวงล้อมของผู้ชายสามสี่คนที่ยืนถือแก้วเครื่องดื่มสีสวย  ภาพที่หล่อนคาบบุหรี่โดยมีนิกกี้เป็นคนจุด  ภาพที่ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังรูดซิบเดรสตัวสวย  ภาพที่ชายคนหนึ่งยื่นหน้ามาจูบปากหล่อน  แต่ที่ร้ายที่สุดคือภาพที่รถอัลฟาโรมีโอสีดำจอดอยู่ที่โรงแรมโดยมีหล่อนกำลังก้าวลงจากรถ! 

พระเจ้าทั้งหมดนี้ฝีมือของอีน้ำ!!

ฉันหน้าจะเอะใจได้ว่ามันไม่น่าจะหวังดีขนาดให้บัตรเชิญฟรีเข้าคลับไฮโซระดับนั้น  ฉันน่าจะเอะใจได้ว่าไอ้บ้าพวกนั้นกำลังจัดท่าให้ฉันดูร่านสุดๆ  พระเจ้าที่สำคัญมันหลอกใช้นิกกี้!!

ครืดๆ!! !

โทรศัพท์หญิงสาวสั่น  ดวงตาสีเข้มแข็งกร้าวก้มมองก่อนจะกดรับจะเปลวเพลิงได้แต่รอบกลืนน้ำลาย

“มอร์นิ่งจะที่รัก....”

“...............................!”

“ผมคิดถึงคุณใจจะขาดแล้วนะ  แม่เพลิงร้อนของผม”

“..........!”

“อย่าเงียบสิที่รัก  ตอบผมหน่อยเถอะ  ให้เหมือนคืนนั้นไง  คืนที่คุณพร่ำเรียกชื่อผมซ้ำไ---“

ปังง!

กรี๊ดด!  เปลวเพลิงหวีดร้องอย่างตกใจ เมื่ออัคคีขวางโทรศัพท์ลงพื้นจนฝาเครื่อง  และแบตเตอร์รี่กระจายไปคนละทิศทาง   มือหน้ากำหมัดแน่นจนเส้นเลือกปูดโปน  ชายหนุ่มรู้สึกผิดหวัง  เสียใจ  และราวกับถูกตบหน้าฉาดใหญ่ด้วยมือของหญิงที่เขาคิดจะให้เป็นภรรยาคนสุดท้ายในชีวิตของเขา...

เขาไว้ใจ  และเชื่อใจเธอมากเกินไป มันถือได้เจ็บขนาดนี้  เขาอุตส่าห์ไม่ยุ่งเกี่ยวและข้องแวะกับผู้หญิงคนใดอีกเลยนอกจากเธอ  แต่เธอกลับเลือกที่จะทรยศเขาในคืนก่อนงานแต่งงานไม่เท่าไหร่  เพียงเพราะเขาไม่อยู่  เขาถามคนขับรถว่าเพลิงได้ให้พาไปไหนหรือเปล่า  ก็ได้คำตอบว่าหญิงสาวออกไปหาเพื่อนเดี๋ยวคงกลับ  แต่ที่ไหนได้หล่อนกับไปร่านอยู่กับผู้ชายมากหน้าหลายตาใบผับ  ทั้งเที่ยวทั้งดื่มทำตัวเละเทะ  แถมยังหายไปกับมันถึงในโรงแรม!

เธอกล้ามากนะ...เธอกล้ามากที่หักหลังฉันเปลวเพลิง!!

“พี่คี เพลิงอธิบายได้นะคะ  มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด” หญิงสาวพยายามจะอธิบาย  แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ฟังอะไรอีกแล้ว  เขากำลังโมโห

“อธิบาย!” อัคคีหยัน “ยังจะมีหน้ามีพูดคำว่าอธิบายอีกหรอ ในเมื่อหลักฐานมันคาซะขนาดนี้”

“แต่พี่คีคะ...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”  เขาหรี่ตามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า  “เมื่อก่อนฉันคิดว่าเธอคงต่างจากวัยรุ่นใจแตกคนอื่นๆ  แต่ตอนนี้ไม่แล้ว  ฉันผิดหวังจริงๆที่คิดว่าเธอจะดีกว่านี้นะเพลิง”

“พี่คีกำลังว่าเพลิงนะ...”

“เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อเงินของฉัน  เธอมันจมไม่ลง  และเธอก็ไม่เคยพอกับเรื่องอย่างว่า!”

“เรื่องอย่างว่า!”  หญิงสาวร้องเสียงสูง  เปลวเพลิงเริ่มฉุนที่ชายหนุ่มกำลังดูถูกเธอ  อัคคีเหมือนหมาบ้าที่ไม่ยอมฟังอะไร  นอกจากจ้องจะกัดคอเธอ “ใครกันแน่ที่ไม่เคยพอนายต่างหากล่ะที่เป็นคนลากฉันขึ้นเตียง!”

“แล้วเธอก็เต็มใจที่จะกระโจนมากับฉัน  เฮอะ น่าสมเพศที่ฉันไม่อยู่เธอคงคันมากสินะถึงได้ไปเที่ยวล่าผู้ชายถึงในผับจนหายไปด้วยกันในโรงแรมแบบนั้น!!”

“อย่ามาดูถูกฉันนะนายอัคคี!” หญิงสาวชี้หน้า

“แต่เธอก็ต้องขอบคุณฉันนะที่สอนเรื่องบนเตียงให้จนคล่อง  ถึงขนาดไอ้งั่งนั่นติดใจจนถึงขนาดโทรมาหาเชียว—“

เพี๊ยะ!! มือเรียวฟาดไปบนหน้าของชายหนุ่มอย่างแรง ดวงตาคู่สวยฉายแววเจ็บปวดระคนผิดหวัง  หญิงสาวไม่เคยนึกเลยว่าเพียงข้ามคืน  ชายหนุ่มที่แสนดีกำลังจะกลายมาเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าหล่อนให้ตายด้วยวาจาแสนร้ายกาจที่บาดลึกลงไปในจิตใจของเธอให้บอบช้ำ

“ถ้ารังเกียจฉันนักก็หย่ากับฉันเลยสินายอัคคี”  หญิงสาวกรีดร้อง

“ฮึ  ฉันยังไม่มีทางปล่อยเธอไปหาไอ้งั่งนั่นหรอกนะเพลิง” มือหน้ากระชากข้อมือบางอย่างแรงจนหญิงสาวร้องเสียงหลง

“ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไงไอ้บ้า! โอ้ย—“

หญิงสาวได้แต่หวีดร้องอย่างตระหนก  เมื่อร่างบางถูกคนตัวสูงอุ้มพาดบ่า  เปลวเพลิงทั้งดิ้นทั้งข่วน  หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ เดินดุ่มๆสาวเท้าออกไปจากห้องทันที  อัคคีไม่สนใจแม้กระทั่งเสียงร้องเรียกของมารดาด้วยความตกใจ  ที่เห็นลูกชายคนเล็กโยนร่างของภรรยาสาวไปยังเบาะด้านหน้าข้างคนขับของอัลฟาโรมีโอคันงาม

“คีทำอะไรน่ะลูก น้องกำลังท้องกำลังไส้เล่นอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อย!”  เขาแสยะยิ้มร้ายจากให้หญิงสาว  ก่อนจะหันไปพูดกับมารดาให้คลายสงสัย

“เพราะอย่างงี้ไงล่ะครับ  ผมถึงต้องพาภรรยาที่แสนดีไปฮันนิมูนสักระยะหนึ่ง  แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ  ผมจะดูแลภรรยาสุดที่รักอย่างดี”

“ไปไหนน่ะคี เดี๋ยวสิลูก  พูดให้รู้เรื่องก่อนสิคีลูก”  คุณอรดีตะโกนเรียนบุตรชายไล่หลังไป ขณะที่ชายหนุ่มไม่สนใจ  สาวเท้าตรงไปยังตำแหน่งคนขับ  ก่อนจะกระชากประตูรถเปิดออก และปิดมันอย่างแรงจนหญิงสาวสะดุ้งสุดตัว

ชายหนุ่มเหยียบคันเร่งเสียมิด  เสียงล้อบดถนนดังลั่นจนแสบแก้วหู  กระนั้นเจ้าตัวก็ไม่สนใจนอกจากพุ่งทยานออกไปด้วยความเร็วชนิดที่ว่าคนข้างกายร้อนๆหนาวๆ

“นายจะพาฉันไปไหนน่ะ  จอดรถเดี๋ยวนี้นะนายอัคคี!”  หญิงสาวตวาดลั่นทันทีที่รถคันงามเริ่มเคลื่อนตัวออกนอกเมือง  “ฉันบอกให้จอดรถ!”

“หุบปาก!” อัคคีตะคอกใส่หน้าหญิงสาว  “เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันนะเพลิง เพราะเธอคือสมบัติของฉันเพียงคนเดียว ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้”  นัยน์ตาสีเข้มหรี่มอง”ให้คุ้มกับเงินหลายสิบล้านที่ฉันทุ่มไป!”

หญิงสาวสะอึก  เธอไม่คิดเลยว่าอัคคีที่แสนดีจะหายลับไปพร้อมกับเช้าวันใหม่หลังคืนแต่งงานที่หวานหอม  เพราะมันคนเดียว  อีน้ำถ้ามันไม่ส่งรูปพวกนั้นมา พี่คีที่แสนดีคงไม่จากเธอไปแน่  หญิงสาวกำหมัดแน่นเผลอกัดปากอย่างลืมตัว ฉันจะฆ่าแกอีนังตัวแสบ!!

“นายมันเป็นไอ้งั่งที่ยอมให้คนอื่นปั่นหัว...” หญิงสาวสบถออกมาเบาๆ  แต่กระนั่นก็สร้างความเดือดดาลให้แก่ชายหนุ่มราวกับน้ำมันที่ถูกลาดลงไปในกองเพลิง

“ใช่! ฉันมันเป็นไอ้งั่งที่ถูกผู้หญิงแพศยาอย่างเธอหลอกไงล่ะ” เขาตอบกลับทันทีจนหญิงสาวร้องออกมา

“แพศยา!! นั่นมันเพื่อนนายต่างหากล่ะไอ้โง่ที่แพศยา”

“นี่! ถ้าเธอด่าฉันอีกคำล่ะ--“

“ทำไม” หญิงสาวลอยหน้าอย่างถือดี “นายจะจอดรถแล้วฆ่าฉันหรือไงฮะ  ฮึก็ดีฉันจะได้ตายๆพ้นจากกนายไปสักที!!”

“ฮึ ฮึฮึ  ต่อให้เธอจะขึ้นสวรรค์  หรือลงนรกฉันก็จะไม่มีวันปล่อยเธอไปไหนหรอกนะ  ถ้าเธอยังไม่ได้ชดใช้ในสิ่งที่เธอทำกับฉันอย่างสาสมเปลวเพลิง!”

หญิงสาวกัดฟันพลางส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างเดือดดาล  เธอไม่สามารถอะไรไปได้มากกว่านั้นอีกแล้ว  อย่างน้อยๆเธอยังไม่อยากจะทะเลาะกับคนพาลในเวลานี้  คิดได้เท่านี้เปลวเพลิงจึงได้แต่ครางฮึดฮัด  พลางหันไปมองข้างทางที่เริ่มออกห่างจากตัวเมืองเข้าไปทุกขณะแทน...

รถคันงามแล่นด้วยความเร็วสม่ำเสมอต่างจากจิตใจของคนที่กำลังขับโดยสิ้นเชิง   หากไม่เกิดเรื่องบ้าๆขึ้น  เวลานี้เขาคงจะได้ไปฮันนีมูนหวานฉ่ำตามที่ลั่นวาจาไว้กับมารดาเสียแล้ว  ทันทีที่ความตั้งใจแรกสูญสิ้น  อัคคีจึงเลือกอีกสิ่งมาทดแทน  ในเมื่อหญิงสาวทำแสบไว้กับเขา  คนอย่างเขาซึ่งไม่เคยถูกใครหักหน้ามาก่อนจะต้องสั่งสอนยัยเด็กดื้อให้หลาบจำ  อัคคีแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าคนที่เกลียดการหักหลังเป็นที่สุดอย่างเขาทำไมไม่ปล่อยเปลวเพลิงไป  แต่เขาดันกลับเลือกพาหล่อนมายังสถานที่ที่ห่างไกลจากผู้คนเพียงเพราะไม่ต้องการให้ผู้ชายหน้าไหนย่างกรายเข้ามาเฉียดผู้หญิงของเขาได้อีก...

อัคคีหักพวงมาลัยเลี้ยงไปตามถนนสายเล็กที่แยกออกจากถนนใหญ่ไปตามทางที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี  สองข้างทางผ่านบ้านเรือนหลังเล็กๆกับร้านของชำตามแบบชนบททั่วไป  เลยผ่านจนกระทั่งบ้านหลังสุดท้ายลับตา พอๆกับที่รถที่สวนไปมาเริ่มน้อยลงทุกขณะ  จนในที่สุดป้ายไม้สีขาวที่มีข้อความเขียนด้วยตัวบรรจงว่า ‘บ้านไร่วัฒนากร’ ปรากฏเด่นชัดขึ้น  ชายหนุ่มเลี้ยวรถอีกครั้งไปตามเส้นทางในบ้าน

ใช่! เขาตั้งใจพาเปลวเพลิงมาอยู่ที่นี่สักระยะหนึ่ง    ‘บ้านไร่วัฒนากร’ เป็นบ้านที่เขาจงใจมาสร้างไว้สำหรับพักผ่อนยามเหนื่อยล้าจากการทำงานและสังคมเมืองที่วุ่นวาย  ยามที่เขาเครียดจัดและมีปัญหา  ชายหนุ่มจะขับรถคู่ใจมาค้างที่นี่สักคืนสองคืน  แต่ครั้งนี้  เขาตั้งใจจะนำตัวปัญหาหัวใจของเขามากักขังไว้ในสถานที่ที่ไม่มีทั้งห้างหรูหรา  ภัตตาคารชั้นนำ  หรือกระทั่งสปาร์ไว้ให้เจ้าหล่อน  ดูสิว่ายายตัวแสบจะทนได้สักเท่าไหร่…

ทันทีที่รถคันงามจดสนิท  เปลวเพลิงที่นั่งเงียบมาตลอดทางก็รีบก้าวลงจากรถอย่างรวดเร็ว  ไอเย็นของอากาศทำให้หญิงสาวต้องห่อไหล่  ดวงตาคู่สวยปราดมองไปรอบๆสถานที่ที่เธอไม่คุ้นเคย

ภูเขาสูงตระง่านโอบล้อมบริเวณเสมือนอยู่กลางหุบเขา   เบื้องหน้าเธอคือบ้านหลังใหญ่  หรือไม่ต้องเรียกว่าเป็นคฤหาสน์ขนาดย่อมทีเดียว สีขาวสะอาดตาสร้างจากอิฐและไม้ดูคล้ายกับบ้านแถบชนบทในยุโรปเก๋  หน้าบ้านมีชานไม้สีขาวยื่นออกมาปลูกไม้เลื้อยที่ออกดอกสีส้มสดใสส่งกลิ่นหอม  บริเวณรอบๆบ้านแห่งนี้  หลังจากที่นั่งรถเข้ามาคงมีเนื้อที่ประมาณสามสิบกว่าไร่เห็นจะได้  คนที่ไม่คุ้นเคยกับธรรมชาติอย่างเธอจึงได้แต่ตื่นตะลึงไปกับสวนกุหลาบ  และแปลงดอกไม้สีสวยราวกับทุ่งลูกกวาดน่ารับประทาน จนลืมสนใจคนใจร้ายไปชั่วขณะ

“คุณอัคคี!”  เสียงร้องตกใจ ระคนดีใจดังขึ้น  ก่อนจะตามมาด้วยร่างท้วมของสตรีสูงวัยคนหนึ่ง  กับชายสูงวัยอีกคน

“สวัสดีครับป้าอบ  ลุงค้อม”  ชายหนุ่มเอ่ยทักผู้ดูแลบ้านให้เขาอย่างเคยชิน

“คุณชายจะมาทำไม่มีโทรมาก่อนล่ะครับ  พวกผมจะได้จัดเตรียมห้องหับไว้ให้”

“ไม่เป็นไรหรอก  ฉันไม่ได้ตั้งใจมาเสียแต่แรก”  เขาปรายตามองหญิงสาว “พอดีว่ามีปัญหานิดหน่อย  เลยว่าจะมาอยู่ที่นี่สักระยะ”

“แล้วคุณคีจะอยู่สักกี่คืนคะ  ป้าจะได้ให้เด็กในไร่ไปเตรียมหาซื้อของมาไว้ให้คุณๆกัน”  ป้าอบมองหญิงสาวข้างกายชายหนุ่ม  ซึ่งพอจะเดาได้ว่าเธอคงคือภรรยาคนสวยที่ลงหนังสือพิมพ์แทบทุกฉบับเรื่องงานแต่งงานของคุณอัคคี

“ไม่มีกำหนด...”  เขาตอบหน้าตาย จนคนฟังรวมถึงหญิงสาวตาโตร้องเสียงหลง

หากแต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจ  ลากแขนหญิงสาวเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านของเขา  ไม่วายหันมาบอกกับคนดูแลป้าทั้งสองว่าให้กำชับเด็กในไร่ว่าอย่ามายุ่งวุ่นวายที่บ้านใหญ่  รวมทั้งไม่ต้องบอกด้วยว่าเขามาอยู่ที่นี่กับภรรยา  ถ้าต้องการอะไรจะเรียกหาเอง  ซึ่งก็สร้างความงุนงงไม่น้อยให้แก่ป้าอบ และลุงค้อมที่ยืนเกาหัวแครกๆ  มองตามร่างนายใหญ่ที่กำลังหายลับเข้าไปในบ้านหลังงาม

หญิงสาวร้องโอดโอยไปตามแรงกระชากของชายหนุ่มที่เดินไวๆผ่านห้องรับแขกแสนสวย  ขึ้นไปตามบันไดจนกระทั่งหยุดที่ห้องนอนใหญ่  มือหนาข้างที่เป็นอิสระเปิดกระชากประตูออกอย่างแรง  ก่อนจะเหวี่ยงร่างเล็กๆเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

“เป็นบ้าอะไรเนี่ย!” เปลวเพลิงร้องออกมาอย่างเหลืออด  พลางบิดข้อมือไปมา

“ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าผู้หญิงที่จมไม่ลงอย่างเธอ  ถ้าต้องมาอยู่ในที่ๆไม่มีใครรองรับมือรับเท้าของเธอ เธอจะทำยังไง”  หญิงสาวกัดปากแน่น  มองชายหนุ่มที่เดินไปยังเคารน์เตอร์ไม้หรูหราสีดำ  ร่างสูงชั่งใจอยู่ครู่  ก่อนจะหยิบจินราคาแพงออกมา  อัคคีย่างกรายเข้ามาใกล้ร่างบางที่นั่งอยู่บนเตียงมองตามชายหนุ่มตาไม่กระพริบ

“จินขวดนี้คุ้นๆไหมน้า...”  อัคคีสูดดมกลิ่มหอมๆ ก่อนจะกรอกมันผ่านลำคอตัวเอง ในหัวของเขามีแต่ภาพหญิงสาวคนเดียวที่ทำให้เขาหลงใหลเมามายอยู่กับชายแปลกหน้าเต็มไปหมด!  หัวใจของชายหนุ่มเจ็บแปลบราวกับถูกเข็มนับพันเล่มทิ่มแทงยามเมื่อนึกไปถึงเสียงชายแปลกหน้าที่โทรเข้ามาหาผู้หญิงของอย่างที่ไม่ต้องจินตนาการต่อเลยว่าสองคนนั้นเคยทำอะไรไว้น้าไอ้หมอนั่งจึงพูดจาโลมเลียแบบนั้น! 

ของเหลวไหลถูกเทผ่านลำคออีกครั้ง  ดวงตาสีแข็งกร้าวมองตรงไปยังตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาปวดร้าว   อัคคียื่นขวดจินให้หญิงสาว

“ดื่มสิ  ดื่มมันเข้าไปสิเพลิง ดื่มให้เหมือนกับที่เธอดื่มกับมันไง…!”

เปลวเพลิงไม่กล้าขยับเขยื้อน  ดวงตาคู่สวยสั่นระริกมองขวดจินในมือชายหนุ่ม เธออยากกรีดร้องออกมาดังๆ ให้สมกับความเสียใจที่ตนเองดันออกไปตามแผนของนังตัวแสบคืนนั้น  ถ้าเธอไม่ไปทุกอย่างก็จะไม่เป็นแบบนี้  แต่ที่ร้ายที่สุดอัคคีไม่ยอมเชื่อเธอเลยว่าเธอไม่เคยมีอะไรกับใครนอกจากเขาคนเดียว!

“ทำไมเพลิง!  ทำไมไม่ดื่มมันล่ะ ฮะ..!”

เพล้ง! !!

ขวดจินแตกกระจายด้วยแรงโทสะ  ชายหนุ่มต้องการให้หญิงสาวทำตามทุกสิ่งที่เขาต้องการ  หรือไม่ก็พูดออกมาสิ  โกหกเขาก็ได้ว่าภาพเหล่านั้นไม่จริง  แต่เธอกลับเงียบ! 

“เงียบแบบนี้หมายความว่ายังไงเพลิง  เธอไปมีอะไรกับมันแล้วใช่ไหมฮะเพลิง  ตอบมาสิ!!” ร่างสูงเขย่าคนตัวเล็กอย่างแรงจนหญิงสาวตะโกนออกมาด้วยความคับแค้น

“ใช่!  พอใจไหม!”  ในเมื่อเธอพูดอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อ แล้วจะให้ตอบยังไงได้ล่ะ หญิงสาวเจ็บปวดกับทุกข้อกล่าวหาของเขาไปหมด  “รู้แบบนี้สะใจนายหรือยังล่ะฮะ  ฉันมีเลว  แพศยา  จมไม่ละ--“

ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดอะไรออกไป  ชายหนุ่มกลับเลือกปิดปากเล็กๆด้วยจุมพิตที่แสนดุดันจนหญิงสาวตั้งตัวไม่ติด  ริมฝีปากบางถูกบดขยี้ด้วยแรงโทสะอย่างรุนแรงจนบวมเจ่อ  หากแต่คนดื้อดึงอย่างเปลวเพลิงก็กัดปากของชายหนุ่มจนต้องเผลอผละออก  ชายหนุ่มสบถอย่างยาบคายก่อนจะเช็ดเลือดออกอย่างเร็ว

“อย่าทำมาเป็นเล่นตัวกับผัวเธอหน่อยเลย!”  ชายหนุ่มผลักร่างบางลงไปบนเตียงนุ่ม ก่อนจะคร่อมทับไว้  ดวงตาคู่สวยฉายแววโกรธปนหวาดกลัว ยามเมื่อต้องสบกับดวงหน้าหล่อเหลาหากแต่เต็มไปด้วยแรงอารมณ์  อัคคีไม่ต่างจากไฟร้ายที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้ไหม้เกรียมในคราเดียว...

“แต่ฉันจะบอกเธอให้นะเพลิง  ว่าเธอจะไม่มีวันได้กลับไปเสพสุขกับมันอีกเป็นครั้งที่สองแน่” ชายหนุ่มเคล้าคลอซอกคอขาวผ่องอย่างหลงใหลระคนกรุ่นโกรธยามนึกถึงชายอื่นที่ได้เชยชมความงดงามจากเรือนร่างที่ต้องเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

“นายมันปีศาจ สารเลว!” เปลวเพลิงครางรอดไรฟันออกมา อัคคีชะงัก ก่อนจะมองหญิงสาวด้วยสายตาเย็นชา

“แต่เธอก็ต้องเป็นนางบำเรอจนกว่าฉันจะเบื่ออยู่ดี!!!”  อัคคีกระชากเดรสตัวสวยที่คนใส่บรรจงเลือกออกอย่างไม่ใยดี  จนหญิงสาวหวีดร้องกับการกระทำแสนป่าเถื่อนที่เธอไม่เคยได้สัมผัสจากชายผู้นี้มาก่อน...

หยาดน้ำตาร่วงหล่นลงสู่ผืนผ้าห่มหนาด้วยความเจ็บปวด  โดยที่เจ้าของดวงหน้าสวยไม่สนใจจะกลั้นมันไว้อีกต่อไป เปลวเพลิงกัดฟันแน่น เมื่อคนตัวโตที่จมอยู่ในห้วงนิทรากอดกระชับร่างเปลือยเปล่าเข้ามาแอบชิดอกแกร่ง  ความอบอุ่นที่ได้รับนั้นหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะมาจากคนคนเดียวกันที่พึ่งใช้กำลังข่มเหงเธอ เปลวเพลิงรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจราวกับมันโดนมีดกรีด เขาน่าจะฆ่าเธอให้ตายเสียดีกว่าที่จะมาทรมานเธอแบบนี้...

 ทำไมกันนะ ... เธอถึงต้องมารู้ใจตัวเองด้วยว่ามันดันมีคนใจร้ายอยู่เต็มหัวใจ  ทำไมพระเจ้าถึงใจร้ายให้ลูกต้องไปรักผู้ชายที่โหดร้ายแบบนั้นกันด้วย  ทำไมกัน!

หญิงสาวได้แต่สะอึกสะอื้นอยู่ใต้อ้อมแขนแข็งแกร่งของชายคนรัก และเป็นคนๆเดียวกันที่เกลียดเธอไปแล้ว  หัวใจของหญิงสาวนั้นแตกละเอียดราวกับแก้วที่ถูกโยน  เมื่อนึกได้ว่าเขาจะไม่มีวันมอบความรักให้เธอ  นอกเสียจากคำว่า นางบำเรอ ที่รอคอยวันที่เขาจะเบื่อเท่านั้น!

---เม้นนๆๆๆกันหน่อยนะคะ 
เป็นกำลังใจให้หนูเพลิงหน่อยน้า---
TT^TT ขอตัดฉาก NC ที่ดิบเถื่อนของพี่คีออกไปนะคะ 
หนูกลัว-w-โดนแบน อิอิ 

ประกาศๆๆ ขอความกรุณาช่วยไร้เตอร์สักนิดน้า
ช่วยเสมอแนะ  เนื้อ เรื่องต่อไปอีกหน่อย อยากให้หนูเพลิงเป็นแบบไหน
ช่วยทีนะค  กำลังจะตันอย่างแรง TTOTT