เปลวริษยา ((รีไร้ท์))

ลำดับตอนที่ #16 : บทที่ 12 แม่บ้านจำเป็น

บทที่ 12 แม่บ้านจำเป็น

แสงแดดยามเช้าโอบไล้เรือนร่างเปลือยเปล่าบนเตียงขนาดใหญ่ เส้นผมสีดำขลับสะท้อนเป็นเงากระจายเต็มหมอนดูยุ่งเหยิง แม้แสงอรุณจะอบอุ่นเพียงใด  แต่กลับใครบางคนกลับรู้สึกหนาวเหน็บได้อย่างน่าใจหาย ใบหน้าหวานสวยช่างอ่อนล้า ดวงตาคู่งามแลดูบอบช้ำหลังจากผ่านการร้องไห้อย่างหนักจนเจ้าตัวเผลอหลับไปในที่สุด ดวงตาคู่สวยของหญิงสาวค่อยๆปรือขึ้นช้าๆ 

ภาพแรกของวันที่โหดร้ายประจักษ์ชัดคือ  หน้าท้องอัดแน่นด้วยมัดกล้ามขาวเนียนตรงหน้าทำให้หญิงสาวเผลอกั้นหายใจ  เลยขึ้นไปด้านบนกลับต้องทำให้เธอกั้นหายใจซ้ำอีกเมื่อดวงหน้าหล่อเหลาบาดใจส่งสายตาเย็บชา  ไร้อารมณ์ยามจ้องมองเธอ

อัคคีเข้ามายืนมองดูภรรยาสาวได้พักใหญ่  เขาไม่อยากจะปลุกให้เธอตื่น  เนื่องจากรู้ดูว่าเธอเหนื่อยล้าเพียงใด  เขาเองก็รู้ดีและปวดร้าวไปด้วยเมื่อคนตัวเล็กนอนร้องไห้ แม้มือทั้งสองข้างจะอยากโอบกอดและปลอบเธอ  จุมพิตเบาๆและซับน้ำตาที่รินไหลมากเพียงใด  เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากแกล้งไม่รับรู้สิ่งใดเลย  ในเมื่อน้ำตาที่รินไหลนั้นมันเกิดจากตัวเขา!

ฉันจะต้องเข็มแข็งพอที่จะทำให้เธอได้รู้จักคำว่าเจ็บปวด....เพลิง! 

หญิงสาวเผลอกัดปากเบาๆ เมื่อคนตัวสูงที่ยืนค้ำร่างเธอโยนถุงพลาสติกสีสดตรงข้างเธอ 

ชุดชั้นในสีต่างๆคละเคล้ากับ เสื้อยืดคอกลมหลายสี กับกางเกงเจเจขาสั้น  หญิงสาวขมวดคิ้ว  มองหน้าชายหนุ่มอย่างใคร่รู้

“มองอะไร..” อัคคีกระชากเสียงแข็ง  “นั่นเสื้อผ้าของเธอ”

“หา”  หญิงสาวร้องเสียงหลง “ฉันไม่มีทางใส่ไอ้ผ้าขี้ริ้วนี้แน่”

แม้ว่าเธอจะรู้ดีว่ามันเป็นของใหม่  แต่เธอก็ไม่เคยเห็นว่ามันจะวิเศษจากผ้าขี้ริ้วตรงไหน  ในเมื่อทั้งชีวิต เปลวเพลิง  อัคราธรใส่แต่แบรนด์เนมนำเทรน  ไอ้ของพวกนี้อย่างว่าแต่เป็นพันเลย  สามตัวร้อยจะถึงหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

“แน่นอนว่าเธอไม่มีสิทธิ์เลือก...”  รอยยิ้มเย็นฉายวาบ  “นอกเสียจากเธอจะไม่ใส่อะไรเลยนะเพลิง  ฉันไม่ขัดเธออยู่แล้ว”

“ฉันยอมไม่ใส่อะไรเลย  ดีกว่าต้องใส่ไอ้ของบ้านี่แน่!”  ไม่ว่าเปล่า มือเรียวยังหยิบถุงเสื้อผ้าขว้างใส่หน้าชายหนุ่ม  จนอัคคีกำหมัดแน่นอย่างสะกดกั้นอารมณ์

“เธอไม่มีสิทธิ์เลือก  ในเมื่อสิทธิ์ทุกอย่างในชีวิตเธอเป็นของฉัน!”  ชายหนุ่มตรงเข้าคว้าร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาว  ก่อนจะสาวเท้าตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็ว  โดยไม่สนใจคนตัวเล็กที่ทั้งร้อง  ทั้งจิก  ทั้งข่วน 

ตูม!!

อัคคีโยนร่างอ้อนแอ้นที่ตราตรึงเข้าไว้ตั้งแต่ครั้งแรกลงในอ่างน้ำหรูที่เขาเปิดไว้ให้เธอตั้งแต่เช้าตรู่อย่างแรง  ส่งผลให้คนตัวเล็กหันมาตวัดค้อนหน้าดำหน้าแดง  ก่อนจะไอคอกแคกเสียยกใหญ่

“ไอ้ ไอ้บ้า!”  เปลวเพลิงกระฟัดกระเฟียด  ก่อนจะฉวยขวดยาสระผม  สบู่  แปรงสีฟัน ฯลฯ ปาใส่ชายหนุ่มไม่ยั้ง  ยายตัวแสบเริ่มออกฤทธิ์อีกครั้งหลังจากที่หลายไปนาน  แต่ครั้งนี้จะต่างกันตรงที่ชายหนุ่มกลับไม่ยอมเธอเสียแล้ว

“หยุดบ้าเดี๋ยวนี้นะเพลิง!! “  อัคคีฉวยข้อมือบางทั้งสองไว้แน่นราวกับคีมเหล็กชั้นดี  นัยน์ตาคู่คมจ้องมองลึกไปยังตาคู่สวยที่ฉายแววถือดีหากแต่เจือความตระหนก  “ถ้าไม่หยุดฉันจะปล้ำเธอตรงนี่แหละ  ฮึ แล้วอย่าคิดนะว่าฉันไม่กล้า  เธอเองก็รู้ดีไม่ใช่หรือเพลิง!” เขารู้สึกเจ็บแปลบทันทีที่คนตัวเล็กมองเขาด้วยความหวาดระแวงระคนหวาดกลัว  หากแต่เขาก็เลือกที่จะมองเธอด้วยความเย็นชากลบความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองออกไป ยามเมื่อตาคู่คมกวาดมองสำรวจ ปากน้อยๆน่ารักบวมเจอ ลำคอขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยแดงเป็นดวง  ไล่มาเลื่อยอย่างหาที่สุดไม่ได้  ไหล่มนมีร่องรอยฟัน  เช่นเดียวกับอกอวบอิ่มที่มีรอยฟัน และรอยจ้ำลากเป็นทางยาว อันเกิดจากเขา  หัวใจที่เคยแกร่งกลับกระตูกไหววูบอย่างประหลาด  …

เขาทำร้ายเธอ…!

เขาทำร้ายเธอ…!

เขาทำร้ายเธอ…!

เขาทำร้ายเธอ…!

เขาทำร้ายเธอ…!

มันคือความจริงที่หนีไม่พ้นว่า เขาทำร้ายเธอ…!

เสียงๆหนึ่งก้องคำรามอย่างหนักอยู่ในหัวของอัคคีซ้ำไปซ้ำมาจนแทบระเบิด  ร่างสูงจึงเลือกที่จะเดินออกจากห้องน้ำมาอย่างรวดเร็ว  ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลง  ร่างสูงใหญ่ก็ทรุดฮวบลงไปกับพื้นอย่างห้ามไม่อยู่  เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนหนึ่งจะเข้ามามีอิทธิพลกับเขาได้ถึงเพียงนี้  ทั้งๆที่เขากับเธอไม่เคยแม้แต่จะพูดดีด้วยกันมาก่อน  ทั้งๆที่เธอจ้องหอง  ถือดี  ปากร้าย  และแสบทรวง  แต่เขากลับรู้สึกรู้สา  และปวดร้าวราวกับใครเอามีดมากรีดที่อก  เขาทำใจไม่ได้ที่รู้ว่าหญิงสาวนอกใจ  ทั้งๆที่เขากับเธอก็เป็นเพียงสามี-ภรรยาทางนิตินัย  และพฤตินัย  หากใช่ความรักไม่

เขาไม่เคยรู้ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง  นักธุรกิจหนุ่มคร่ำครวญ  เขารู้แต่เพียงว่า  เขาเจ็บ  เจ็บอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนยามเมื่อเห็นร่างบางที่เขาหลงใหล แต่กลับมีภาพชายแปลกหน้าซ้อนทับเข้ามาในมโนภาพ  เขาอยากจะหยิบปืนมายิ่งใส่ไอ้พวกผู้ชายเฮงซวยทั้งหลายที่บังอาจมายุ่งกับผู้หญิงของเขา  พอๆกับที่อยากจับร่างอ้อนแอ้นเขย่าแรงๆให้รู้ว่าเขาเสียใจเพียงไร  เขาอยากจะจับเธอขัง  อยากจะทรมาน ไม่อยากให้ไอ้ผู้ชายหน้าไหนเข้ามายุ่งกับเธออีก  และเขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไป!

  ทำไมนะ  ทำไมเธอต้องมีอิทธิพลถึงเพียงเพลง  ทำไม้พลิง …!

เปลวเพลิงจำต้องอาบน้ำและสวมใส่ผ้าขี้ริ้วในความคิดของเธออย่างเสียไม่ได้ มือบางจำต้องคว้าหนังยางสีแดงที่ล่วงอยู่กับพื้นขึ้นมัดผมยาวๆให้เป็นหางม้าอย่างง่ายๆ   หญิงสาวถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยอ่อน  ร่างกายของเธอปวดร้าวไปกับการกระทำแสนดิบเถื่อนของชายหนุ่ม  หญิงสาวยังคงรู้สึกได้ถึงความปวดหนึบๆที่แล่นผ่านหว่างขาจนต้องกัดปากแน่น  ...

ทำไม  เพลิงทำอะไรผิด  พี่คีถึงต้องทำกับเพลิงแบบนี้คะ?

น้ำตามันพาลจะไหลยามนึกถึงดวงหน้าคมคายที่เคยมอบความอบอุ่น  กลับเหลือเพียงความเย็นชา  และแข็งกระด้าง

พี่คีคงเกลียดเพลิงมากจริงๆ...!

ทริปฮันนิมูนทัวร์ยุโรปเกือบเดือนแสนหรูหราต้องเป็นอันตทานหายไป  เหลือเพียงแต่บ้านไร่แสนเงียบเหงากับคนป่าเถื่อนใจร้าย!

เท้าเปลือยเหยียบย่างไปตามพื้นไม้เนื้อดีขัดมันจนเงา  หากแต่ด้วยเพราะอุณหภูมิที่ค่อนข้างต่ำ  จึงทำให้หญิงสาวหนาวสะท้าน  เปลวเพลิงเพิ่งจะมีโอกาสได้สักเกตรอบๆบ้านเป็นครั้งแรก  ห้องนอนที่เธอกำลังก้าวออกมานั้นช่างกว้างขวาง หากแต่ดูอบอุ่น  ด้วยโซฟาสีนำตาลเข้ม  พรม  ดูหนังสือ  และเค้าเตอร์เครื่องดื่ม  ตามด้วยโคมไฟระย้างทำจากทองเหลืองยาวดูหรูหรา  จนกระทั่งถึงเตียงขนาดใหญ่สีขาวสะอาดตา  และยังมีระเบียงยื่นออกไปจากห้องนอนเพื่อรับลม และชมวิว   หญิงสาวก้าวเดินเลื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ  มองดูภาพวาดสีน้ำมันตามผนังราวกับแกลอลี่เก๋ๆ  หากจะให้บอกถึงสไตล์การตกแต่ง เปลวเพลิงคิดว่าเธอคงทำไม่ได้แน่  เพราะมันช่างผสมผสานและปนเปกันไปทั้งความหรูหรา  ความเก๋  และโปร่งสบายเนื่องด้วยเพดานสูงลิบ กับหน้าต่างบานยาวอยู่เต็มไปหมด...

กลิ่นหอมของกาแฟ  แฮม ขนมปัง อืม..แล้วอะไรอีกนะ 

หญิงสาวพาตัวเองไปตามเสียงเรียกของท้องน้อยๆที่กำลังตะโกนปาวๆจนกระทั้งหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะอาหารทำจากไม้สีอ่อนขัดมัน  กาแฟสดส่งกลิ่นหอมยั่วใจ ไหนจะ เบร็กฟรัสง่ายๆแต่น่ารับประทานนั่นอีก  เปลวเพลิงกลืนน้ำลายลงคอ  ก่อนจะกลอกตาไปมา  เมื่อเห็นคนใจร้ายนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

ทันทีที่ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าคนตัวเล็กลงมาแล้ว อัคคีเพียงแต่ลอบมองเธอผ่านๆ  ก่อนจะกลบรอยยิ้มบนใบหน้าแทบจะทันที  เมื่อแม่ตัวดีที่ชอบอวดรูปร่าง เน้นสัดส่วน แต่งหน้าจัด  หายไปแทบจะหมดสิ้น  หากแต่มีสิ่งเดียวที่ยังคงอยู่ในคือความสวย! ใช่  เขาบอกตัวเอง  แม้เปลวเพลิงจะไม่มีเครื่องสำอางบนใบหน้า  หากแต่หล่อนดูผ่องใส  บอบบางเป็นธรรมชาติ  ผิวขาวผ่อง  แก้มแดงอย่างมีเลือดฝาด  ปากบางอมชมพู  ดวงตากลมโตคมเข้มไร้มาสคาร่าหนาๆ  แม้จะไม่มีเดรสราคาหลายหมื่นสวยโชว์เรือนร่าง  แต่แค่เสื้อยืดคอกลมธรรมดากับกางเกงขาสั้นก็สามารถทำให้หล่อนดูไม่ธรรมดาได้  ในสายตาของชายหนุ่ม  เขาชอบเปลวเพลิงที่ดูบอบบาง  สดใส และไร้เดียงสาแบบนี้มากกว่า เป็นแม่เพลิงพิศวาสของเขา 

หญิงสาวทำท่าจะนั่งลง  หากแต่ชายหนุ่มกลับขัดขึ้นเสียก่อน

“เดี๋ยว...”  เขาแกล้งทำเสียงเข้ม  ปล่อยให้คนตัวเล็กนิ่วหน้า

นิ้วเรียวชี้ไปด้านใน   “ของเธออยู่นู่น...ไปหากินเองในครัวซะ”

เปลวเพลิงอ้าปากจะเถียง  หากแต่ชายหนุ่มก็สวนขึ้นซะจนคนฟังกระแทกเท้าออกไปอย่างรวดเร็ว  “แล้วถ้าทำอะไรกินเองไม่เป็นก็ไม่ต้องกิน  ฉันให้เวลาเธอยี่สิบนาที เร็ว!”

เปลวเพลิงกรีดร้องให้ใจ  ก่อนจะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้าไปในครัว  หญิงสาวจะทำอะไรกินเองได้เล่า ให้ตายเถอะ  ท้องของเธอก็ร้องจ๊อกๆๆ  เปลวเพลิงได้แต่อ้อนวอนพระเจ้าว่าของให้มีอาหารแช่งแข็งอยู่ที  เธอจะได้เข้าไมโครเวฟซะ..

แต่ไม่ทันที่จะทำอะไร  เสียงเรียกของหญิงร่างท้วมก็ดังขึ้น  พร้อมกับกวักมือเรียกหญิงสาว   เปลวเพลิงมองซ้ายมองขวา  ก่อนจะตรงไปหาป้าอบทันที

“คุณผู้หญิงคะ  นี่ข้าวต้มหมูร้อนๆค่ะ  ป้าทำไว้ให้”

กลิ่นหอมน่ารับประทานโชยแต่จมูกจนร่างบางยิ้มร่า  อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องอดตายแล้ว  หญิงสาวขอบคุณป้าอบก่อนจะรับถ้วยข้าวต้มหมูมาไว้ในมือ

“ทานเสียตรงนี้เถอะค่ะคุณ  เดี๋ยวป้าจะได้เอาชามไปล้างให้...”  ป้าอบเว้นวรรค  ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงกระซิบ  “..รีบหน่อยนะคะ เดี๋ยวคุณอัคคีจะรู้เข้าป้าจะซวยแย่เอานะซี”

เปลวเพลิงตักข้าวต้มเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ  สายตาก็สอดส่องไปมาอย่างหวาดละแวง  จนในที่สุดเวลาไม่นาน  ในมือเธอจึงเหลือแต่เพียงถ้วนเปล่า

“ป้าไม่รู้คุณๆเล่นอะไรกันอยู่นะคะเนี่ย เฮ้อ คุณอัคคีก็เนอะให้คุณผู้หญิงมาลำบากทำไมก็ไม่รู้  เด็กรับใช้ออกเยอะไม่ยักใช้  บอกป้ากับลุงว่าจะให้คุณผู้หญิงลองใช้ชีวิตแบบธรรมดาๆดู  จะได้ทำหน้าที่แม่บ้านแม่เรือนกับเค้าได้...”

“ใจร้ายนะสิไม่ว่า...” หญิงสาวบ่นอุบ  ก่อนจะนึกบางอย่างได้  ในเมื่อต้องการให้หล่อนถูกจองจำ  ใครเล่าจะอยู่ให้โง่  “จริงสิ  ป้าจ๊ะ  คนที่นี่เค้าเข้าเมืองกันบ่อยไหมจ๊ะ”

“ก็ทุกวันตอนตีสามนั่นแหละ  เพราะจะต้องตัดดอกไม้ไปส่งตลาดเช้า”

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้  สมองน้อยๆเริ่มคิดหาช่องทางออกจากที่นี่  แต่เธอคงต้องรอบคอบเสียหน่อย เพราะเงินสักบาทก็ไม่มี...

แต่ไม่ทันทีเธอจะคิดอะไรไปมากกว่านี้  เสียงทุ้ม ก็ดังมาแต่ไกลราวกับสัญญาณเตือนภัย  ป้าอบรีบรุดออกไปแทบจะทันที  พอๆกับที่หญิงสาวตกใจจนเผลอปัดแก้วบนเค้าเตอร์ร่วงแตก...

เพล้ง!!

ซวยแล้ว...ฉันจะถูกตาบ้าบีบคอตายไหมเนี่ย!

คนตัวเล็กรีบก้มเก็บเศษแก้วที่แตกกระจากอย่างเร่งรีบ  จนลืมสนใจไปว่าอีตาบ้าของเธอกำลังเร่งมาทันทีที่ได้ยินเสียง

เสียงแก้วแตกนั้นทำให้อัคคีใจหายวาบ  นึกเป็นห่วงคนถือดีว่าจะได้รับบาดเจ็บหรือไม่   แต่ภาพที่เขาเห็นกลับเป็นร่างบางกำลังก้มเก็บเศษแก้วจากผีมือตัวเองอย่างตั้งอกตั้งใจ  แม้จะติดที่ว่าดูงกๆเงี่ยนๆพิกล  ส่งผลให้คนตัวโตจำต้องอุ้มหญิงสาวลอยหวือ  ก่อนที่ร่างอ้อนแอ้นจะขึ้นไปนั่งจุ้มปลุ้กอยู่บนเคาเตอร์

สายตาของหญิงสายนั้นแสดงความไม่เข้าใจอย่างชัดเจน  เมื่อเห็นคนใจร้ายก้มลงไปเก็บเศษแก้วนั้นแทน  เขาเป็นห่วงฉันหรือเปล่านะ  เปลวเพลิงอดที่จะดีใจลึกๆไม่ได้ที่อย่างน้อยอัคคีก็ยังเป็นห่วงเธออยู่บ้าง  ถ้าไม่เพราะสีหน้าเฉยชา กับน้ำเสียงเย็นๆดังขึ้นซะก่อน....

“อย่าหลงคิดว่าฉันเป็นห่วงเธอล่ะ  ฉันแค่รำคาญ” สายตาทั้งสองประสานกันชั่วขณะ  คู่แรกนั้นช่างเย็นชา  ส่วนอีกคนฉายแววผิดหวังอย่างไม่คิดจะปิดบัง  จนในที่สุดอัคคีกลับเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีเสียเอง...

“ในเมื่อเธอกินอะไรเสร็จแล้วก็ได้เวลาทำงานของเธอแล้ว....”

“อะไรนะ...” หญิงสาวร้อง  ร่างบางถูกคนตัวสูงลากออกไปจากห้องครัวชั้นดีไปยังแปลงดอกไม้ที่เธอนึกชอบเสียตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น

“ฉันเห็นว่าเธอชอบ...”  อัคคีเว้นวรรค  “เพราะฉะนั้นเป็นหน้าที่ที่เธอต้องดูแลมัน”

หญิงสาวเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ  ก่อนจะร้องครางออกมา  เมื่อสายยางเส้นใหญ่ที่ทั้งหนัก  ทั้งยาวถูกโยนมาให้

“รดน้ำซะ...!” 

เขาบอก  ทีแรกหญิงสาวพยายามจะขัดขืน  หากแต่ชายหนุ่มกลับเดินไปเปิดก๊อก แรงดันน้ำตามกฎฟิสิกส์ทำให้หญิงสาวเข้าใจอย่างแจ่มชัด  เมื่อบัดนี้เสื้อยืดตัวใหญ่ชุ่มฉ่ำไปหมด จนร่างบางหนาวสะท้าน  

เปลวเพลิงจำต้องจับสายยางเส้นหนักขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ยามที่ต้องสบสายตาเย็นๆของคนใจร้าย  หญิงสาวอยากจะกลืนคำพูดตัวเองเสียแล้วที่ว่าชอบแปลงดอกไม้พวกนี้  เพราะมันเยอะเหลือเกิน!!

“รีบๆรดน้ำซะ ...เธอไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวันหรอกนะ  แม่บ้านคนเก่งของฉัน!”

 

_______________________________________
___________________

อาจจะหายไปนานสักนิด พอดี ติดสอบนิดๆหน่อยๆค่ะ+ช่วงนี้หัวสมอง
อันตีบตันไม่ค่อนแล่นเท่าที่ควร  กำลังนำข้อมูลจากนัก่อานที่ร่วมแสดงความคิดเห็นไปพยายาม
ผูกเรื่องอยู่ค่ะแฮะๆ   ยังไงก็เม้นๆๆหน่อยน้า