รักวุ่นๆของเด็กนักเรียน

เช้าวันแรกของการมาโรงเรียนฉันรู้สึกขี้เกียจกับการมาโรงเรียน แต่การมาโรงเรียนของฉันรอบนี้เป็นจุดเริ่มต้น...

..ก้าวเเรกที่ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแห่งนี้สิ่งเเรกที่ฉันมองเห็นก็คือ เด็กผู้หญิงที่เเต่งกายไม่เรียบร้อยดูจากท่าทางน่าจะแก่นน่าดูฉันกวาดสายตาไปรอบๆเเละเเล้วเรื่องที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น "นี่เธอ" เสียงเเรกที่ฉันได้ยินคือเสียงที่ตะโกนมาจากเด็กก้าวร้า่วพวกนั้นฉันได้แต่ยิ้มตอบรับเเล้วเดินหนีไปแต่ไม่ทันไร ควับ. โอ้ยฉันร้องด้วยความตกใจเขาจับแขนฉัน"จะทำอะไนหน่ะ"ฉันพูดโต้ตอบกลับไป .ฉันเห็นเธอมองหน้าพวกฉัน อ่อสงสัยเด็กใหม่สินะ. ฉันฟังเขาพูดด้วยความเกร็งกลัว ฉันพยายามไม่มีปัญหาแต่ดูเหมือนพวกเธอจะไม่ยอมง่ายๆ

"ฉันชอโทษนะฉันไม่ได้ตังใจหน่ะ" ขอโทดหรอเหอะเเล้วมันจะจบไหม ฉันมองไปที่เขาเขาง้างมือขึ้นฉันก้มหน้าด้วยความกลัว 'หยุดนะ' เอ้ะฉันได้ยินเสียงผู้ชายฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นฉันเห็นผู้ชายคนนึงเจ็บเเขนเธอไว้ไม่ให้ทำร้ายฉัน แล้วเธอก็ค่อยๆปล่อยฉันเเละหยุดการกระทำนั้นลง ฉันวิ่งหนีไปด้วยความกลัว ฉันวิ่งไปแอบที่ไหนสักแห่งของโรงเรียน แน่นอนมันเป้นที่ที่เงียบเเละหน้ากลัวฉันมองไปรอบๆมีแต่ต้นไม้เต็มไปหมดแล้วโต๊ะเก่าๆตัวนึง ฉันเดินไปนั่งแอบตรงนั้น บรรยากาศชั่งหน้ากลัวบวกกับเวลาที่ฉันมาโรงเรียนเช้าเกินไป .พลับ. กรี๊ดด ฉันกรี๊ดด้วยความตกใจฉันรู้สึกเหมือนมีคนมาจับไหล่ฉัน "ไม่ต้องกลัวฉันชื่อ ทัน" ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้น "เอ้ะคนนี้คนที่ช่วยฉันไว้นี่ขอบคุฯมากนะค่ะ ฉันชื่อ มิวาค่ะ"ฉันตอบรับด้วยน้ำเสียงขอบคุณเข้าจากใจจริง

ทัน : เธอเป็นเด็กใหม่หรอ เเล้วอยู่ห้องไหน

มิวา : ค่ะ ฉันพึ่งย้านมา ห้อง4/6 ค่ะ เเล้ว....

ทัน : อ่อ 6/6 อ่ะ

ฉันลุกขึ้นเเล้วโค้งคำนับให้รุ่นพี่ "ขอโทษน่ะค่ะรุ่นพี่ขอตัวนะค่ะ"เเล้วฉันก็วิ่งหนีเขาไป กรี๊งงง เสียงกริ๋งคาบเเรกดังขึ้นเเล้วฉันวิ่งไปยังห้องเรียน แต่... เอ๋คนพวกนั้นคนที่ทำร้ายฉันนี่ฉันมองด้วยความสงสัยเลยเงยหน้าไปดูก็มาถูกห้องเเล้วนี่หน่าซวยเเล้วไงนี่เราอยู่ห้องเดียวกันหรอเนี้ย "เข้ามาสิจ้ะมิวา" เสียงคุณครูเรียกฉันเข้าไปในห้องฉันเดินก้าวไปฉันรู้สึกเหมือนโดนจ้องตลอดเวลา "เเนะนำตัวสิจ้ะ"

มิวา : สวัสดีค่ะ ฉันชื่อมิวายินดีที่ได้รู้จักทุกคนน่ะค่ะ

ครู : จ้ะเดินไปนั่งตรง นาเดียน่ะจ้ะ 

ฉันเดินไปเห็นเพื่อนคนนึงกวักมือเรียกฉันให้ไปนั่งด้วยฉันเดินไปนั่งกับเธอ ''ไง เราชื่อนาเดียน่ะ'' นี่ฉันจะมีเพื่อนพูดเก่งขนาดนี้เลยหรอ เมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน เห้อออออออ ฉันนั่งภาวนาขอให้เลิกเรียนเร็วๆการมาเรียนที่นี่เป้นวันแรกก็ทำให้ฉันเบื่อขนาดนี้เลยหรอเนี้ย

นาเดีย : มิวา นี่ก็ใกล้จะเที่ยงละกินไรกันดีอ่ะ

มิวา : เธออยากกินไรละเเล้วแต่เธอเลย

นาเดีย : นี่ อย่าเรียกเธอสิ เรียกเดียก็ได้

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เสียงออดกินข้าวสิน่ะ

นาเดีย : ไปกินข้าวกันมิวา ป่ะ

ระหว่างทางเดินฉันเเยกกับนาเดียนาเดียให้ฉันไปซื้อน้ำให้เเล้วเดียก็ไปซื้อข้าวให้ฉันระหว่างทางเดินกับโต๊ะ โป๊ะ ฉันถูกเดินชนแก้วน้ำของฉันล่วงหล่นลงพื้น อุ้ยขอโทษทีนะ ฉันมองด้วยความโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่เป็นไร ฉันตอบด้วยเสียงห้วนๆแล้วเดินหนีไป ไม่เป้นไรใช่ไหม เสียงนาเดียตะโกนมาถามฉัน ฉันเลยเดินเข้าไปหานาเดีย

มิวา : ฉันไม่เป้นไร

นาเดีย : เธอจะปล่อยให้ยัยพวกปีศาจนั้นทำร้ายเธอแบบนี้ไม่ได้น่ะ  

มิวา : หืม ปีศาจหรอ หมายความว่าอะไร

นาเดีย : ฉันจะเล่าให้ฟัง ยัยคนที่เดินชนเธอเป้นหัวหน้าเเก๊งเลยน่ะมันชื่อ ยัยเชอร์รี่ คนที่เดินข้างขวามันอ่ะ นางนี่ก็เเสบสุดๆเห็นเงียบๆฟาดเรียบน่ะชื่่อของมัน ยัยเคทรี่ ส่วนด้านซ้ายนางก็จะเงียบๆแต่คำพูดของนางคอยจิกกัดตลอดเวลา ชื่อของนาง ตุ๊กตา แต่ละคนเเสบสุดๆ

มิวา : เพราะอย่างนี้ใช่ไหม ฉันไม่ควรจะไปยุ่งกะพวกเขา

นาเดีย : อยุ่ห่างๆบ้างก้ดี 

กรี๊งงงงงงงงงงงงงงง เสียงออดขึ้นเรียน

----โปรดติดตามตอนต่อไป----