นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
[EXO ChanBaek] Miracles of December
คนๆนึงที่เฝ้ารอคนที่เขารัก โดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะกลับมาหาเราหรือเปล่า กับความหวัง ความเจ็บปวดในฤดูหนาว.... (30%)
ผู้เข้าชมรวม
590
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
590
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 4 ธ.ค. 56 / 22:18 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
G
Minor!
Miracles of December
ฤูหนาวเ้ามาแล้ว ทุๆน็่าออมาาบ้านเพื่อที่ะมามวามสวยอหิมะ บ้า็เินเล่นัน บ้า็เที่ยวันในรอบรัวอย่ามีวามสุ บ้า็มีู่รัออมาเที่ยว เอร์ไพรส์ื้ออให้ันและัน เว้นแ่เา…พยอนแบฮยอน
ผู้ที่รอเวลานั้น เวลานั้นที่เาลับมา….
ลมเย็นๆพัผ่านใบหน้าสวย แ่มัน็ไม่ไ้ทำให้ร่าบาร่านี้สะททะท้านใๆเลย มีแ่ยืนนิ่เหมือนรออะไรบาอย่า แ่หารู้ไม่ว่าสิ่ที่เารออยู่มันเหมือนไม่มีวามแน่นอนเลย
ร่าบายัยินอยู่อย่านั้น ยืนอยู่อย่านั้นเรื่อยๆนเวลาเนิ่นนานไป็ยัยืนอยู่อย่านั้น สายาเหม่อลอยเหมือนไม่มีที่สิ้นสุ มือเล็ถือล่ออวัสิ่หนึ่
“เมื่อไหร่นายะลับมาหาันัที ปาร์านยอล…” ร่าบาพูเสียแผ่วเบา น้ำาาามเริ่มไหลรินเหมือนั้นไว้มานานแล้ว ถึแม้ว่าน้ำาอเาะไหลออมา แ่รอยยิ้มปราอยู่ที่ปาเรียวเล็อเาอย่าึ้ใ แบฮยอนหลุบ่ำมอลที่อวัที่ัวเอถืออยู่
ที่ที่นี้….ที่ที่เารอเือบทุปี ทุวันที่นี้…..
รอรนี้ ถึแม้ว่าเาะไม่รู้ว่าเาะลับมาหาเราเมื่อไหร่?....
รอ้วยวามหวั ปะปนับวามเ็บภายในส่วนลึๆในใ….
“ปาร์านยอล…ฮึ ันรอนายที่นี่ วันนี้ รนี้ทุปี เพื่อรอให้นายลับมาหาัน แ่ทำไมนายถึไม่มาโผล่ให้ันเห็นหน้าัทีนะ าบ้า!” แบฮยอนทำเป็นพูประออมา็ริ แ่ในใเา็ยัรอ รอ และรออย่าไม่มีที่สิ้นสุ
นายหายไป….นายหายไปนาน 5 ปีเ็มแล้วนะ…
นายหายไปโยไม่บอลาันเลย….
นายหายไปไม่มีมี่แววอบลับมา….
ันยัไม่บอนายเลย ว่าันิับนายยัไ….
ไ้โปร ลับมาหาันเถิ….
แบฮยอนไ้เพียพร่ำเพล้อแบบนี้ทุปี ทุวัน แบฮยอนนั่ลที่เ้าอี้ัวหนึ่ที่อยู่้าเา เ้าอี้ัวนี้….ที่เยมีวามทรำีๆ สำหรับแบฮยอน และนที่เารั…
เมื่อ 5 ปีที่แล้ว….
“ไอูววว! หนาวัเลยนะเนี่ย” แบฮยอนร้อออมาเมื่อเินออาร้าน้าับร่าสูอีน ึ่นั่น็ือ…ปาร์านยอล
“หนาวหรอ? เราไปนั่ินรามยอน(บะหมี่ึ่สำเร็รูป) ัน่อนละัน ะไ้ลายหนาว” านยอลพูบ ็พยุพาร่าเล็ให้นั่ลที่เ้าอี้ัวหนึ่ ่อนที่ะนั่ลาม
“ันว่านั่รนี้มันยิ่ทำให้หนาวว่าเิมนะานยอล”
“แ่ันอยานั่รนี้” านยอลไม่ไ้ฟัอะไรแบฮยอนพูอี่อไป รีบหยิบบะหมี่ึ่สำเร็รูปที่ใส่น้ำมาเรียบร้อยึ้นมาินทันที แบฮยอนเห็นันั้นถึับหัวเราะส่ายหน้าระอาับวามน่ารัอนนั่้า
ทั้สอนเียบไป สนใแ่อาหารที่อยู่รหน้า แ่หารู้ไม่…แบฮยอนำลัแอบมอานยอลแบบนั้น ทั้ๆที่ัวเอินยัไม่หม แ่านยอลินะหมอยู่แล้ว
“นี่แบฮยอน! นายเอาแ่้อัน ัน็ินไม่ลนะสิ” ำพูอานยอลทำเอาแบฮยอนที่ินอยู่ถึับสำลัออมา
“ปะ…เปล่านะเว้ย! ใรมอนาย” แบฮยอนปิเสธทันวัน ทำเอาอีฝ่ายถึับอมยิ้มับวามไร้เียสาอเา
านยอลับแบฮยอนเียบอีรั้หลัาที่ินันเสร็ เพราะเาสอนไม่รู้่าหาว่าะทำอะไร่อไป ่าฝ่าย่าแอบมอ ทั้ๆที่อีฝ่ายที่ถูแอบมอไม่รู้ัวว่าเาำลัมอเราอยู่
“ไอูววว! หนาวมาเลยอ่ะ” ร่าเล็อัวเอแน่น้วยวามหนาวที่แล่นเ้ามาหาัวร่าเล็ านยอลเห็นันั้นแล้ว็หลุำออมานไ้เพราะาระทำอแบฮยอน
“เ้าไป้าในับันสิ”
“ไม่เอาอ่ะ อยาะนัู่หิมะ นานๆะไ้ออมาูัที” แบฮยอนพูพลามอหิมะที่โปรยลมาพร้อมับปรารอยยิ้มบาๆประับหน้าอเาให้มีเสน่ห์ึ้นอย่าไม่น่าเื่อ
“นายหนาวไม่ใ่หรอ?”
“ถ้าั้นันยอมแ็ายรนี้เลยละัน” แบฮยอนรีบหันไปพูับานยอลพร้อมับหลุหัวเราะออมา านยอลมอแบฮยอนไปัพั่อนะเยิบเ้ามาใล้ัวเล็ให้มาึ้น
“อ๊ะ! นะ..นาย…” แบฮยอนร้อออมา้วยวามใเพราะรู้สึเหมือนมีมือเ้ามาสวมอที่เอวบาเ้า้าๆ ใบหน้าหล่อเอาาบไว้ที่ไหล่อแบฮยอน แบฮยอนนั่นิ่้าไปัพั่อนะหันมามอใบหน้าหล่อ
“หายหนาวแล้วยัล่ะ?...” านยอลพูออมา้วยเสียแผ่วเบา หัวใวน้อยๆำลัเ้นไม่เป็นัหวะเพราะำพูำนี้
“อื้อ…”
เาสอนอันเนิ่นนาน เนิ่นนานนเหมือนับเวลาหยุหมุนไป เหมือนมีเพียเาสอนที่อยู่ ไม่มีใรเป็นฝ่ายบอให้ปล่อยหรือปล่อยเอ มีเพียเวลาเท่านั้นที่ำลัเิน่อไปเรื่อยๆ….
เาสอนเป็นเพื่อนสนิทันมาั้แ่สมัยมัธยมแล้ว นอนนี้็อยู่มหา’ลัยแล้ว็ยัอยู่้วยันมาลอ แบฮยอนไม่รู้หรอว่าานยอลิยัไับเา แ่ที่แน่ๆ แบฮยอน หลรัเพื่อนสนิทัวเอ
ะเป็นเพราะวามี้ลาอแบฮยอนที่ยัไม่ยอมบอวามในใ เอาแ่เ็บมันไว้ในส่วนลึในใ เลยมันทำให้ถึเวลานั้น…เวลาที่้อาัน
“นายนัันที่นี่ มีอะไรหรอ?” แบฮยอนถามร่าสูไป านยอลเียบไปัพั่อนะพูออมา
“แบฮยอน”
“หึม?”
“ือัน…”
“..??..”
“ือันอยาเอนายน่ะ”
“แ่นี้เนี่ยนะ? ะพูออมาทำไมเล่า ในเมื่อเรา็เอันทุวัน” แบฮยอนพูิล หลุำออมาเล็น้อยับำพูอานยอล รัน้ามับานยอลที่สีหน้าอนนี้มีแ่วามเศร้าหมอ
“ัน…ออนายหน่อยไ้มั้ย?”
“ห้ะ!!?” ยัไม่ทันที่แบฮยอนะทำอะไร านยอล็รีบโผเ้าอร่าเล็เ้าอย่าันแบฮยอนเเล็น้อยไปามแรอานยอล แบฮยอนเบิาโพลทันทีที่มีวามรู้สึเหมือนุแน่นอยู่ในใ
“ฮึ! ำไว้นะแบฮยอน ันะำวามทรำอเราสอนที่นี่ลอไป…ฮึ” เสียอานยอลสั่นามแรสะอึ้น แบฮยอนมวิ้วเ้าหาัน่อนะผลัานยอลออ แ่านยอลไม่ยอมปล่อย
“ทำไมนายร้อไห้ล่ะานยอล?”
“ันไม่เป็นไร….ไม่เป็นไรริๆ” านยอลพูน้ำเสียสั่นๆ แ่วามรู้สึที่ไหล่อเาเหมือนมีหยาน้ำไหลลมาบนเสื้อันหนาว แ่นั่นมันยิ่ทำให้านยอลอแบฮยอนรัแน่นึ้น
หลัาวันนั้น แบฮยอนไม่ไ้เอานยอลอีเลย และไม่มีใรสามารถที่ะรู้ไ้เลยว่าานยอลไปอยู่ที่ไหน ไปับใร ไปเพื่ออะไร และะลับมาเมื่อไหร่ มีเพียวามหวัเียวเท่านั้น…ือารรออย
ั้แ่นั้นมา แบฮยอนรอที่ประำ ที่ๆเาสอนนัเอ้วยันทุวันมาลอ รอนไม่รู้ว่าเาะลับมาหาเราอีเมื่อไหร่ รู้แ่ว่าเาะนั่รออยรนี้ นว่าเาะลับมา
ลับมา ปัุบัน…
“ฮึ….ฮือ ปาร์านยอล ไ้โปรอย่าแล้ันแบบนี้ มันเ็บ…” แบฮยอนพู้วยน้ำเสียแผ่วเบาและสั่นลอนามแรสะอื้น
ะให้รอนเ็บปวแบบนี้ไปถึไหนันนะ….
แบฮยอนเอาล่อนั้นึ้นมาอพร้อมับปล่อยน้ำายให่ที่ลั้นเอาไว้ไม่อยู่ แบฮยอนมอรอบๆพร้อมับวามทรำที่ผุึ้นมาบนหัวสมอนเห็นเป็นภาพเหมือนหลอนเามาลอ
แ่แบฮยอนหยุสายาไว้ที่สุนััวหนึ่ สุนััวนั้นมีนสีน้ำาลัวเล็น่ารั ึ่มัน็ล้ายับสุนัอานยอลที่เยให้แบฮยอน่วยเลี้ยมันมาลอ แบฮยอนวมิ้วเ้าหาัน่อนะพยุัวเอให้ลุึ้นเินไปที่สุนััวนั้น
“ทำไมมาอยู่ัวเียวะล่ะ เพื่อนนายไปไหน?”
“….”
“ฮึ! ทำไมมันถึไ้เ็บปวแบบนี้นะ ารรออยในนึมานานนับหลายปี ที่อยาะเห็นหน้าแทบายแ่ลับไม่มีวี่วแวอะไรเลย มัน่าเ็บปวเหลือเิน…” แบฮยอนยัร้อไห้ไม่หยุ พร้อมับลูบหัวมันอย่าแผ่วเบา
“แ่นายะไม่เ็บปวับารรออยรั้นี้อี่อไปแล้ว พยอนแบฮยอน…” ู่ๆเสียาทา้านหลัอร่าเล็ัึ้น เสียนั้น…เสียอันุ้นเย เสียที่โหยหามานานนับ 5 ปี มันลับมาแล้ว
แบฮยอนรีบลุึ้นแล้วหันไปหาร่าสูที่ยืนรออยู่ ร่าสูยืนแนออทั้สอ้าเหมือนับให้เ้าไปในนั้น ให้ไปหาวามอบอุ่น..
“ปาร์านยอล!!” แบฮยอนรีบวิ่เ้าไปอานยอลอย่ารวเร็ว ่อนที่มืออานยอลทั้สอ้าประสานเ้าหาันหลัาที่ัวแบฮยอนไ้เ้าไปในอ้อมแนอานยอล
“นบ้า! นายเป็นบ้าไปแล้วรึไห้ะ!! นายปล่อยให้ันรอนายที่นี่เือบห้าปี รู้มั้ยว่าันรอนายที่นี่ทุวัน นายไปไหน็ไม่บอล่าวันเลยัำ แถมยัไม่ิ่อลับมาอี รู้มั้ยว่านายำลัทำให้ันบ้า! ฮือๆ” านยอลยิ้มออมาับารระทำอแบฮยอน ่อนะอรัแน่นึ้น
“อโทษนะแบฮยอน ที่ทำให้นายรอ และยัไม่ลาไม่ิ่อมาเลย”
“แล้วนายไปไหนมาล่ะ?”
“พ่อให้ไปอยู่อเมริาน่ะ แ่อนนี้ันลับมาแล้วไล่ะ”
“แล้วทำไมนายไม่บอลาันัำ”
“็ันลัวัวเอทำใไม่ไ้..”
“หึม?? หมายวามว่ายัไ” แบฮยอนผละออาานยอล มอหน้าร่าสูเพื่อรอำอบ
“ัน…ันลัวทำใไม่ไ้ที่้อานาย”
“..??...”
“เพราะันรันาย..” แบฮยอนั้ัวไม่ทันับำพูอานยอล ็รู้สึเหมือนมีอะไรนิ่มๆแะที่ริมฝีปาอเา และมันทำให้หน้าอแบฮยอนนร้อนผ่าว เมื่อเห็นหน้าานยอลอยู่ใล้เานมีเพียแ่ลมหายใเท่านั้นที่ั้นไว้ ร่าเล็เบิาโพลเมื่อประมวลผลไ้แล้ว
เราูบัน…
าที่สัมผัสปา้วยวามหอมหวานแปรเปลี่ยนเป็นวามร้อนแรึ้น เสาะวามหวานในปาันและัน ลิ้นสอลิ้นำลัเี่ยววัันไปมาเพื่อแลวามหวานให้ัน านยอลยับยี้ริมฝีปาเล็เหมือนำลัหาวามหวานให้เ็มที่ และูเหมือนแบฮยอนะเลิ้มไป้วย
านยอลผละออมา่อน ทำเอาร่าเล็อยาะทรุรนี้ให้ไ้ะั้น ทั้สอนมอหน้าันัพั ่อนะอันอีรั้เพื่อหายวามิถึ
“แล้วนายล่ะแบฮยอน รัันบ้ารึป่าว?”
“รัสิ….รัมา..”
ทั้สอนอันลมหลัาที่สารภาพวามในใันและัน หลัานี้มีแ่วามสุ ะไม่มีำว่า ‘รออย’ แบบนี้อีแล้ว…ไม่มีอีแล้ว
อเพียแ่ไ้รััน ให้ทั้สอนใรัน แ่นั้น็เพียพอ…
มันือสิ่มหัศรรย์ในฤูหนาวริๆ…
Miracles of December….
--THE END--
ผลงานอื่นๆ ของ BaekTaeEun / แบคแทอึน ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ BaekTaeEun / แบคแทอึน
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น