คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Dark harry18
ทางด้านเดรโก หลังจากวันนั้น ร่างสูงก็หมั่นไปหาซัลเซียทุกวัน จนร่างบางใจอ่อน ยอมตกลงเป็นเพื่อนด้วย
“นี่ๆซัลเซีย ไปขี่ไม้กวาดเล่นกัน น้า~” เดรโกชวนด้วยสีหน้าอ้อนเต็มที่
“อืมๆ ไปก็ได้ แต่แปบเดียวน่ะ การบ้านฉันยังไม่เสร็จดีเลย” ซัลเซียตอบพลางคิดหนักถึงการบ้านปิดเทอม
เมื่อได้ยินเสียงตอบรับ เดรโกจึงจับมือซัลเซียเดินไปที่สนามหน้าคฤหาสน์
-*-*-*-*-*-*-*-*-**-*-*-*-
“ตาแก่นั่น มันคิดจะทำอะไร ข้าไม่เข้าใจมันจริงๆ ทำอะไรเป็นเด็กปัญญาอ่อน สงสัยข้าคงต้องตัดไฟแต่ต้นลมซะแล้ว” โวลเดอร์มอร์เอ่ยสีหน้าสนุกกับลูกน้อง ก่อนเสกเรียกหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา แล้วส่งให้ลูเซียส
“ลูเซียส เจ้าจงเอาไปให้เด็กใหม่ที่จะเข้าฮอร์กวอร์ตปีนี้ ใครก็ได้ อย่าให้เค้ารู้ว่าเจ้าเป็นคยให้ล่ะ” โวลเดอร์มอร์สั่งงาน
“ทราบแล้วครับ”
“แล้วก็เซเวอรัส งานของเจ้าก็เหมือนเดิม ดูแลลูกข้าให้ดีๆ อย่าให้เกิดเรื่องเหมือนปีก่อน ข้าไม่อยากให้ลูกของข้าเข้าไปเกี่ยวข้องกับดับเบิ้ลดอร์ แต่มีงานเพิ่มอีกหนึ่งงาน ก็คือ คอยจับตาดูดับเบิ้ลดอร์เอาไว้ ถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากล ให้รีบมาแจ้งข้าทันที ” โวเดอร์มอร์หันไปสั่งงานลูกน้องอีกคน
“ขอรับ”
“พวกเจ้าไปได้แล้ว ข้าจะไปข้างนอกสักหน่อย” โวลเดอร์มอร์ว่าแล้วก็เดินออกไปจากห้อง ทิ้งลูกน้องสองคนอยู่กันตามลำพัง
“นี่ เซพ นายว่านายท่านจะทำอะไร” ร่างสูงถามอย่างสงสัย
“ไม่รู้สิ ลุค ทำไปตามคำสั่งก็พอ” ร่างบางตอบ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าว กลับถูกแรงกระชากจากร่างสูงซะก่อน ทำให้ร่างบางผมดำเสียหลักเอนไปทับอกของร่างสูงผมบรอซ์น ที่รอรับอยู่แล้ว แขนแกร่งโอบรัดทันทีที่เหยื่อตกหลุมในอ้อมกอด
“เซพ งานของนายยังไม่ต้องทำไม่ใช่เหรอ อยู่ด้วยกันก่อนซิ” ลูเซียสอ้อน พลางจับหน้าร่างบางให้หันมา ก่อนก้มลงจูบร่างบาง ลิ้นร้อนตวัดไปทั่วโพรงปากอย่างสำรวจ สักพัก ริมฝีปากหนาก็ไล่ลงมาเรื่อยจนถึงซอกคอ ดูดเม้นเล็กน้อยตามที่ต่างๆที่ได้สัมผัส ไม่เพียงปากและลิ้นเท่านั้นที่ทำงาน ตอนนี้มือทั้งสองต่างทำหน้าที่ลูบไล้ไปทั่งตัวร่างบาง ที่เริ่มไม่มีแรงยืน
“อืม...อ่ะ....ย..หยุด..ลุค...” เซเวอรัสครางเสียงหวาน เมื่อโดนจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ลุค...ไม่เอา....ด..เดี๋ยวมีคนเห็น แฮ่กๆ” ร่างบางปฏิเสธพร้อมกับผลักร่างสูงให้ออกห่างตัว แต่ไม่เป็นผล
“ถ้าไม่ใช่ตรงนี้ ก็ไม่เป็นไรใช่มั้ย โอเค งั้นเราไปทำที่อื่นแทนล่ะกัน” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตอบอะไร ลูเซียสก็อุ้มร่างบางแล้วหายตัวไปในทันที
ทั้งสองไม่รู้เลยว่า การกระทำของพวกเขาได้การเป็นหนังสดสำหรับคนคู่หนึ่งไปซะแล้ว
“เดรก อาเซพเป็นแม่นายเหรอ” ซัลเซียถามซื่อๆ เมื่อเห็นการกระทำของอาทั้งสองคน
“จะบ้าเหรอ ซัล แม่ฉันคือ นาซิสซา มัลฟอย ต่างหาก” เดรกตอบอย่างไม่ใส่ใจ พลางดึงร่างบางให้เดินต่อไปยังจุดหมายเดิม คือ ห้องสมุด เค้าเห็นพ่อทำบ่อยๆอยู่แล้ว แต่ที่ต้องหยุดดูก็เพราะร่างบางสนใจ (-..- ฉอ-ฉิ่ง)
“อ้าว แล้วทำไมอาเซพถึงจูบกับพ่อนายล่ะ ผู้ชายด้วยกันไม่ใช่เหรอ ว่าไง” ซัลถามอย่างสงสัยเต็มที่ ในขณะที่ร่างสูงก้าวเดินนำไป ทำให้ซัลต้องวิ่งตามไปถาม
“อืม เพราะ พวกเค้ารักกันมั้ง ถึงได้ทำ” เดรโกตอบ อย่างยิ้มเจ้าเลห์เมื่อคิดอะไรได้บางอย่าง
“แล้วแม่นายล่ะ” ซัลถามอีก
“พ่อกับแม่ฉันเค้าแต่งงานกันเพื่อธุรกิจน่ะ” เดรโกตอบพลางเข้าไปโอบไหล่ซัล
“เหรอ” ซัลหยุดถามต่อ เพราะรู้สึกตัวว่าถามเรื่องครอบครัวเดรกมากไปแล้ว ทั้งสองเดินมาถึงห้องสมุด
“แล้ว...นายไม่อยากลองแบบที่อาเซพกับพ่อทำบ้างเหรอ” เดรโกเดินเข้าไปถามซัลขณะที่ร่างบางหยิบการบ้าน เพื่อมานั่งทำต่อ
“ทำอะไร” ซัลถาม
“ก็แบบในห้องนั้นไง” พูดจบเดรโกก็เดินเข้าไปกอดร่างบางทันที
“เดรก พวกเค้ารักกัน เค้าจึงจูบกันไม่ใช่เหรอ นายก็บอก”
“ใช่ เพราะฉะนั้นเราก็ทำได้ เพราะเราก็รักกันไม่ใช่เหรอ หรือว่านายไม่ได้รักฉัน ซัลเซีย” เดรโกแกล้งทำเสียงเศร้า พร้อมกับปล่อยร่างบางให้เป็นอิสระ ซัลหันหน้ามาสบตากับเดรโก แล้วถามขึ้นว่า
“รักแบบเพื่อนต้องทำด้วยเหรอ”
“ใช่ๆ เพื่อนกันก็ต้องทำ” เดรโกตอบพร้อมกับตีสีหน้าเศร้า แต่ในใจกลับหัวเราะกับความซื่อของคนตรงหน้า
“อืม.......ก็ได้ ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่หน่า” ซัลเซียตอบตกลง
“ใช่” มัลฟอยหันมายิ้มให้ซัลเซีย ก่อนเดินเข้าไปกอดร่างบาง และโน้มตัวลงไป ในขณะที่ริมฝีปากทั้งสองกำลังจะแนบชิดติดกัน เสียงปรากฏตัวจากสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งได้ดังขึ้น ทำให้การกระทำทุกสิ่งชะงักไปในทันใด (-.,-)
เปรี้ยง!!! (ฟ้าผ่า?)
“น...นายน้อย นายท่าน..ด....ได้ตามหาอยู่ข...ขอรับ” เสียงติดๆขัดๆดังมาจากปากเอลฟ์ผู้เป็นพี่เลี้ยง เมื่อเห็นการกระทำตรงหน้าเต็มลูกตา
“เหรอ ด็อปบี้ เดี๋ยวฉันตามไป ขอแสดงมิตรภาพของเพื่อนกับเดรกก่อน” ซัลตอบหน้าตาเฉย ทำให้ร่างสูงหน้าแดงขึ้นฉับผลันหลังจากได้ยินคำตอบจากร่างบาง
“ไม่ได้ขอรับ นายท่านต้องการพบเดี๋ยวนี้” ด็อบบี้ปฏิเสธเสียงแข็ง ตาโตๆหันไปมองเดรโกทันที เมื่อด็อปบี้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายน้อยผู้ใสซื่อบริสุทธิ์ หลังจากได้ยินนายน้อยของตนพูดถึง ‘การแสดงมิตรภาพของเพื่อน’
“ก็ได้ๆ สงสัยพ่อคงมีเรื่องด่วนล่ะมั้ง เดรกปล่อยได้แล้ว ฉันจะไปหาพ่อ” ซัลหันไปบอกร่างสูงที่ยังคงความเหนียวแน่นในการกอดตลอดบทสนทนา
“อืมๆ ไปเถอะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับแล้วด้วย นี่ก็เย็นแล้ว งั้นบ้ายบายตรงนี้เลยแล้วกัน” เดรโกกล่าวอำลาด้วยอารมณ์บูดที่ถูกขัดจังหวะ
ชริ อีกนิดเดียวแท้ๆ
“บาย แล้วเจอกัน” เมื่อพูดจบ ซัลเซียจึงเดินออกจากห้องไป
ในห้องสมุดเหลือสิ่งมีชีวิต 1 คน กับอีก 1 ตน หลังทั้งสองแข่งจ้องตากันมานาน เสียงของเอลฟ์ก็ดังขึ้นขัดจังหวะการแข่ง
“เพื่อนนายน้อย กรุณาอย่าทำในสิ่งที่คิด เพราะมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ” ด็อบบี้กล่าวเสร็จ ก็หายตัวไปทันที
“โห คำด่าของเอล์ฟนี่เจ็บเหมือนกันน่ะเนี่ย พึ่งจะเคยโดนที่นี่เป็นที่แรกเนี่ยแหละ ฮ่าๆๆๆ” เดรโกหัวเราะทิ้งท้าย ก่อนฟลูกลับบ้าน
“คฤหาสน์มัลฟอย!”
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ก็อกๆๆ ~ ~ แอ็ดดดดด ~ ~
“พ่อมีอะไรเหรอฮะ” ร่างบางเดินเข้าไปหาผู้เป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่ในห้อง
“นั่งก่อนซิลูก” โวลเดอมอร์บอกเสียงเอ็ดดู
“ฮะ”
“พ่ออยากจะคุยกับลูกเรื่อง สิ่งที่ลูกทำที่ฮอร์กวอร์ต เมื่อปลายเทอม” โวลเดอมอร์เอ่ยเสียงเป็นการเป็นงาน
“ก็ไม่มีอะไรนี่ฮะ แค่ผจญภัยอะไรนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง” ซัลตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“พ่ออยากรู้สิ่งที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ ซัลเซีย” โวลเดอมอร์เอ่ยชื่อเต็มของลูกออกมา แสดงให้เห็นว่า ไม่ล้อเล่น
“ง่ะ ก็ได้ฮะ เอาแบบฟลูคอร์สเลยน่ะฮะ”
“ซัลเซีย”
“เรื่องก็มีอยู่ว่า ห้องสมุดเคลื่อนที่ เอ่อ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เพื่อนผู้หญิงของผม ได้เอาข่าวเรื่องศิลาอาถรรพ์มาบอกกับเนวิลล์น่ะฮะ ตอนแรกพวกเราก็ไม่เชื่อ แต่เนวิลล์เค้าบอกว่า เค้าเคยได้ยินดับเบิ้ลดอร์พูดถึงมันบ่อยๆ พวกเราจึงคิดใหม่ว่ามันเป็นเรื่องจริง เฮอร์ไมโอนี่จึงเสนอว่า พวกเราควรไปป้องกันมัน เพื่อลอร์ดโวลเดอร์มอร์สามารถเอาไปได้ คนในกลุ่มเห็นด้วยจึงลงมติว่า เที่ยงคืนจะไปกันเพราะวันนั้นดับเบิ้ลดอร์ไม่อยู่พอดี อืม พวกเค้าคิดว่า ที่ดับเบิ้ลดอร์ไม่อยู่เพราะว่ามีคนวางแผนน่ะฮะ แล้วเราก็เดินไปที่ระเบียงชั้นสามที่ดับเบิ้ลดอร์ได้เคยกล่าวไว้ตอนเปิดเรียนวันแรก เราเข้าไปผจญภัยด่านต่างๆมากมายที่ทางรร.จัดไว้ แต่พอมาถึงสถานที่สุดท้ายก็เหลือผมกับเนวิลล์อยู่สองคน ที่นั้นมีกระจกใหญ่ๆบานหนึ่ง และมีศ.ครีเวลล์ยืนคอยอยู่ ศ.สั่งให้เนวิลล์ไปยืนอยู่หน้ากระจก เค้าบอกว่า วิธีที่จะเอาศิลาออกมาได้ ต้องให้เด็กชายผู้รอดชีวิตเอาออกมาเองโดยการส่องกระจก แล้วมันก็เป็นไปตามนั้น ศิลาโผล่ออกมาอยู่ที่กระเป๋ากางเกงของเนวิลล์ แต่เมื่อศ.ครีเวลล์ฌดนมือของเนวิลล์จับ ร่างของศ.ก็ไหม้เกรียมจนกลายฝุ่นไป เราสองคนตกใจกันมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเรารอสักพักก็มีคนมาช่วย แล้วเราก็ออกไปได้อย่างปลอดภัย จบ” ซัลอธิบายให้ผู้เป็นพ่อที่ตอนนี้นั่งขมวดคิ้วอยู่ตรงหน้า เวลาผ่านไปสักพัก โวลเดอมอร์จึงเอ่ยถามซัลเพิ่มเติม
“ลูกเล่าจบแล้วเหรอ ยังมีอะไรที่ลูกลืมเล่ารึเปล่า”
“.........ไม่มีครับ”
“แต่ที่พ่อได้ยินข่าว เค้าว่าตอนสุดท้ายเด็กลองบัตท่อมต้องเข้าห้องพยาบาลนอนพักฟื้นเลยไม่ใช่รึ” โวลเดอมอร์เอ่ยอย่างจับผิด
“อืม ก็ก่อนที่ศ.ครีเวลล์จะไหม้ เค้าได้ร่ายเวทย์ใส่เนวิลล์ไงฮะ พ่อไม่เห็นต้องเครียดเลย” ซัลตอบสีหน้าซื่อ
โวลเดอร์มอร์มองหน้าลูกชายอย่างจับผิดสักพัก
“ถ้าลูกว่าอย่างนั้น พ่อก็จะเชื่อ แล้วเรื่องอื่นๆล่ะลูก พ่ออยากฟังลูกเล่าเรื่องที่รร.” โวลเดอร์มอร์กลับมาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่เปรียบเสมือนพ่อคุยกับลูกทั่วๆไป
“โห พ่อรู้มั้ย เข้ารร.ไปวันแรกก็มีคนรู้เลย ว่าผมเป็นลูกพ่ออ่ะ” ซัลเล่าเสียงตื่นเต้น
“ใครเหรอลูก จะมีคนรู้ได้ไง” โวลเดอมอร์ถามเสียงสงสัย
“หมวกคัดสรรล่ะพ่อ เค้าเรียกผมริดเดิ้ลน้อย แล้วหมวกนั้นก็พูดอะไรแปลกๆ ด้วย บอกว่า ผมมีเลือด 4 ชนิด อยู่ในตัว ทำให้ผมเหมาะกับการเข้าได้ทั้งสี่บ้านเลย แล้วแต่ผมจะเลือก แต่ผมก็เลือกเข้ากริฟฟินดอร์ เพราะมันทำให้ผมดูไม่เป็นสายเลือดริดเดิ้ลดี จะได้ไม่มีใครสงสัย ผมฉลาดใช่ม้า ~” ซัลเล่าอย่างอารมณ์ดี
“พ่อฮะ ทำไมเงียบไปล่ะ”
“อืมๆ คิดอะไรเพลินไปหน่อย นี่ก็ถึงอาหารค่ำแล้ว ลูกคงหิวแล้วล่ะซิ เราไปคุยกันที่ห้องอาหารต่อดีกว่าน่ะ ป่ะลูก” โวลเดอมอร์ชวนลูก หลังจากสงสัยเรื่องสายเลือดที่ลูกเล่า
เอ...สายเลือดสี่ชนิดเหรอ สงสัยต้องให้เซเวอรัสช่วยตรวจสอบซักหน่อยแล้ว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ขอบคุณสำหรับทุกคห.น่ะ
~ ~ เม้นเยอะๆ คนอัพดีใจ
ช่วยกันเม้นไป ดี้ดี ดี้ดี ~ ~
คิกคิก
ความคิดเห็น