คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Dark harry17
ถึงเวลาอาหารเย็น
ทั้งสี่ลงมาทานอาหารเย็นที่ห้องอาหารอย่างพร้อมเพรียง ฝ่ายผู้ใหญ่ต่างพูดคุยกันเรื่องพ่อๆอย่างถูกคอ (สเนปนอนพักอยู่ที่ห้องหลังออกกำลังกายในร่ม......) แต่ฝ่ายเด็กชายทั้ง 2 กลับนิ่งเงียบ ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา มีเพียงสายตาที่ลอบมองกัน
ฮึๆ ไว้กินข้าวเสร็จก่อนเถอะ เตรียมล้างคอไว้ได้เลยพอตเตอร์ กล้ามากน่ะที่มาหลอกคนอย่างมัลฟอย เดรโกส่งสายตาเป็นนัยๆ เมื่อฝ่ายตรงข้ามเห็นดังนั้น จึงส่งสายตากลับอย่างท้าทาย
เฮอะ ไม่ต้องทำสายตาแบบนั้นเลย ไอ้เฟอร์เร็ต ยังไงนายก็ไม่มีทางทำอะไรฉันได้หรอก แฮร์รี่หันกลับไปกินข้าวอย่างสบายใจ
เมื่อเดรโกเห็นดังนั้น ก็ยิ่งอารมณ์เสียมากยิ่งขึ้น จึงหันกลับไปกินข้าวในจานตัวเอง
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่พ้นสายตาอันเฉียบคมของคุณพ่อทั้ง 2 ตอนแรกทำใจว่าจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของเด็กๆ แต่อดไม่ได้จึงต้องเข้าไปไกล่เกลี่ย
“เอ่อ...เดรโก ทำไมไม่ชวนแฮร์รี่คุยล่ะ นั่งเงียบเป็นเป่าสากไปได้” พ่อหัวบรอซ์นถามลูก
“ลูกก็ด้วย เห็นทุกทีชอบคุยกับเพื่อนไม่ใช่เหรอ พ่ออุตส่าห์ชวนมัลฟอยมากินข้าวที่บ้านเราน่ะ” พ่อผมดำถามลูกตัวเองบ้าง
“ก็ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรนี่หน่า พ่ออ่ะ แล้วผมก็ไม่ใช้พวกชอบคุยด้วยน่ะ ผมอิ่มแล้ว........พอดี เห็นหน้าใครบางคนแล้วกินไม่ลง” เมื่อแฮร์รี่พูดเสร็จก็ลุกเดินออกไปทันทีโดยไม่ลืมเดินเข้ามาหอมแก้มผู้เป็นพ่อ ก่อนหันไปยักคิ้วทิ้งระเบิดลูกสุดท้ายกับตัวเฟอเร็ตที่นั่ง งง เป็นไก่ตาแตก
ลูเซียสหันมาเห็นท่าทางลูกชาย ก็หลุดหัวเราะเสียงดังอย่างกลั้นไม่อยู่ จนคนร่วมโต๊ะทั้งสองหันมามอง
“ฮะๆ.....ขอโทษครับ นายท่าน อะแฮ่ม” ลูเซียสกลับไปใส่หน้ากากผู้เงียบขรึมอย่างเดิม แต่ดวงตากลับปิดไม่มิดดังเช่นใบหน้า
“เจ้าหัวเราะอะไรรึ ลูเซียส” ดาร์คลอร์ดถามเสียงขรึม อย่างไม่สบอารมณ์
“เอ่อ คือว่า ซุบซิบๆๆ” ลูเซียสเขยิบเข้าไปกระซิบกับเจ้านาย ทำให้เดรโกที่นั้งหน้าเหรอหรายิ่ง งง เข้าไปกันใหญ่
“อ้อ อย่างนั้นหรอกรึ ฮ่าๆๆ... เดรโกเอ๋ย เจ้าโดนลูกข้าเล่นงานแล้วรึเนี่ย ฮึๆ” ดาร์คลอร์คกลับไปสบตาหัวเราะกับลูกเซียสอีกครั้ง
“ดะ...เดี๋ยวสิครับ ท่านพ่อ ตกลง พอตเตอร์เป็นใครครับ เค้าบอกว่าเป็นลูกผู้เสพความตายไม่ใช่เหรอครับ” เดรโกถามเสียงอ่อย พลางทำใจไม่ให้สิ่งที่เค้ากำลังคิดเป็นจริง
“โธ่ ลูก ยังไม่รู้อีกเหรอ ว่า แฮร์รี่ พอตเตอร์ ก็คือ ซัลเซีย ริดเดิ้ล บุตรชายของนายท่านอย่างไรล่ะ เฮ้อ” ลูเซียสกล่าวปลงๆกับความซื่อ(บื้อ)ของลูกชายตนเอง
“ฮะ อะไรน่ะครับ” เดรโกอุทานดังๆ ง่ะ ลางสังหรณ์ถูกหรือเนี่ยเรา ยังงี้จะทำไงล่ะ อีกฝ่ายเป็นถึงลูกของดาร์คลอร์ดเชียวน่ะ แถมเค้ายังเคยได้ยินมาด้วยว่า นายท่าน หวงลูกชายอย่างกับไข่ในหิน ถ้าทำอะไรโดยไม่คิด เป็นเรื่องใหญ่แน่ เดรโกคิดอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่จะมีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น ที่ทำให้เค้ายิ่งกลัวเข้าไปอีก 10 เท่า
“เดรโก มัลฟอย คิดดูให้ดีก่อนที่จะทำอะไร ข้าขอเตือน....ด้วยความหวังดี” โวเดอร์มอร์พูดเสียงเบาๆ อย่างจับอารมณ์ไม่ได้ แต่ก็พอที่จะทำให้เดรโกกระเดือกข้าวคำต่อไปไม่ไหว จนต้องขอตัวเดินออกไป
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
หลังจากเดรโกเดินไปเดินมา พร้อมกับทำใจสักพัก ก็เหลือบไปเห็นเอลฟ์ตนหนึ่งเดินถือถาดที่มีนมสดเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ที่อยู่ริมสุดของระเบียงชั้นสอง เดรโกเดินตามไปอย่างสงสัยว่าเอลฟ์จะเดินไปพบใครที่ห้องนั้น หลังเห็นเอลฟ์เดินออกมาจากห้องจนเดินลับสายตาไป ร่างสูงจึงแอบเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ
ในห้องนั้น มีคนๆหนึ่งนั่งหันหลังให้เค้าอยู่ แต่เดรโกไม่รู้ว่าเป็นใคร เพราะในห้องมีเพียงแสงจันทร์ที่สาดแสงผ่านหน้าต่างระเบียง รู้แต่ว่าคนๆนั้นมีผมดำยาว และปากกำลังขมุบขมิบ เสมือนว่ามีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี่ด้วย และกำลังพูดด้วยกันอยู่ เดรโกเดินเข้าไปใกล้ยิ่งขึ้น ในขณะที่ร่างสูงกำลังจะเอื้อมมือไปแตะไหล่ร่างบางที่อยู่ตรงหน้า ตัวคนที่กำลังจะถูกแตะกลับหันมาพร้อมไม้กายสิทธ์ที่ตอนนี้จ่ออยู่ปลายคางของร่างสูง
“ใครอนุญาติให้นายเข้ามาในห้องนี้ มัลฟอย” ร่างเล็กถามเสียงเย็นที่ถอดแบบจากผู้เป็นพ่อ
“เอ่อ เปล่า พอดีฉันตามเอลฟ์มา สงสัยว่ามันเข้ามาหาใครเท่านั้น” เดรโกตอบเสียงละล่ำละลักเพราะกลัวไม้กายสิทธ์ที่ตอนนี้เลื่อนลงมาที่หน้าอกข้างซ้ายแล้ว
“ห้ามนายเรียกเอลฟ์ว่า ‘มัน’ เด็ดขาด ฉันไม่ชอบ”แฮร์รี่บอกเสียงดัง
“นายนี่ เอาแต่ใจชะมัดยาดเลยน่ะ มีใครเคยบอกหรือป่าว” เดรโกเอ่ยขึ้นมาอย่างสกัดอารมณ์โกรธไม่อยู่
“มันเรื่องของฉัน แต่ถ้าฉันได้ยินนายเรียกเอลฟ์ที่นี้ว่า ‘มัน’ อีกล่ะก็....อย่าหาว่าฉันไม่เตือน” แฮร์รี่ขู่ เดรโกเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“โอเคๆ ฉันสัญญา เจอนายก็ดีแล้ว คือว่า.....ฉันจะมา.....ขอโทษ เอ่อ เรื่องที่ผ่านๆมา ขอโทษจริงๆน่ะ......ซัลเซีย” เดรโกเอ่ยตะกุกตะกัก เพราะเค้าไม่เคยที่จะต้องมาขอโทษใครมาก่อน ตระกูลมัลฟอย ทำอย่างไรก็ไม่ผิด มันเป็นไปตามสายเลือด
“นายห้ามเรียกชื่อฉัน เรียกได้แต่ ริดเดิ้ล เท่านั้น เพราะนายยังไม่ใช่เพื่อนฉัน มัลฟอย...... ส่วนเรื่องขอโทษ นายก็แค่กลัวท่านพ่อใช่มั้ยล่ะ นายไม่ได้พูดขอโทษมาจากใจ คำขอโทษของนาย มันมาจากสมองของนายมากกว่า” ตาสีเขียวจ้องตาสีเทาอย่างแข็งกระด้าง เพื่อปิดบังอะไรสักอย่างที่กำลังเอ่อล้นออกมา
เดรโกรู้ ว่าลึกๆในดวงตาสีเขียวคู่นั้นกำลังอ่อนแอและขมขื่น เพราะคำพูดที่ร่างบางได้พูดออกมามันเปรียบเสมือนการระบายออกมาทางอ้อมเสียมากกว่าการด่าเค้า ไม่รู้ว่าทำไมเค้าถึงรู้ว่าร่างบางเป็นอย่างนั้น แต่ที่แน่ๆ เค้าไม่อยากเห็นร่างบางอยู่ในอาการแบบนี้ ร่างบางเหมาะกับเสียงหัวเราะมากกว่า
“ซัลเซีย ฉันขอโทษ ขอโทษจากใจจริง ฉันไม่รู้หรอกว่านายไปเจอกับอะไรมา แต่สำหรับฉัน เดรโก มัลฟอย บอกได้เลยว่า ฉันคนนี้จะไม่มีวันทำให้นายเสียใจเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด เพราะฉะนั้น นายก็ไม่ต้องทนฝืนต่อไปแล้วน่ะ ร้องออกมาซะ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายตรงนี้จนกว่านายจะสบายใจ” เดรโกพูดกับร่างบางด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความห่วงใย พร้อมกับดึงร่างบางที่กำลังร้องไห้เข้าไปกอด
“ฮึก...ฮือ.....ฮึกๆ...ซิกๆๆ” แฮร์รี่ปล่อยไม้กายสิทธ์ลงข้างลำตัว และปล่อยให้เดรโกกอดเค้าอยู่อย่างงั้น เพราะซัลเซียรับรู้ถึงความห่วงใยที่แสดงออกมาผ่านคำพูดและการกระทำของร่างสูงตรงหน้าอย่างดี
ซัลเซียร้องไห้จนพล่อยหลับไป เดรโกจึงเรียกเอลฟ์มา เพื่อให้นำทางไปห้องของซัลเซีย เดรโกวางซัลเซียลงบนเตียงนุ่ม จัดท่าทางให้ร่างบางตรงหน้านอนสบายที่สุด ร่างสูงก้มลงไปจูบหน้าผากพร้อมกับกระซิบเบาๆที่ข้างหูร่างบาง
“รู้น่ะว่าตื่นอยู่ ซัลเซีย
หลับฝันดีน่ะ....ที่รัก”
เมื่อเดรโกเดินออกไปจากห้องแล้ว ซัลเซียรีบลุกขึ้นมาจับหน้าผากทันที
“พูดออกมาได้ไง ฉันไม่ใช่ที่รักนายสักหน่อย อย่างหวังเลย” แฮร์รี่ตะโกนหวังให้ร่างสูงได้ยิน
เกิดมายังไม่มีใครเคยหอมเลยน่ะ นอกจากพ่อ แล้วนายมีสิทธ์อะไรมาทำแบบนี้ ฉันไม่หลงกลนายหรอกหน่า เชอะ ซัลเซียนอนลง ด้วยสีหน้าที่ออกอาการเขินอย่างเต็มที่โดยไม่รู้ตัว
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
อัพแล้วๆ
คิกคิก
เริ่มหวาน(เลี่ยน)ซะแล้วซิ
เราแต่งฉากแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร เพราะมันไม่เคยเจอกับตัว
ก้ากๆๆ
ปล.เม้นๆๆๆๆ
ความคิดเห็น