{ fic exo } R A P U N Z E L

ลำดับตอนที่ #2 : R A P U N Z E L : Chapter1

:)  Shalunla

R a p u n z e l

Chapter1: รบแรกพัก

    กริ๊งงงงงงงงงงงงงง      เสียงนาฬิกาปลุกดังไปทั่วห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่แสนจะธรรมดา

ร่างที่นอนมุดอยู่ในผ้าห่มค่อยๆลุกขึ้นมานั่งก่อนจะเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาที่กำลังแผดเสียงดังลั่นห้องอยู่

ก่อนจะเดินโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำ ตาเล็กเรียวยังคงหลับตาอยู่มือเรียวสวยควานหาแปรงสีฟันยาสีฟันก่อนจะปรือตามองบีบยาสีฟันลงบนแปรงก่อนจะเริ่มแปรงฟัน

Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr

ใครมันโทรมาเช้าๆกันเนี่ย

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ผมที่กำลังแปรงฟันอยู่เดินออกมารับโทรศัพท์ทั้งที่แปรงสีฟันยังคาปากอยู่

“ งืมมม แบคฮายอนครับ”  มือเรียวสไลด์รับโทรศัพท์ก่อนจะเอ่ยเสียงงัวเงีย

“จ้า แบคฮยอนนนอย่าลืมน้าวันนี้ส่งงานมาด้วยนะจ้ะขอด่วนอย่าเกินเที่ยงนะจ้ะ”  เมื่อผมฟังจบก็ต้องทำหน้าช็อกสุดขีด

ให้ตายเถอะ เจ้ฮยอนอาโทรมาตามงานยังปั่นไม่เสร็จเลยแง

“เอ่อ...ได้....ได้เลยครับผม จะส่งให้นะครับ” ไม่ให้พูดติดๆขัดๆได้ไงผมยังเหลืออีกตั้งสิบหน้าที่ยังไม่แก้คำผิดเลยหนิ ตายยยยแน่ๆๆๆๆ

“ แหม่ พูดติดๆขัดๆเลยนะยังไม่เสร็จหละสิท่า”

“ เอ่ออ ก็ใช่นะครับ”

“ งั้น เจ้เลื่อนให้นะเป็นตอนสามทุ่มหล้ะกันเคปร้า” โห่ มันก็ยังกระชั้นชิดอยู่ดีนะนั่น

“โอเคครับ เดี๋ยวจะส่งให้ก่อนสามทุ่มครับ”

“ ดีมากจ้ะถ้าช้าแม้แต่วิเดียวโบนัสก็อดนะจ้ะ แค่นี้หล้ะจุ๊บๆ”

ปิ๊บบ

สายตัดไปเรียบร้อยมาจงมาจุ๊บอะไรครับ ให้ตายเถอะจะทำเสร็จมั้ยเนี่ยยยยทำไมผมถึงขี้ลืมขนาดนี้นะลืมไปได้ว่าวันนั้นเดดไลน์ส่งงาน ผมแหงนหน้าขึ้นไปดูนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงฝาผนัง

 

 08.35 นาที  เอออผมลืมอะไรไปนะ........อ่ออ ไปบ้วนปาก

 

“ โอ๊ะ!”

 

 พอบ้วนปากล้างหน้าเสร็จผมอุทานก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบกล้องส่องทางไกลที่วางอยู่บนชั้นแล้วรีบไปเปิดผ้าม่านออกแล้วยกกล้องส่องผ่านกระจกทะลุไปยังตึกตรงข้าม มีผู้ชายผมสีทองกำลังนั่งดูหนังสือพิมพ์พร้อมกับจิบชาไปด้วย

 

 ตึก ตัก ตึก ตัก

 

แค่ได้เห็นคนที่แอบชอบหัวใจก็เต้นแรงแล้วหรอเนี่ย ผมคิดในใจพลางส่องกล้องไปเรื่อยๆดูผู้ชายฝั่งตรงข้ามที่กำลังให้อาหารสุนัขแล้วขยี้หัวสุนัขตัวนั้นอย่างเอ็นดู

 อ่า อยากเกิดเป็นหมาจังงงครับ

ผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ผมพยายามส่องให้เห็นอย่างเต็มที่เพราะห้องนอนมันทึบหล่ะสิต่างจากห้องนั่งเล่นที่เป็นกระจกใสไงเขาถึงไม่เห็นอะไรเลย

“หว่า เสียดายจัง” ผมบ่นกระปอดกระแปดพลางยกกล้องส่องต่อจนกระทั่งผู้ชายคนนั้นก็ได้ออกมาจากห้องนอนพร้อมกับชุดฟอร์มของนักธุรกิจมือเล็กๆค่อยๆหมุนเลนส์ซูมเข้าไปยังป้ายชื่อที่ติดอยู่บนหน้าอก

คริส  อู๋อี้ฟาน

ชื่อ เท่จังเลยยย ในที่สุดผมก็ได้รู้ชื่อเค้าแล้วดีใจจ เมื่อซูมจนเห็นชื่อแล้วมือเรียวก็ปรับเลนส์กล้องให้ซูมออก จากนั้นก็มองผู้ชายที่เรียกว่าเป็นรักแรกของเค้าค่อยๆเดินถือกระเป๋าออกจากห้องไป

คงออกไปทำงานแล้วตาผมทำงานแล้วหล่ะสิ

 

 “ฮึ้บบ”    ผมบิดขี้เกียจก่อนจะเดินไปเปิดคอมแล้วทำงานที่ค้างไว้เป็นสิบหน้าต้องรีบปั่นให้เสร็จก่อนห้าโมงให้ได้เพราะเดี๋ยวเขาคนนั้นจะกลับมาจากที่ทำงาน.........เดี๋ยวอดส่อง เอ่อ คือ ผมไม่ได้บ้าผู้ชายนะก็แค่...

เขารูปร่างโครงหน้าแล้วน่าจะใช่คนที่ช่วยผมตอนเหตุการณ์ครั้งนั้นก็เลย นั่นแหละ

แกร็กๆๆ

 เสียงพิมพ์ดังเป็นระยะๆและไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ใช่ผมนั่งปั่นงานมาโดยไม่หยุดพักเลยข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กินคิดอย่างเดียวแค่จะต้องทำงานให้เสร็จให้ได้

ติ๊งต่องงงง

เสียงออดดังขึ้นที่หน้าประตูทำให้นิ้วเรียวที่กดลงไปบนคีย์บอร์ดหยุดชะงักลงก่อนที่ผมจะลุกไปเปิดประตู เมื่อเปิดออกกับไม่พบคนที่มากดออดเหตุการ์ณแบบนี้เกิดขึ้นทุกวันจนผมชินแล้วหล่ะ

แต่เมื่อพอมองก้มลงไปก็เห็นกล่องนมจืดวางอยู่1กล่อง อันนี้ก็เป็นเรื่องปกติมีคนมาวางให้ทุกวันแต่เหมือนวันนี้จะแปลกไปอยู่อย่างหนึ่ง ผมก้มลงไปหยิบกล่องนมขึ้นมามันมีโพสอิสแปะอยู่ที่ข้างๆกล่องบนโพสอิสเขียนว่า

 

“ ผมเอานมมาให้ คุณตัวเล็กมากเลยอย่าลืมกินนะครับ”

ใคร?? กันเนี่ย คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันก่อนจะหยิบนมแล้วปิดประตูเข้าไปในห้องผมแกะโพสอิสแล้วแปะไว้ที่กำแพงก่อนจะนึกขึ้นได้

อืมมมม เค้าเอามาให้งั้นเราก็ควรขอบคุณเค้างั้น..... ผมวิ่งไปหยิบโพสอิสของตัวเองพร้อมกับปากกาก่อนจะลงมือเขียน

“ อืมม ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณคือใครแต่ขอบคุณสำหรับนมนี้นะครับ”

พอเขียนเสร็จก็เดินออกไปเปิดประตูแล้วแปะไว้ที่หน้าประตู หวังว่าคุณคนที่ให้จะเห็นนะแล้วปิดประตูลง

แต่.......พอแบคฮยอนปิดประตูลงแล้วประตูห้องข้างๆค่อยๆเปิดออก

พร้อมกับร่างสูงที่ค่อยๆชะเง้อมองมาว่าคนตัวเล็กเมื่อกี้มาแปะอะไรไว้แล้วค่อยๆย่องไปเก็บโพสอิสมาแล้วรีบวิ่งเข้าห้อง ถามว่าทำไมต้องรีบหรอ? ก็เขานี้แหละที่เป็นคนเอานมไปให้คนตัวเล็กนั่นเดี๋ยวใครมาเห็นเขารู้หมดว่า คิมจงอินคนนี้แอบชอบแบคฮยอนห้องข้างๆ พอก้มอ่านข้อความบนโพสอิสจงอินเอาโพสอิสขึ้นปิดปากแล้วยิ้มจนตาหยี

 

“ไอฮุนเว้ยยยย มึงงเด็กห้องข้างๆเค้าตอบกูเว้ยยยย”   ร่างสูงกระโดดไปบนเตียงที่มีร่างๆหนึ่งกำลังขดตัวหลับอยู่

“ งืมมม”   คนที่นอนหลับอยู่ส่งเสียงบ่งบอกว่ากำลังรำคาญก่อนจะพลิกตัวหันไปอีกทาง

“ไอฮุนนสนใจกูหน่อยดิ มึงเข้าตอบกูเลยนะเว้ยย”   จงอินพูดพลางเขย่าร่างไอคนที่นอนหันหนีเค้าอย่างไม่ลดละ

“…….” ผลคือได้ความเงียบตอบมา

ด้ายยยยยไม่สนใจใช่ไหม กระโดดทับมานนน

“ โอเซฮุนนนน”   จงอินพูดพลางลงไปนอนทับจนทำให้คนที่นอนอยู่ต้องพลิกตัวหันมานอนหงายก่อนจะค่อยๆปรือตามอง

“มึงมาทับกูทำไม ดำลงไปเลยนะมึงกูจะนอน”

“ไอฮุน เด็กห้องข้างๆเค้าตอบกูง้ะ”

“แล้ว?”  เซฮุนค่อยๆดันตัวเองขึ้นมานั่งก่อนจะผลักหัวเพื่อนสนิทที่มาอิงอยู่กับตัวเองออก

“ ไมมึงเย็นชางี้อะไม่ตื่นเต้นกับกูหน่อยหรอ?”

“ ไม่”

“ฮุน กูงอนมึง”

“เรื่องของมึง ไม่ง้อด้วย” เซฮุนพูดก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำ

เชอะ  ไม่ง้อก็อย่าง้อแต่อ้ากกกกฟินตัวเล็กตอบผมด้วยต้องเก็บไอกระดาษนี้ไว้ดีๆหล้ะเอาไว้ที่อืมมมหัวเตียงหล้ะกัน อ่าเขินจัง ร่างสูงคิดในใจพลางดิ้นไปมาบนเตียง

“ ขอบคุณที่ตอบนะครับ แบคฮยอน”

[chanyeol part]

สนามบินxxx 19.00 น.

“ฮัลโหลครับ ชานยอลพูดครับใครเอ่ย”  ร่างสูงยกหูขึ้นรับโทรศัพท์พลางจัดกีตาร์ที่สะพายอยู่บนบ่าให้เข้าที่

“ชานยอล นี่พี่เองคริสไง”   ปลายสายเอ่ยเสียงเบื่อๆที่น้องชายตัวเองขี้ลืมมันซะทุกอย่างไม่เว้นแต่เสียงพี่ชายตัวเอง

“ อ๋อ ลุงนี่เองขายหวยเป็นไงบ้างแหม่ ทำเป็นแอ๊บเรียกตัวเองพี่อายุลุงนี่รุ่นพ่อแล้วนา” ชานยอลพูดแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะยื่นพาสสปอร์ตให้กับพนักงาน

“ลุงบ้านเตี่ยแกสิขายหวยนั่นมันลุงติสสุดซอย นี่พี่ชายแกไงคริส อู๋อี้ฟาน”

“อ้าว พี่เองหรอโถ่นึกว่าลุงติสกะจะแทงหวยซะหน่อย”

“หูแกก็ออกจะใหญ่และกางนะ..........”

“ เคยคุยโทรศัพท์อยู่ดีๆแล้ววืดมั้ยครับพี่”  ว่าเรื่องอื่นได้แต่อย่าแหยมเรื่องหูครับปาร์คไม่ยอมม

“5555โอเคๆพี่ขอโทษแค่จะโทษมาบอกว่าเตรียมห้องไว้ให้แล้วนะกอลัมบายครับ”     พูดจบปลายสายก็ตัดสายไปทิ้งให้อีกคนยืนโมโหเดือดปุดๆจะด่าก็ด่าไม่ทันโดนตัดสายไปซะงั้น  ร่างสูงเดินกระแทกเท้าไปเรียกแท็กซี่ก่อนจะขึ้นแท็กซี่บึ่งไปหาพี่ชายของตนเอง

ตื้อดึงง

 

เสียงเมลล์ตอบรับดังขึ้นผมเดินไปดูที่คอมก่อนจะคลิ๊กไฟล์เปิดดู อ่อออ มันเป็นของเจ้ฮยอนอานี่เองแกแค่ส่งมาบอกว่าได้รับงานแล้วและผมก็ได้โบนัสด้วยเพราะส่งทันเย้ผมปิดคอมก่อนจะดูดนมที่เหลืออยู่นิดหน่อยจนหมดแล้วเดินไปทิ้งแต่คือ................ถังขยะเต็ม

หวา นี่ผมต้องออกข้างนอกไปทิ้งขยะหรอไม่อยากออกเลยแฮะ- -

แต่สุดท้ายก็ต้องออกมาจนได้ผมเดินหิ้วถุงดำออกมาจากด้านหลังของตึกก่อนจะเดินไปที่ทิ้งขยะที่อยู่ด้านข้างตึก

ฟุบบ

ผมจัดการโยนขยะลงถังไปเรียบร้อยกำลังจะหันหลังเดินกลับเข้าตึกแต่เหมือนได้ยินเสียงอะไรแว่วๆเหมือนเสียงแมวร้อง?

เมี้ยววว เมี้ยววว

ผมหันกลับมาทางเดิมที่เพิ่งไปทิ้งขยะมาก่อนจะเดินตามเสียงที่ได้ยินจนไปเจอกับกล่องสีน้ำตาลใบหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆถังขยะที่ผมโยนมันลงไปเมื่อกี้ผมนั่งยองๆก่อนแกะกล่องเปิดดูด้านใน

“เย้ยยยยยย”  ผมอุทานเพราะจู่ๆมีแมวตัวเล็กมันพุ่งออกมาจากกล่องแล้วกระโจนใส่ผมจนผมก้นกระแทกพื้นเลย แมวตัวที่กระโจนมันเดินอยู่บนตักผมก่อนจะถูตัวไปมากับเสื้อผม

“น่ารักจังเลยย”  ผมอุ้มมันขึ้นมาก่อนจะลูบหัวมันเล่น

แมวน่ารักขนาดนี้ทิ้งมันได้ยังไงผมกระเถิบไปข้างๆกล่องพอชะเง้อไปดูพบแมวอีกสองตัวกำลังเกาะขอบกล่องส่งเสียงร้องเจี้ยวจ้าวแต่มันมีอยู่ตัวนึงมันนอนหอบหายใจอย่างหนักเหมือนขาดอากาศ?

ผมรีบปล่อยตัวที่ผมอุ้มอยู่ลงบนพื้นก่อนจะอุ้มไอตัวที่นอนเหมือนไม่สบายขึ้นมาเอ่อ คือ ตัวมันอ่อนปวกเปียกเหมือนมันไม่มีแรงเลยแย่หล้ะมันจะตายแน่ๆทำไงดีครับว้ากก

ผมลุกขึ้นยืนพร้อมกับอุ้มแมวตัวที่นอนอยู่หันไปหันมาทำอะไรไม่ถูก ทำไงดีๆๆๆถ้าวางมันไว้มีคนไม่รู้แล้วเอามันไปทิ้งหล่ะ?เวลานี้รถเก็บขยะก็จะมาแล้วด้วย แล้วถ้าอุ้มไอตัวนี้ขึ้นไปหยิบเงินที่ห้องพามันไปหาหมอแล้วไอสามตัวนี้มันจะหายมั้ย?แล้วถ้าๆโอ้ยย ทำไงดีครับแม่ ระหว่างที่ผมกำลังยืนกระสับกระส่ายอยู่ ก็มีรถแท็กซี่คันนึงขับเข้ามาจอดพร้อมกับผู้ชายตัวสูงผมสีน้ำตาลเข้มที่เพิ่งลงมาจากรถ

เอ่ออ ไม่ค่อยอยากคุยแฮะแต่เพื่อแมวเอาว่ะ

“คุณครับๆคุณที่สะพายกีตาร์แบกกระเป๋าด้วยอะครับ” คือผมกลัวเขาไม่รู้ว่าผมหมายถึงเขาอะเลยสาธายายมันให้หมด อ้ะ เขาหันมาแล้วเขาหันมายักคิ้วก่อนจะชี้หน้าตัวเอง ผมพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าไปหาเขา

“คือ ช่วยอะไรหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมพูดพร้อมก้มหน้าลงพื้น

“ได้สิ มีอะไรหรอครับ” เขาตอบผมแล้วแต่เสียงคุ้นๆแฮะผมรีบเงยหน้าก่อนจะบอกให้เขาเฝ้าแมวสามตัวนี้ใหน่อยผมจะขึ้นไปหยิบเงินแล้วพาไอตัวนี้ไปหาหมอเดี๋ยวมันหาย

ผลที่ได้คือ....................เขาทำหน้าเหมือนตะลึงอะไรสักอย่าง อะไรอะผมแค่ขอให้เฝ้าแมวเองนะมันแปลกหรอ ผมโบกมือไปมาที่หน้าเขาจนเขาเหมือนจะได้สติกลับมา

“เอ่อ งั้นไปกับผมมั้ยเดี๋ยวถ้าคุณขึ้นไปหยิบเงินอีกมันจะไม่ทันนะ”  เขาพูดพร้อมก้มลงมองแมวในมือของผมคือมันหายใจช้าลงแล้ว

“แล้วอีกสามตัว?” ผมทิ้งมันไว้ไม่ได้หรอกนะ

“ เดี๋ยวผมอุ้มไปทั้งกล่องนี่แหละครับไปเร็ว” เขาไปหยิบกล่องที่มีลูกแมวสามตัวนั้นก่อนเขาจะฉุดมือผมวิ่งไปที่หน้าปากซอยแล้วโบกมือเรียกแท็กซี่

ตอนนี้ผมอยู่บนรถแท็กซี่ในรถไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คนเดียวมีแต่เสียงแมวที่กำลังร้องเมี้ยวๆจะคลานออกจากกล่องให้ได้

“ขอบคุณนะครับ”  ผมพูดก่อนจะชะเง้อหน้าไปดูแมวอีกสามตัวที่อยู่ในกล่องบนตักของคนที่นั่งอยู่ข้างๆก่อนจะก้มลงมองแมวอีกตัวที่กำลังนอนหายใจอย่างช้าๆอยู่บนตักของผม

“หืมม ไม่เป็นหรอกหน่ากระชับมิตรไงเราอยู่คอนโดข้างๆกันหนิ” เขาพูดแล้วยิ้มให้ผม

“ครับ”   ผมตอบเขาไปแค่นั้นเป็นไปได้ผมก็อยากตอบเขาว่าไม่ต้องกระชับมิตรหรอกผมไม่อยาก แต่พูดได้ที่ไหน

“คุณห่วงเรื่องแมวอยู่หรอครับ หน้าตาคุณดูเศร้ามากเลยคุณได้ยิ้มบ้างรึเปล่าเนี่ย”   จู่เขาก็หันมาถามผม ผมก็ทำหน้าแบบนี้มาตลอดแหละตั้งแต่ตอนนั้น เรื่องยิ้มนี่ยากครับ

“ไม่ค่อยครับ”

“เห คุณไม่ห่วงแมวหรอครับหวาแมวน้อยน่าสงสารจังเขาไม่ห่วงแกเลยเจ้าเหมียว”  เขาอุ้มแมวขึ้นมาก่อนจะพูดกับมัน ผมอ้ำๆอึ้งๆจะอธิบายแต่ก็เรียบเรียงๆไม่ถูก

“หมายถึงแมวห่วง แต่ยิ้มไม่ค่อย”

“พูดก็ไม่ค่อยด้วยใช่มั้ยครับ” เขายกแมวขึ้นมาตรงหน้าผมก่อนจะดัดเสียงให้มันเป็นเสียงเล็กๆแล้วจับมือแมวโบกไปมา

“……”

“ยิ้มหน่อยสิครับพูดก็ได้นะเมี้ยววว”   เขายังไม่เลิกดัดเสียงครับเสียงเขาเหมือนกระเทยมือใหม่จนผมเผลอหลุดยิ้มออกมา

“เวลายิ้ม คุณน่ารักมากๆเลยนะครับ” เขายกแมวลงแล้วจับมันใส่กล่องก่อนจะหันมายักคิ้วให้ผม

ผมทำเป็นไม่ได้สนใจคำพูดของเขาก้มหน้าก้มตาลูบหัวแมวที่อยู่บนตักแต่ในใจนี่เขินจะแย่แล้วครับ

“แหม่ จะยิ้มก็ยิ้มครับไม่มีใครว่า”   เพราะคำพูดของเขาทำให้ผมหน้าแดงเพราะถูกแซวจนเสียเซลฟ์

“เงียบไปเลยหน่าคุณ”   ผมเงยหน้าแล้วหันไปหาเขาก่อนจะดันหน้าเขาให้หันไปอีกทาง

“เอๆๆ ผมเห็นใครหน้าแดงน้า”

ผมยกมือจับหน้าตัวเองแล้วมันรู้สึกมันร้อนๆผมหน้าแดงหรอเนี่ยไม่นะไม่ๆผมไม่ได้เขินซะหน่อยบ้าหน่าเขาตาฝาดแล้วๆๆแน่ๆเลย

“5555ผมไม่แกล้งคุณแล้วครับ ผมปาร์คชานยอลนะ”

“บยอนแบคฮยอน” ผมตอบเข้าไปสั้นๆก่อนจะลูบหัวแมวที่อยู่บนตัก

“อะไรนะครับ” เขา เอ่อ ชานยอลยกมือป้องหูทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน

“แบคฮยอน บยอนแบคฮยอน”  ผมพูดเสียงให้ดังขึ้นแต่เขาก็ยังทำท่าไม่ได้ยินแล้วบอกให้ผมกระซิบบอกเขา

ผมยื่นหน้าเข้าไปจะกระซิบบอกเขาแต่จู่ๆเขาก็หันมาทำให้หน้าของผมอยู่ใกล้กับเขามากผมตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก

“ อ๋อ ชื่อบยอนแบคฮยอน”  เขาค่อยพูดชื่อผมแล้วฉีกยิ้มกว้างเขาทำผมใจเต้นแรงมากและผมก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังหน้าแดงพอมีสติผมก็รีบผละออกมาก่อนจะเอ่อ เริ่มทำตัวไม่ถูก

“ถึงแล้วครับ ไปเร็วพาน้องแมวหาหมอกัน”

ผมพยักหน้าก่อนจะลงจากรถแล้วเดินตามเขาไปที่โรงพยาบาล






 

ตัดจบแชปแรกไว้เพียงเท่านี้
5555555555555555555555555555