{ fic exo } R A P U N Z E L

ลำดับตอนที่ #1 : R A P U N Z E L : Intro

:)  Shalunla

R a p u n z e l

Intro: ฃ ending

     คุณเชื่อมั้ยครับ?เรื่องที่มีจุดเริ่มต้นก็ต้องมีจุดจบสำหรับผมบยอนแบคฮยอนคนนี้เชื่อเพราะความเชื่อนี้มันได้เกิดขึ้นกับตัวของผมเอง........... จุดจบระหว่างเพื่อนที่ดีที่สุด

 ผมกำลังพาตัวเองเดินออกจากโรงเรียนเพียงคนเดียวในตอนนี้เสียงโห่ไล่ผมดังมาจากทุกซอกทุกมุมของโรงเรียนบางส่วนก็อยู่บนตึกเรียนแล้วเปิดหน้าต่างออกมาเพื่อตะโกนไล่ผมและ...

แปะ

ผมก้มลงเก็บกระดาษที่ต้อนนี้มันอยู่ในสภาพลูกกลมๆยับๆผมคลี่กระดาษออกก่อนจะปล่อยมันทิ้งลงบนพื้น

ไอคนขายตัว

หลังจากนั้นผมก็โดนกระดาษอีกหลายก้อนปาลงใส่ผม ผมพยายามเดินออกจากโรงเรียนให้เร็วที่สุดโดยไม่หันหลังไปมองสมองของผมตอนนี้มันขาวโพลนไปหมดไม่รู้จะไปไหนไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีผมเดินจนจะถึงหน้าประตูโรงเรียนแล้วแต่เท้าของผมหยุดกึกแล้วค่อยๆก้าวถอยหลังอย่างช้า..........ภาพที่ผมเห็นคือชายร่างถึกสามคนกำลังจ้องมาที่ผมอย่างน่ากลัว

“แก หน่ะใช่คนในรูปนี้รึเปล่า”  ชายหน้ากลัวตัวสูงก้าวมาด้านหน้าก่อนจะยื่นใบประกาศที่หน้าผมติดหราอยู่ใบประกาศนั้น

“มะ..ไม่..ไม่ๆไม่ใช่ฉัน”   ผมรีบหันซ้ายหันขวาเพื่อหาทางหนีแล้วก็หันไปเจอกับประตูอีกฝั่งของโรงเรียนที่ไม่ได้ล็อก

“เหอะ อย่ามาปฏิเสธหน่าไปกับพวกฉันเถอะฉันกระเป๋าหนักนะ” ไอคนแรกมันเดินมาหาผมแล้วไอสองคนที่เหลือก็เดินตามมาก่อนจะยิ้มให้ผม..............มันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวที่สุดที่ผมเคยเจอมา

“ ไอเจ มึงแบกมันขึ้นรถดิ้ ไอเคย์มึงไปโทรหาไอคนที่จ้างว่าทำสำเร็จแล้วไปเอาตังที่ไหน”  ไอคนแรกมันหันไปสั่งไอสองคนที่กำลังยืนอยู่ด้านหลัง

ผมใช้จังหวะที่พวกมันกำลังคุยกันอยู่รีบวิ่งไปที่ประตูอีกด้านอย่างรวดเร็วสามคนนั้นผมหันไปก็เห็นคนที่โดนสั่งให้พาผมขึ้นรถกำลังวิ่งตามผมมาโดยมีเสียงโห่เสียงเชียร์จากนักเรียนที่อยู่บนตึก

“อ้าว ทุกคนส่งเสียงช่วยแบคฮยอนหน่อยเร้วว ฮิ้วว”  เสียงดังมาจากตึกด้านบนของผมผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะรู้สึกจุกในใจเพราะคนที่กำลังยืนถือโทรโข่งแล้วประกาศปาวๆคือลู่ห่าน เพื่อนสนิทของผม...

“พี่เค้าจะพาแกไปสบายนะแบคฮยอนทำได้สมกับราคาที่ฉันจ้างไปนะ”  ลู่ห่านประกาศใส่โทรโข่งก่อนจะยิ้มมุมปากให้ผมแล้วเดินจากไป

ทำไมกัน?ผมไปทำอะไรให้นายกันนะลู่ห่าน

ผมวิ่งไปด้วยน้ำตาก็ไหลลงมาผมใช้แรงที่มีอยู่วิ่งไปที่ประตูอีกด้านก่อนจะปิดประตูและล็อคประตูก่อนจะหันไปเรียกรถแต่พอหันกลับไปก็ไปเจอไอสองคนที่ตอนนั้นไม่ได้วิ่งตามผมมาผมเบิกตากว้างก่อนจะหันกลับไปเปิดประตูที่เพิ่งล็อกเมื่อกี้แต่พอเปิดออกกลับเจอชายที่ผมวิ่งหนีมาในตอนแรก

ผมเจอทางตัน....

ทั้งสามคนก้าวเข้ามาล้อมผมไว้เป็นวงกลมก่อนจะยิ้มอย่างไม่มิตรเท่าไหร่ตอนนี้ผมได้แต่หาทางหนีแต่ก็ไม่มีให้หนี

“ช่วยด้วย!!ใครอยู่แถวนี้ช่วยผมด้วยยย!!! ได้โปรด!!ฮือออ”    ผมแหกปากตะโกนอย่างสุดเสียงพร้อมกับร้องไห้ไปด้วยผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังจะสติแตกแล้วเป็นบ้า ใครก็ได้!ได้โปรดช่วยผมเถอะ

เพี๊ยะ

หน้าของผมหันตามแรงตบซึ่งมันทำให้ผมหยุดตะโกนได้แต่ก็แค่แปบเดียวมันยิ่งทำให้ผมตะโกนดังขึ้นเข้าไปอีก

“ไอเลว!!!! ช่วยด้วยครับ!!!ช่วยผมที!!!!ผมโดนทำร้ายครับ!!”    คนละแวกนั้นที่ได้ยินเสียงก็ค่อยๆหันมามองคนที่อาศัยอยู่แถวนั้นก็เปิดประตูบ้านชะเง้อมามองแต่..................ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยผมสักคน

“ช่วยยอุบ!!.....”  มือใหญ่เข้ามาปิดปากผมก่อนจะส่งสายตาดุๆมาปรามผม

“อา ทุกท่านอย่าตกใจนะครับเรากำลังถ่ายหนังกันอยู่นะครับ”  อีกสองคนที่เหลือเดินออกมาบอกกับคนในละแวกนั้น

“เอ่อะ เอ่อ ใช่แล้วครับเนอะเจเนอะ”

“ ถ้ารบกวนขอโทษนะครับบ”  พอพูดจบคนที่ชื่อเจก็โค้งขอโทษคนละแวกนั้นแล้วทุกคนก็เลิกสนใจและแยกย้ายกันไป

ผมพยายามโบกมือส่งสายตาส่ายหน้ารัวๆเพื่อให้รู้ว่าไอที่สองคนนั้นพูดมันไม่ใช่เรื่องจริงแต่ก็ไม่มีใครสนใจ

“เหอะ แสบนักนะมึงหน่ะ”  คนที่ปิดปากผมอยู่บอกกลับผมพร้อมง้างมืออีกข้างขึ้นเพื่อจะต่อยผมแต่...

หมับ

“ดูเหมือนมันจะไม่ใช่การแสดงนะครับ”   เสียงทุ้มพูดขึ้นก่อนจะปล่อยมือไอบ้าที่กำลังจะง้างมือต่อยผมเขาเดินออกมาแสดงตัวให้ผมเห็นก่อนจะพยักหน้าให้ผมให้รู้ว่าเขามาช่วยผม

 ผมมองเห็นหน้าเขาไม่ชัดเพราะจู่ๆตาผมก็พร่าเลือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวภาพที่ผมเห็นเป็นภาพสุดท้ายคือคนที่มาช่วยผมกำลังชกต่อยกับสามคนก่อนที่ผมจะหมดสติไป

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง

“ เฮือกก!!”    ผมกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอนก่อนจะหอบหายใจอย่างหนักผมสูดลมหายใจแล้วค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมา...................ทำไมจู่ๆถึงฝันเรื่องนี้มานะเรื่องมันก็ผ่านมานานแล้วหนิ ผมสะบัดหัวไล่ความคิดเรื่องความฝันก่อนจะเอื้อมมือไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกก่อนจะลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ

ระหว่างที่อาบน้ำผมก็นึกถึงความฝันอีกจนได้มันเป็นเรื่องในอดีตที่ผมไม่อยากฝันถึงมันอีกเพราะมันเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมต้องขังตัวเองอยู่แต่ในห้องไม่กล้าไว้ใจใครอีกเลือกทำงานที่เกี่ยวกับคอมเพื่อจะได้ทำงานอยู่ในห้องไม่ต้องออกไปไหนกับข้าวก็ซื้อตุนไว้เยอะๆเผื่อไว้หลายๆเดือนจะได้ไม่ต้องออกไปข้างนอก........ที่ๆมีแต่สังคมโหดร้ายไว้ใจเชื่อใจใครไม่ได้และไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บเป็นครั้งที่สอง

ฮาโหลวววว อินโทรเป็นไงบ้างงค่ะ555

บอกเลยว่าแต่งไม่ค่อยเป็นค่ะหลายๆคนคงจะงง

ว่าไรท์มันเกี่ยวไรกับราพันเซลคือแบคขังตัวเองอยู่ในห้อง

เหมือนกับราพันเซลที่ถูกขังอยู่ในหอคอยรอพระเอก

มาพาออกจากหอคอยก็เหมือนกับแบคนี่แหละจ้า555