สายลม สวยงาม ความรัก

เย่ๆๆๆใน ที่สุดก็ได้มาอัพซักที เศร้าจัง ปิดเรื่องแล้วนะคะ จบแล้ว วันนี้นั่งอัพพร้อมกัน3ตอนจบเลย ขอโทษสำหรับคนที่รออ่านมานานมากกกกก ขอโทษจริงๆค่ะ ชีวิตเฟรชชี่ยุ่งสุดๆ>.<และขอบคุณสำหรับทุกคำวิจารณ์นะคะ จะปรับปรุงต่อไปค่ะ มีอะไรก็เขียนฝากไว้ได้เลยนะคะ





แนะนำตัวละครก่อนนะคะ^_^

ป้าย (นางเอก) เป็นคนร่าเริง สดใส friendlyมากๆ ใครอยู่ใกล้ก็มักจะหลงรักเธอได้ง่ายๆเพราะเธอมีรอยยิ้มที่สดใสมาก ทุกครั้งที่เธอยิ้มก็เหมือนโลกยิ้มไปกับเธอด้วย เธอยังเป็นคนจริงจังกับการทำงาน รักเด็ก ขี้สงสาร



วินทร์ เป็นผู้ชายที่ขาดความอบอุ่นมาตั้งแต่เล็กเพราะแม่หนีตามผู้ชายคนอื่นไป ทำให้มีปมด้อย ไม่ค่อยพูด บุคลิกเงียบขรึม นิ่งๆ แต่หากรักใครแล้วก็จะรักจริงและทุ่มเททุกอย่างเพื่อคนคนนั้น รักน้องสาวมาก ขี้สงสาร น้อยคนนักที่จะเข้าใจความรู้สึกเบื้องลึกของเค้าได้อย่างลึกซึ้ง



ที เป็นหนุ่มขี้เล่น ออกจะเจ้าชู้เล็กๆ เข้ากับคนง่าย โดยเฉพาะกับผู้หญิงและเด็ก *.* เจ้าเสน่ห์ เป็นที่เอ็นดูของผู้ใหญ่ รักการเที่ยวสนุก ไม่ค่อยเอาการเอางานเท่าที่ควร แต่เมื่อมาพบป้าย เขาก็พร้อมจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างเพื่อเธอ


แจม สาวสังคม สวย เลิศ ฉลาด ทันคน บ้านรวย เรียกได้ว่าเป็นคนที่Perfectสุดๆ เป็นแฟนสาวของที อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าเธอเป็นนางร้ายนะคะ เรื่องนี้ไม่มีนางร้าย แจมเป็นคนรักจริง รักมั่น เอาใจเก่ง บางครั้งอาจจะคิดว่าเธอเปรี้ยวเกิน selfเกิน แต่มันก็มีบางมุมที่เธออ่อนแอและเปราะบางมากซึ่งเป็นสิ่งที่เธอพยายามซ่อนมันไว้



แอนนี่ น้องสาวต่างพ่อของวินทร์ เธอเป็นเด็กน่ารักมาก ช่างเจรจา ซักถาม มีแต่คนเอ็นดู แต่ร่างกายอ่อนแอ มีโรคประจำตัว  
 

บทนำ

 

            สายลมอ่อนๆเพิ่งพัดผ่านใบหน้าขาวนวลของหญิงสาวไปเมื่อครู่ หล่อนหลับตาลงแล้วสูดอากาศเข้าเต็มปอด ภาพของชายที่รักปรากฏขึ้นในห้วงความทรงจำ เมื่อมองเห็นภาพนั้นรอยยิ้มน้อยๆก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า สายลมช่วยนำพาความทรงจำอันสวยงามให้หล่อนได้นึกถึงอีกครั้ง

            หญิงสาวกำลังยืนอยู่หน้าสุสานของชายหนุ่มคนหนึ่งที่หล่อนคุ้นเคยเป็นอย่างดี ขณะนี้จิตใจของหล่อนกำลังสงบนิ่งอย่างที่สุด หล่อนมองไปยังป้ายชื่อของเจ้าของสุสานนี้แล้วค่อยๆนั่งลงไปกับพื้นดิน หญิงสาวเสียบจดหมายฉบับหนึ่งที่เพิ่งเขียนเสร็จเมื่อคืนกับป้ายหินอ่อนที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้า จดหมายฉบับนี้เป็นจดหมายที่หล่อนบรรจงเขียนขึ้นทั้งคืนเพื่อเล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้คนบนฟากฟ้าได้รับรู้ หล่อนนั่งต่อไปครู่หนึ่งพลางคิดอะไรในใจเรื่อยเปื่อย กระแสลมอ่อนๆแห่งฤดูใบไม้ผลิพัดมาอีกระรอกเพื่อให้ความชุ่มชื่นแก่ผู้ที่อยู่ในบริเวณนั้น 

            ตั้งแต่เจ้าของสุสานนี้จากไป ยังไม่มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยนี้ซักหยด ปกติแล้วหล่อนเป็นคนร้องไห้เก่งจะตายแต่ครั้งนี้หล่อนกลับไม่ร้องไห้เลยทั้งๆที่ในใจเศร้าโศกยิ่งกว่าทุกสิ่งที่เคยร้องไห้ให้กับมัน หล่อนรู้คำตอบดีว่าทำไมหล่อนจึงสามารถเก็บน้ำใสๆนั้นไว้ได้อย่างมิดชิด หล่อนเข้มแข็งขึ้นมากหลังจากที่ได้ผ่านเหตุการณ์มามากมายนับไม่ถ้วน ณ ที่แห่งนี้ น้ำตาจึงเหือดหายไปโดยอัตโนมัติ

           ฉันคงต้องไปแล้วจริงๆ หญิงสาวเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบกับสุสานของผู้ล่วงลับ

            ไว้ถ้าฉันกลับมาที่นี่อีก จะมาเยี่ยมนะ ขอให้หลับให้สบาย ฉันจะคิดถึงคุณเสมอ 

            หล่อนกล่าวลาผู้ล่วงลับเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินจากไป จดหมายที่หล่อนเขียนยังคงถูกเสียบอยู่ที่เดิม ขณะนี้ดวงวิญญาณของผู้ล่วงลับอาจกำลังอ่านมันอยู่ก็ได้

 

            หญิงสาวเดินออกจากบริเวณสุสานมายังหน้าโบสถ์เก่าแก่ซึ่งมีชายคนหนึ่งกำลังยืนรออยู่หน้ารถเก๋งคันใหญ่สีครีม มันเป็นรถคันเดียวกับที่หล่อนนั่งในวันแรกที่มาเยือนที่แห่งนี้และคนขับรถก็เป็นคนเดียวกันกับที่ไปรับหล่อนในวันนั้น ภาพความทรงจำเก่าๆเริ่มกลับมาในห้วงความทรงจำอีกครั้ง ทุกอย่างในวันนี้ดูคล้ายคลึงกับในวันนั้นเว้นแต่ในวันนั้นมันคือการเริ่มต้นของหล่อนแต่ในวันนี้หล่อนกำลังจะต้องจากลากับหลายสิ่งหลายอย่างที่หล่อนผูกพัน หล่อนมองมาทางชายหนุ่มที่ยืนรออยู่แล้วส่งยิ้มให้

            เสร็จแล้วค่ะ เราไปกันเถอะ

            พี่ไม่อยากให้ป้ายไปเลย อยู่ที่นี่ต่อได้ไหม ชายหนุ่มกล่าวอย่างอ้อนวอน เขามองเธออย่างเศร้าสร้อย
เพราะหากเธอไปแล้วก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เจอเธออีก

            ถึงเวลาที่ป้ายต้องกลับแล้วจริงๆค่ะ ป้ายอยู่ที่นี่มาปีกว่าแล้วนะ ป้ายคิดถึงพ่อแม่แย่แล้ว แล้วพวกท่านก็คิดถึงป้ายมาก ถ้าพี่ทีคิดถึงป้ายก็ไปเยี่ยมป้ายที่เมืองไทยบ้างก็แล้วกัน หญิงสาวพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริงที่สุดเพื่อซ่อนความเศร้าใจเอาไว้ภายใน อันที่จริงหล่อนก็ไม่อยากจากคนที่หล่อนรักไปหรอกแต่ไม่มีอะไรที่จะอยู่กับเราตลอดไป หล่อนรู้ดี งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา

            ไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวป้ายตกเครื่องบิน

            ดี พี่อยากให้เครื่องบินมันรีบออกไปซะแล้วทิ้งป้ายไว้ที่นี่ ชายหนุ่มทำเป็นกล่าวอย่างไม่ไยดี

            โถ่! พี่ทีคะ ขึ้นรถได้แล้ว หญิงสาวยิ้มแล้วดันตัวชายหนุ่มข้างๆให้เข้าไปในรถ

            

ที่สนามบินหลังจากที่หญิงสาวจัดการเรื่องตั๋วและโหลดกระเป๋าเรียบร้อยแล้วก็ถึงเวลาจริงๆที่หล่อนต้องกล่าวลากับชายหนุ่มตรงหน้านี้ หญิงสาวมองเขาอยู่นิ่งนาน เขาก็ทำเช่นเดียวกัน อีกนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้กว่าหล่อนจะได้กลับมาเจอเขาอีก ชายร่างสูงขาว ผมสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาคนนี้ หล่อนเข้าไปกอดเขาไว้แน่น เขากอดตอบอย่างอบอุ่น

พี่ทีเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดของป้ายเลยนะคะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ความห่วงใย รอยยิ้มและทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่ชายคนนี้เคยทำให้ป้าย ป้ายจะไม่มีวันลืมเลย หล่อนพูดเสียงสั่นเครือหากแต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมาแม้แต่หยดเดียวเพราะน้ำตาของหล่อนเหือดแห้งไปหมดแล้วพร้อมกับความเข้มแข็งในใจที่เพิ่มขึ้นมาก

ป้ายก็เหมือนกัน ดูแลตัวเองให้ดี ป้ายเก่งอยู่แล้วนี่ หนึ่งปีกว่าที่ผ่านมานี้มันสอนให้ป้ายเข้มแข็งขึ้นมาก ป้ายเป็นน้องสาวที่น่ารักของพี่เสมอ ขอบคุณสำหรับรอยยิ้มของเธอที่ทำให้พี่มีกำลังใจและลืมความทุกข์ทั้งหมดในโลกไปเลย ทีกล่าวขณะที่ยังกอดหญิงสาวไว้แน่น

ป้ายคงต้องไปแล้วจริงๆ ดูแลตัวเองด้ว
ยเช่นกันค่ะ ป้ายจะคิดถึงพี่ทีนะ

ชายหนุ่มค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากหญิงสาว เขามองเธอเป็นครั้งสุดท้าย หล่อนยิ้มให้เขา มันเป็นรอยยิ้มสุดท้ายที่สวยงามที่สุดที่เขาจะไม่มีวันลืมเลย

ลาก่อน ทีกล่าวลาครั้งสุดท้ายแล้วรีบหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เขาทนดูหญิงสาวที่เขารักเป็นฝ่ายเดินจากไปก่อนไม่ได้หรอกเพราะเขาคงกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ได้เป็นแน่

ลาก่อน หญิงสาวพูดเสียงแผ่วเบาพลางยกมือขึ้นอำลาชายหนุ่ม หล่อนมองแผ่นหลังของเขาที่ค่อยๆเคลื่อนไกลออกไปจนลับสายตา